Έχω δει και έχω διαβάσει για πολλές περιπτώσεις όπου η αστυνομία εκκαθάριζε τα πανεπιστήμια από φοιτητές που διαδήλωναν. Η αστυνομία ερχόταν με εντολή των αρχών που ήταν δυσαρεστημένες με τις κοιτίδες ελευθερίας που δημιουργούσαν οι φοιτητές. Θα ερχόταν, οπλισμένη, θα ξυλοκοπούσε φοιτητές και θα έβαζε τέλος στη διαμαρτυρία. Η διοίκηση του πανεπιστημίου θα έπαιρνε το μέρος των φοιτητών, θα επικαλούνταν την “αυτονομία του πανεπιστημίου” (δηλαδή το δικαίωμα να εξαιρείται από την αστυνόμευση), θα παραιτούνταν ή θα απομακρυνόταν. Αυτό είναι το συνηθισμένο μοτίβο.
Η καινοτομία, για μένα, στο σημερινό κύμα διαδηλώσεων για την ελευθερία του λόγου στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ότι ήταν οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων που κάλεσαν την αστυνομία να επιτεθεί στους φοιτητές. Σε μία τουλάχιστον περίπτωση, στη Νέα Υόρκη, η αστυνομία προβληματίστηκε για ποιο λόγο επιστρατεύτηκε και θεώρησε ότι αυτό ήταν αντιπαραγωγικό. Θα μπορούσε κανείς να καταλάβει αν αυτή η στάση των διοικητικών υπαλλήλων συνέβαινε σε αυταρχικές χώρες όπου οι διοικητικοί υπάλληλοι μπορεί να διορίζονται από την εκάστοτε εξουσία για να διατηρούν την τάξη στις πανεπιστημιουπόλεις. Τότε, προφανώς, ως υπάκουοι δημόσιοι υπάλληλοι, θα υποστήριζαν την αστυνομία στην “εκκαθαριστική” της δραστηριότητα, αν και σπάνια θα είχαν την εξουσία να την καλέσουν.
Αλλά στις ΗΠΑ, οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων δεν διορίζονται από τον Μπάιντεν, ούτε από το Κογκρέσο. Γιατί λοιπόν να επιτεθούν στους ίδιους τους φοιτητές τους; Είναι κάποια κακά άτομα που τους αρέσει να δέρνουν νεότερους ανθρώπους;
Η απάντηση είναι: Όχι, δεν είναι. Απλά έχουν επιλέξει λάθος δουλειά. Δεν βλέπουν το ρόλο τους ως αυτό που παραδοσιακά ήταν ο ρόλος των πανεπιστημίων, δηλαδή να προσπαθούν να μεταδώσουν στη νέα γενιά αξίες όπως η ελευθερία, η ηθική, η συμπόνια, η αυταπάρνηση, η ενσυναίσθηση ή ό,τι άλλο θεωρείται επιθυμητό. Ο ρόλος τους σήμερα είναι να είναι οι διευθύνοντες σύμβουλοι των εργοστασίων που ονομάζονται πανεπιστήμια. Αυτά τα εργοστάσια έχουν μια πρώτη ύλη που λέγεται φοιτητές και την οποία μετατρέπουν, ανά τακτά ετήσια διαστήματα, σε πτυχιούχους. Κατά συνέπεια, οποιαδήποτε διαταραχή σε αυτή τη διαδικασία παραγωγής είναι σαν διαταραχή σε μια αλυσίδα εφοδιασμού. Πρέπει να εξαλειφθεί το συντομότερο δυνατό, προκειμένου να συνεχιστεί η παραγωγή. Οι απόφοιτοι φοιτητές πρέπει να “εξάγονται”, οι νέοι φοιτητές να εισάγονται, τα χρήματα πρέπει να μπαίνουν στην τσέπη, πρέπει να βρεθούν δωρητές, να εξασφαλιστούν περισσότερα κεφάλαια. Οι φοιτητές, αν παρεμβαίνουν στη διαδικασία, πρέπει να πειθαρχούν, αν χρειαστεί με τη βία. Πρέπει να επιστρατευτεί η αστυνομία, να αποκατασταθεί η τάξη.
Οι διοικητικοί υπάλληλοι δεν ενδιαφέρονται για τις αξίες, αλλά για το κέρδος. Η δουλειά τους είναι ισοδύναμη με αυτή ενός διευθύνοντος συμβούλου της Walmart, της CVS ή της Burger King. Θα χρησιμοποιήσουν λόγια περί αξιών, ή “διανοητικά απαιτητικού περιβάλλοντος”, ή “ζωντανής συζήτησης” (ή οτιδήποτε άλλο!), όπως περιγράφονται σε πρόσφατο άρθρο του The Atlantic, ως ο συνήθης διαφημιστικός, επιτελεστικός λόγος που παράγεται σήμερα από τους κορυφαίους διευθυντές των εταιρειών με το καλημέρα. Όχι ότι κανείς πιστεύει τέτοια λόγια. Αλλά είναι θέσφατο να εκφωνούνται. Πρόκειται για μια υποκρισία που είναι ευρέως αποδεκτή. Το ζήτημα είναι ότι ένα τέτοιο επίπεδο υποκρισίας δεν είναι ακόμη εντελώς συνηθισμένο στα πανεπιστήμια, επειδή αυτά, για ιστορικούς λόγους, δεν θεωρούνταν ακριβώς σαν εργοστάσια αλλαντικών. Υποτίθεται ότι παρήγαγαν καλύτερους ανθρώπους. Αλλά αυτό ξεχάστηκε μέσα στη μάχη για έσοδα και χρήματα των δωρητών. Έτσι, το εργοστάσιο λουκάνικων δεν μπορεί να σταματήσει και πρέπει να επιστρατευτεί η αστυνομία.
Πηγή: substack.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου