Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω για την περιβαλλοντική καταστροφή και την κλιματική κρίση. Βαδίζουν χέρι με χέρι αυτές τις μέρες η λύπη για ό,τι δεν διασώθηκε, η νοσηρότητα των καπνών, η σκοτεινιά του τοπίου, το καμένο δάσος, το καμένο μέλλον. Η κοντόφθαλμη αδιαφορία και απανθρωπιά των κρατούντων μοιάζει πανίσχυρη, αναπόφευκτη κατάρα.
Αλλά υπάρχει ελπίδα. Χρειαζόμαστε επειγόντως αναδασώσεις, περισσότερα δάση, περισσότερους χώρους πρασίνου στις πόλεις, περισσότερα δέντρα στα πεζοδρόμια και στις γειτονιές μας. Για να ανασαίνουμε, για να ζήσουμε. Συνάδελφοί μου ειδικοί στον τομέα αυτό, μου αναφέρουν ότι μελέτες δείχνουν πως ο διπλασιασμός των δασών σε παγκόσμιο επίπεδο θα μπορούσε να επιλύσει κατά βάση το πρόβλημα της κλιματικής κρίσης.
Το πρόβλημα υπάρχει και στην Ηλιούπολη (σ.σ. και όχι μόνο). Μπορεί ο δήμος μας να είναι κάπως καλύτερα από άποψη πρασίνου αλλά η πάγια υποχρηματοδότηση και η λογική της “συντήρησης του πρασίνου”, που επικρατεί στις δημοτικές αρχές εδώ και δεκαετίες, οδηγούν στη συνεχή μείωσή του. Εξάλλου, συνολικά η Αθήνα έχει το λιγότερο πράσινο από κάθε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, για να μην μιλήσουμε για τα περιαστικά δάση που έχουν καταστραφεί κατά 37% τα τελευταία μόνο χρόνια.
Γι’ αυτό νομίζω πως άμεσα πρέπει να δραστηριοποιηθούμε, να ζητήσουμε και να πετύχουμε:
* δεντροφυτεύσεις μέσα στην πόλη μας καθώς χρόνο με το χρόνο τα δέντρα λιγοστεύουν: γερνάνε, καταστρέφονται από διάφορες αιτίες και στη θέση τους ο δήμος αφήνει το θλιβερό θέαμα των κομμένων κορμών
* αύξηση των δέντρων στα πεζοδρόμια, στις γετονιές μας
* προστασία και επέκταση των χώρων πρασίνου του δήμου μας (και των γύρω δήμων)
* διεκδίκηση για να γίνει αναδάσωση στα γυμνά σημεία του Υμηττού
* διεκδίκηση των αναγκαίων κονδυλίων για να μπορέσουν να υλοποιηθούν οι προηγούμενοι στόχοι
* διεκδίκηση των αναγκαίων κονδυλίων ώστε να αυξηθούν τα πυροσβεστικά μέσα (που είναι προφανώς ανεπαρκή) και να προσληφθεί το αναγκαίο προσωπικό (σε πανελλαδικό επίπεδο υπάρχουν 15 χιλιάδες κενές θέσεις σε δασολόγους, δασεργάτες και πυροσβέστες).
Αν δεν το απαιτήσουμε συλλογικά όλοι και όλες μας, δεν πρόκειται να γίνει τίποτα. Θα πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο. Ας το επιχειρήσουμε λοιπόν και οι καρποί της προσπάθειάς μας, τα αποτελέσματα του συλλογικού μας αγώνα θα είναι άμεσα ευεργετικοί σε όλα τα επίπεδα: θα βελτιώσουμε την ποιότητα της καθημερινής μας ζωής (ποιότητα του αέρα, μικροκλίμα, ψυχική ευεξία) αλλά θα βάλουμε και ένα μικρό λιθαράκι στην αντιμετώπιση του τεράστιου, υπαρξιακού θα έλεγα, προβλήματος της ανθρωπότητας που λέγεται περιβαλλοντική και κλιματική καταστροφή. Το χρωστάμε στα παιδιά μας και τις μελλοντικές γενιές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου