W.C.N.S.F.: Το ακρωνύμιο της ντροπής για τα παιδιά της Γάζας

 

Της ΤΖΕΝΗΣ ΚΡΙΘΑΡΑ 

 

Ο διωγμός από την γη τους δεν ήταν αρκετός. Έπρεπε να φτάσουμε στο σημείο να υπάρχουν «τραυματισμένα παιδιά, χωρίς επιζώσα οικογένεια».

Η γλώσσα είναι ένα από τα πλέον αντιπροσωπευτικά στοιχεία ενός πολιτισμού, ενός έθνους, ενός κράτους. Έχει την πολύ χρήσιμη ιδιότητα να ενσωματώνει κάθε αλλαγή, κάθε ανάγκη, κάθε ανακάλυψη και κάθε συνθήκη που διαμορφώνεται για τους ανθρώπους που την μιλούν, τη στιγμή που την μιλούν. Η γλώσσα είναι ο καθρέφτης της εξέλιξης του πολιτισμού – εκτός και αν ο πολιτισμός κάνει βήματα πίσω. Στην περίπτωση του ισραηλινού εγκλήματος στην Λωρίδα της Γάζας, ο πολιτισμός έχει πεθάνει.

Οι γιατροί, τα σωστικά συνεργεία και τα μέλη των ανθρωπιστικών οργανώσεων που έχουν απομείνει στην περιοχή – στο έλεος της διεθνούς αδιαφορίας- χρειάστηκε να προσαρμόσουν την γλώσσα τους και να σχηματίσουν ένα νέο ακρωνύμιο για να μπορούν να συνεννοούνται με την ταχύτητα που απαιτούν οι συνθήκες υπό τις οποίες εργάζονται. Χρειάστηκε να προσαρμοστούν στην φρικαλεότητα που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια τους, όσο ο πλανήτης αποστρέφει το βλέμμα. Αυτό το ακρωνύμιο, το οποίο χρησιμοποιούν κάθε μέρα όλο και περισσότερο, είναι το W.C.N.S.F. από τις λέξεις «Wounded Child, No Surviving Family» (= «Τραυματισμένο παιδί, χωρίς επιζώσα οικογένεια»). 

Παιδιά ακρωτηριασμένα, παιδιά βαριά τραυματισμένα, παιδιά εγχειρισμένα χωρίς αναισθησία, παιδιά πεινασμένα, παιδιά φοβισμένα. Παιδιά χωρίς οικογένεια. Δεν έχουν γονείς, δεν έχουν αδέρφια, δεν έχουν μια γιαγιά ή έναν παππού. Δεν έχουν κανένα να νοιαστεί και να φροντίσει γι’ αυτά. Είναι παιδιά που η επιβίωσή τους εξαρτάται από την τύχη: Πού θα βρίσκονται την στιγμή του αεροπορικού βομβαρδισμού; Πού θα στέκονται όταν περάσουν τα ισραηλινά τανκς; Πού θα βρουν φαγητό; Πού θα κοιμηθούν; Πού θα ζήσουν;

Τα στοιχεία της διεθνούς οργάνωσης Save The Children αποτυπώνουν την θηριωδία. Στις εκατό ημέρες αιματοχυσίας, δολοφονήθηκαν περισσότερα από 10.000 παιδιά, δηλαδή το 1% του παιδικού πληθυσμού στον παλαιστινιακό θύλακα. Από τα δεκάδες χιλιάδες τραυματισμένα παιδιά, τουλάχιστον 1.000 έχουν χάσει το ένα ή και τα δύο τους πόδια. Συγκεκριμένα, πάνω από 10 παιδιά χάνουν το ένα ή και τα δύο πόδια τους κάθε μέρα, με πολλούς από τους ακρωτηριασμούς να γίνονται χωρίς νάρκωση. Εξυπακούεται πως δεν υπάρχει μετεγχειρητική περίθαλψη ή φαρμακευτική αγωγή με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις ζωές αυτών των παιδιών. Τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά δεν έχουν επιζώσα οικογένεια.

Σύμφωνα με την ίδια οργάνωση, τα παιδιά με ακρωτηριασμούς που σχετίζονται με τον πόλεμο θα χρειαστούν έως και δώδεκα χειρουργικές επεμβάσεις ανά άκρο μέχρι να φτάσουν στην ενηλικίωση επειδή το οστό συνεχίζει να μεγαλώνει. Σε ποια νοσοκομεία θα γίνουν αυτά τα χειρουργεία; Με ποιους γιατρούς; Με τι φάρμακα; Και η πιο σκληρή ερώτηση από όλες: πόσα από αυτά τα παιδιά θα φτάσουν μέχρι την ενηλικίωσή τους;  Σύμφωνα με την UNICEF, ο υποσιτισμός και οι ασθένειες έχουν δημιουργήσει «κύκλο θανάτου» που απειλεί πάνω από 1,1 εκατομμύρια παιδιά στην Λωρίδα της Γάζας,  η οποία ήταν ήδη αποκλεισμένη για χρόνια πριν την εισβολή της 7ης Οκτωβρίου. Τα παιδιά στην Γάζα δολοφονούνται με κάθε πιθανό τρόπο. 

Ολόκληρες γενιές Παλαιστινίων έχουν θαφτεί κάτω από τα συντρίμμια της Γάζας. Αυτός είναι ο ένας και μοναδικός στόχος του Ισραήλ. Η γενοκτονία. Η εκρίζωση του Παλαιστινιακού λαού από προσώπου γης. Ο διωγμός από την γη τους δεν ήταν αρκετός. Έπρεπε να φτάσουμε στο σημείο να υπάρχουν «τραυματισμένα παιδιά, χωρίς επιζώσα οικογένεια». Και αυτές είναι οι λέξεις που περιγράφουν τον πολιτισμό μας.