 |
| Φωτογραφία του Stephan Geyer από το Flickr. |
Οι μικροκαλλιεργητές είναι οι κύριοι προμηθευτές τροφίμων στον κόσμο. Είναι επιτακτική ανάγκη να τους ακούσουμε, αντί για τις μεγάλες εταιρείες.
Γράφει η Αντέλ Γουόλτον*, στο Open Democracy.
Η χειροτέρευση των συγκομιδών, τα άγονα εδάφη και η αυξανόμενη επισιτιστική φτώχεια επηρεάζουν την πλειονότητα των μικροκαλλιεργητών σε όλο τον κόσμο, ιδίως στον Παγκόσμιο Νότο. Ωστόσο, η κλιματική και η επισιτιστική κρίση δεν είναι μεμονωμένα φαινόμενα. Είναι το αποτέλεσμα ενός παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος – και μιας νεοφιλελεύθερης ατζέντας – που έχει θέσει ως προτεραιότητα τα κέρδη των μεγάλων γεωργικών επιχειρήσεων έναντι των ανθρώπων και του πλανήτη.
“Οι περισσότεροι αγρότες δεν μπορούν πλέον να παράγουν επαρκή τρόφιμα για τις οικογένειές τους”, λέει ο Βλαντίμιρ Τσιλίνιγια. “Οι κερδοσκοπικές οντότητες ελέγχουν τα διατροφικά μας συστήματα… συμπεριλαμβανομένης της παραγωγής και της διανομής σπόρων”.
Ο Τσιλίνιγια είναι συντονιστής στη Ζάμπια για τη FIAN International, μια οργάνωση που διεξάγει εκστρατείες για τον εκδημοκρατισμό των τροφίμων και της διατροφής.
Η επιδείνωση των συγκομιδών, τα άγονα εδάφη και η αυξανόμενη επισιτιστική φτώχεια επηρεάζουν την πλειοψηφία των μικροκαλλιεργητών σε όλο τον κόσμο, ιδίως στον Παγκόσμιο Νότο. Οι τιμές του σιταριού έχουν αυξηθεί κατά 59% από τις αρχές του 2022.
Τον Μάιο, ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες, προειδοποίησε ότι ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν σε συνθήκες λιμού έχει αυξηθεί κατά περισσότερο από 500% από το 2016, ενώ περισσότεροι από 270 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν πλέον σε συνθήκες ακραίας επισιτιστικής ανασφάλειας.
Ενώ η εισβολή του Βλαντιμίρ Πούτιν στην Ουκρανία έχει επιδεινώσει αυτή την κρίση (η Ρωσία και η Ουκρανία αντιπροσωπεύουν το 30% των παγκόσμιων εξαγωγών σιταριού, που αποτελούν το 12% των θερμίδων που διακινούνται), η κλιματική αλλαγή και ο καπιταλισμός είναι οι πρωταρχικοί κινητήριοι μοχλοί πίσω από αυτή την παγκόσμια επισιτιστική έκτακτη ανάγκη.
Η Διακυβερνητική Επιτροπή για την Αλλαγή του Κλίματος – IPCC έχει εκτιμήσει ότι μέχρι το 2030, η υπερθέρμανση του πλανήτη θα έχει μειώσει τη μέση παγκόσμια γεωργική παραγωγή κατά περισσότερο από το ένα πέμπτο. Στη Ζάμπια, η συγκομιδή αραβοσίτου για το 2021/22 αναμένεται να μειωθεί κατά ένα τέταρτο, χάρη στις ξηρασίες και τις ξαφνικές πλημμύρες μεταξύ 2019 και 2021, σύμφωνα με το Υπουργείο Γεωργίας.
Εν τω μεταξύ, η Ινδία και το Πακιστάν βίωσαν τον Μάρτιο και τον Απρίλιο τις υψηλότερες θερμοκρασίες που έχουν καταγραφεί από την έναρξη των καταγραφών πριν από 122 χρόνια. Η Ινδία απαγόρευσε έκτοτε τις εξαγωγές σιταριού (αφού η κυβέρνηση δεν κατάφερε να αγοράσει αρκετό σιτάρι για να καλύψει το πρόγραμμα επισιτιστικής ασφάλειας), γεγονός που επιδείνωσε περαιτέρω την παγκόσμια έλλειψη σιταριού και την εκτίναξη των παγκόσμιων τιμών των τροφίμων.
Αλλά η κλιματική και η επισιτιστική κρίση δεν είναι
μεμονωμένα φαινόμενα. Είναι το αποτέλεσμα ενός παγκόσμιου καπιταλιστικού
συστήματος – και μιας νεοφιλελεύθερης ατζέντας – που έχει θέσει ως
προτεραιότητα τα κέρδη των μεγάλων γεωργικών επιχειρήσεων έναντι των
ανθρώπων και του πλανήτη.
Εταιρικοποίηση της γεωργίας
Η διαδικασία αυτή πήρε πραγματικά σάρκα και οστά κατά τη διάρκεια της λεγόμενης “Πράσινης Επανάστασης” στην Ινδία στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Το κίνημα αυτό ήταν μια συνεργασία μεταξύ της Ινδίας και των ΗΠΑ (με βασικούς συντελεστές την USAID και το Ίδρυμα Ford) και στηρίχθηκε στη χρήση αγροχημικών και την εντατική αναπαραγωγή φυτών.
Εισήχθησαν υβριδικές καλλιέργειες υψηλής απόδοσης – η κυριότερη ήταν η IR8, μια ποικιλία ρυζιού – παράλληλα με τη χρήση λιπασμάτων, φυτοφαρμάκων και πολλών υπόγειων υδάτων (αυτές οι καλλιέργειες υψηλής απόδοσης απαιτούσαν πολύ περισσότερο νερό). Η θερμιδική αξία των τροφίμων υπερέβαινε τη θρεπτική αξία και τα τρόφιμα αυτά είχαν δαπανηρές εισροές.
Αυτή η στροφή προς τη μεγάλη γεωργία και τις πιο κερδοφόρες μονοκαλλιέργειες έκανε τους μικροκαλλιεργητές να εξαρτώνται περισσότερο από τα ακριβά χημικά λιπάσματα, αναγκάζοντάς τους να χρεώνονται όλο και περισσότερο. Στην Ινδία, 10.677 εργάτες γης αναφέρθηκε ότι έδωσαν τέλος στη ζωή τους το 2020, πολλοί από αυτούς αγρότες παγιδευμένοι από τα αυξανόμενα χρέη που προέκυψαν από το υψηλό κόστος αυτών των γεωργικών εισροών.
Οι άδικοι όροι του εμπορίου και ο παγκόσμιος δανεισμός – που επιβάλλεται από πολυμερή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) – ευθύνονται επίσης.
Τα Προγράμματα Διαρθρωτικής Προσαρμογής (ΠΔΠ), που εισήγαγε η Παγκόσμια Τράπεζα μετά την κρίση χρέους στη Λατινική Αμερική και την Αφρική μετά την πετρελαϊκή κρίση του 1979, εξανάγκασαν τις φτωχότερες χώρες να ιδιωτικοποιήσουν τους δημόσιους τομείς τους και να εξασθενήσουν την οικονομική στήριξη των μηχανισμών πρόνοιας.
Η τήρηση αυστηρών πακέτων πολιτικής σε κάθε σχεδόν βασικό τομέα – από τη γεωργία μέχρι την εκπαίδευση και την υγειονομική περίθαλψη – έγινε υποχρεωτική ως αντάλλαγμα για οποιαδήποτε μελλοντικά δάνεια από την τράπεζα ή το ΔΝΤ.
Τα ΠΔΠ σήμαιναν ότι οι υπερχρεωμένες χώρες σε όλο τον
Παγκόσμιο Νότο έπρεπε να μετατρέψουν τις καλλιέργειες από τις ανάγκες
των ντόπιων καλλιεργειών από τις οποίες εξαρτιόταν ο τοπικός πληθυσμός,
στην παραγωγή καλλιεργειών για εξαγωγή. Ως αποτέλεσμα,
οι τοπικοί πληθυσμοί και οι αγρότες έγιναν πιο ευάλωτοι στην έλλειψη
τροφίμων – λόγω των αρνητικών οικολογικών επιπτώσεων και της μείωσης της
προσβασιμότητας στα τρόφιμα.
Ζάμπια: ιδιωτικοποίηση σπόρων
Στη Ζάμπια, για παράδειγμα, η ατζέντα διαρθρωτικής προσαρμογής περιελάμβανε την ιδιωτικοποίηση και την απελευθέρωση της ευελιξίας του συστήματος σπόρων. Ξεκίνησε με την απελευθέρωση και την απορρύθμιση της ZAMSEED στα μέσα της δεκαετίας του 1990, η οποία οδήγησε σε μείωση της στήριξης των αγροτικών συνεταιρισμών. Επιπλέον, η προτεραιότητα του αραβοσίτου, ως καλλιέργεια με σκοπό τις εξαγωγές, οδήγησε σε μείωση της ποικιλίας των καλλιεργειών, πράγμα που σημαίνει ότι ο τοπικός πληθυσμός έχει λιγότερες διαθέσιμες πηγές τροφίμων.
“Σύμφωνα με τις πρόσφατες αλλαγές πολιτικής, δίνεται προτεραιότητα στην παραγωγή καλαμποκιού. Αυτό είναι ένα από τα βασικά κίνητρα για τη μονοκαλλιέργεια, η οποία ευθύνεται για τη μείωση των ποικιλιών των διαθέσιμων τροφίμων στη Ζάμπια”, δήλωσε ο Τσιλίνιγια από τη FIAN στο openDemocracy.
Η FIAN καταγράφει πώς ο εταιρικός έλεγχος της γεωργίας αποδυναμώνει την επισιτιστική ασφάλεια. Τα συστήματα σπόρων έχουν μετατραπεί από συνεταιριστικά (που δίνουν στους αγρότες περισσότερη εξουσία και δίκαιες τιμές) σε εταιρικά (που δίνουν προτεραιότητα στα κέρδη).
“Τα συστήματα σπόρων που διαχειρίζονται οι αγρότες έχουν αντικατασταθεί από εμπορικά συστήματα σπόρων”, δήλωσε ο Τσιλίνιγια. “Οι περισσότεροι μικροκαλλιεργητές δεν είναι σε θέση να αγοράσουν σπόρους στην εμπορική τιμή και ως εκ τούτου δεν μπορούν να καλλιεργήσουν τρόφιμα”.
Αυτοί οι εμπορικοί σπόροι είναι επίσης πιο ευάλωτοι σε ακραίες καιρικές συνθήκες.
“Οι περισσότεροι άνθρωποι επικεντρώνονται στις καλλιέργειες εξαγωγών
εις βάρος άλλων καλλιεργειών που είναι πιο ανθεκτικές στις εκτεταμένες
καιρικές μεταβολές. Στον απόηχο ακραίων καιρικών μεταβολών όπως αυτές
που θα βιώσουν το 2020 και το 2021, η χώρα πέφτει σε έλλειψη τροφίμων”,
πρόσθεσε. Σύμφωνα με το Παγκόσμιο Επισιτιστικό Πρόγραμμα (WPF), το 48% του πληθυσμού της Ζάμπια αδυνατεί να καλύψει τις ελάχιστες καθημερινές απαιτήσεις σε θερμίδες για την επιβίωση.
Κένυα: επισιτιστική κρίση
Το openDemocracy μίλησε επίσης με ακτιβιστές/τριες της διατροφικής δικαιοσύνης στην Κένυα, η οποία βιώνει μια σοβαρή επισιτιστική κρίση. “Η υποβάθμιση της γης επηρεάζει την παραγωγή τροφίμων στην Κένυα λόγω της υπερβολικής χρήσης χημικών λιπασμάτων”, δήλωσε η Λεονίδα Οντόγκο, συνιδρύτρια της οργάνωσης κοινωνικής δικαιοσύνης Haki Nawiri Afrika.
Όπως και στη Ζάμπια, ευθύνεται η καταστροφική κληρονομιά των ΠΔΠ. Το 1980, η Κένυα ήταν μία από τις πρώτες χώρες που έλαβαν δάνειο διαρθρωτικής προσαρμογής από την Παγκόσμια Τράπεζα. Ο όρος που τέθηκε ήταν η μείωση των βασικών επιδοτήσεων για τις εισροές των αγροτών, όπως τα λιπάσματα. Η διαδικασία αυτή προκάλεσε μια στροφή προς την καλλιέργεια εξαγωγών, όπως το τσάι, ο καφές και ο καπνός, αντί της καλλιέργειας βασικών προϊόντων για τον τοπικό πληθυσμό, όπως ο αραβόσιτος, το σιτάρι και το ρύζι.
“Οι γεωργικές εισροές που προηγουμένως παρέχονταν δωρεάν στους αγρότες πέρασαν στα χέρια ιδιωτικών φορέων με το πρόσχημα της αποτελεσματικότητας”, εξήγησε η Οντόγκο. “Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι μικροκαλλιεργητές να εγκαταλειφθούν στο έλεος των πολυεθνικών εταιρειών της βιομηχανίας σπόρων και αγροχημικών, οι οποίες εξαπατούν τους αγρότες με πληροφορίες σχετικά με τους σπόρους και τα χημικά”.
Μια πρόσφατη έκθεση της Save the Children και της Oxfam διαπίστωσε ότι 3,5 εκατομμύρια άνθρωποι στην Κένυα υποφέρουν ήδη από επισιτιστική κρίση – και το ποσοστό αυτό είναι πιθανό να αυξηθεί σε πέντε εκατομμύρια άτομα. Εν τω μεταξύ, μόνο το 2% των 4,4 δισ. δολαρίων που απαιτούνται για ανθρωπιστική βοήθεια (για την Κένυα, την Αιθιοπία και τη Σομαλία) έχει χρηματοδοτηθεί.
Η διαρθρωτική προσαρμογή έχει καταστήσει την Κένυα εξαγωγέα τροφίμων. Στη χώρα, ο υποσιτισμός παραμένει ανησυχητικά υψηλός, με το 29% των παιδιών στις αγροτικές περιοχές και το 20% των παιδιών στις πόλεις να είναι καχεκτικά. Παρά τα ελλείμματα που απειλούν την επισιτιστική ασφάλεια του πληθυσμού της, η Κένυα παραμένει ζωτικός εξαγωγέας τροφίμων, με σημαντικές εξαγωγές τσαγιού, καφέ, λαχανικών και κομμένων λουλουδιών.
Κρατήστε το μικρό και τοπικό
Παρά το γεγονός ότι καταλαμβάνουν λιγότερο από το 25% της παγκόσμιας καλλιεργήσιμης γης, οι αγρότες μικρής κλίμακας παρέχουν το 70% της παγκόσμιας τροφής.
Στην Κένυα, η Haki Nawiri Afrika αντιστέκεται στην εταιριοποίηση της γεωργίας βοηθώντας τους τοπικούς αγρότες με τεχνικές γνώσεις. Η διδασκαλία πρακτικών δεξιοτήτων στους μικροκαλλιεργητές τους επιτρέπει να ανακτήσουν την εξουσία επί της γης και των καλλιεργειών τους.
Στη Ζάμπια, η FIAN βοηθάει τους μικροκαλλιεργητές να επιστρέψουν σε αυτόχθονες γεωργικές πρακτικές και σπόρους για να ενισχύσουν την ανθεκτικότητα και να βελτιώσουν την επισιτιστική ασφάλεια. Με τη διαφοροποίηση των διατροφικών συστημάτων και την εγκατάλειψη των μονοκαλλιεργειών, οι μικροκαλλιεργητές μπορούν να συνεχίσουν να παρέχουν αρκετά τρόφιμα για τις κοινότητές τους, και μάλιστα με χαμηλότερο κόστος.
Αυτά τα κινήματα των μικροκαλλιεργητών βρίσκονται αντιμέτωπα με τη “Μεγάλη Φιλανθρωπία”, όπως η αμφιλεγόμενη Συμμαχία για μια Πράσινη Επανάσταση στην Αφρική (AGRA), που χρηματοδοτείται από το Ίδρυμα Bill & Melinda Gates, το οποίο αναπαράγει τη στρατηγική της Πράσινης Επανάστασης με προτεραιότητα στις επιχειρήσεις.
Παρόλα αυτά, ελπίζουν ότι ο αγώνας τους για την αποεμπορευματοποίηση και την ανοικοδόμηση μιας βιώσιμης σχέσης με τη γη μπορεί να βοηθήσει στην υλοποίηση του δεύτερου στόχου βιώσιμης ανάπτυξης του ΟΗΕ: τον τερματισμό της πείνας έως το 2030.
*Η Αντέλ Γουόλτον είναι ανεξάρτητη συγγραφέας και δημιουργός περιεχομένου με ειδίκευση στην πολιτική, την παγκόσμια ανισότητα και τον πολιτισμό.
Μετάφραση από αγγλικά: Pressenza Athens.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου