 |
Μπούτσα, 3 Απριλίου 2022. Απομεινάρια των μαχών του προηγούμενου μήνα για την κατάληψη της πόλης | AP Photo |
Κακώς αιφνιδιάστηκαν κάποιοι από το πανηγυρικό ξέπλυμα του ναζιστικού Τάγματος Αζόφ στην ελληνική Βουλή, στο πλαίσιο της βιντεοσκοπημένης ομιλίας του Ουκρανού προέδρου.
Η πρόσκληση στον Ζελένσκι να απευθύνει διάγγελμα στο ελληνικό και όποιο άλλο Κοινοβούλιο και μέσω αυτού στον ελληνικό λαό, δεν ήταν ούτε χειρονομία απλής καταδίκης της ρωσικής εισβολής ούτε έκφραση αλληλεγγύης στον ουκρανικό λαό, όπως μια διαδήλωση στο Σύνταγμα ή έξω από τη ρωσική πρεσβεία. Υποδήλωσε την ενεργό συστράτευση του ελληνικού κράτους με την πολεμική προσπάθεια της Ουκρανίας, πίσω από την υπαρκτή ηγεσία της και σε πλήρη σύμπραξη με όλες τις συνιστώσες της· ήταν ένα ακόμη βήμα (και) της Ελλάδας προς τη συμμετοχή της σ’ έναν πόλεμο που μέρα με τη μέρα καθίσταται, όχι μόνο όλο και πιο αιματηρός, αλλά και πιο επικίνδυνος για την επιβίωση της ανθρωπότητας. Κι όταν αποφασίζεις να πάρεις τα (συμβολικά, ακόμη) όπλα σου στο πλευρό του Ζελένσκι, ή όποιου άλλου, ψωνίζεις με κλειστά μάτια ακόμη και τις πιο αποκρουστικές συνιστώσες του πολεμικού μηχανισμού του.
Οι «αστεφάνωτες της δημοκρατίας»
Οι στόχοι της μικρής προβοκάτσιας του Ζελένσκι ήταν, άλλωστε, διαυγείς. Αν στο κυρίως μήνυμά του επανέλαβε απλώς όσα μας είχε διαμηνύσει μέσω «Καθημερινής», τέσσερις ολόκληρες μέρες πριν από τη ρωσική εισβολή, ο πρωθυπουργικός σύμβουλος Στάθης Καλύβας (για την ταύτιση του «δικού μας» Εικοσιένα με το αίτημα του Κιέβου να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ), ο ενοφθαλμισμός των δυο «ομογενών μαχητών» πήγε ακόμη παραπέρα: διέσπασε εσκεμμένα όσους καταγγέλλουν στη χώρα μας τη ρωσική εισβολή, επιβάλλοντας στην πιο «μαχητική» μερίδα τους ν’ αποδεχτεί δημόσια τον ναζισμό σαν μια ακόμη, έστω και όχι ιδιαίτερα ευπρόσωπη, συνιστώσα του δυτικού «δημοκρατικού» στρατοπέδου. Oπως ακριβώς συνέβη στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, με τη σιωπηρή ανασύσταση του χιτλερικού Α2 ως αυτοτελούς τμήματος της CIA («Οργάνωση Γκέλεν») και δυτικογερμανικής μυστικής υπηρεσίας (ΒND), αλλά και στα καθ’ ημάς, με τη μεταπολεμική στελέχωση κομβικών μηχανισμών του στρατού και των σωμάτων ασφαλείας από ταγματασφαλίτες και πρώην γκεσταπίτες. (Για μια επίκαιρη πτυχή του πρώτου σκέλους, βλ. «Το “γερμανικό μάθημα” της CIA», «Εφ.Συν.», 20/6/2020.) Ως έκτακτο μάθημα πολιτικής αγωγής, η σύντομη παρέμβαση του «Ελληνοουκρανού» ναζί από τη Μαριούπολη πατούσε, άλλωστε, στην αμέσως προηγούμενη κατήχηση των τελευταίων χρόνων: τον επίμονο καθαγιασμό των απανταχού της Γης «ομογενών», σαν εκπροσώπων ενός «ανοιχτόμυαλου» -τάχα μου- Ελληνισμού, προορισμένου ν’ ανοίγει κατά καιρούς τα μάτια των καθυστερημένων ιθαγενών.
❝ «Οι Δυτικοί που έχουν εμμονή με την υποτιθέμενη ‘‘νεοναζιστική’’ απειλή του Αζόφ είναι όλοι θύματα δυσμετρωπίας»
«kathimerini.gr» 7.4.2022
Από αυτή την άποψη, το εγχείρημα πέτυχε πλήρως, αν κρίνουμε από το συνακόλουθο μπαράζ επώνυμων άρθρων της φιλελεύθερης «Καθημερινής», που καταδικάζουν απερίφραστα όσους δεν συμμερίζονται την αναγκαιότητα αυτού του ξεπλύματος, σαν ασυνείδητους συνοδοιπόρους του Πούτιν. Αντιγράφοντας, μάλιστα, κάποιες φορές πλήρως τον φτηνό προπαγανδιστικό σεξισμό αυτού του τελευταίου: για τον Τάκη Θεοδωρόπουλο, λ.χ., όσοι απορρίπτουν τη συμπαράταξη με τους ναζί δεν είναι παρά «οι ενάρετες νύφες της δημοκρατίας» που, λόγω υποκρισίας και ιδεολογικής καθυστέρησης, «δε μιλάνε με τις αστεφάνωτες» (kathimerini.gr, 9/4). Φως φανάρι, επίσης, ότι ένα παρόμοιο άνοιγμα δεν πρόκειται να περιοριστεί σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, αλλά μοιραία θα βρει και το εσωτερικό αντίστοιχό του. Με τη Ν.Δ. σε αργή αλλά σταθερή πλέον αποδόμηση, λόγω της οικονομικής της πολιτικής και τη λαϊκή δυσαρέσκεια να διοχετεύεται (με τη βοήθεια της πανδημίας, του διεθνούς κλίματος και της καταστροφικής εσωστρέφειας του ΣΥΡΙΖΑ) κυρίως προς τα δεξιά, η αναζήτηση «μιας σοβαρής Χρυσής Αυγής» ως μελλοντικού κυβερνητικού εταίρου έχει ήδη αρχίσει.
Ανατομία ενός μακελειού
Στην αντίπερα όχθη, αυτή της ρητής ή υπόρρητης συμπάθειας προς τη ρωσική εισβολή, η πιο προβληματική εκδήλωση μέχρι σήμερα δεν ήταν ο αιμοχαρής ενθουσιασμός των ένθερμων οπαδών του Πούτιν για τον επικείμενο -υποτίθεται- μαζικό σφαγιασμό των Ουκρανών από τα ρωσικά στρατεύματα, σύμφωνα με το μοντέλο δράσης των Αμερικανών στο Ιράκ το 1991 (iskra.gr, 14/3). Ούτε η συνυπογραφή κοινού εθνοπρεπούς μανιφέστου από κάποιους επώνυμους αριστερούς και εξίσου επώνυμους ακροδεξιούς, μεταξύ των οποίων ένας τουλάχιστον υποψήφιος (και παραλίγο) βουλευτής της Χρυσής Αυγής, στέλεχος σήμερα του κόμματος του Λαγού· μανιφέστου που, μεταξύ άλλων, «ξεχνά» ακόμη και την απόπειρα κατάληψης του Κιέβου, ισχυριζόμενο πως ο πόλεμος αφορά απλά και μόνο «μια επαρχία της Ουκρανίας, το Ντονμπάς».
 |
| Ο δήμαρχος της Μπούτσα επιδεικνύει στις 28 Φεβρουαρίου στα social media τα υπολείμματα της ρωσικής φάλαγγας που κατέστρεψαν και πολίτες |
Απείρως ανησυχητικότερα είναι τα ευήκοα ώτα που βρήκαν σε μερίδα του κοινού οι τερατώδεις ρωσικοί ισχυρισμοί για τη σφαγή στην Μπούτσα (περί «σκηνοθεσίας» κ.λπ.), σε πείσμα των διαθέσιμων στοιχείων και της απλής λογικής. Ας πάρουμε τα γεγονότα με τη σειρά.
 |
| Συμβαίνει σε κάθε Κατοχή: κάποιοι εκτελέστηκαν, κάποιοι πήγαν από τυφλά αντίποινα κι άλλοι από αδέσποτες |
Οι πρώτες ρωσικές μονάδες έφτασαν στην πόλη των 40.000 κατοίκων το πρωί της 27/2, μετά την κατάληψη του αεροδρομίου του Γκοστομέλ από τους αλεξιπτωτιστές. Εκτός από καθαρά στρατιωτικά τμήματα, περιλάμβαναν και δυνάμεις των ρωσικών ΜΑΤ (ΟΜΟΝ)· λεπτομέρεια αποκαλυπτική των αρχικών εκτιμήσεων της Μόσχας, για το τι είδους αντίσταση περίμενε ν’ αντιμετωπίσει μετά την προεξοφλούμενη κατάκτηση του γειτονικού Κιέβου. Γύρω στο μεσημέρι, η ουκρανική κυβέρνηση ανακοίνωσε όμως πανηγυρικά όχι μόνο την απόκρουση των εισβολέων αλλά και την ενεργό εμπλοκή του τοπικού πληθυσμού: «Ειδικά στην Μπούτσα, ντόπιοι κάτοικοι συμμετείχαν στη μάχη κι ένα μέρος των θωρακισμένων οχημάτων των Ρώσων αλεξιπτωτιστών κάηκε από κοκτέιλ μολότοφ», δήλωσε χαρακτηριστικά ο συντονιστής της ουκρανικής πολεμικής προπαγάνδας, προεδρικός σύμβουλος Ολέξι Αρεστόβιτς. Ήταν οι μέρες που κορυφωνόταν η πολεμική κινητοποίηση της ουκρανικής κοινωνίας, με μαζική κατάταξη εθελοντών και δημόσια κατασκευή μολότοφ από πολίτες στο Κίεβο και άλλες πόλεις. Τα πρώτα πλάνα των αποτελεσμάτων της μάχης, με κατεστραμμένα τανκς και σκοτωμένους Ρώσους φαντάρους, αναρτήθηκαν την ίδια μέρα στο τουίτερ. Την επομένη ο δήμαρχος προχώρησε σε παρόμοια επίσημη ανάρτηση, με την (άγνωστο πόσο ειλικρινή) διευκρίνιση ότι «δεν υπάρχουν απώλειες μεταξύ των υπερασπιστών και του άμαχου πληθυσμού» (bigkyiv.com.ua, 28/2).
Ακολούθησε ένα δεκαήμερο σκληρών μαχών μέχρι την άλωση της πόλης, που ολοκληρώθηκε μεταξύ 9 και 12 Μαρτίου, και η στρατιωτική κατοχή της για περίπου τρεις βδομάδες. Οι ουκρανικές αρχές είχαν διατάξει ήδη από τις 27/2 τους κατοίκους να μην απομακρυνθούν, με το επιχείρημα ότι μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σαν «ανθρώπινη ασπίδα» από τους Ρώσους για την είσοδό τους στο Κίεβο· φυσικά, πολλοί προτίμησαν να υπακούσουν όχι στην κυβέρνηση αλλά στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Όταν τα κατοχικά στρατεύματα αποχώρησαν οριστικά στις 31/3, ανακαλύφθηκαν περίπου 300 πτώματα πολιτών σε διάφορα σημεία (από δρόμους ή αυλές σπιτιών μέχρι υπόγεια και ομαδικούς τάφους). Δεν χρειαζόταν δε ιδιαίτερη σοφία για ν’ αντιληφθεί κανείς ότι οι πολίτες αυτοί βρήκαν τον θάνατο από τρία τουλάχιστον διαφορετικά αίτια:
● Κάποιοι ως «παράπλευρες απώλειες» των μαχών: όταν μια μπαλοθιά σε γάμο στην Κρήτη ή στο Ζεφύρι έχει ανθρώπινα θύματα σε μεγάλη απόσπαση, δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε τι συνεπάγεται η πολυήμερη ανταλλαγή κάθε λογής πυρομαχικών από βαριά οπλισμένους στρατιώτες μέσα σ’ έναν κατοικημένο τόπο. Μακελειό που δεν περιορίζεται βέβαια στην Μπούτσα και τη βασική ευθύνη για το οποίο έχει η πλευρά που πρώτη επέλεξε τον πόλεμο, ως «συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα».
● Κάποιοι άλλοι σκοτώθηκαν από φαντάρους ενδεχομένως πανικόβλητους ή σαδιστές, που έπαιζαν wargame με πραγματικές ανθρώπινες ζωές. Παρόμοιες συμπεριφορές αναπτύσσονται σε κάθε στρατό κατοχής που επιχειρεί εν μέσω ενός πληθυσμού έστω και εν μέρει εχθρικού· αποκαλυπτική επ’ αυτού η δημοφιλέστατη (στις ΗΠΑ) αυτοβιογραφία ενός Αμερικανού κομάντο στο Ιράκ, που παρουσιάσαμε παλιότερα στον «Ιό» («Πατρίς, θρησκεία, αιματοχυσία», «Εφ.Συν.», 23/8/2014), αλλά και η επίσημη απολογιστική έκθεση της 23ης θωρακισμένης βρετανικής ταξιαρχίας, για το «σφριγηλό βασίλειο τρόμου» που οι ελεύθεροι σκοπευτές της επέβαλαν κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών, πυροβολώντας από τον Λυκαβηττό ό,τι έβλεπαν να κινείται στο μεγαλύτερο μέρος του αθηναϊκού κέντρου (WO 204/8312, §71). Στην περίπτωση της Μπούτσα, ορισμένα πτώματα ταυτοποιήθηκαν σχεδόν αμέσως επώνυμα από φίλους, γείτονες ή συγγενείς, ως θύματα παρόμοιων «παρεκτροπών».
● Ευθύς εξ αρχής ήταν προφανές ότι κάποιοι άλλοι πολίτες δολοφονήθηκαν προσχεδιασμένα: ένας νεκρός με δεμένα χέρια προφανώς δεν πήγε από αδέσποτη. Ο αντιδήμαρχος της Μπούτσα υπολόγισε τους εκτελεσμένους σε περίπου 50 (Reuters, 4/4). Είναι δε απόλυτα εύλογο να θεωρήσουμε ότι τόσο οι συγκεκριμένοι όσο και αρκετοί «αδέσποτοι» φόνοι διαπράχθηκαν ως αντίποινα για τη δυναμική αντίσταση μιας μερίδας του τοπικού πληθυσμού. Το είδαμε στην Κρήτη το 1941, στη Φαλούτζα το 2004, στο τουρκικό Κουρδιστάν, στη Γάζα. Κλασικό κι απολύτως αναμενόμενο.
Η Μπούτσα δεν ήταν, άλλωστε, η μόνη πόλη όπου η αντίσταση κάποιων κατοίκων στους εισβολείς πληρώθηκε με αίμα. Το βράδυ της 1ης Μαρτίου, αναρτήθηκαν λ.χ. στο fb βίντεο με πτώματα πολιτών στο Πορφυρό Πάρκο της άρτι καταλειφθείσας Χερσώνας. Σύμφωνα με μια τοπική δημοσιογράφο, οι νεκροί ήταν μέλη της τοπικής πολιτοφυλακής που προσπάθησαν ανεπιτυχώς να σταματήσουν τα ρωσικά τανκς με μολότοφ («Kherson Diary», The Observer, 6/3).
Παιχνίδια με την άβυσσο
Η κτηνωδία ενός στρατού κατοχής σε παρόμοιες περιπτώσεις είναι αναμενόμενη· γι’ αυτό, άλλωστε, κάθε δημοκράτης δεν μπορεί παρά να είναι κατηγορηματικά αντίθετος σε οποιαδήποτε εισβολή. Πρέπει όμως ν’ αναγορεύσουμε την τιμωρία των υπευθύνων σε βασικό κριτήριο της στάσης μας απέναντι στον συνεχιζόμενο πόλεμο της Ουκρανίας; Το υπονόησαν, εμμέσως ή σαφώς, με δηλώσεις τους ουκ ολίγοι ηγέτες της Δύσης, με πρώτο και καλύτερο τον Μπάιντεν. Το διακήρυξαν και κάποιοι ακτιβιστές εγνωσμένης ευαισθησίας: «Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη».
 |
 |
| |
 |
| Μπορεί ο Πούτιν να χρεώνει στους «ιδεοληπτικούς μπολσεβίκους» την κατασκευή του ουκρανικού «ψευδοέθνους», για τους εγχώριους ψυχροπολεμιστές παραμένει όμως «κουμούνι». Όσο για την ψυχωτική ενασχόληση με τον ανδρισμό του αντιπάλου, που έχει δώσει πλούσια δείγματα γραφής στο «φιλελεύθερο-φιλευρωπαϊκό» συλλαλητήριο της 1ης Μαρτίου στο Σύνταγμα, στις ουκρανικές κινητοποιήσεις των επόμενων ημερών αλλά και στους αθηναϊκούς τοίχους, αυτή είναι τόσο παλιά όσο ο πόλεμος και η συμβολική/εκπαιδευτική προσομοίωσή του στα γήπεδα… | Eurokinissi/Γιάννης Παναγόπουλος |
Με όλο τον σεβασμό για τα συναισθήματα που υπαγόρευσαν τα ειλικρινέστερα απ’ αυτά τα ξεσπάσματα, ας μας επιτραπεί να θεωρήσουμε μια τέτοια ιεράρχηση απόλυτα λανθασμένη. Πέρα από την ουσιαστική απουσία αρμόδιου οργάνου (η Ρωσία δεν έχει αποδεχθεί την υπαγωγή της στο Διεθνές Δικαστήριο, όπως δεν την έχουν αποδεχθεί ούτε οι ΗΠΑ, η Κίνα και πάμπολλες άλλες χώρες), το βασικό πρόβλημα είναι ότι, στη συγκεκριμένη περίπτωση, το αίτημα για «δικαιοσύνη» έρχεται να υποσκελίσει και ν’ ακυρώσει εκείνο για άμεση κατάπαυση του πυρός. Η αναγόρευση μιας διακρατικής διαφοράς σε ποινική καθιστά πρακτικά αδύνατη τη διαπραγμάτευση με «υπόδικους εγκληματίες», επιβάλλοντας τη συνέχιση του πολέμου μέχρι την ολοκληρωτική συντριβή αυτών των τελευταίων.
Κάποιες δυτικές κυβερνήσεις, που δεν έκρυψαν την ανησυχία τους για πιθανό συμβιβασμό του Ζελένσκι μετά την απόσυρση των ρωσικών στρατευμάτων από το μέτωπο του Κιέβου και την εμφανή αναδίπλωση της Μόσχας (από το αρχικό σχέδιο κατάληψης όλης της Ουκρανίας στη βολικότερη δυνατή διχοτόμησή της), προκρίνουν τη συνέχιση του πολέμου επ’ αόριστον, με απώτατο σκοπό την ανατροπή του Πούτιν από τον ρωσικό στρατό, όταν τα αδιέξοδά του τον οδηγήσουν σε όλο και πιο τυχοδιωκτικές επιλογές. Πρόκειται για σχεδιασμό που δεν εγγυάται μόνο τον πολλαπλασιασμό των ανθρώπινων τραγωδιών στην ίδια την Ουκρανία, αλλά εμπεριέχει κι ένα συνειδητό ρίσκο πυρηνικής ανάφλεξης· ακόμη μεγαλύτερες δε πιθανότητες καταστροφικού «ατυχήματος», σε μια χώρα γεμάτη πυρηνικά εργοστάσια.
Ως κάτοικοι μιας χώρα με σημαντικότατες στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ, έχουμε κάθε συμφέρον ν’ αποτραπεί μια τέτοια εξέλιξη. Προ ημερών, η άκρως φιλορωσική iskra.gr αναπαρήγαγε λ.χ. ρωσικά δημοσιεύματα, σύμφωνα με τα οποία στις 6/4 πραγματοποιήθηκε άσκηση «στρατηγικού πλήγματος» της Σούδας και της Αλεξανδρούπολης, μέσα σε 4΄ και 8΄-9΄ αντίστοιχα, ως μέσο «στέρησης της δυνατότητας των ΗΠΑ να στέλνουν όπλα στην Ουκρανία». Η ανακοίνωση αυτή δεν ήταν πιθανότατα παρά μια απλή άσκηση ψυχολογικού πολέμου. Ποιος θα ήθελε, όμως, να το ρισκάρει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου