Η ανύπαρκτη Δασική Πολιτική και η ερήμωση της ορεινής-ημιορεινής υπαίθρου - Του Παναγιώτη Κορισιάνου*

*Παναγιώτης Κορισιάνος
Δασολόγος

Πολλές φορές ακόμα και τα συνδικαλιστικά όργανα, έχοντας μια μάλλον επιφανειακή προσέγγιση, αγνοούν σε βάθος τα προβλήματα του κλάδου και τα συσσωρευμένα προβλήματα που δημιουργήθηκαν από την απουσία της διαχείρισης των δασών.

Τα τελευταία χρόνια, η υπάρχουσα, ή μάλλον η ανύπαρκτη δασική πολιτική, δημιούργησε τεράστια προβλήματα, ειδικά στους νέους ανθρώπους, που εγκατέλειψαν άρον άρον την ύπαιθρο.

Η απασχόληση στα δάση και η σφριγηλή λειτουργία κάποτε της δασικής υπηρεσίας, είχαν δημιουργήσει σοβαρές συνθήκες απασχόλησης αλλά και πολύ καλές οικονομικές συνθήκες.

Η εκτός διαχείρισης των περισσότερων συμπλεγμάτων της χώρας και ειδικά στον Νομό μας, άφησαν σαν αποτύπωμα τον μαρασμό – εγκατάλειψη των δασικών επαγγελμάτων, όπως του υλοτόμου, του ρητινοσυλλέκτη και των ανθρώπων που ασχολούνται με τη συλλογή φυτοχώματος, ξυλανθράκων και ζωοτροφών, καθώς και παραγωγών και μεταποιητών άλλων δασικών προϊόντων.

Η δασική οικονομία, ενώ προσέφερε κάποτε σημαντικά στο ποσοστό της Αγροτικής Οικονομίας (του πρωτογενή τομέα) στο ΑΕΠ της χώρας, σήμερα έχει συρρικνωθεί σημαντικά.

Υπάρχει άραγε προοπτική ανάταξης της δασικής οικονομίας;

Αβίαστα λέμε ναι!

Υπάρχουν σήμερα νέες τεχνολογίες και εξελίξεις της επιστήμης, που σύμφωνα με τις αρχές της αειφορικής διαχείρισης, μπορούν να παράξουν νέα ποιοτικά προϊόντα όπως:

1. Παραγωγή βιομάζας από ταχυαυξή είδη (παυλώνια, λεύκη, ευκάλυπτο) και μεταποίησή της σε pellets για ενεργειακούς σκοπούς.
2. Αξιοποίηση της υπορόφου βλάστησης σε πευκοδάση, που όχι μόνο βοηθούν στην αντιπυρική προστασία αλλά χρησιμεύουν και για παραγωγή βιομάζας για ενεργειακούς σκοπούς.
3. Εφαρμογή της τεχνητής νοημοσύνης και αξιοποίησης των ρομπότ στα δάση για παραγωγή στρόγγυλης ξυλείας και καυσόξυλων.
4. Περιορισμός των εισαγωγών ξυλείας με προστατευτικούς δασμούς στις τρίτες χώρες, στήριξη της ντόπιας παραγωγής ξυλείας, προώθησή της και κάλυψη των αναγκών σε βιομηχανίες και βιοτεχνίες. Εισαγωγή ξυλείας μόνο όταν εξαντληθούν τα ντόπια αποθέματα ξυλείας, όταν και εφόσον φυσικά αρχίσουν ξανά και τεθούν υπό διαχείριση τα παραγωγικά δασικά συμπλέγματα.
5. Σύνταξη, επιτέλους, διαχειριστικών μελετών σε φυσικούς βοσκότοπους, ώστε να μειωθούν οι εισαγωγές ζωοτροφών και να εφαρμοστούν με βάση τις αρχές της λιβαδοπονικής επιστήμης οι διαχειριστικές μελέτες. Οι βοσκότοποι είναι φυσικοί πόροι και πρέπει άμεσα να αξιοποιηθούν για τις ανάγκες και την ανάπτυξη της κτηνοτροφίας.
6. Αξιοποίηση αρωματικών – φαρμακευτικών φυτών των δασών, που με ορθολογική διαχείριση, μπορούν να προσφέρουν σημαντικά στην ορεινή οικονομία. Η δημιουργία μιας τράπεζας γενετικού υλικού, είναι αναγκαία όσο ποτέ.
7. Προώθηση, σε ομαδικά μάλλον σχήματα, των δασώσεων (καλλιέργειες) των δασικών φρουτοφόρων θάμνων, που μπορούν να δώσουν σημαντικά οικονομικά οφέλη στους ενδιαφερόμενους, λόγω των συγκριτικών πλεονεκτημάτων τους σε διατροφική αξία, όπως κράνα, αρώνια, ιπποφαές, μύρτιλα κ.λπ.

Εν κατακλείδι, λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι μπορεί να υπάρξει ανάταξη της δασικής οικονομίας, εφόσον οι δασικές και αγροτικές πολιτικές στηριχθούν και δοθεί με όλους τους τρόπους έμφαση στην ντόπια παραγωγή, χρηματοδοτηθεί η έρευνα, καλυφθούν οι κενές θέσεις των Δασολόγων αλλά και άλλων Γεωτεχνικών.

Τέλος, η ιδιωτικοποίηση των πάντων, πουθενά στον κόσμο δεν ευδοκίμησε.

ΠΗΓΗ