«Το να κοιτά κανείς αλλού και να αγνοεί τα εγκλήματα που διαπράττονται στο όνομά μας, με τους φόρους μας, από τους φοιτητές που εκπαιδεύουμε ή από εκείνους με τους οποίους κάνουμε ευγενικά παρέα, σημαίνει ότι αυτός έχει χάσει ένα μέρος της ανθρωπιάς του. Αυτό είναι ένα βάρος στο οποίο οι Ισραηλινοί έχουν υποδουλωθεί από φόβο». Αυτό γράφει ο Κόμπι Σνιτς, στο βιβλίο «Αναρχικοί ενάντια στο τείχος: άμεση δράση και αλληλεγγύη με τον παλαιστινιακό λαϊκό αγώνα» (Εκδόσεις των Συναδέλφων) σε επιμέλεια Ούρι Γκόρντον και Οχάλ Γκράιτσερ.
Οι «Αναρχικοί ενάντια στο τείχος» ήταν ένα κίνημα, το οποίο αντιστάθηκε στο χτίσιμο του τείχους που κατασκεύασαν οι Ισραηλινοί το 1994-96 από ατσάλι και τσιμέντο, ύψους 6 μέτρων, υποτίθεται για λόγους ασφαλείας, και το οποίο διαχωρίζει το Ισραήλ από τη Λωρίδα της Γάζας. Το κίνημα αυτό αποτελούνταν από πολλούς αρνητές στράτευσης, τους οποίους η κυβέρνηση φυλακίζει.
«Ο καταλληλότερος όρος για να περιγράψει τη μεταχείριση εκ μέρους του ισραηλινού κράτους των κατοίκων και πολιτών που δεν περιλαμβάνονται στην κατηγορία των Εβραίων με πλήρη δικαιώματα, είναι ΑΠΑΡΤΧΑΪΝΤ. Ενα σοβινιστικό καθεστώς διαχωρισμού που καταχράται τη γη από τους αγρότες, περιορίζει την ελευθερία μετακίνησης των ανθρώπων στον δρόμο τους για τη δουλειά και φτάνει ακόμα και να παρεμποδίζει τη δυνατότητα των Παλαιστινίων να αναπτύξουν την οικονομία τους». Αυτό γράφει η «Αναρχική-Κομμουνιστική Πρωτοβουλία» σε προκήρυξη που μοιράστηκε σε συγκέντρωση στις 15 Μαΐου του 2004, όταν αποφυλακίστηκαν 5 Ισραηλινοί αντιρρησίες συνείδησης, μετά από δύο χρόνια φυλακής.
Η ισραηλινή κοινωνία, ζώντας σε καθεστώς «περικύκλωσης» από αραβικούς πληθυσμούς, αλλά και αυστηρής λογοκρισίας των ΜΜΕ, ζει υπό το καθεστώς φόβου, κάτι που τη συντηρητικοποιεί όλο και περισσότερο και τη στρέφει προς την Ακροδεξιά. Ισως δεν υπάρχει πιο στρατιωτικοποιημένη κοινωνία από την ισραηλινή. Η Σάρα Ασουλίν, αναρχική αγωνίστρια, λέει: «Για μένα οι Ισραηλινοί πολίτες πρέπει να επικριθούν. Αυτοί είναι που εξέλεξαν αυτούς τους πολιτικούς και αυτοί είναι που υποστηρίζουν ολόψυχα την κυβέρνηση που διαπράττει δολοφονίες και διεξάγει πόλεμο.
Οι Ισραηλινοί πολίτες είναι αυτοί που δεν εξεγείρονται ενάντια στον ρατσισμό, το απαρτχάιντ, την εθνοκάθαρση. Στην πραγματικότητα όλα αυτά δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια αποκρυστάλλωση της ισραηλινής κοινής γνώμης. Τα παιδιά των Ισραηλινών υφίστανται πλύση εγκεφάλου από τη γέννησή τους για να πιστέψουν ότι το Ισραήλ πρέπει να είναι ένα εβραϊκό κράτος, ότι οι Παλαιστίνιοι είναι οι εχθροί και η στρατιωτική θητεία είναι ένα ιερό καθήκον, όποιο και εάν είναι το κόστος».
Η πρόσφατη δήλωση του υπουργού Οικονομικών του Ισραήλ, Μπεζαλέλ Σμότριτς, πως «κανείς στον κόσμο δεν θα μας επιτρέψει να επιβάλουμε λιμοκτονία σε δύο εκατομμύρια ανθρώπους, παρ’ όλο που μπορεί να είναι δικαιολογημένο και ηθικό για να απελευθερωθούν οι όμηροι», πυροδότησε διεθνή οργή, αλλά όχι την επιβολή κυρώσεων και εμπάργκο όπλων.
Η υποκριτική στάση της Ε.Ε. και των ΗΠΑ, οι οποίες εξακολουθούν να εξοπλίζουν το Ισραήλ, είναι ενδεικτική του πόσο αδιάφορη είναι η Δύση μπροστά σε μια τέτοιου μεγέθους ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ! Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να ονομαστεί η ισοπέδωση με βομβαρδισμούς τόσων παλαιστινιακών πόλεων, σχολείων και νοσοκομείων και η δημιουργία εκατομμυρίων προσφύγων προς το πουθενά; Το Ισραήλ επιτελεί μια Γενοκτονία και όσο πιο σύντομα την πούμε με το όνομά της, τόσο το καλύτερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου