«Το φαγητό μπορεί να είναι τα πάντα για όλους τους ανθρώπους. Μπορεί να σηματοδοτήσει μια γιορτή ή τελετουργία. Για μερικούς ανθρώπους θεωρείται δεδομένο – τρία γεύματα την ημέρα, γεμάτα ντουλάπια και καλά εφοδιασμένο ψυγείο. Για άλλους –αγρότες, σεφ, καλλιεργητές και παραγωγούς– είναι ο βιοπορισμός τους, το μέσο για να βάλουν φαγητό στο δικό τους τραπέζι. Αλλά για πολλά εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, που δεν μπορούν να υποστηρίξουν οικονομικά μια υγιεινή διατροφή, το φαγητό –ή η έλλειψή του– είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτονται όταν ξυπνούν και η τελευταία σκέψη που κάνουν πριν κοιμηθούν». Νομίζω ότι η Claire Allen, υπεύθυνη Επικοινωνίας στο FareShare South West, μιας οργάνωσης στη Μεγάλη Βρετανία που «διασώζει» κι αναδιανέμει τρόφιμα, είναι η πιο εναργής περιγραφή του διατροφικού Ιανού που ζούμε: διατροφική φτώχεια για κάποιους και σπατάλη τροφίμων για άλλους.
Πρόκειται ίσως για τη μεγαλύτερη αντίφαση που βιώνει και η δική μας χώρα: από τη μια η καλπάζουσα ακρίβεια που εξοντώνει τα νοικοκυριά κι από την άλλη η τρομακτική σπατάλη σε τρόφιμα στα ίδια μας τα σπίτια. Ενώ οικογένειες αποδεδειγμένα δεν τα βγάζουν πέρα στο ράλι τιμών των τροφίμων και δεν μπορούν να θρέψουν υγιεινά τα παιδιά τους, την ίδια ώρα σπαταλιέται τροφή. «Καθένας έχει δικαίωμα σε ένα βιοτικό επίπεδο ικανό να εξασφαλίζει στον ίδιο και στην οικογένειά του υγεία και ευημερία, συμπεριλαμβανομένης της τροφής, του ρουχισμού, της κατοικίας, της ιατρικής περίθαλψης και των απαραίτητων κοινωνικών υπηρεσιών», λέει το άρθρο 25 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων – τα αυτονόητα που η νεοφιλελεύθερη κυριαρχία θέτει υπό αμφισβήτηση.
Η φτώχεια καλπάζει στην Ελλάδα κι αυτό το βλέπουμε γύρω μας, αλλά το επιβεβαιώνουν και τα στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ.:
