* Kείμενο: Αντώνιος Β. Καπετάνιος, δασολόγος-περιβαλλοντολόγος, με ειδίκευση στην προστασία των δασών. Περισσότερα κείμενά του διαβάζουμε εδώ.
Τα είχαμε πει και παλαιότερα, τα λέμε κάθε χρόνο, που δυστυχώς έχουμε και μια νέα οικολογική καταστροφή στη χώρα λόγω των μεγα-δασοπυρκαγιών που συμβαίνουν, τις σύγχρονες «οικολογικές μας Χιροσίμες». Είναι προφανές, κατάδεικτο, ότι πια το παρόν μοντέλο δασοπυρόσβεσης που εφαρμόζεται, παρά τη γιγάντωσή του σε μέσα και προσωπικό, είναι όχι απλά αναποτελεσματικό, αλλά καταστροφικό. Κι ότι, εξαιτίας και τούτου του γεγονότος, το φυσικό περιβάλλον της Ελλάδας γίνεται κάθε χρονιά και φτωχότερο, οδηγούμενη η χώρα στην ερημοποίησή της!
Πάντα, για κάθε καταστροφικό γεγονός δασοπυρκαγιάς υπάρχει η εύσχημη δικαιολόγηση της κατάστασης: φταίει ο καύσωνας, φταίνε οι άνεμοι, φταίει η “κλιματική κρίση” (όπως νεωτερικώς βαπτίστηκε η κλιματική αλλαγή) – (εξού και οι μεγαπυρκαγιές στη χώρα…), φταίνε οι εμπρηστές, φταίει γενικώς “ο κακός μας ο καιρός” (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Όμως εκείνο που βασικά φταίει είναι η κακή δασοπροστασία-δασοπυρόσβεση, που ξεκινά από το ζήτημα της πρόληψης και φτάνει στο κρίσιμο ζήτημα της κατάσβεσης. Και είναι βασικό να κατανοηθεί πως αυτά τα δύο ζητήματα, η πρόληψη και η καταστολή, είναι αλληλένδετα, και πως πρέπει ν’ ασκούνται από ένα όργανο, που θα έχει και τη συνολική ευθύνη της κατάστασης. Το πώς στην καλή μας την Ελλάδα αυτά κατορθώσαμε με μια έωλη δικαιολογητική λογική να τα διαχωρίσουμε, και να πούμε ότι την πρόληψη ασκεί η δασική υπηρεσία και την καταστολή η πυροσβεστική υπηρεσία, ε αυτό με αφήνει (χρόνους τώρα…) κυριολεκτικά εμβρόντητο (με ταράσσει δε, και με κάμνει να εξανίσταμαι, ως επιστήμονα περί της δασοπροστασίας…).
Μας είπαν, μάλλον θα το ξαναπούν…, να μην κάνουμε “κριτική του καναπέ” (ή “της πολυθρόνας”). Γιατί έτσι αερολογούμε και μόνον κακό κάμνουμε στην ίδια τη φύση. Όμως κρίνουμε διότι γνωρίζουμε ως ειδικοί επιστήμονες, και μάλιστα επί του πεδίου, αφού “μπαρουτοκαπνιστήκαμε” στις δασικές πυρκαγιές, κι όχι “επί του καναπέως”, όπως μας κατηγορούν, κι έχουμε το δικαίωμα και την υποχρέωση να το κάμνουμε, όσο το μπορούμε και μας “αφήνουν να μιλούμε”, διότι πρέπει ν’ αλλάξει αυτή η τραγική κατάσταση. Και ως προς τούτο θεωρούμε ότι η κριτική μας συμβάλλει.
Τι πρέπει να γίνει, λοιπόν; Πρέπει να γίνει κείνο που χρόνους πριν σχεδιάστηκε, και για πολιτικούς λόγους δεν τελεσφόρησε – σήμερα δε, για λόγους “άλογους” δεν βλέπεται ως λύση στο πρόβλημα δασοπροστασίας της χώρας.
Η ίδρυση Ενιαίου Φορέα Δασοπροστασίας, που προβλεπόταν στο άρθρο 37 του νόμου 1845/1989, αποτελεί τον βασικό-κεντρικό πυλώνα της ουσιαστικής δασοπροστασίας. Η λειτουργία του, σύμφωνα με τα τότε προβλεπόμενα, θα είχε κάθετη δομή και την πλήρη ευθύνη για την προστασία των δασών σε όλα τα στάδια της δασοπροστασίας, ήτοι την πρόληψη, τη διαχείριση, την ανάπτυξη, αλλά και τη δασοπυρόσβεση, δηλαδή την αντιμετώπιση όλου του κύκλου κι όλων των παραγόντων που συνδέονται άμεσα και καθοριστικά με την υγεία και την προστασία των δασών.
Στα πλαίσια αυτού του φορέα εντάσσονταν και η ίδρυση του Δασικού Σώματος. Αυτό το Σώμα θα ήταν ένα ανεξάρτητο (της πυροσβεστικής υπηρεσίας) Σώμα, που θ’ ασχολείτο αποκλειστικά με την πρόληψη (οργανώνοντας, σε συνεργασία με τη δασική υπηρεσία, προγράμματα καθαρισμών, διαχείρισης και φύλαξης των δασών) και την καταστολή των δασικών πυρκαγιών.
Κάποτε το Σώμα αυτό δημιουργήθηκε στα χαρτιά, καταργήθηκε όμως στην πράξη! Συγκεκριμένα, με το Προεδρικό Διάταγμα αριθμ. 242/16‐6‐1993, δημοσιευμένο στο ΦΕΚ 107/Α ́/22‐6‐1993, θεσμοθετήθηκε η σύσταση του Δασικού Σώματος (ΔΑ.ΣΩ.), για την προστασία των δασών της χώρας «από κάθε φύσεως κινδύνους και ιδιατέρως από τις πυρκαγιές».
Είναι περιβαλλοντικό το έγκλημα που γίνεται κάθε χρόνο στην Ελλάδα με τις μεγαπυρκαγιές που συμβαίνουν. Και πρέπει ν’ αποδοθούν, επιτέλους, οι διαχρονικές ευθύνες, κατά βάσιν σε πολιτικό επίπεδο, καθώς και σε επιχειρησιακό, για το έγκλημα αυτό!
Η δασοπυρόσβεση που εφαρμόζεται είναι καταστροφική, κι εξ αυτού του λόγου εγκληματική. Τα λέγαμε από θέσεις διοικητικής ευθύνης και τα γράφαμε επί χρόνια. Λέγαμε ότι θα πρέπει να συγκροτηθεί το δασοπυροσβεσικό σώμα, που θα ασχολείται αποκλειστικά με τις δασικές πυρκαγιές, καθώς και με τη δασοπροστασία συνολικά, για να προστατευτεί επιτέλους ο εναπομείναν φυσικός μας πλούτος. Μας αγνοούσαν και μάς επέκριναν μάλιστα για την “αδόκιμη” και “άστοχη”, όπως τη χαρακτήριζαν, επιμονή μας. Τα τραγικά αποτελέσματα των πολιτικών αυτών για το περιβάλλον της χώρας και τις περιουσίες των πολιτών, τα πληρώνουμε δυστυχώς ακριβά κάθε χρονιά όλο και περισσότερο!..
Ερημοποιούμαστε, έτσι, ως χώρα και ως ψυχές…
(Η μεγαπυρκαγιά στον Βαρνάβα Αττικής, που ξεκίνησε την 11η-8-2024, κατακαίει φυσικές αναδασώσεις, δημιουργημένες μετά από προηγούμενη πυρκαγιά – το δάσος εν προκειμένω ΧΑΝΕΤΑΙ…)
ΒΛ. ΣΧΕΤΙΚΑ:
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ από τη δασοπυρόσβεση (εν σχέσει με την πυροσβεστική υπηρεσία σήμερα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου