Λίγο απέχουμε από το να τα μάθουμε όλα. ‘Η περίπου όλα. Οι άνω τελείες, οι μισοτελειωμένες προτάσεις, τα αποσιωπητικά του γραπτού και προφορικού λόγου φροντίζουν επιδέξια να διαστέλλουν την κλειδαρότρυπα για καλύτερη θέαση της φρίκης. Θαρρείς και δεν φτάνει μία λέξη και μόνο για να αντιληφθεί κανείς το τερατούργημα και να αηδιάσει. Θαρρείς και η αδιανόητη κακοποίηση των παιδιών πρέπει να γίνει και “εικόνα” στη φαντασία μας… έτσι για να ολοκληρωθεί η ασέλγεια.
Σε όλον αυτό το ζόφο που έχουν ζήσει τα παιδιά των δύο αστυνομικών, φερόμενων να έχουν υποβάλλει τα παιδιά τους σε φρικιαστικές κακοποιήσεις σωματικές και ψυχικές, έχουν ρόλο και λόγο όλοι, δημοσιολόγοι, γυρολόγοι, πρωϊνάδικα και μεσημεριανάδικα… εκτός από ΕΝΑΝ.
Αυτό ο ΈΝΑΣ είναι το κράτος, η επίσημη πολιτεία και η θεσμική της θωράκιση για την προστασία αυτών των παιδιών. Και δεν έχει λόγο, διότι δεν έχει αναλάβει – ως όφειλε – κανέναν ρόλο.
Τι ξέρουμε αυτή τη στιγμή για τα παιδιά; Ξέρουμε ότι βρίσκονται όλα μαζί σε κάποιο νοσοκομείο! Τι θα έπρεπε να ξέρουμε;
Το μόνο που θα χρειαζόταν να γνωρίζουμε – ως επουλωτικό για τη συλλογική οδύνη φάρμακο- είναι ότι η πολιτεία με τους θεσμούς της ανέλαβε τα παιδιά, τα τοποθέτησε σε μία ασφαλή δομή, σε περιβάλλον αρμόζον για τις παιδικές ψυχές, με προσωπικό επαρκές σε εμπειρία και αριθμό, με ανθρώπους που τα αγκαλιάζουν, με ειδικούς παιδαγωγούς και ψυχολόγους που είναι εκεί για να φροντίσουν τα τραύματά τους.
Αντ’ αυτού έχουν “παρκαριστεί” σε ένα παιδιατρικό νοσοκομείο, όπου προφανώς το προσωπικό δίνει τον καλύτερο εαυτό του για την ιατρική και ψυχολογική υποστήριξή τους. Αλλά αυτά τα παιδιά δεν είναι άρρωστα για να νοσηλεύονται. Είναι κακοποιημένα. Δεν χρειάζονται νοσοκομείο. Προστασία και φροντίδα χρειάζονται. Οπως και τα υπόλοιπα κακοποιημένα παιδιά που φιλοξενούνται σε παιδιατρικά νοσοκομεία.
Και ξέρετε ποια θα είναι η συνέχεια; Πιθανόν τα παιδιά θα σκορπιστούν σε διάφορες δομές, όπου βρεθούν θέσεις. Δηλαδή, θα υποβληθούν σε έναν τραυματικό και βίαιο αποχωρισμό τη στιγμή ακριβώς που χρειάζονται να έχουν το ένα το άλλο ως αναγκαίο σημείο αναφοράς και στήριγμα.
Γι’ αυτό και δύο από τα πέντε αδέρφια προσπάθησαν να φύγουν…. Επειδή είδαν, επειδή ξέρουν, επειδή δεν αντέχουν, επειδή οι ασελγείς πράξεις τελείωσαν, αλλά ποιος μπορεί με βεβαιότητα να πει ότι η παραμονή σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου δεν είναι επί της ουσίας κακοποιητική;
Γιατί; Επειδή η φτηνή λύση για ένα κράτος – που κάνει τα κουμάντα του ώστε να μην στενοχωρηθούν οι Τράπεζες – είναι να φτιάχνει κουμπάκια πανικού. Η ακριβή λύση είναι να δημιουργήσει δομές μεγάλες, όμορφες, ζεστές, με επαρκές προσωπικό.
Ποιος, λοιπόν, θα προστατέψει τα παιδιά από τη μανία της κλειδαρότρυπας, αλλά και από ένα κράτος που δηλώνει πανταχού παρόν και είναι εξοργιστικά απόν.
Εν ολίγοις, ποια κρατική δομή ακριβώς θα υποστηρίξει ψυχολογικά αυτά τα αδέρφια; Με ποια βοήθεια θα μαλακώσουν και θα κλείσουν (αν ποτέ κλείσουν…) τα τραύματα και ο αποτροπιασμός στις ψυχές τους; Με ποια στήριξη θα επιστρέψουν στο σχολείο;
Ποιος θα προστατέψει παιδιά που ζουν αυτή τη φρίκη, αλλά δεν τα γνωρίζουμε και ίσως δεν τα μάθουμε ποτέ; Ποιος θα γλιτώσει τα επόμενα παιδιά;
Αλλά, ας μην είμαστε πλεονέκτες. Η κυβέρνηση στέλνει φρεγάτες με 500.000 ευρώ την ημέρα στην Ερυθρά Θάλασσα, για το καλό μας. Πόσα άλλα να κάνει πια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου