Ο θρήνος (ΣΚΙΤΣΟ, ΕΙΚΟΝΑ)

Γράφει η ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΡΙΛΛΑ

 

Οφείλουμε να διαχωρίσουμε τον όχλο από εκείνο το μέρος της κοινωνίας που σήμερα αναλαμβάνει το πένθος και το κάνει δικό του. Οφείλουμε να επιτρέψουμε στο λαό να θρηνήσει γι’ αυτή την πέρα από κάθε φυσική και νοητή διαδικασία απώλεια. Να αφήσουμε το θρήνο και τον αποχαιρετισμό να συντροφέψει αυτά πλάσματα. Και την ίδια στιγμή, είμαστε υποχρεωμένοι να διακρίνουμε εκείνη τη λεπτή γραμμή που διαχωρίζει το συλλογικό θρήνο από την παραληρηματική τελετουργία του όχλου που αναμοχλεύει ακραία και επικίνδυνα ένστικτα.

Σήμερα θρηνούμε…

Σήμερα αποδίδουμε το θρήνο που πρέπει και αρμόζει και που δεν αποδόθηκε (αν αποδειχθεί ότι είναι έτσι) από εκείνη που έπρεπε και άρμοζε.

Σήμερα, ετούτη η ασήκωτη, αδιανόητη και συντριπτική απώλεια, αυτό το τρομερό δράμα γίνεται δράμα ολόκληρης της κοινωνίας. Του λαού. Του λαού που καθημερινά σηκώνει το βάρος της επιβίωσης, της θρέψης, του μεγαλώματος των παιδιών, της αρρώστιας τους όταν αυτά πονάνε, του σχολείου τους, της ζωής τους, της αγωνίας για το μέλλον τους.

Του λαού που σηκώνει αυτό το βάρος ανυπεράσπιστος και απροστάτευτος, απογυμνωμένος από κάθε υποστηρικτικό πλαίσιο που θα όφειλε το κράτος να του παράσχει, αλλά δεν το κάνει.

Και θα πει κανείς, όλοι εκείνοι που μαζεύτηκαν έξω από το σπίτι αυτής της γυναίκας είναι όχλος ή λαός με την έννοια του συνειδητού κοινωνικού υποκειμένου;

Η απάντηση είναι πραγματικά δύσκολη. Και κάθε απόπειρα να δοθεί μία βέβαιη και οριστική αποτίμηση είναι καταδικασμένη να ανατραπεί από τη μια στιγμή στην άλλη.

Ωστόσο, οφείλουμε να διαχωρίσουμε τον όχλο από εκείνο το μέρος της κοινωνίας που σήμερα αναλαμβάνει το πένθος και το κάνει δικό του. Οφείλουμε να επιτρέψουμε στο λαό να θρηνήσει γι’ αυτή την πέρα από κάθε φυσική και νοητή διαδικασία απώλεια. Να αφήσουμε το θρήνο και τον αποχαιρετισμό να συντροφέψει αυτά πλάσματα.

Και την ίδια στιγμή, είμαστε υποχρεωμένοι να διακρίνουμε εκείνη τη λεπτή γραμμή που διαχωρίζει το συλλογικό θρήνο από την παραληρηματική τελετουργία του όχλου που αναμοχλεύει ακραία και επικίνδυνα ένστικτα.

Είμαστε υποχρεωμένοι να διακρίνουμε τη μάνα της απέναντι αυλής που κλαίει επειδή κάθε παιδί που χάνεται – και μάλιστα με αυτόν τον τρόπο – είναι δικό της παιδί, από εκείνον με απαθανατίζει με σέλφι το αποκορύφωμα του ανείπωτου δράματoς, εκείνον που ζητάει να ξεπλύνει τον δικό του γιγαντιαίο ατομισμό με μεσαιωνικού (αν όχι φασιστικού) τύπου εξαγνιστικές τελετές.

Οσο κι αν οι μηχανισμοί αυτού του ανθρωποφαγικού εκμεταλλευτικού συστήματος εμπορευματοποιούν και μετατρέπουν ακόμα και μια τέτοια συντριπτική απώλεια σε θέαμα και επεισόδιο κλειδαρότρυπας, ο λαός μπορεί και ξέρει να παραλαμβάνει, να φροντίζει και να θρηνεί τους νεκρούς του.

Και τα τρία κοριτσάκια είναι οι νεκροί του… Είναι οι πιο αθώοι νεκροί ενός συστήματος που δολοφονεί είτε με τα όπλα, είτε με τις πράξεις του είτε με τις ηθελημένες παραλείψεις του.

Η Ρούλα και κάθε Ρούλα αν αποδειχθεί ότι είναι κατά συρροήν και εξακολούθηση δολοφόνος σχεδίασε και έδρασε μέσα σε ένα περιβάλλον όπου καμία κρατική δομή δεν αντιλήφθηκε τι συμβαίνει και δεν προστάτεψε αυτά τα παιδιά.

Σε ένα κρατικό περιβάλλον, όπου αν ισχύουν οι πληροφορίες ότι είχαν γίνει καταγγελίες τόσο από τη γειτονιά όσο και από γιατρούς που νοσήλευσαν τα παιδιά, δεν υπήρξε καμία εγρήγορση και κινητοποίηση των αρμόδιων μηχανισμών, τέτοια που θα έσωζε τα παιδιά.  

Διότι το δόγμα της ατομικής ευθύνης μέσα στις πολλές προεκτάσεις του συμπεριλαμβάνει και ετούτο: τα παιδιά δεν αποτελούν ευθύνη της κοινωνίας και τους κράτους, αλλά της πυρηνικής απομονωμένης οικογένειας που επιβιώνει πέρα και έξω από κάθε μηχανισμό φροντίδας και επαγρύπνησης, πέρα και έξω από κάθε ευκαιρία συλλογικής προστασίας.

Σήμερα ο λαός κηδεύει και θρηνεί τρία αθώα πλάσματα. Τρία παιδιά που είναι δικά του. Και το κάνει βάζοντας τη διαχωριστική γραμμή ως εκεί που αρχίζουν τα τυφλά ένστικτα του αφιονισμένου όχλου.

-ΔΙΑΒΑΣΤΕ επίσης:

ΠΗΓΗ: Δημήτρης Γεωργοπάλης

• Η δημοκρατία του λιντσαρίσματος

Άνθρωποι που ενώνονται όταν πρόκειται για λιντσάρισμα και σιωπούν όταν πρόκειται για κοινωνικές διεκδικήσεις. Η υπόθεση της Πάτρας άνοιξε μια κρύπτη που δυστυχώς οδηγεί απευθείας στον Μεσαίωνα.

Γράφει ο Χρήστος Δεμέτης

Το λιντσάρισμα, λιντσάρισμα αλλά και τα social media, social media. Μεσαίωνας ως επιστέγασμα της απόλυτης φρίκης. Σε μια υπόθεση της Πάτρας που η έννοια της φρίκης, μοιάζει λίγη... (η συνέχεια ΕΔΩ). 

*****

Συγκεντρωμένοι έξω από το σπίτι που έμενε η μητέρα των τριών παιδιών στην Πάτρα / EUROKINISSI/ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΣ

• Ζητούν παρέμβαση ΕΣΡ για την ανθρωποφαγία ΜΜΕ στην υπόθεση της Πάτρας

Έκκληση στο Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης να παρέμβει ώστε η προβολή της είδησης της υπόθεσης της Πάτρας να κινηθεί αυστηρά στα πλαίσια της υπάρχουσας δεοντολογίας ζητά η Πρωτοβουλία κατά των γυναικοκτονιών.

Όπως επισημαίνει, στα ελληνικά και όχι μόνο σπίτια παίζει αδιάκοπα και φαντασμαγορικά η είδηση που σκορπάει φρίκη στους μεγάλους, πόνο και τρόμο στα παιδιά. «Ο φόνος- οι φόνοι-; παιδιού από τα χέρια της μητέρας φεύγει πέρα από τα όρια και της πιο νοσηρής φαντασίας και δεν είμαστε στο αρχαίο θέατρο να περιμένουμε την αυλαία της κάθαρσης» τονίζει η Πρωτοβουλία.

Και αναμένει επίσης από την ΕΣΗΕΑ την «αποτροπή της αντιδεοντολογικής ενημέρωσης, ώστε να μην υποκινούνται ακραίες και επικίνδυνες αντιδράσεις» γιατί ο «λόγος ανήκει μόνο στην υπεύθυνη ενημέρωση των  εντεταλμένων αρχών και των επιστημόνων εκπροσώπων της ιατροδικαστικής και ιατρικής  κοινότητας».

«Ας μην κάνουμε τα πράγματα χειρότερα, ας προφυλάξουμε την κοινωνία από την ακρότητα με την εμπορευματοποίηση του δράματος. Η σκύλευση πάνω στο νεκρό παιδικό σωματάκι για λόγους ακροαματικότητας και μόνο τείνει να αφαιρεί κάθε ίχνος σεβασμού και ανθρωπιάς» προσθέτει η Πρωτοβουλία.

«Κάθε γυναίκα, κάθε άντρας ας  μείνουμε με τη σιωπή και ίσως ένα καυτό δάκρυ συμμέτοχες/οι στο καθολικό πένθος. Αργότερα θα έρθει η ώρα των υπεύθυνων αναλύσεων» καταλήγει η ανακοίνωση.

ΠΗΓΗ