Τώρα που κατακάθισαν ο κουρνιαχτός των υποκλοπών και οι στάχτες της πύρινης λαίλαπας για την οποία «αναντίλεκτα» ουδείς κρατικός λειτουργός ευθύνεται, καταθέτω τα εξής. Η Ιστορία γράφεται από τους νικητές. Αυτό ισχύει στα πεδία των μαχών και... δυστυχώς και στην πολιτική. Αλίμονο, ισχύει και στην περίπτωση που ταυτίζεται η εκτελεστική με τη δικαστική εξουσία.
Συνακόλουθα, μετά τη «Διάταξη» του αντεισαγγελέως του Αρείου Πάγου Αχ. Ζήση για την αρχειοθέτηση της υπόθεσης των υποκλοπών, την επικύρωση αυτής από την εισαγγελία του Αρείου Πάγου και την ανακοίνωσή της, δίκην διαγγέλματος, όλοι οι εκζητούντες και περιμένοντας να οδηγηθούν οι πραγματικοί υπεύθυνοι (φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί) στη Δικαιοσύνη τυγχάνουμε πλέον σφόδρα προσβεβλημένοι, ηττημένοι, αφανείς, αδύναμοι και «ελάσσονες», που απαγορεύεται να ορθώσουμε το όποιο ανάστημά μας στην κάθε μορφής αδηφάγο και ανάλγητη εξουσία.
Τα τελευταία χρόνια η Ιστορία επαναλαμβάνεται; Ή μήπως επαναλαμβάνεται μόνο για εκείνους που από τύψεις είναι ανίκανοι να την ακούσουν; Δεν υπάρχει Ιστορία βουβή.
Η ανθρώπινη Ιστορία, όσο και να την τσουρουφλίσουν, όσο και να τη φθείρουν, όσο και να την παραχαράξουν, όσο και να την κακοποιήσουν, όσα ψέματα και να πουν, αρνείται να κλείσει το στόμα της. Δεν γεννιούνται πολλοί άνθρωποι έχοντας αυτόν τον ενοχλητικό αδένα που λέγεται συνείδηση και ο οποίος, όπως τα κουνούπια του καλοκαιριού, σε ενοχλεί και δεν σε αφήνει να κοιμηθείς ήσυχος τα βράδια.
Ο Τόμας Πέιν αναρωτιόταν πριν από δύο αιώνες: «Γιατί άραγε είναι τόσο σπάνιο να κρεμάσουν κάποιον που δεν είναι φτωχός;» Παρά ταύτα οι Ρωμαίοι νομοδιδάσκαλοι μας κληροδότησαν ένα από τα πιο εμπνευσμένα ρητά για την απονομή της Δικαιοσύνης: «Fiat Justitia et pereat mundus» - Να γίνει Δικαιοσύνη και ας καταστραφεί ο κόσμος.
Θεωρητικά κάθε «στραβοπάτημα» της Δικαιοσύνης δεν θίγει μόνον τον «ενδιαφερόμενο» που αδικήθηκε, αλλά την κοινωνία στο σύνολό της. Ιδεώδες κράτος δικαίου και ιδανική πολιτεία θα ήταν εκείνη όπου οι πολίτες (από τον τελευταίο απλό μέχρι τον ηγεμόνα) θα σέβονταν τους νόμους και η Δικαιοσύνη θα αγρυπνούσε για να ορθοτομείται πάντοτε «ο λόγος της αλήθειας» και να μη διαπράττονται αδικίες προς καμία απολύτως κατεύθυνση. Ουτοπία και ζητούμενο.
Επειδή μετά την αρχειοθέτηση των υποκλοπών –και όχι αθώωση, όπως κάποιοι πολιτικοί κορυβαντιούν στα πρόθυμα ΜΜΕ– τυγχάνω ένας από τους ηττημένους, τους «ελάσσονες» και τους αδύναμους –μολονότι επί μισό αιώνα ασχολούμαι με τη Δικαιοσύνη– δικαιούμαι να «αποκαλύψω» μία επιστολή μου σε «ανύποπτο» χρόνο (31 Οκτ. 2023) προς τον γνώριμό μου κ. Αχ. Ζήση, την οποία συνόδευα με ένα μικρό βιβλίο του Μιχ. Δ. Στασινόπουλου «Με ψήφους τρεις έναντι δύο» εκδ. βιβλ. της ΕΣΤΙΑΣ. Του έγραφα: «Τότε (2010) τόσο εσείς όσο και ο Αγγελος Καμηλάρης αντισταθήκατε στις ανομίες της εξουσίας των διοικούντων την ΕΥΑΘ. Τώρα έχετε “απέναντι” υπέρτερες δυνάμεις σε μείζονος σημασίας θέματα που αγγίζουν τη συνταγματική νομιμότητα και το δημοκρατικό μας πολίτευμα. Για αυτό το πόνημα που σας αποστέλλω σε αντίγραφο (γιατί δεν υπάρχει σε κυκλοφορία) ίσως σας φανεί χρήσιμο, ώστε να γράψετε ιστορία, όπως έγραψε και ο σπουδαίος συγγραφέας του και οι δικαστικοί λειτουργοί που διαλαμβάνει στα κεφάλαιά του. Με την προσήκουσα τιμή και φιλικά».
Ηταν μία έκκληση ενός πολίτη που επί πέντε δεκαετίες υπηρετεί τη Δικαιοσύνη ως «συλλειτουργός» και δη από την πλευρά των αδύναμων και ο οποίος δεν ξέχασε τις απειλές κορυφαίου υπουργού ότι θα «γδάρει» και θα οδηγήσει στη φυλακή την εισαγγελέα που ερευνούσε την υπόθεση Novartis, με τις γνωστές συνέπειες. Αυτός τώρα αποθεώνει, επαινεί και δοξάζει την αρχειοθέτηση των υποκλοπών.
Απάντηση δεν έλαβα τότε. Προφανώς η αρχειοθέτηση είναι ηχηρή και στεγνή οιονεί «απάντηση».
Στη σελίδα 15 του βιβλίου του Μιχ. Στασινόπουλου αναγράφονται μεταξύ άλλων: «Οταν ο έλεγχος επάνω στην εξουσία καταργηθεί ή ελαττωθεί σε ουσιώδη βαθμό, σταματάει η λειτουργία των δικαιωμάτων του ανθρώπου, πράγμα που σημαίνει ότι σταματάει η λειτουργία της ελευθερίας και της Δικαιοσύνης. Αυτό όμως το σταμάτημα της λειτουργίας της ελευθερίας και της Δικαιοσύνης, που είναι έμφυτες στον άνθρωπο, είναι κατάσταση αφύσικη, είναι contra naturam. Είναι ωσάν να ζει ένα ον κρατώντας την αναπνοή του. Η χώρα όπου δεν υπάρχει επαρκής έλεγχος επί της εξουσίας, όπου δηλαδή δεν λειτουργεί η ελευθερία, είναι χώρα με σταματημένα ρολόγια πάνω στους τοίχους, με σταματημένες καρδιές μέσα στα στήθη. Αυτό το σταμάτημα θανατώνει τη σκέψη του ανθρώπου. Ελέγχω σημαίνει σκέπτομαι και σκέπτομαι, φυσικά, σημαίνει υπάρχω. Και όσο πιο πολύ σκέπτεται κανείς τόσο πιο πολύ υπάρχει». Και καταλήγει... «η ανάπτυξη του ελέγχου είναι η ανάπτυξη των δικαιωμάτων, άρα ανάπτυξη του ιδίου του ανθρώπου».
Και στις σελίδες 19-20 επισημαίνει: «Η λογική, ως ανώτερο στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης, έπεισε τη δύναμη να λησμονήσει την καταγωγή της από τα άγρια θηρία. Η δύναμη, λοιπόν, κάτω από την πειθώ και τη λογική υπέβαλε τον εαυτό της εκούσια σε περιορισμούς. Κι έτσι γεννήθηκε η έννοια του “αυτοπεριορισμού” που είναι η βάση του “Κράτους Δικαίου” που και αυτό είναι στη βάση της Δημοκρατίας». Πιθανολογώ ότι ο κ. Αχ. Ζήσης δεν το «άνοιξε» καν το βιβλίο, το οποίο αρχίζει με το αξίωμα το οποίο έχει επαληθευθεί διαχρονικά, ότι: «Η κρατική εξουσία που δεν υπόκειται σε έλεγχο παραφρονεί».
Τέλος, παρά το γεγονός ότι δεν υπήρξε ούτε μία παραίτηση από την ταπεινωτική και συνεχή παρακολούθηση του βίου τους από ΕΥΠ και παράνομο λογισμικό, οι Αρχοντες που έχουν την τάση να αυξάνουν την εξουσία τους πρέπει να γνωρίζουν ότι άλλο τόσο οι αρχόμενοι, όσο τουλάχιστον διατηρούν την ικανότητα αυτενεργείας, έχουν την αντίστοιχη τάση να ελέγχουν, όπως ορίζει εξάλλου και το Σύνταγμά μας.
Ως επίλογο του παρόντος θυμίζω τη ρήση ενός Λατινοαμερικανού αρχιεπισκόπου (Ο. Ρομέρο), ότι η Δικαιοσύνη είναι σαν τα φίδια. Δαγκώνει μόνο τους ξυπόλητους.
*Αγγ. Τσουκαλάς, εκδ. HELLENEWS
**Δικηγόρος, τ. γ.γ. ΔΣΘ
- ΣΧΕΤΙΚΟ και το ακόλουθο:
 |
| EUROKINISSI |
Οπισθοδρόμηση
Μέχρι τώρα ξέραμε ότι μόνο στα ολοκληρωτικά καθεστώτα λειτουργεί μία μόνο εξουσία. Η εκτελεστική. Επίσης ξέραμε ότι στα αστικά καθεστώτα λειτουργούν -καλύτερα ή χειρότερα- τρεις εξουσίες: η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική.
Τώρα και χρόνια η νομοθετική εξουσία στη χώρα μας έχει υποβιβαστεί σε εκτελεστικό όργανο της εκτελεστικής εξουσίας. Μόνο ο έλεγχος, δίχως αντίκρισμα, και η κριτική έχουν απομείνει στην αντιπολίτευση. Σήμερα διαπιστώνουμε ότι και η δικαστική εξουσία έχει, σχεδόν, υποβιβαστεί σε εκτελεστικό όργανο της εκτελεστικής εξουσίας. Σε τι είδους καθεστώς ζούμε; Μεταδημοκρατία το ονομάζουν κάποιοι θεωρώντας το μη δημοκρατικό στην ουσία του. Διατηρεί βέβαια το καθεστώς όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά της αστικής δημοκρατίας, όμως η ουσία υποβαθμίζεται. Και πολύ περισσότερο όταν οι ορκισθέντες αξιωματούχοι δεν τηρούν ούτε καν τους κανονισμούς που οι ίδιοι θέτουν (βλέπε πάρτι στην Ικαρία και βόλτες στην Πάρνηθα εν μέσω αυστηρής καραντίνας), ούτε καν το Σύνταγμα. Και τίθεται το ερώτημα: Ολοι αυτοί οι ευσεβείς δεν ορκίστηκαν να τηρούν το Σύνταγμα και τους νόμους; Πώς η Πρόεδρος της Δημοκρατίας υπέγραψε τον νόμο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια όταν και για τον πιο αδαή νομικά είναι ολοφάνερο ότι ήταν αντισυνταγματικός;
Για να μη μιλήσουμε για τη Ζίμενς, τη Νοβάρτις, τα Τέμπη, τις παρακολουθήσεις, τα δάνεια της Ν.Δ., την προσπάθεια χειραγώγησης των ανεξάρτητων αρχών κ.ά. Σήμερα η εκτελεστική εξουσία κινείται και δρα υπεράνω νόμων και κανονισμών. Γεγονός πολύ επικίνδυνο για τη λειτουργία του όποιου δημοκρατικού πολιτεύματος μας έχει απομείνει. Γνωρίζουμε, επίσης, ότι η πράξη και ο λόγος της πολιτικής εξουσίας λειτουργούν παιδευτικά για όλη την κοινωνία. Οι παρανομίες της εξουσίας ωθούν, εκ των πραγμάτων, τους κατοίκους της χώρας στην παρανομία, όπως και όταν μπορούν. Η σημερινή πολιτική εξουσία μοιάζει με εκείνη των αυτοκρατόρων και των βασιλιάδων της φεουδαρχικής εποχής. Και εκείνοι νομοθετούσαν, για το πόπολο όμως. Οι ίδιοι ήταν υπεράνω των νόμων και των κανονισμών. Απίστευτη οπισθοδρόμηση με την ανοχή της κοινωνίας και, δυστυχώς, με την ανοχή της Ευρώπης του Διαφωτισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου