Θράκη: Εταιρείες χρυσού κινούνται πάλι στην περιοχή για «επενδύσεις» που έχει απορρίψει, όμως, η τοπική κοινωνία

 

Ένα «άγνωστο» κίνημα

  

του Σταμάτη Σακελλίωνα

 

Οι εταιρείες χρυσού πάλι κινούνται στη Θράκη
για «επενδύσεις» που έχει απορρίψει η τοπική κοινωνία

Για πάνω από 25 χρόνια, στην περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης υπάρχει η Διανομαρχιακή επιτροπή Ροδόπης-Έβρου κατά του χρυσού.

Γέννημα του καιρού και της ανάγκης, δημιουργήθηκε για να αντιδράσει ο κόσμος της περιοχής κατά των χρυσορυχείων που απειλούσαν και απειλούν τον τόπο. Έγινε μια μεγάλη ομπρέλα και κατόρθωσε να συσπειρώσει πολίτες από σχεδόν όλο το πολιτικό φάσμα της περιοχής, εργατικά κέντρα, επιμελητήρια, δήμους, παλιές νομαρχίες, την Περιφέρεια, πολιτικά κόμματα και κινήσεις πολιτών. Διοργάνωσε μεγάλες πορείες, απέκλεισε με χιλιάδες κόσμο την Εγνατία οδό, βούλιαξε η Κομοτηνή και η Αλεξανδρούπολη από τις συγκεντρώσεις. Ενώθηκε με τα αντίστοιχα κινήματα της Χαλκιδικής, αλλά και με αντίστοιχα βουλγάρικα ανέπτυξε σχέσεις, όπως και με Τούρκους συντρόφους.

Ο Γιάννης Καρυπίδης

Εμβληματικές φυσιογνωμίες ο αείμνηστος Γιάννης Καρυπίδης (σ.σ. δείτε εδώ το αφιέρωμα του blog μας στον Γιάννη Καρυπίδη, με σχετικές εικόνες και ΒΙΝΤΕΟ), ο αείμνηστος Τόλης Παπαγεωργίου από την Χαλκιδική, ο πρώην δήμαρχος Αλεξανδρούπολης ο Λαμπάκης, ο Ανέστης Στρατιάδης, αλλά και άλλοι και άλλες, πολλοί και πολλές. Γιατί η απειλή του χρυσού και της καταστροφής του περιβάλλοντος μάς αφορούσε και αφορά όλους και όλες.

Θυμάμαι τον Σκουρλέτη ως υπουργό των Εσωτερικών να παρεμβαίνει άμεσα και να ακυρώνει απόφαση της αποκεντρωμένης διοίκησης, η οποία παραχωρούσε χιλιάδες στρέμματα στην περιοχή της Μαρώνειας, αν θυμάμαι καλά, στις εταιρείες χρυσού για έρευνα. Εκεί υπάρχει και το δάσος που κατεβαίνει μέχρι τη θάλασσα, στα Πετρωτά, που χρόνια τώρα ζητά το κίνημα να ανακηρυχθεί το δάσος ως μνημείο της φύσης, γιατί είναι μοναδικό στην Ευρώπη.

Αν έκανα αυτή την εισαγωγή είναι γιατί μαθαίνω πως οι εταιρείες χρυσού πάλι κινούνται. Γιατί φαίνεται ότι με αυτήν την κυβέρνηση θεωρούν ότι υπάρχει «επενδυτική κατανόηση». Όσοι βέβαια στο παρελθόν προσπάθησαν να προχωρήσουν αυτού του είδους τις επενδύσεις έπεσαν μπροστά στη σθεναρή αντίσταση του κόσμου. Γιατί οι άνθρωποι στη Θράκη ξέρουν. Δεν θέλουν λίμνες τελμάτων, 800 μέτρα από τον οικισμό των Ποντίων στις Σάπες της Ροδόπης. Δεν θέλουν να μολυνθεί ο υδροφόρος ορίζοντας και να καταστραφούν οι παραγωγές, να μολυνθεί το νερό, να σακατευθεί ο χώρος, δεν θέλουν οι εταιρείες να πάρουν τον χρυσό της περιοχής και να αφήσουν πίσω τους κρανίου τόπο.

Οι χρυσοθήρες επί χρόνια προσπάθησαν να κερδίσουν τη συναίνεση της τοπικής κοινωνίας, με πληρωμένες καταχωρήσεις, με διαφημίσεις ενός χρυσού μέλλοντος για όλους, με πιέσεις, αλλά δεν τα κατάφεραν. Ακόμη και στα πικρά χρόνια των μνημονίων που όλοι έψαχναν για ένα γλίσχρο μεροκάματο δεν κατάφεραν να κερδίσουν τη συναίνεση. Όλοι οι πρωθυπουργοί που πέρασαν από τη Θράκη, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο άκουσαν τη φωνή της κοινωνίας. Το 2016, στο περιφερειακό συνέδριο που είχε κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στην Κομοτηνή, ο Αλέξης Τσίπρας είχε κλείσει εντελώς το θέμα. Και ο Γιώργος Σταθάκης, ως αρμόδιος υπουργός τότε, με το γνωστό φλεγματικό του στυλ, απλώς είχε μιλήσει περί ανυπάρκτου θέματος. Μόνο ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε αφήσει ένα παράθυρο ανοιχτό, όταν είχε πει πως αν υπάρχει η συναίνεση της κοινωνίας τότε θα προχωρήσει η επένδυση. Ξέρει ότι δεν υπάρχει αυτή η συναίνεση. Θα αποφασίσει να την κατασκευάσει; Το ρίσκο θα είναι μεγάλο. Γιατί θα ηττηθεί από την ίδια την κοινωνία της περιοχής. Γιατί το θέμα αυτό έχει ζυμωθεί μέσα στους ανθρώπους και ξέρουν τι σημαίνει εδώ και 25 χρόνια. Και η γνώση είναι δύναμη.

Θα έρθει λοιπόν σε ευθεία μετωπική σύγκρουση; Προσωπικά δεν το αποκλείω. Είναι γεγονός, το έχει δείξει, ότι η έννοια της κοινωνίας τού είναι ξένη, όπως άλλωστε και η έννοια του δημόσιου αγαθού. Το μέλλον θα δείξει. Να το ξέρει, όμως, ότι απέναντί του θα σταθεί σύσσωμη η τοπική κοινωνία. Με ό,τι σημαίνει αυτό.