Ντονμπάς: Δέκα χρόνια από την έναρξη ενός «ανύπαρκτου» εμφυλίου - Πέντε μύθοι και ένας ανοιχτός επίλογος (ΕΙΚΟΝΕΣ)

Το πρόταγμα για την ουκρανική εργατική τάξη το 2014 δεν ήταν η «έφοδος στον ουρανό», αλλά να μιλάει τουλάχιστον την μητρική γλώσσα της

 

Γράφει ο Γρηγόρης Τραγγανίδας

 

Ακριβώς δέκα χρόνια πριν, στις 13 Απριλίου του 2014, οι πραξικοπηματίες του Μαϊντάν, που κατέλαβαν με βία και αίμα την εξουσία στο Κίεβο τον Φεβρουάριο της ίδιας χρονιάς, ξεκινούν την περίφημη «Αντιτρομοκρατική Επιχείρηση» εναντίον του εξεγερμένου λαού του Ντονμπάς, στα ανατολικά της χώρας.

Ήταν η τυπική έναρξη του εμφυλίου πολέμου στην Ουκρανία.

Με αφορμή αυτήν την οδυνηρή επέτειο και με την βοήθεια της πείρας και της γνώσης που έχουν σωρευτεί σε αυτό το διάστημα, ας δούμε πώς συντρίφτηκαν, πάνω στον ανελέητο τοίχο της πραγματικής ζωής, μερικοί από τους πλέον διαδεδομένους μύθους που συνοδεύουν μέχρι σήμερα αυτήν την ατελείωτη τραγωδία.

 

Η αφορμή

 

▶Μύθος 1ος: Η κυβέρνηση Γιανουκόβιτς ήταν φιλορωσική και ήθελε να παραδώσει την Ουκρανία στην Μόσχα, για να μην συνδεθεί με την δημοκρατική Δύση

Η κυβέρνηση Γιανουκόβιτς ήταν, όπως κάθε κυβέρνηση στον καπιταλισμό, των αφεντικών.

Αν και ο πολιτικός φορέας του, το «Κόμμα των Περιφερειών», είχε ανοιχτούς διαύλους με την ευρύτερη Αριστερά και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ουκρανίας και είχε μια πολιτική διατήρησης αστικοδημοκρατικών δικαιωμάτων στους πολίτες, ανεξαρτήτως μητρικής γλώσσας, τίποτα από αυτά δεν τον εμπόδισε να δρομολογήσει την πορεία της χώρας προς την ΕΕ και τον «δυτικό κόσμο».

Πιο απλά, ήταν ο «φιλορώσος» Γιανουκόβιτς που έφτασε μια ανάσα από το να αιτηθεί, για λογαριασμό της Ουκρανίας, το καθεστώς της «συνδεδεμένης» χώρας με την ΕΕ, αλλά και από το να συνάψει μνημονιακό δάνειο με το ΔΝΤ.

Τι συνέβη λοιπόν και δεν ολοκλήρωσε αυτήν την πορεία;

Ας ακούσουμε τι λέει ο ίδιος.

Εξηγώντας τους λόγους που τον οδήγησαν να μην υπογράψει τη διαδικασία σύνδεσης της Ουκρανίας με την ΕΕ, τον Οκτώβριο του 2013, ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς, τον Μάρτιο του 2014 και αφού ήδη είχε εγκαταλείψει το Κίεβο μετά την επικράτηση του πραξικοπήματος, περιέγραψε τα γεγονότα ως εξής:

«Αυξήσαμε σταδιακά τους μισθούς, τις συντάξεις, μεταρρυθμίσαμε τη χώρα, φέρνοντάς την πιο κοντά στα ευρωπαϊκά πρότυπα, ετοιμαζόμασταν να υπογράψουμε μια συμφωνία σύνδεσης, μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου με την ΕΕ.

»Αλλά τον Οκτώβριο (σσ: του 2013) διαπιστώσαμε ότι οι συμφωνίες αυτές δεν είχαν περάσει από τις υποχρεωτικές κοινοβουλευτικές ακροάσεις με τη συμμετοχή των παραγωγικών φορέων (σσ: εδώ εννοείται, κυρίως, ο αγροτικός τομέας).

»Και όταν το θέμα αυτό άρχισε να προχωρά και η πληροφορία έφτασε στα κλαδικά συνδικάτα, σε μεμονωμένες μεγάλες επιχειρήσεις, σε ενώσεις παραγωγών, ήταν ένα σοκ γι’ αυτούς.

»Εξάλλου, δεν ήταν μυστικό ότι οι παραγωγοί μας αγροτικών προϊόντων είχαν επιδοτήσεις από τον προϋπολογισμό δεκάδες φορές χαμηλότερες από τους συναδέλφους τους στην Ευρώπη, για τους οποίους, όμως, η ουκρανική καταναλωτική αγορά ήταν 100% ανοιχτή.

»Ως αποτέλεσμα, οι παραγωγοί μας έγιναν μη ανταγωνιστικοί. Μας υποχρέωναν να εγκαταλείψουμε τη δική μας καταναλωτική αγορά.

»Η Ρωσία προειδοποίησε ότι σε περίπτωση υπογραφής συμφωνίας με την ΕΕ, θα προστατεύσει την αγορά της και θα αυξήσει τους τελωνειακούς δασμούς για την Ουκρανία υπό το φόβο της επανεξαγωγής προϊόντων» (σσ: διαδικασία που επιτρέπει την εισαγωγή μη Ενωσιακών εμπορευμάτων στο τελωνειακό έδαφος της ΕΕ με σκοπό να υποβληθούν σε μια ή περισσότερες εργασίες μεταποίησης και στη συνέχεια να επανεξαχθούν ως έτοιμα, ολοκληρωμένα, μεταποιημένα προϊόντα σε τρίτες χώρες χωρίς την καταβολή δασμών και λοιπών επιβαρύνσεων ή να τεθούν σε ελεύθερη κυκλοφορία με την καταβολή τους).

»Έτσι, για τις ουκρανικές επιχειρήσεις στον αγροτοβιομηχανικό τομέα και τις συναφείς βιομηχανίες, υπήρχε πραγματική απειλή λουκέτου και, συνεπώς, απώλειας θέσεων εργασίας.

»Θα επρόκειτο για καταστροφή, δεδομένου ότι 7 – 8 εκατομμύρια άνθρωποι εργάζονται στον αγροτοβιομηχανικό τομέα και τις συναφείς βιομηχανίες και ζουν από αυτές, δηλαδή σχεδόν το μισό του συνολικού πληθυσμού της Ουκρανίας που είναι ικανό για εργασία.

»Ένα παρόμοιο πρόβλημα αφορούσε σχεδόν ολόκληρο τον μηχανολογικό τομέα της Ουκρανίας, τη μεταφορική βιομηχανία, την ενέργεια, το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα κ.λπ.

»Στην πραγματικότητα δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να προτείνουμε στους εταίρους μας από την ΕΕ να κάνουν ένα διάλειμμα, να διεξάγουν τριμερείς διαπραγματεύσεις με τη μορφή ΕΕ – Ουκρανίας – Ρωσίας. Να αναζητήσουμε σε αυτή τη μορφή μια αμοιβαία αποδεκτή εκδοχή απαντήσεων στα ερωτήματα που έχουμε στις εμπορικές και οικονομικές μας σχέσεις.

»Αναγκάστηκα να το κάνω. Δεν μπορούσα να υπογράψω αυτή τη συμφωνία σε μια τέτοια εκδοχή: δεν ανταποκρινόταν στα εθνικά συμφέροντα της Ουκρανίας. Η συμφωνία αυτή εμπεριείχε έναν τεράστιο αριθμό ανεπανόρθωτων κινδύνων για τη χώρα.

»Το δεύτερο ζήτημα που έφερε την Ουκρανία στην πιο δύσκολη κατάσταση την παραμονή της συνόδου κορυφής στο Βίλνιους ήταν οι όροι δανεισμού από το ΔΝΤ.

Δηλαδή:

• η αύξηση κατά 50% των τιμολογίων φυσικού αερίου για τα νοικοκυριά
• το πάγωμα των μισθών, που με τη σειρά του σήμαινε μείωση των συντάξεων και άλλων κοινωνικών πληρωμών.

»Εγώ, ως πρόεδρος και ως πατριώτης της χώρας μου, δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω με τέτοιους όρους.

»Ως εκ τούτου, αναζητώντας διέξοδο από την κατάσταση στην οικονομία της Ουκρανίας, συμφωνήσαμε με τη Ρωσία να μειώσουμε την τιμή του φυσικού αερίου από 430 δολάρια σε 268,5 δολάρια, να διαθέσουμε ένα κρατικό δάνειο 15 δισ. δολαρίων και έως 5 δισ. δολάρια σε αναπτυξιακά δάνεια με αποδεκτά πιστωτικά επιτόκια.

»Καταλήξαμε σε συναίνεση για την ανάπτυξη ενός οδικού χάρτη για την αποκατάσταση περίπου 15 – 17 δισ. δολαρίων του εμπορικού κύκλου εργασιών μεταξύ των χωρών μας που έχει χαθεί τα τελευταία 1,5-2 χρόνια.

»Υπογράψαμε συμφωνία ότι θα εξετάσουμε κοινά προγράμματα σε διάφορους τομείς για να αυξήσουμε την παραγωγή τελικών προϊόντων και να δημιουργήσουμε νέες θέσεις εργασίας».

Αν αφαιρέσουμε το σπαραξικάρδιο κομμάτι περί «πατριωτισμού», από τα παραπάνω γίνεται ολοφάνερο, ότι ο Γιανουκόβιτς βρέθηκε μπροστά σε ένα σκληρό μνημόνιο από την Δύση, το οποίο, ακόμη και αν κατάφερνε να το επιβάλλει στον λαό, δεν ήταν καθόλου σίγουρος για την αντίδραση του κομματιού του κεφαλαίου που κερδοσκοπούσε στους τομείς που κατονόμασε ότι θα πληγούν, όχι φυσικά επειδή τους έπιασε ο πόνος για την ουκρανική εργατική τάξη, αλλά κυρίως λόγω των οικονομικών (αντι)μέτρων που θα λάμβανε η Ρωσία και, συνεπώς, για την τεράστια απώλεια κερδών που θα είχαν.

Ουσιαστικά, βρέθηκε εν μέσω μιας ενδοαστικής σύγκρουσης, την οποία, ως γνήσιος αστός πολιτικός, αρνήθηκε να την λύσει καταφεύγοντας στην ενεργή παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα προς όφελος του τελευταίου.

Και, τελικά, το έσκασε.

Παρεμπιπτόντως, κάποιος άλλος ηγέτης, μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα νοτιότερα, πήγε σε δημοψήφισμα, για τον ίδιο λόγο, πρόδωσε το αποτέλεσμα και φόρτωσε τον λαό του με τρίτο, σκληρότερο μνημόνιο.

Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Σε κάθε περίπτωση το αφήγημα του «φιλορώσου» Γιανουκόβιτς είναι απλά μια ακόμη κουτοπόνηρη προσπάθεια «εθνικοποίησης» ενός απόλυτα συστημικού αδιεξόδου.

 

Το πραξικόπημα

 

▶Μύθος 2ος: Το Μαϊντάν ήταν λαϊκή εξέγερση

Το Μαϊντάν – η πλατεία στα ουκρανικά και εν προκειμένω η πλατεία της Ανεξαρτησίας στο κέντρο του Κιέβου όπου έλαβαν χώρα τα τραγικά γεγονότα εκείνου του Φεβρουαρίου του 2014 – ήταν πραξικόπημα.

Εκτελεστικός βραχίονας των πραξικοπηματιών ήταν τα ξανανιωμένα, από τους υπονόμους όπου βρίσκονταν σε ύπνωση, νεκραναστημένα από τους τάφους τους και επανεξοπλισμένα ορφανά του Μπαντέρα (σσ: ο ηγέτης του ουκρανικού εθνικισμού που συνεργάστηκε με τους ναζί στην κατεχόμενη σοβιετική Ουκρανία, πνίγοντας στο αίμα τον λαό του, όπως και τον πολωνικό λαό, βλ. πηγές στο τέλος) μαζί με άλλους ναζί φίλους τους και την ενεργή στήριξη και ενθάρρυνση σύσσωμης της σωστής – δηλαδή της δυτικής – πλευράς της Ιστορίας.

Το πραξικόπημα αυτό, κατά έναν τρόπο, «προετοιμάστηκε» χρόνια πριν και έφερε την σφραγίδα του δυτικού ιμπεριαλισμού.

Στο εποικοδόμημα, αυτή η προετοιμασία εκφράστηκε κυρίως με την μορφή του νεοφιλελεύθερου έως και απροκάλυπτα σωβινιστικού ακαδημαϊκού εισοδισμού στα πανεπιστήμια, αλλά και την ανοιχτή και υπόγεια δράση των «ΜΚΟ» με κάθε απίθανο προσχηματικό αντικείμενο ύπαρξης, που ξεφύτρωναν στο Κίεβο συνεχώς, σε άμεση διασύνδεση με τις σωστές πρεσβείες.

Επιπλέον, ο αντισοβιετισμός – αντικομμουνισμός πήρε στην Ουκρανία ακόμη πιο σκοταδιστικά χαρακτηριστικά σε σχέση με ό,τι συνέβη στον μετασοβιετικό χώρο, εξαιρουμένων των Βαλτικών δημοκρατιών φυσικά που συνιστούν την ζοφερή λοκομοτίβα του ξαναγραψίματος της Ιστορίας.

Στόχος, να μπει ο τελευταίος κρίκος στην ολοκληρωτική – στρατιωτική και οικονομική – περικύκλωση της Ρωσίας, η οποία, δεν πρέπει να το ξεχνάμε αν θέλουμε να έχουμε την πλήρη εικόνα, θεωρείται στην Δύση, ως το «Walmart του πλανήτη».

Το οποίο, βεβαίως, δεν μπορεί να το ξεζουμίζει μόνο η ρωσική ελίτ.

Έχει επίσης σημασία να επισημανθεί, ότι η πλατεία της Ανεξαρτησίας είχε γνωρίσει κάμποσα εθνικιστικά «Μαϊντάν» σε όλη τη σύντομη διάρκεια της μετασοβιετικής Ουκρανίας, κυρίως από εθνικιστικές, ακροδεξιές ομάδες και φασιστικές συμμορίες που «ζύμωναν» το μίσος ενάντια στον ρωσόφωνο πληθυσμό της χώρας, σε μια ακόμη εφαρμογή της παλιάς «συνταγής», για την εμφάνιση βαθιά συστημικών αναγκών των αφεντικών, ως «εθνικών» ζητημάτων.

Ακόμη μία βασική παράμετρος είναι το γεγονός, ότι η λαϊκή παρουσία στις διαδηλώσεις στο κέντρο του Κιέβου, από τον Νοέμβριο του 2013, ήταν εξαιρετικά μικρή, σε σχέση με τον πληθυσμό της πρωτεύουσας, περιορίστηκε γεωγραφικά μέσα και γύρω από την πλατεία, δεν είχε σημαντικές αντιστοιχίες σε άλλα μεγάλα αστικά κέντρα και χαρακτηρίστηκε, κυρίως στην αρχή, από την συμμετοχή φοιτητών και όχι της εργατικής τάξης.

Είναι χαρακτηριστικό ως προς την παραπάνω εκτίμηση, ότι στις 25 Νοεμβρίου, το γραφείο του δημάρχου του Κιέβου έλαβε χιλιάδες παράπονα από κατοίκους της περιοχής που ήταν έξω φρενών από τις ενέργειες των υποστηρικτών της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης», οι οποίοι προκαλούσαν αφόρητο θόρυβο και σωρούς σκουπιδιών στο κέντρο της πόλης.

Η «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» της Ουκρανίας, δηλαδή η πρόσδεσή της στην ΕΕ, ως προθάλαμος για την ένταξη και στο ΝΑΤΟ, ήταν ο ιδεολογικός πυρήνας του Μαϊντάν και το βασικό χαρακτηριστικό του πολιτικού διακυβεύματος.

Εκείνον τον Χειμώνα όμως του 2013, το ίδιο το Μαϊντάν είχε γίνει αισθητά νεότερο, ηλικιακά, και πιο σαφές ως προς τα φασιστικά χαρακτηριστικά του, από ό,τι στις αρχές της δεκαετίας του 2000, μεταξύ άλλων και λόγω της οπαδών της Ντινάμο Κιέβου, οι οποίοι μέχρι τότε εμφορούνταν σχεδόν πλήρως από νεοναζιστικές ιδέες.

Έτσι κι αλλιώς, όμως, το «λαϊκό» στάδιο του πραξικοπήματος ολοκλήρωσε την αποστολή του τη νύχτα της 1ης Δεκεμβρίου, όταν όλα τα παραπάνω «παιδιά» θα διασκορπιστούν – υπόπτως εύκολα – από τις δυνάμεις καταστολής.

Δύο ώρες πριν από αυτό, όμως, ο πανάκριβος ηχητικός εξοπλισμός που είχε στηθεί στην πλατεία τις προηγούμενες μέρες για τις συναυλίες της «εξέγερσης», απομακρύνθηκε και τα «παιδιά» το έσκασαν μαζί με τους «φιλοευρωπαϊστές» καλλιτέχνες, όπως η περίφημη Ρουσλάνα – την θυμάστε; – σαν να τους προειδοποίησε κάποιος.

Μόνο οι πραγματικοί πρωταγωνιστές της «δεύτερης φάσης» παρέμειναν.

Οι ιδεολογικοί απόγονοι του μπαντερικού ναζισμού.

Εξοπλισμένοι.

Το αντιπολιτευόμενο μισό της Βερχόβνα Ράντα (σσ: η ουκρανική Βουλή), μαζί με τους «ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», τους ξένους πρεσβευτές και τους ξένους ανταποκριτές των ΜΜΕ, θα σπεύσουν να τους βοηθήσουν.

Ανάμεσά τους και ο τότε πρέσβης των ΗΠΑ στην Ουκρανία και αργότερα στην Ελλάδα, Τζέφρι Πάιατ, ο οποίος στις 11 Δεκεμβρίου του 2013, εθεάθη να μοιράζει κουλουράκια και μπισκοτάκια στους «διαδηλωτές» των φασιστικών ταγμάτων εφόδου στην πλατεία Μαϊντάν.

Κατέφθασαν επίσης και άλλες φασιστικές ενισχύσεις, εξοπλισμένες με φτυάρια, κράνη και ασπίδες, που κατέλαβαν ξανά στην πλατεία Ανεξαρτησίας, έστησαν σκηνές και θέσπισαν τους δικούς τους «νόμους».

Εκεί ήταν που από μια αυτοσχέδια εξέδρα στο πίσω μέρος ενός φορτηγού, η Ιρίνα Φαριόν, εμβληματική σωβινίστρια φιλόλογος – το ανάλογο του Μέγκελε στην Γλωσσολογία ας πούμε – θα φωνάξει για πρώτη φορά «Περάστε από μαχαίρι τα Μασκαλιά!», όπως ονομάζει ο ουκρανικός εθνικισμός τους ρωσόφωνους πληθυσμούς, σε μια απροσχημάτιστη – αν και κατά πολλούς ανοήτως ομολογημένη – δήλωση για κάποιους από τους πραγματικούς σκοπούς της «εξέγερσης».

Και κάπου εδώ, ευλόγως αναρωτιέται κανείς πώς ήταν δυνατόν ο κρατικός μηχανισμός καταστολής να μην μπορεί να αντιμετωπίσει μερικούς ναζί και χουλιγκάνους με λοστάρια και παραληρηματικούς φιλόλογους που καλούν σε εθνοκάθαρση ανεβασμένοι σε φορτηγά.

Η απάντηση είναι απλή:

Διότι έγινε εξαρχής φανερό ότι δεν ήθελε.

Οι αιτίες, όμως, δεν είναι εξίσου απλές.

Είναι πολυπαραγοντικές και δεν υπάρχει ακόμη ολόκληρη η εικόνα.

Το μόνο βέβαιο είναι, ότι εξαρχής, η αντιμετώπιση του υπουργείου Εσωτερικών – όπου υπάγεται και η αστυνομία – έμοιαζαν να προσεγγίζουν εξαρχής τα γεγονότα λες και επρόκειτο για διαδηλώσεις μικρομεσαίων εμπόρων κατά της αύξησης του ΦΠΑ:

«Το υπουργείο Εσωτερικών δεν θα εμποδίσει τις ειρηνικές διαδηλώσεις, εφόσον οι συμμετέχοντες σέβονται τη δημόσια τάξη και δεν θα περιορίσει το δικαίωμα των πολιτών στην ελευθερία της έκφρασης. Παρά τα χρώματα των σημαιών και των συνθημάτων με τα οποία οι άνθρωποι πηγαίνουν στις διαδηλώσεις, η αστυνομία σέβεται κάθε άποψη και προσπαθεί μόνο να διασφαλίσει την ηρεμία στους δρόμους» έγραφε μια ανακοίνωση του υπουργείου τον Νοέμβριο του 2013.

Περίπου μια εβδομάδα αργότερα, τη νύχτα της 30ής Νοεμβρίου προς την 1η Δεκεμβρίου του 2013, ο «Δεξιός Τομέας», η πιο ισχυρή ναζιστική δύναμη της εποχής, θα έπαιρνε το «βάπτισμα του πυρός».

Αυτή τη φορά, με πραγματικά πυρά, από ακροβολισμένους ελεύθερους σκοπευτές σε στέγες κτιρίων γύρω από την πλατεία, χωρίς διακριτικά, τους οποίους τα δυτικά ΜΜΕ χρέωναν στις δυνάμεις του υπουργείου Εσωτερικών, αν και, όπως είδαμε, ο κρατικός κατασταλτικός μηχανισμός είχε ουσιαστικά απενεργοποιηθεί.

«Ποιος εμφύλιος;»

 

▶Μύθος 3ος: Δεν υπάρχει εμφύλιος στην Ουκρανία

Είναι το πιο διαδεδομένο αφήγημα και όχι μόνο μεταξύ των συνηθισμένων υπόπτων.

Ο ισχυρισμός αυτός, όσο συντριπτικά παράλογος κι αν είναι, απολαμβάνει μεγάλης δημοφιλίας ακόμη και σε ένα κομμάτι της κομμουνιστικής Αριστεράς.

Το βασικό πρόβλημα αυτού του ισχυρισμού είναι η αδυναμία του να απαντήσει ποιος σκότωνε – και εξακολουθεί να σκοτώνει – τον άμαχο πληθυσμό του Ντονμπάς, από τον Απρίλιο του 2014.

Εκτός αν οι τουλάχιστον 15.000 νεκροί – επισήμως αναγνωρισμένοι από τον ΟΗΕ – είναι ηθοποιοί.

Εάν, όμως, δεν είναι ηθοποιοί και αν η «Αλέα των Αγγέλων» στο Ντονιέτσκ, το αφιερωματικό πάρκο στα δολοφονημένα παιδιά του Ντονμπάς από τον «αμυνόμενο» ουκρανικό στρατό και τα ναζιστοτάγματα, έχει αληθινούς τάφους και αν οι θύτες ήταν ακριβώς αυτός ο ίδιος τακτικός ουκρανικός στρατός και τα ναζιστοτάγματα και τα θύματα ήταν Ουκρανοί πολίτες και αν οι τελευταίοι, για να αμυνθούν, άρπαξαν όπλα από τις αποθήκες της αστυνομίας και συγκρότησαν μονάδες πολιτοφυλακής, τότε, έχουμε έναν αρχετυπικό ορισμό του εμφυλίου.

Στα τέλη Φεβρουαρίου του 2014, ο Γιανουκόβιτς εγκατέλειψε τη χώρα, η οποία είχε παραδοθεί πλήρως στην υπό κλίμακα ιστορική ρελάνς του μπαντερικού ναζισμού.

Ένα ζοφερό πέπλο άγριας καταστολής και τρομοκρατίας άρχισε να απλώνεται σε όλη την επικράτεια, με λιντσαρίσματα παραγόντων του συνδικαλιστικού κινήματος, στελεχών αριστερών και κομμουνιστικών κομμάτων, φορέων και συλλογικοτήτων κλπ.

Οι νέες αρχές αποφάσισαν να πετάξουν τις μάσκες και να μετατρέψουν τα αιμοβόρα κελεύσματα της Φαριόν για «λεπίδι», σε κρατική πολιτική, σε μια επική επίδειξη δύναμης που θα έδειχνε ποιος είχε το κουμάντο πλέον στην Ουκρανία.

 

▶Η πρώτη νομοθετική πράξη του Μαϊντάν: Η απαγόρευση της ρωσικής γλώσσας

 

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν – αντίθετα, συνιστά ηχηρότατο τεκμήριο της σκοταδιστικής αντιδραστικότητας του Μαϊντάν – ότι το πρώτο πράγμα που έκανε στις 23 Φεβρουαρίου η Βερχόβνα Ράντα, ήταν να καταργήσει τον νόμο που παραχωρούσε στη ρωσική γλώσσα το καθεστώς της περιφερειακής γλώσσας, δηλαδή της μητρικής γλώσσας που επιτρέπεται να χρησιμοποιεί ο πολίτης και στις συναλλαγές του με το κράτος, στις περιοχές της χώρας όπου η ρωσική είναι η μητρική γλώσσα για τουλάχιστον το 10% του πληθυσμού, με τα πραγματικά ποσοστά να είναι μακράν μεγαλύτερα.

Υπήρχαν 13 από τις 27 τέτοιες περιφέρειες.

Ο Ντενίς Ντενίσοφ, εμπειρογνώμονας του Οικονομικού Πανεπιστημίου υπό την αιγίδα της κυβέρνησης της Ρωσίας, ήταν, το 2014, επικεφαλής του ουκρανικού παραρτήματος του Ινστιτούτου των χωρών της Κοινοπολιτείας Ανεξάρτητων Κρατών, της χαλαρής ένωσης που προέκυψε μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ στον μετασοβιετικό χώρο.

Σήμερα δηλώνει με βεβαιότητα, ότι οι πολιτικοί που ήρθαν στην εξουσία στο Κίεβο ως αποτέλεσμα του αιματηρού πραξικοπήματος, είχαν την ευκαιρία και φυσικά την υποχρέωση να μην οδηγήσουν τη σύγκρουση σε εμφύλιο πόλεμο.

«Καταλάβαιναν πολύ καλά ότι η ιδεολογία τους, ο προσανατολισμός τους στην εξωτερική πολιτική, η αντίληψη της πραγματικότητας και η ιστορική μνήμη είναι πολύ διαφορετικές από αυτό που σκέφτεται η μεγάλη πλειοψηφία των Ουκρανών. Τον Φεβρουάριο, η συνολική εκτίμηση (σσ: της δημοφιλίας) των ηγετών του “Ευρωμαϊντάν” ήταν το πολύ 15%, ενώ το 30% υποστήριζε τον Γιανουκόβιτς πριν αυτός διαφύγει», εξηγεί ο πολιτικός επιστήμονας. Έτσι, «επέλεξαν τον δρόμο της βίαιης καταστολής κάθε διαφωνίας».

 

▶Το μονοπάτι της Κριμαίας

 

Ήδη από τον Ιανουάριο, το Ανώτατο Συμβούλιο της Κριμαίας, αξιολογώντας την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί και διαβλέποντας αυτό που έρχεται, καταδίκασε το «εγκληματικό σενάριο της “έγχρωμης επανάστασης”».

Οι τοπικοί βουλευτές προειδοποίησαν ότι δεν πρόκειται να παραδώσουν τη χερσόνησο σε εξτρεμιστές και νεοναζί και ότι δεν πρόκειται να ζήσουν σε ένα «μπαντερικό κράτος».

Και ζήτησαν από την Ρωσία να αναλάβει το ρόλο του εγγυητή της αυτονομίας τους.

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να κάνουμε μία απαραίτητη σημείωση.

Στην Κριμαία, όπως και στο Ντονμπάς, η μνήμη του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου και της Αντιφασιστικής Νίκης, είναι ζώσα.

 

Είναι καθοριστικό για να αντιληφθούμε τι συνέβη στην Ουκρανία, το να προσπαθήσουμε να φανταστούμε πώς θα ένιωθε ο λαός από το Λουγκάνσκ και το Ντονιέτσκ μέχρι τη Σεβαστούπολη, όπου η γη είναι ακόμη ποτισμένη με το αίμα των παιδιών του Κόκκινου Στρατού, των παρτιζάνων και των Κομσομόλων της «Νεανικής Φρουράς», όταν ξαφνικά, είδαν ναζί να στελεχώνουν το υπουργείο Άμυνας, οι συμμορίες τους να καταστρέφουν οτιδήποτε θύμιζε την Αντιφασιστική Νίκη και το σοβιετικό παρελθόν και οι φίλοι τους στην Βουλή να απαγορεύουν την μητρική γλώσσα, τον φορέα αυτής της ιερής μνήμης, δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων, στη δημόσια σφαίρα.

Ειδικά για την Κριμαία, όπου η σχεδόν απόλυτη πλειοψηφία του πληθυσμού, όχι μόνο μιλά ρωσικά, αλλά είναι και νιώθει ρωσική, το Μαϊντάν ήταν μακράν πολλά περισσότερα από μια «ενδοϊμπεριαλιστική» σύγκρουση.

Ήταν υπαρξιακή απειλή.

Το Κίεβο απάντησε με την έναρξη ποινικής διαδικασίας βάσει του άρθρου περί «Προετοιμασίας για καταπάτηση της εδαφικής ακεραιότητας και του απαραβίαστου της Ουκρανίας».

Η τρίτη φάση του πραξικοπήματος είχε μόλις ενεργοποιηθεί.

Αλλά οι προσπάθειες εκφοβισμού των κατοίκων της Κριμαίας δεν έφεραν αποτέλεσμα.

Στις 27 Φεβρουαρίου, ένοπλες ομάδες χωρίς διακριτικά κατέλαβαν τα κτίρια του κοινοβουλίου και της κυβέρνησης της χερσονήσου. Σύντομα έγινε σαφές ότι επρόκειτο για τον ρωσικό στρατό. Η Κριμαία αποκλείστηκε πλήρως και επικεφαλής της ανακηρύχθηκε ο ηγέτης της «Ρωσικής Ενότητας», Σεργκέι Αξιόνοφ.

Λιγότερο από ένα μήνα αργότερα, στις 16 Μαρτίου, η χερσόνησος διεξήγαγε δημοψήφισμα για την ένταξή της στη Ρωσία.

Με ποσοστό συμμετοχής 83,1%, το 96,77% ψήφισε υπέρ.

Δύο ημέρες αργότερα, η χερσόνησος επέστρεψε στην Ρωσία, μέσα σε πάνδημο πανηγυρικό κλίμα.

Και η υπόλοιπη Ουκρανία συνέχισε να βυθίζεται στο χάος.

 

▶Η σφαγή στο Σπίτι των Συνδικάτων της Οδησσού

 

Αν ακόμη μέχρι εδώ δεν έγινε ακόμη σαφές ποιος ήταν ο επιτιθέμενος, ποιος ο αμυνόμενος και ποιος ξεκίνησε τον πόλεμο, σας έχουμε κι άλλα.

Στις 2 Μαΐου, στην Οδησσό, θα λάβει χώρα το μαζικότερο ναζιστικό έγκλημα από την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ορδές ναζιστών έκαψαν ζωντανούς αντιφασίστες που είχαν καταφύγει στο Σπίτι των Συνδικάτων, όπου τότε αποτελούσε το άτυπο κέντρο πλήθους αντιχουντικών οργανώσεων και σωματείων.

Παρά το γεγονός ότι 46 άνθρωποι δολοφονήθηκαν η «έρευνα» για το εμβληματικό αυτό έγκλημα δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί. Μάλιστα, ένα προκαταρκτικό εισαγγελικό «πόρισμα» διαπίστωνε, εμμέσως πλην σαφώς, ότι οι αντιφασίστες κάηκαν μόνοι τους.

 

▶Το ματωμένο μονοπάτι της Μαριούπολης

 

Στις 9 Μαΐου του 2014, την Ημέρα της Αντιφασιστικής Νίκης, χιλιάδες κάτοικοι της Μαριούπολης βγήκαν στους δρόμους για να τιμήσουν τη μνήμη των πατεράδων και των παππούδων τους.

Τα ναζιστοτάγματα «Αζόφ», «Ντνιεπρ-1» και ένοπλες ομάδες του «Δεξιού Τομέα» εξαπέλυσαν αιφνιδιαστική, ξαφνική και απρόκλητη επίθεση στο πλήθος, οδηγώντας βαρέα οχήματα κατευθείαν πάνω του και ανοίγοντας πυρ στο ψαχνό.

Ταυτόχρονα, ελεύθεροι σκοπευτές ακροβολισμένοι σε ταράτσες άρχισαν να πυροβολούν αυτοκίνητα, ασθενοφόρα και ανθρώπους.

Ο κόσμος προσπάθησε να αντισταθεί όπως μπορούσε και σε ορισμένες περιπτώσεις κατάφερε να αντεπιτεθεί.

Ξεκίνησαν πραγματικές μάχες σε όλη την πόλη.

Σημαντικό στοιχείο: Η αστυνομία της Μαριούπολης αρνήθηκε να διαλύσει και να χτυπήσει τους διαδηλωτές και ενεπλάκη σε ανοιχτή μάχη με τους ναζί.

Οι κάτοικοι έσπευσαν να υπερασπιστούν την αστυνομία και έδωσαν μαζί την μάχη.

Το αποτέλεσμα ήταν πολλοί Μαριουπολίτες να χάσουν την ζωή του και να τραυματιστούν.

Η κατοχή της πόλης από τους ναζί, είχε ξεκινήσει.

 

 

▶Το δημοψήφισμα του Ντονμπάς

 

Στο μεταξύ, τα γεγονότα της Κριμαίας ενέπνευσαν τον λαό στο Ντονμπάς, το οποίο απαίτησε να μετατραπεί η Ουκρανία σε ομοσπονδία – δομή συνηθισμένη με διάφορες μορφές σε όλον τον κόσμο, η οποία επιτρέπει μερική αυτονομία σε ζητήματα που δεν αφορούν σε κεντρική κρατική πολιτική – και να μην πειραχθεί το προηγούμενο νομικό καθεστώς για τη ρωσική γλώσσα.

Το Κίεβο απάντησε με απειλές λήψης «αντιτρομοκρατικών μέτρων», που οδήγησαν μόνο σε κλιμάκωση της έντασης.

Μπροστά στον απτό κίνδυνο στρατιωτικής επέμβασης του καθεστώτος, στο Ντονιέτσκ ιδρύθηκε το Δημοκρατικό Λαϊκό Συμβούλιο, το οποίο κήρυξε την κυριαρχία της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ και αποφάσισε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος με το αίτημα της ομοσπονδιοποίησης.

Στις 13 Απριλίου το Κίεβο έκανε πράξη τις απειλές του και ανακοίνωσε την έναρξη της «Αντιτρομοκρατικής Επιχείρησης» (ATO).

Το Λουγκάνσκ αναγκάστηκε να πάρει τα όπλα όταν ο ουκρανικός στρατός εισέβαλε στο Ντονμπάς για να καταστείλει τις λαϊκές αντιδράσεις.

Ο Ροντιόν Μιρόσνικ, βουλευτής του περιφερειακού συμβουλίου του Λουγκάνσκ τότε και νυν πρεσβευτής του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών, θυμάται ότι οι απλοί στρατιώτες δεν ήθελαν να πυροβολούν αμάχους.

Το Κίεβο έλυσε αυτό το πρόβλημα εξοπλίζοντας τα ναζιστοτάγματα, τα οποία επανδρώθηκαν από ultras και αδέσποτους νεοναζί ποινικούς που αποφυλακίστηκαν γι’ αυτόν τον σκοπό, δηλαδή να γίνουν η δύναμη κρούσης της ουκρανικής εκδοχής της σωστής πλευράς της Ιστορίας.

«Από τη δεκαετία του 1990, οι περιοχές Ντονιέτσκ, Λουγκάνσκ και Χάρκοβο της Ουκρανίας ζητούν να κατοχυρωθεί η ρωσική γλώσσα ως περιφερειακή, επίσημη ή κρατική γλώσσα. Οι δυτικές περιοχές αντιτάχθηκαν και πολέμησαν για τον έλεγχο του Κιέβου. Ταυτόχρονα, οι λεγόμενοι Γκαλίκιοι (σσ: ουσιαστικά οι κάτοικοι της Δυτικής Ουκρανίας, κυρίως από το Λβοβ, όπου συνιστά ένα είδος «λίκνου» του ουκρανικού εθνικισμού) που εκπαιδεύτηκαν με αμερικανικά και ευρωπαϊκά χρήματα, στελέχωσαν τις κρατικές δομές του Ντονμπάς», λέει ο Μιρόσκιν.

Σύμφωνα με τον ίδιο, αν το 2004 κατά τη διάρκεια της «Πορτοκαλί Επανάστασης» οι εθνικιστές προσπάθησαν να προωθήσουν την ατζέντα τους με «μαλακό» τρόπο, δέκα χρόνια αργότερα αποφάσισαν να γίνου σαφέστεροι.

Ξεκινώντας πόλεμο ενάντια στον λαό του Ντονμπάς.

 

«Ποιοι ναζί;»

 

▶Μύθος 4ος: Δεν έχει ναζί η Ουκρανία, άρα δεν έχει ναζιστικοποιηθεί

Η Ουκρανία, όπως ήδη περιγράφηκε πιο πάνω, έχει ναζί.

Μια καλοπροαίρετη, αν και, ας μας επιτραπεί να σχολιάσουμε, αφελής προσέγγιση υποστηρίζει, ότι κύριο κριτήριο της απουσίας ναζί από την Ουκρανία και – συνεπώς – της ανυπαρξίας ναζιστικοποίησης του κράτους, είναι οι θλιβερές εκλογικές επιδόσεις τους.

Πρόκειται για λογικό άλμα.

Διότι ναζιστικοποίηση του κράτους δεν σημαίνει ότι είναι ναζί ο λαός.

Σημαίνει ότι το μέρος του κεφαλαίου που χρησιμοποίησε τους ναζί για το πραξικόπημα, το οποίο άλλωστε επίσης δεν είχε λαϊκή στήριξη, τους χρησιμοποιεί πλέον για την εδραίωσή του.

Η ναζιστικοποίηση της Ουκρανίας δεν έγινε, λοιπόν, από τα κάτω.

Ούτε καν για την προπολεμική Γερμανία δεν ισχύει αυτό ουσιαστικά, άσχετα με τις εκλογικές επιδόσεις των ναζί.

Έγινε από τα πάνω.

Και δεν χρειάζονται καν εκλογές για να συμβεί αυτό.

Τρεις είναι οι βασικές τομές στην επιστροφή της Ουκρανίας στον ναζιστικό μεσαίωνα:

1. Η ενσωμάτωση των ναζιστικών συμμοριών στον τακτικό στρατό και η στελέχωση του υπουργείου Άμυνας με ναζί ηγέτες, όπως ο αρχηγός του «Δεξιού Τομέα»
2. Η απόλυτη ελευθερία των ναζιστοσυμμοριών, από το κράτος, να μολύνουν με την προπαγάνδα τους τη νέα γενιά, με ίδρυση «κατασκηνώσεων» κ.ά.
3. Η θεσμική, πολιτική, ιδεολογική, ακόμη και οικονομική νομιμοποίηση του μπαντερικού ναζισμού, μέσω του φαραωνικού αντικομμουνιστικού πλαισίου που επέβαλλε η κυβέρνηση Ποροσένκο την Άνοιξη του 2015, η οποία οδήγησε στο ολικό ξαναγράψιμο των σχολικών βιβλίων Ιστορίας – και στον ανασκολοπισμό της – και σε μια επική διαδικασία «αποκομμουνιστικοποίησης», απο-σοβιετοποίησης της Ουκρανίας, στο επίπεδο της συλλογικής μνήμης, με καταστροφές μνημείων, συμβόλων κλπ.

Από το αστείρευτο πλήθος των τεκμηρίων αυτής της διαδικασίας, παραθέτω μόνο δύο χαρακτηριστικό, από την πρώτη φάση του εμφυλίου:

1. Τον Απρίλιο του 2015, έναν χρόνο από την έναρξη της «Αντιτρομοκρατικής Επιχείρησης», ο Ντμίτρι Γιάρος, αρχηγός του ναζιστικού «Δεξιού Τομέα», διορίστηκε στη θέση του συμβούλου του τότε επικεφαλής του ουκρανικού Γενικού Επιτελείου Στρατού, Βίκτορ Μουζένκο. Συμφωνήθηκε επίσης η ενσωμάτωση του «Ουκρανικού Εθελοντικού Σώματος» – δηλαδή της οργανωτικής «ομπρέλας» των εθνικιστικών και φασιστικών ταγμάτων, που εγκληματούν στην Ανατολική Ουκρανία – του οποίου επικεφαλής ήταν ο Γιάρος, με τις τακτικές ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις.
   Όπως γράφαμε τότε στο Περιοδικό, ουσιαστικά, πρόκειται και για την τυπική ενσωμάτωση αυτών των δολοφονικών ταγμάτων στο ουκρανικό ΓΕΣ, όπως άλλωστε απαιτούσαν εξαρχής οι αρχηγοί τους.
2. Τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς, ο «Δεξιός Τομέας» ενσωματώθηκε στην ουκρανική Υπηρεσία Ασφάλειας και μάλιστα με το αζημίωτο, αφού λειτουργούσε μισθοφορικά.

 

▶Σάρκα από τη σάρκα του καπιταλισμού

 

Στην Ουκρανία συνέβη υπό κλίμακα αυτό που έγινε στην μεσοπολεμική Γερμανία με την «ανάγλυφη» στήριξη του κεφαλαίου στα πρωτοπαλίκαρά του.

Μπορεί η Ουκρανία του 2014 να μην είχε «Ζήμενς» και «Φορντ», είχε όμως παντοδύναμους και πάμπλουτους ολιγάρχες, οι οποίοι δημιούργησαν, εξόπλισαν και χρηματοδότησαν τα ναζιστοτάγματα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το πιο αιματοβαμμένο από αυτά, το διαβόητο για τα εγκλημάτά του, «Αζόφ», το οποίο χρηματοδοτήθηκε με την ίδρυσή του από τον ολιγάρχη Ίγκορ Κολομόισκι.

Ο οποίος, παρεμπιπτόντως, σε μια γκροτέσκα ειρωνεία της ιστορίας, ήταν και πρόεδρος της εβραϊκής κοινότητας της Ουκρανίας.

Αυτή η ένοπλη ναζιστική συμμορία σχηματίστηκε τον Μάιο του 2014 στη Μαριούπολη από κατακάθια του κοινού ποινικού δικαίου και ναζιστές ultras.

Μετά την κατάπνιξη, στο αίμα, της εξέγερσης στην Μαριούπολη, το «Αζόφ» αναβαθμίστηκε σε «τάγμα περιπολίας ειδικού σκοπού» του Υπουργείου Εσωτερικών Υποθέσεων της Ουκρανίας, τον Σεπτέμβριο του 2014 αναγνωρίστηκε ως σύνταγμα και τον Νοέμβριο του 2014 ενσωματώθηκε στην Εθνοφρουρά, κλείνοντας τον πιο εμβληματικό κύκλο της κρατικής ναζιστικοποίησης.

 

▶Τραπεζίτες στα όπλα

 

Ο σχηματισμός του «Αζόφ» φέρει την «σφραγίδα» του Αρσέν Αβάκοφ, ο οποίος προέρχεται από το τραπεζικό κεφάλαιο, αφού ήταν ιδιοκτήτης επενδυτικής εταιρείας και τράπεζας ήδη από τη δεκαετία του ’90.

Το Μαϊντάν τον έκανε υπουργό Εσωτερικών Υποθέσεων τον Φεβρουάριο του 2014.

Το πρώτο που έκανε ο τραπεζίτης ως υπουργός της χουντικής κυβέρνησης ήταν να δώσει στον Αντρέι Μπιλέτσκι το καθεστώς του «πολιτικού κρατουμένου» και έτσι να το βγάλει από την φυλακή όπου είχε καταδικαστεί για εγκληματικές ενέργειες μέσα από μια σειρά παράνομων ναζιστικών συμμοριών τις οποίες είχε ιδρύσει ή συμμετείχε ενεργά.

Ο Μπιλέτσκι είναι ο διασημότερος και φανατικότερος συνεχιστής του μπαντερικού ναζισμού.

Ήταν επικεφαλής ρατσιστικών, ναζιστικών συμμοριών όπως ο «Ουκρανός Πατριώτης» και η «Εθνικο-κοινωνική Συνέλευση» και στέλεχος του «Δεξιού Τομέα», του οποίου διοικούσε τους ένοπλους βραχίονές του στα ανατολικά, στην πρώτη φάση του εμφυλίου.

Ο Μπιλέτσκι θα γινόταν ο πρώτος διοικητής του «Αζόφ».

Ο δε συνεργάτης του, επίσης ναζί φυσικά, Βαντίμ Τρογιάν, έγινε επικεφαλής του περιφερειακού τμήματος του Υπουργείου Εσωτερικών στο Κίεβο.

Στις 13 Απριλίου του 2014, ο Αβάκοφ ανακοίνωσε την απόφαση για τη δημιουργία «ειδικών μονάδων της υπηρεσίας περιπολίας και ελέγχου του Υπουργείου Εσωτερικών της Ουκρανίας βάσει πολιτικών σχηματισμών», δηλαδή των ναζιστοσυμμοριών.

 

▶«Ο υπηρέτης του λαού»

 

Το «Αζόφ» πήρε σάρκα και οστά στις 4 Μαΐου. Μέχρι τις αρχές Αυγούστου του 2014, χρηματοδοτούνταν από τον Ίγκορ Κολομόισκι, μέχρι που ενσωματώθηκε στις δυνάμεις του υπουργείου Εσωτερικών και ξεκίνησε να χρηματοδοτείται από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Στην οικονομική αυτοκρατορία του Κολομόισκι ανήκουν και τηλεοπτικά κανάλια.

Σε αυτά τα κανάλια γύριζε εκπομπές και σειρές, και ως παραγωγός, ο Ζελένσκι, του οποίου το επάγγελμα είναι ηθοποιός – διασκεδαστής – σόουμαν, κάτι μεταξύ Σεφερλή και Dancing With The Stars.

Μία από αυτές τις σειρές, με την οποία έγινε διάσημος, με τίτλο «Υπηρέτης του Λαού», ο Ζελένσκι έπαιζε τον ρόλο ενός απλού δασκάλου που ξαφνικά έγινε πρόεδρος.

Το σχήμα είναι τυπικό του Μαϊντάν: Ο ολιγάρχης χρηματοδότης του πιο σκληρού ναζιστοτάγματος, ήταν επί χρόνια συνέταιρος στις μπίζνες με τον νυν πρόεδρο της Ουκρανίας.

 

«Ποιες πολιτοφυλακές;»

 

▶Μύθος 5ος: Οι Λαϊκές Πολιτοφυλακές είναι ένοπλες ομάδες «αποσχιστών» που δουλεύουν με πρακτόρικους όρους για λογαριασμό του Κρεμλίνου ή κατευθείαν μεταμφιεσμένος ρωσικός στρατός και, συνεπώς, η ρωσική εισβολή ξεκίνησε το 2014, άρα αμυνόμενοι είναι οι «πατριώτες» του «Αζόφ» και του «Δεξιού Τομέα».

Ο λαός του Ντονμπάς πήρε τα όπλα την Άνοιξη του 2014 για να αμυνθεί στην επίθεση του στρατού του νέου καθεστώτος του Κιέβου και των φασιστοταγμάτων.

Ήταν αγώνας επιβίωσης, με την κυριολεκτική έννοια, δηλαδή αυτή της φυσικής ύπαρξης και υπόστασης.

Ένας λαός που παίρνει τα όπλα για να αμυνθεί, χρησιμοποιεί κάθε πρόσφορη συμμαχία, ανεξάρτητα αν ο σύμμαχος έχει άλλες βλέψεις. Διότι, επαναλαμβάνουμε, σημασία εκείνη τη στιγμή έχει καταρχήν η ύπαρξη.

Ευλόγως, το Ντονμπάς στράφηκε λοιπόν στην Ρωσία. Η οποία βοηθά με τρόφιμα, υλικά και πρώτες ύλες για υποδομές, περίθαλψη τραυματιών και φυγάδευση αμάχων από το μέτωπο.

Πριν ακόμη τα κροκοδείλια δάκρυα της σωστής πλευράς της Ιστορίας για τους Ουκρανούς πρόσφυγες από τον Φεβρουάριο του 2022, εκατομμύρια άνθρωποι, στην συντριπτική πλειοψηφία τους γυναικόπαιδα, κατέφυγαν στην Ρωσία για να γλιτώσουν από την σφαγή.

Επίσης, πολλές οργανώσεις από την Ρωσία, ανάμεσά τους και κομμουνιστικές, οργάνωσαν μπριγάδες εθελοντών που πολεμούν στις γραμμές των λαϊκών πολιτοφυλακών, ενώ, το εγχείρημα στο Ντονμπάς χαίρει και διεθνούς αλληλεγγύης από αντιφασιστικές ομάδες, οι οποίες εμπνέονται από τα προτάγματα της ταξικής διεθνιστικής αλληλεγγύης και παίρνουν την κόκκινη γραμμή από τις Διεθνείς Ταξιαρχίες του ισπανικού εμφυλίου.

Πολλοί ξένοι αντιφασίστες έπεσαν στο πεδίο της μάχης στο Ντονμπάς.

Και δεν το έκαναν για τον Πούτιν και τους μετόχους της «Gazprom».

 

▶Ο εμφύλιος στον εμφύλιο

 

Ποιο είναι, όμως, το «εγχείρημα» του Ντονμπάς;

Στο Ντονμπάς, όπως σε κάθε ανάλογη περίπτωση στην ιστορία, λαμβάνει χώρα ταξική και ιδεολογικοπολιτική διαπάλη, εξαρχής της εξέγερσης, διαπάλη η οποία αφορά στην κοινωνική και οικονομική κατεύθυνση προς την οποία πρέπει να προσανατολιστεί η εξέγερση.

Ευλόγως, ανάλογα με την ένταση της πίεσης από τον κοινό εχθρό, η διαπάλη αυτή πέφτει σε «ύπνωση» και υποχωρεί, αλλά δεν εξαφανίζεται. Και, όποτε οι συνθήκες το επιτρέπουν, ανακάμπτει.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι, ανεπίσημα, τα τάγματα της λαϊκής πολιτοφυλακής διακρίνονται μεταξύ τους, άτυπα και ανομολόγητα, ανάλογα με τον ιδεολογικό και πολιτικό προσανατολισμό των μελών τους.

Το πλέον εμβληματικό παράδειγμα αποτελεί το «Πρίζρακ» («Φάντασμα»), το τάγμα του θρυλικού ηγέτη του και εκ των φωτεινότερων λαϊκών ηγετών του εξεγερμένου Ντονμπάς, Αλεξέι Μοζγκοβόι, ο οποίος δολοφονήθηκε στις 23 Μάη του 2015, πέφτοντας σε ενέδρα.

Το «Πρίζρακ» είναι το πλέον ταξικά προσανατολισμένο ένοπλο τμήμα της εργατικής τάξης του Ντονμπάς, με σαφή κομμουνιστικό προσανατολισμό και πόλο έλξης για τους αντιφασίστες από όλον τον κόσμο που έσπευσαν να εκφράσουν στην πράξη τις καλύτερες παραδόσεις της διεθνιστικής αλληλεγγύης,  με την έναρξη του εμφυλίου.

Για την περίπτωση του «εμφυλίου μέσα στον εμφύλιο» στο Ντονμπάς το Περιοδικό έχει ασχοληθεί διεξοδικά και μπορείτε να δείτε περισσότερα στις πηγές στο τέλος του κομματιού.

Προς το παρόν, στον παραπάνω μύθο νομίζουμε ότι απαντά επαρκώς ο Αλεξέι Μάρκοφ, καπετάνιος του «Πρίζρακ», ο οποίος επίσης σκοτώθηκε στις 25 Οκτώβρη του 2020:

«Το Ντονμπάς έκανε την επιλογή του εδώ και καιρό στο δημοψήφισμα. Τέλος! Και δεν χρειάζεται να ρωτήσει κανέναν για τίποτα. Όποτε σκοτώνεται ένας άμαχος πολίτης, όταν καταστρέφονται σπίτια, τι να εξηγήσεις στους ανθρώπους; Εδώ γεννήθηκε, εδώ μεγάλωσε, εδώ γεννήθηκαν και μεγάλωσαν οι γονείς του, ο παππούς και η γιαγιά του. Πέφτει στο σπίτι του οβίδα, σκοτώνει τη γυναίκα του και κομματιάζει το παιδί του. Και του λένε να τα βρει κάπως με την ουκρανική χούντα. Δεν θέλει να τα βρει με κανέναν!».

 

Ένας ανοιχτός επίλογος

 

Αν και η αφορμή που πυροδότησε τις εξελίξεις οι οποίες οδήγησαν στην ουκρανική τραγωδία ήταν η άρνηση του Γιανουκόβιτς να υπογράψει τη σύνδεση με την ΕΕ και να εφαρμόσει μνημόνιο ως όρο δανειοδότησης από το ΔΝΤ, το ιστορικό φυτίλι είχε ανάψει με την επικράτηση της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ που οδήγησε στην διάλυσή της.

Λαοί οι οποίοι επί 70 χρόνια έχτιζαν μαζί τον σοσιαλισμό, χύνουν πλέον ο ένας το αίμα του άλλου, από το Ναγκόρνο Καραμπάχ μέχρι το Ντονμπάς.

Για να μην μιλήσουμε για τις οδυνηρές επιπτώσεις στους λαούς όλου του πλανήτη.

Αυτή η ιστορική βεβαιότητα, ωστόσο, δεν μπορεί και δεν πρέπει να οδηγεί στον κυριολεκτικό και ηθικό αφοπλισμό ενός λαού που ξεσηκώθηκε για να υπερασπίσει στοιχειώδη αστικοδημοκρατικά δικαιώματα και αναγκάστηκε να πάρει τα όπλα για να αμυνθεί, όταν η απάντηση του καθεστώτος ήταν η ένοπλη βία, ενοχοποιώντας τον αγώνα για την ύπαρξή του, με μηχανιστικά εφαρμοζόμενες, αντιδιαλεκτικές θεωρητικές αναγωγές.

Είναι προφανές ότι η ασφυκτική περικύκλωση της Ρωσίας απειλεί τους όρους αναπαραγωγής του κεφαλαίου της – διότι ακριβώς αυτή είναι η ανάγκη που κινεί τον καπιταλισμό – ωστόσο, δεν πάει δα και πολύ καιρός από τα πρώτα μετασοβιετικά χρόνια, εκείνη την ζοφερή 10ετία του ‘90, που απειλήθηκε ακόμη και η εδαφική ακεραιότητα της αχανούς χώρας, η οποία κατέρρεε σε κάθε επίπεδο, επαναφέροντας στην επιφάνεια το παλιό όνειρο της Δύσης για διαμελισμό της και πλιάτσικο του πλούτου της.

Και μάλλον φαντάζει κάπως δύσκολο να τεκμηριωθεί γιατί η παραπάνω πιθανότητα θα ήταν θετική για τις εργατικές τάξεις των λαών του μετασοβιετικού χώρου.

Ο πόλεμος, λοιπόν, στην Ουκρανία, δεν ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 2022.

Ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 2014.

Για να μην πούμε ότι δεν σταμάτησε ποτέ μετά την αντεπαναστατική ρελάνς του 1991.

Και ο επιτιθέμενος ήταν ο ευρω-νατοϊκός ιμπεριαλισμός.

Το πρόταγμα για την ουκρανική εργατική τάξη το 2014 δεν ήταν η «έφοδος στον ουρανό».

Ήταν το «ταπεινό» υπαρξιακό αίτημα να μιλάει τουλάχιστον την μητρική γλώσσα της.

Ήταν ανθρακωρύχοι που πήγαιναν για το μεροκάματο το πρωί και έχαναν την ζωή τους σε στάση λεωφορείου στο κέντρο του Ντονιέτσκ από ουκρανικό πύραυλο.

Τόσο απλά.

Όντως, ήταν κι αυτοί εργάτες.

Όντως, πήγαιναν και αυτοί στον ουρανό.

Αλλά, υποθέτω, ότι δεν εννοούμε αυτό.

«Ειρήνη στο Ντονμπάς»

 *Πηγές – Παραπομπές

Τα παρακάτω δημοσιεύματα του Περιοδικού, τα οποία καλύπτουν μία περίοδο 10 ετών, είναι εντελώς ενδεικτικά, αλλά, πιστεύουμε, θα δώσουν στον αναγνώστη μια πιο αναλυτική εικόνα για το τι συνέβη στην Ουκρανία από το 2014.

Το σύνολο των δημοσιευμάτων μας όλο αυτό το διάστημα είναι πρακτικά αδύνατον να συγκεντρωθεί εδώ.

Στο Περιοδικό είμαστε περήφανοι που προσφέραμε στο ελληνικό κοινό ίσως την πιο πλήρη πληροφόρηση για την δίκαιη εξέγερση ενός ολόκληρου λαού.

1. Το Ντονμπάς στην κόψη του ξυραφιού – Τι σημαίνει η ρωσική αναγνώριση των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ
2. Αίμα αμάχων ρέει στο Ντονμπάς – «Βομβαρδίζονται μόνοι τους» λέει το Κίεβο
3. Το Ντονμπάς θάβει τους νεκρούς του, με το δάχτυλο στη σκανδάλη ενός άδηλου μέλλοντος
4. Το Κίεβο συγκεντρώνει στρατό και βαρύ οπλισμό στο Ντονμπάς
5. Τι συμβαίνει στο Ντονμπάς; – Το διακύβευμα μιας εξέγερσης
6. Ευρείας κλίμακας επίθεση στο Ντονμπάς ετοιμάζει το Κίεβο
7. Η αμερικανική «σταυροφορία αναμόρφωσης των απρόθυμων» του Ντονμπάς
8. Τύμπανα πολέμου στο Ντονμπάς
9. «Τυλίξτε το Ντονμπάς μου στην σιωπή»…
10. Γιορτάζοντας τον Οχτώβρη της Επανάστασης στο εξεγερμένο Ντονμπάς!
11. Συνεχίζονται οι θηριωδίες στο Ντονμπάς: Βίντεο με απαγχονισμό ζευγαριού από Ουκρανούς ναζί.
12. Ουκρανία: Επικίνδυνη κλιμάκωση – Οι ΗΠΑ εξοπλίζουν το Κίεβο, το Ντονμπάς προειδοποιεί ότι «δεν περνάει το μπλιτσκριγκ*»!
13. Ουκρανία: Παιδιά του Πολέμου – Ας μιλήσουν τα παιδιά του Ντονμπάς
14. Τα «Freikorps» νεκρανασταίνονται στην Ουκρανία – Σε γενική επιστράτευση οι ναζί
15. Πατριάρχης Ουκρανίας Φιλάρετος: Ο παπάς των ναζί
16. Ουκρανικό «Ινστιτούτο Εθνικής Μνήμης»: Το Κίεβο «γιορτάζει» την 9η Μάη ανασκολοπίζοντας την Ιστορία – «Απελευθερωτές» οι Ουκρανοί ναζί – «Κατακτητής» ο Κόκκινος Στρατός
17. Ουκρανία: Κράτος και παπάδες αναγκάζουν παιδιά να σκάβουν χαρακώματα, χύνοντας εθνικιστικό δηλητήριο στα μυαλά τους – Στη Μαριούπολη, θρησκευτική οργάνωση και δήμος συντηρούν οχυρωματικά έργα με παιδική εργασία
18. Ποιος δολοφόνησε τον ηγέτη της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονιέτσκ; Ματωμένες ενδείξεις και «αφελείς» αναρτήσεις
19. «Αυτό το τάγμα το λένε “Φάντασμα”. “Είναι λίγοι, αλλά αποφασισμένοι να πάνε μέχρι το τέλος…”
20. «Αυτοί που κάηκαν δεν ήταν άνθρωποι» – Οι αμετανόητοι της σφαγής στο Σπίτι των Συνδικάτων της Οδησσού και οι φίλοι τους
21. Οταν η Τζαμάλα τρώει σούπα «από κρέας Ρώσου» – Το φασιστοπάρτι της νικήτριας της Eurovision
22. Λαϊκή Δημοκρατία Ντονιέτσκ: Μια ιδιόμορφη «αποκομμουνιστικοποίηση» – Οψεις της ταξικής διαπάλης στο Ντονμπάς, με φόντο τον συνεχιζόμενο εμφύλιο
23. Ουκρανία: Βία και καταστολή εναντίον του κομμουνιστικού – αντιφασιστικού κινήματος – Επιθέσεις σε κομμουνιστές και απειλές εναντίον δημοσιογράφων από φασίστες, με την ανοχή του Κιέβου
24. Ουκρανία: Θερινή, παιδική «στρατιωτικο – πατριωτική κατασκήνωση»… από ναζί! – Χύνοντας δημητήριο στα μυαλά των παιδιών υπό τις «ευλογίες» του Κιέβου, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ
25. Ο Μένγκελε ζει… είναι Ουκρανός και σκοτώνει τραυματίες πολιτοφύλακες στο Ντονμπάς
26. Τι συμβαίνει στο Ντονμπάς; – Το διακύβευμα μιας εξέγερσης – Μέσα από την αφήγηση του νεκρού διοικητή της θρυλικής μπριγάδας «Πρίζρακ», Αλεξέι Μάρκοφ