 |
Η αντιρρησίας συνείδησης Sofia Orr. |
Δεν είναι απλά δύσκολο αλλά και επικίνδυνο σήμερα να ζητά κάποιος κάτοικος του Ισραήλ να σταματήσει η γενοκτονία στη Γάζα. Πολύ περισσότερο να το ζητά συλλογικά, διεθνιστικά για τους εργαζόμενους και τον λαό της Παλαιστίνης και του Ισραήλ στο πλαίσιο μιας ριζικής κοινωνικής ανατροπής.
Πόσο εύκολο είναι σήμερα να διεκδικεί κάποιος να σταματήσει η γενοκτονία στη Γάζα, όντας πολίτης ή πολίτισσα του Ισραήλ; Στην ταινία του Ισραηλινού σκηνοθέτη Ντάνι Ρόζενμπεργκ Ο λιποτάκτηςπεριγράφονται τα διλήμματα ενός νεαρού Ισραηλινού που στέλνεται να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία στη Γάζα πριν τον πόλεμο. Ο πρωταγωνιστής αρνείται να αποδεχθεί ως συνηθισμένο καθεστώς το «να σκοτώνει Άραβες» για να «μην ατιμαστεί». Σε μια μισογκρεμισμένη, κατεχόμενη, αν και προπολεμική, Γάζα επιθυμεί και επιλέγει «να ατιμαστεί», να λιποτακτήσει χάριν της ζωής. Η ταινία κυκλοφόρησε μια μόλις ημέρα μετά τις 7 Οκτωβρίου του 2023.
Αν πριν τις 7/10/2023 το επίσημο κράτος του Ισραήλ επέτρεπε -έστω και μετά από δέκα χρόνια εμποδίων- σε ένα τέτοιο μήνυμα να δει το φως της δημοσιότητας, τώρα οι κλαγγές των όπλων έχουν γίνει αναντίρρητος κυβερνήτης. Τα άλλοθι ενός καθεστώτος, που επέμενε να ονομάζεται δημοκρατικό, ενώ ασκεί την πιο στυγνή δικτατορία κατοχής του Παλαιστινιακού λαού είναι περιττά. Για να μπορεί ο διοικητής της μοίρας καταδρομέων να δηλώνει χωρίς αιδώ για τους 40.000 δολοφονημένους Παλαιστίνιους «Όσους σκοτώνουμε τους αξίζει να πεθάνουν»… Για να γίνονται αποδεκτοί στη συζήτηση περί βιασμών Παλαιστινίων κρατουμένων σχολιασμοί από μέλη του κυβερνώντος κόμματος ότι «όλα πρέπει να επιτρέπονται στον πόλεμο» ή ότι αυτοί πρέπει «να είναι μέρος της στρατιωτικής πρακτικής» (διαδικτυακό περιοδικό +972), χρειάζονται δύο πράγματα που προωθεί η κυβέρνηση Νετανιάχου.
Το πρώτο είναι να σωπάσει κάθε φωνή αντίστασης και να κατασταλεί κάθε ουσιαστική αντιπολεμική κίνηση από κρατική και παρακρατική παρέμβαση «αγανακτισμένων» πολιτών. Και το δεύτερο, αυτοί οι «αγανακτισμένοι» να ξεπηδούν διαρκώς οπλισμένοι εν μέσω μιας παγωμένης «κοινής γνώμης», όπου η λέξη Παλαιστίνιος ταυτίζεται με την «κοινή πεποίθηση» μιας θεμιτής δολοφονίας. Η πλήρης δηλαδή εσωτερίκευση του δόγματος του «Αποφασιστικού Σχεδίου» του Σμότριτς ότι οι επιλογές για τους Παλαιστινίους είναι ή μετανάστευση ή αφανισμός. Η «αποανθρωποποίηση» των Παλαιστινίων έχει ξεπεράσει κατά πολύ παλιές εκδοχές σε προηγούμενους πολέμους, όπου υπήρχαν έστω προσχηματικά κάποια σημάδια «ηθικής» μεταμέλειας ή θλίψης.
«Να αποθηκεύσουμε τους σπόρους της ανθρωπότητας ώστε να υπάρχει κάτι να φυτέψουμε όταν θα μπορούμε ν’ αναπνεύσουμε ξανά εδώ»
Δεν είναι απλά δύσκολο αλλά και επικίνδυνο σήμερα να ζητά κάποιος κάτοικος του Ισραήλ να σταματήσει η γενοκτονία στη Γάζα. Πολύ περισσότερο να ζητά να το επιβάλλει συλλογικά, διεθνιστικά για τους εργαζόμενους και τον λαό της Παλαιστίνης και του Ισραήλ στο πλαίσιο μιας ριζικής ανατροπής και αλλαγής της ίδιας της κοινωνίας. Με πρώτο βήμα το ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος. Μπορεί κάποιος να διαδηλώνει μόνο πάνω στα φέρετρα των ομήρων. Μπορεί να εξεγείρεται ενάντια στην υποχρεωτική στράτευση αλλά μόνο από τη σκοπιά να μην παραμεληθούν έτσι τα καθήκοντα των νέων στη μελέτη της Τορά. Υπερ-ορθόδοξοι ακροδεξιοί Εβραίοι μπορεί να διαδηλώνουν κατά της δικής τους κλήσης στον στρατό για ένα πόλεμο που στηρίζουν με νύχια και δόντια! Μπορεί να στρέφεται κάποιος ακόμη κι ενάντια στην κυβέρνηση με λεκτικές καταδίκες. Όλα αυτά μπορούν να επιτραπούν αρκεί κανείς να μην αμφισβητήσει ουσιαστικά αυτόν τον πόλεμο.
Για όλα αυτά πρέπει να πούμε δυνατά: σήμερα χρειάζεται όσο ποτέ ένα πραγματικό φιλειρηνικό κίνημα στο Τελ Αβίβ, ρητά ενάντια στον πόλεμο και μαχητικά κατά της γενοκτονίας των Παλαιστινίων. Σε κάθε καπιταλιστικό, αντιδραστικό «Τελ Αβίβ». Στην πρωτεύουσα κάθε χώρας που δολοφονεί λαούς, γύρω της και αναπόφευκτα τον δικό της. Όσο πιο επικίνδυνοι οι καιροί τόσο πιο καταλυτική η ανάγκη! Και υπάρχει, διαμορφώνεται, αναπνέει ακόμη με καλάμι. Απογοητευμένη και οργισμένη, αναζητά η ανθρώπινη δυνατότητα δρόμους. Γιατί όλο και περισσότερο, ειδικά οι νέοι άνθρωποι, συνειδητοποιούν ότι «το πρόβλημα δεν εξαφανίζεται επειδή σταματάς να το κοιτάς» Έτσι, δήλωσε η Σοφία Ορ, μια από τις λίγες-λίγους πια νέες-νέους που δεν δέχονται να στρατευτούν για πολιτικούς λόγους, πριν οδηγηθεί στη φυλακή. Η «προδότρια, αντισημίτισσα, αφελής και εγωίστρια», όπως χαρακτηρίστηκε από τα ισραηλινά ΜΜΕ, Σοφία είπε κάτι ακόμη: «πάντα αισθανόμουν μεγαλύτερη δέσμευση απέναντι στους ανθρώπους παρά προς τα κράτη. Η πράξη μου είναι πράξη αλληλεγγύης και αγάπης για όλους τους Παλαιστίνιους και τους Ισραηλινούς ανεξαρτήτως εθνικότητας και θρησκείας, με την πεποίθηση ότι κάθε άνθρωπος αξίζει να ζει με αξιοπρέπεια». Και ο δημοσιογράφος Ορλί Νόι συμπλήρωσε: «Να αποθηκεύσουμε τους σπόρους της ανθρωπότητας ώστε να υπάρχει κάτι να φυτέψουμε τη μέρα που θα μπορέσουμε ν’ αναπνεύσουμε ξανά εδώ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου