Ερυθρά Θάλασσα: Μα τι μπορεί να πάει στραβά;

Δεν είμαστε όλοι θαλάσσια δύναμη. Οι εφοπλιστές είναι

Δεν είναι η πρώτη φορά που το ελληνικό κράτος αποδεικνύεται μια τέλεια, ανεπίσημη αποικία, διοικούμενη από ελληνόφωνους, μεγαλομανείς, τραγελαφικούς, αποικιοκράτες.

 

Θέμης Τζήμας

Η Ε.Ε. λοιπόν αποφάσισε (από ό,τι φαίνεται τουλάχιστον) να συμμετέχει σε μια αποστολή εναντίον της de facto (για πολλούς και de jure) κυβέρνησης της Υεμένης. Φυσικά, δεν θα μπορούσε να λείπει η Ελλάδα, διότι, όπως περίπου δήλωσε ο κ. Δένδιας (στενός «φίλος» των σιωνιστών), είμαστε θαλάσσια δύναμη και πρέπει να είμαστε παρόντες.

Για την ακρίβεια, βεβαίως, δεν είμαστε όλοι θαλάσσια δύναμη. Οι εφοπλιστές είναι. Αλλά επειδή το κράτος είναι κατά βάση των εφοπλιστών (που είναι λίγες δεκάδες) και όχι των υπολοίπων περίπου 10 εκατομμυρίων εξ ημών η Ελλάδα είναι θαλάσσια δύναμη.

Επίσης, το ελληνικό κράτος είναι κατά βάση των ΗΠΑ και του Ισραήλ (σίγουρα δε, περισσότερο από ό,τι δικό μας), οπότε είναι υποχρέωση του κράτους, δηλαδή όλων μας να πληρώσουμε, να σκοτώσουμε αν χρειαστεί, να καταστρέψουμε και να σκοτωθούμε για τα συμφέροντα των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Συγκεκριμένα, για να μπορεί εν προκειμένω το Ισραήλ να προμηθεύεται τα αναγκαία, ώστε να συνεχίσει τη γενοκτονία που διαπράττει στη Λωρίδα της Γάζας.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το ελληνικό κράτος αποδεικνύεται μια τέλεια, ανεπίσημη αποικία, διοικούμενη από ελληνόφωνους, μεγαλομανείς, τραγελαφικούς, αποικιοκράτες. Ο καθηγητής ιστορίας Γιώργος Μαργαρίτης προσφάτως έγραψε για κάποιες παλιές και όχι ευρύτερα γνωστές πλέον, περιπέτειες του ελληνικού στόλου το 1882, στην Αίγυπτο. Στα πιο πρόσφατα, έχουμε τον πόλεμο στην Κορέα και παλαιότερα τον τυχοδιωκτισμό στο πλαίσιο του ρωσικού εμφυλίου. Δεν είναι ότι η εγχώρια αστική τάξη, οι ελληνόφωνοι αποικιοκράτες επί της χώρας μας, δεν έβαλαν μυαλό. Πάντα είχαν μυαλό, στραμμένο όμως στον δικό τους πλουτισμό.

Κάπως έτσι, το ελληνικό πολεμικό ναυτικό βρίσκει την Κύπρο να «κείται μακράν» ακόμα και σήμερα, αλλά την Υεμένη κοντά. Προσοχή: δεν επιτέθηκε κανένας έστω στον ελληνόκτητο εφοπλισμό. Στα πλοία- συνενόχους της γενοκτονίας επιτέθηκαν οι Ανσαραλλάχ. Έστω και έτσι όμως, στην αποικία δεν επιτρέπονται αντιρρήσεις. Δεν είμαστε δα Τουρκία, ώστε να έχουμε δικό μας λόγο έστω σε ένα βαθμό. Εδώ οι Αμερικανοί μας πουλούν σαπάκια για τον Στόλο (ή για να το θέσουμε πιο ευγενικά, ακατάλληλα πλοία) και εμείς τρέχουμε να τα αγοράσουμε. Θα τους πούμε όχι στο να στείλουμε φρεγάτα;

Η ελληνική φρεγάτα λοιπόν θα πάει μαζί με τα πλοία της Ε.Ε. να χτυπήσει ένα κράτος το οποίο ουδέποτε μας επιτέθηκε. Θα πάει να παραβιάσει ευθέως τις θεμελιώδεις διατάξεις του διεθνούς δικαίου περί απαγόρευσης της χρήσης βίας στις διεθνείς σχέσεις, με βάση τις οποίες εγκαλούσαμε την Τουρκία έως ότου οι ΗΠΑ μέσω Μητσοτάκη μας επέβαλαν να διακηρύξουμε τη φιλία μας μαζί της. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μιλούμε για έγκλημα με γενικούς και πολιτικούς όρους, αλλά κυριολεκτούμε. Μιλούμε με όρους εν στενή εννοία νομικούς: η χρήση βίας έξω από το πλαίσιο της αυτοάμυνας ή εξουσιοδότησης από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ αποτελεί ύψιστο διεθνές έγκλημα. Αυτό θα διαπράξει και ο στόλος της Ε.Ε. και το ελληνικό πλοίο.

Δίπλα στο κόστος το οποίο θα προκαλέσουμε σε επίπεδο ανθρωπίνων ζωών και πέρα από την ιστορική ατιμία της ελληνικής συμμετοχής σε ένα τέτοιο πολλαπλό έγκλημα, θα πρέπει να προσθέσουμε το οικονομικό κόστος και βεβαίως τους κινδύνους για το πλήρωμά μας. Αρκεί μια πετυχημένη επίθεση από την άλλη πλευρά για να θρηνήσουμε θύματα. Τίποτε από όλα αυτά όμως δεν μετράει μπροστά στους δεσμούς αίματος (αυτού που έχουν χύσει από κοινού) και χρημάτων που δένουν τις ΗΠΑ και το Ισραήλ με τους ελληνόφωνους αποικιοκράτες.

Το μέλλον αυτής της αποστολής είναι προδιαγεγραμμένα αποτυχημένο. Ας ελπίσουμε ότι θα ξεπλύνουμε κάποια στιγμή τις ντροπές που μαζεύουμε αυτά τα χρόνια.