Το Ισραήλ αντιμέτωπο με τα αδιέξοδα κάθε επίδοξης κατοχικής στρατιωτικής δύναμης - Του Θανάση Καμπαγιάννη

1. Ο πυρήνας του ισραηλινού πολιτικο-στρατιωτικού επιτελείου (αποτελούμενος από τους Νετανιάχου, Γκάλαντ και Γκατζ) είναι πλέον διασπασμένος. Μετά τη δημόσια διαφοροποίηση του Γκάλαντ, ο Γκατζ έθεσε τελεσίγραφο στον Νετανιάχου μέχρι τις 8 Ιουνίου να δημοσιοποιήσει πολιτικό σχέδιο για την επόμενη μέρα στη Γάζα. Σύμφωνα με τους Γκάλαντ και Γκατζ, που απηχούν τις απόψεις της ανώτατης στρατιωτικής ιεραρχίας του Ισραήλ, ο ισραηλινός στρατός (IDF) δεν μπορεί να συνεχίσει επ’ άπειρον τον πόλεμο και την κατοχή της Γάζας. Απαιτείται η δημιουργία “παλαιστινιακής” αρχής με πρόθυμους Κουίσλιγ και με τη βοήθεια αραβικών κρατών, ειδάλλως οι στρατιωτικές επιτυχίες του IDF ακυρώνονται, όπως προκύπτει ξεκάθαρα από τις νέες απώλειες Ισραηλινών στρατιωτών στο βόρειο κομμάτι της Λωρίδας της Γάζας όπου – υποτίθεται – η Χαμάς είχε διαλυθεί.
2. Ας ζητήσουμε τη βοήθεια του Έρικ Χόμπσμπομ για να καταλάβουμε το ιστορικό βάθος του αδιεξόδου του Ισραήλ. Γράφει ο Χόμπσμπομ στο κείμενό του “Το Βιετνάμ και η δυναμική του ανταρτοπολέμου”: “Οι επίσημες ή ξένες δυνάμεις σύντομα συνειδητοποιούν ότι ο μόνος τρόπος για να καταπολεμήσουν τους αντάρτες είναι να προσβάλλουν τη βάση τους, δηλαδή τον άμαχο πληθυσμό. Διάφοροι τρόποι για να το κάνουν αυτό έχουν προταθεί, από την παλαιάς κοπής ναζιστική μέθοδο να μεταχειρίζονται όλους τους αμάχους σαν δυνάμει αντάρτες μέχρι την πιο επιλεκτική σφαγή και τα βασανιστήρια και τη δημοφιλή τώρα μεθοδο να απαγάγουν ολόκληρους πληθυσμούς και να τους συγκεντρώνουν σε οχυρωμένους καταυλισμούς χωριών με την ελπίδα να στερήσουν από τους αντάρτες την απαραίτητη αυτή πηγή προμηθειών και πληροφοριών.
3. Οι αμερικάνικες δυνάμεις με τη συνηθισμένη τους κλίση στο να λύνουν κοινωνικά προβλήματα με τεχνολογικά μέσα φαίνονται να προτιμούν να καταστρέφουν τα πάντα σε μεγάλες περιοχές προφανώς με την ελπίδα είτε ότι όλοι οι αντάρτες στην περιοχή θα σκοτωθούν μαζί με όλη την υπόλοιπη ζωή, ανθρώπους, ζώα και βλάστηση, είτε ότι με κάποιον τρόπο όλα εκείνα τα δέντρα και οι θάμνοι θα εξατμιστούν αφήνοντας τους αντάρτες όρθιους και ορατούς οπότε θα μπορούν να τους βομβαρδίσουν σαν πραγματικούς στρατιώτες… Η δυσκολία με τέτοιες μεθόδους είναι ότι απλώς δικαιολογούν τη στήριξη που δίνει ο ντόπιος πληθυσμός στους αντάρτες και παρέχουν σταθερά σε αυτούς νέες στρατολογίες. Ως εκ τούτου οι αντι-αντάρτες μηχανεύονται σχέδια για να προλάβουν τις κινήσεις του εχθρού βελτιώνοντας τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες του ντόπιου πληθυσμού, μάλλον κατά τον τρόπο του βασιλιά Φρειδερίκου Γουλιέλμου του πρώτου της Πρωσίας που λέγεται ότι έτρεχε πίσω από τους υπηκόους του στο Βερολίνο χτυπώντας τους με το ραβδί του και φωνάζοντας “θέλω να με αγαπάτε”. Δεν είναι εύκολο να πείσεις τους ανθρώπους ότι οι συνθήκες τους όσο πάνε και βελτιώνονται, ενώ οι γυναίκες και τα παιδιά τους καταβρέχονται με φλεγόμενο πετρέλαιο, ιδιαίτερα όταν ή άνθρωποι που κάνουν το καταβρεγμα ζουν με βάση τα βιετναμέζικα κριτήρια σαν βασιλιάδες” (Eric Hobsbawm, Επαναστάτες, Θεμέλιο 2008).
4. Το Ισραήλ ακολούθησε τη μέθοδο της στοχοποίησης όλου του άμαχου πληθυσμού και της μαζικής καταστροφής των πολιτικών υποδομών της Γάζας μέσω αδιαφοροποίητων βομβαρδισμών, ελπίζοντας ότι αυτό θα τσακίσει την παλαιστινιακή αντίσταση και θα οδηγήσει στην απόσυρση της υποστήριξης των ανταρτών από τον ντόπιο πληθυσμό. Όπως τους προειδοποιούσαν οι αμερικανοί αξιωματούχοι, η γραμμή αυτή ήταν καταδικασμένη να αποτύχει. Οι αδιαφοροποίητοι βομβαρδισμοί και οι εικόνες του ξεγυμνώματος του άρρενος πληθυσμού στη Τζαμπαλίγια σήμαναν ότι, μόλις ο Ισραηλινός στρατός προχώρησε προς τη Ράφα, οι αντάρτικες επιθέσεις στις σταθμευμένες στο Βορρά δυνάμεις επανεκκίνησαν από νέες στρατολογίες στις τάξεις των ανταρτών.
5. Το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης στους Παλαιστίνιους δεν είναι “για την τιμή των όπλων”. Έχει συμβάλει αποφασιστικά στην απονομιμοποίηση της πολεμικής εκστρατείας του Ισραήλ, όπως φαίνεται και από τις αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης και την πρόταση του εισαγγελέα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για έκδοση ενταλμάτων σύλληψης για Νετανιάχου και (πολύ σημαντικό) Γκάλαντ. Αλλά δεν πρέπει να υποτιμάμε το αντίκτυπο που οι μεγάλες διαδηλώσεις (ιδίως στις δυτικές μητροπόλεις όπως τη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο) και οι φοιτητικές καταλήψεις έχουν στην ίδια τη Γάζα: είναι μια διεθνής επιβεβαίωση του δίκαιου χαρακτήρα της αντίστασης του παλαιστινιακού λαού, που έχει προφανείς συνέπειες στην πολιτική υποστήριξη των ομάδων ένοπλης αντίστασης από τον δοκιμαζόμενο πληθυσμό. Αυτές οι διεργασίες έχουν σήμερα οδηγήσει το ηγετικό επιτελείο του Ισραήλ σε ένα πρωτοφανές αδιέξοδο.
6. Στα ελληνικά, κυκλοφόρησε μόλις το βιβλίο του Ερίκ Βιγιάρ “Μια αξιοπρεπής έξοδος” (μτφρ: Μανώλης Πιμπλής, εκδ. Πόλις). Η γενοκτονία στη Γάζα δεν μπορεί να γίνει κατανοητή έξω από τα ιστορικά διδάγματα του ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας του προηγούμενου αιώνα. Το βιβλίο του Βιγιάρ είναι, απ’ αυτή την άποψη, ένα εξαιρετικά επίκαιρο βιβλίο.

ΠΗΓΗ