Το καλοκαίρι σιγά σιγά φεύγει. Ένα καλοκαίρι μεγάλων προσδοκιών και σκληρών συνειδητοποιήσεων.

Το καράβι του γυρισμού πλέει γεμάτο από κόσμο – οι πληρότητες σπάσανε τα κοντέρ φέτος, όπως βουίζουν τα κανάλια καθημερινά. Κάποιοι, ενθουσιασμένοι, συνεχίζουν τις διακοπές τους εν πλω, άλλοι αναπολούν κοιτάζοντας τις φωτογραφίες που έσωσαν στο κινητό τους, άλλοι προσπαθούν να λύσουν σταυρόλεξα αλλά στα κρυφά κάνουν πράξεις για να βγάλουν τη σούμα των εξόδων του, έναν πρόχειρο ισολογισμό που χαράζει μια βαθιά γραμμή στο καψαλισμένο τους μέτωπο…

Κάποιος άλλος πιο πέρα, μισοκρεμασμένος στο ρέλι του πλοίου, ρεμβάζει τον ήλιο που είναι έτοιμος να βουτήξει στη θάλασσα, αναπολεί τις όμορφες στιγμές στο νησί, όταν ξαφνικά διακρίνει μια μικρή ασυνέχεια στην μακρινή γραμμή του ορίζοντα. Κοιτάζει καλύτερα και το βλέπει. Ένα σώμα να επιπλέει, χωρίς βάρος, πάνω στην ήρεμη θάλασσα.

Μια κραυγή και ο κόσμος μαζεύεται να δει, σταματά τα τραγούδια, τις αναπολήσεις και τους ισολογισμούς μπροστά στο ζοφερό θέαμα του μη αναστρέψιμου. Το καλοκαίρι παγώνει στα χείλη τους, μέχρι να βγουν ξανά τα πρώτα κινητά, να ζουμάρουν, να δουν καλύτερα και να αποθανατίσουν.

Όλοι αναρωτιούνται, αν και μέσα τους ξέρουν πολύ καλά, τουλάχιστον αυτοί που ζουν σε αυτόν τον τόπο…Ξέρουν ότι το Αιγαίο κάποιους τους δροσίζει και κάποιους τους πνίγει. Ξέρουν ότι το Αιγαίο είναι μια απόδραση, για κάποιους από την καθημερινότητα και για άλλους από τη φρίκη των βομβαρδισμών, των φυλακίσεων και των λιντσαρίσματων, της ανέχειας και του πόνου. Ξέρουν μα πια δε μιλούν γι αυτό…έχει γίνει μια κανονικότητα, μια ‘de facto πολιτική του κράτους’…Μέχρι να γίνει μια συνάντηση σαν κι αυτή. Μέχρι η θάλασσα να ξεράσει όλα τα ένοχα μυστικά που αναδύονται για στοιχειώσουν όλα τα καλοκαίρια που θα ρθούν.

Η θάλασσα όμως όλα τα φανερώνει. Το άψυχο σώμα είναι εδώ να δείχνει τον ένοχο. Όχι όπως το αθώο κορμάκι της Μαρίας που ακόμα το ψάχνουν, λέει…μόνο και μόνο, γιατί βρέθηκε εκεί που κανείς δεν ήθελε να το σώσει…γιατί δεν συνέφερε κανέναν από αυτούς που αποφασίζουν τις μοίρες των λαών.

Η αξία της ανθρώπινης ζωής τελικά κρίνεται από το που θα βρεθεί κανείς στον γεωστρατηγικό χάρτη των ισχυρών. Αν είσαι πάνω σε μια νησίδα στα σύνορα του ποταμού Έβρου, κανείς δε σε θέλει, σε κάνουν μπαλάκι στο παιχνίδι τους, Ελλάδα και Τουρκία. Αν είσαι σε μισοβυθισμένη βάρκα σε διαφιλονικούμενο ‘οικόπεδο’ νότια της Καρπάθου, οι δυο ορκισμένοι εχθροί θα κάνουν τα πάντα για να σε σώσουν με στόχο την δήλωση κυριαρχικών δικαιωμάτων στην περιοχή. Αυτή είναι η αξία της ανθρώπινης ζωής…

Από τη μια μεριά η Τουρκία να χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες για να ασκήσει πίεση στην Ευρώπη και στην Ελλάδα για τα δικά της γεωστρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα. Από την άλλη μεριά η Ελλάδα να κάνει τη βρώμικη δουλειά της Ευρώπης, πουλημένο προτεκτοράτο που κοκορεύεται για τα 2,5 δισεκατομμύρια εισροών από τον φετινό τουρισμό την ώρα που δεν αναφέρει τίποτα για τις χιλιάδες επαναπροωθήσεις προσφύγων και μεταναστών. Και στη μέση των διασταυρούμενων πυρών απελπισμένοι άνθρωποι που δεν έχουν πια τίποτα να χάσουν.

Η Ελλάδα φέρεται, με βάση τα στοιχεία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, να απέτρεψε την είσοδο στο έδαφός της σε περισσότερους από 140.000 ανθρώπους, μόνο από τον Απρίλιο έως τον Νοέμβριο του 2021. Στο Αιγαίο, οι ΜΚΟ έχουν τεκμηριώσει τουλάχιστον 147 περιστατικά βίαιης επιστροφής στην Τουρκία, τα οποία έγιναν παράνομα από το Λιμενικό Σώμα και αφορούν 7.000 μετανάστες, μεταξύ των οποίων και παιδιά.

Κι όλα αυτά κάτω από τα βλέμματα της Frontex και των αφεντικών της στην Ευρώπη, οι οποίοι παρακολουθούν – ή μάλλον κάνουν τα στραβά μάτια – σε ένα έγκλημα που εκτυλίσσεται εδώ και χρόνια με την Ελλάδα και την Τουρκία στο ρόλο του μαντρόσκυλου που έναντι αδράς αμοιβής κρατούν την Ευρώπη του Διαφωτισμού ασφαλή από την είσοδο ανθρώπων σε ανάγκη. Μια Ευρώπη γηρασμένη, κακομαθημένη αριστοκράτισσα που αφήνει παιδιά και νέους να πνίγονται μόνο και μόνο γιατί είναι φτωχοί, εξαθλιωμένοι και ξένοι, από χώρες που αυτή κατέστησε και ονομάζει απαξιωτικά ‘τρίτο κόσμο’.

Το άψυχο σώμα που επιπλέει όμως αυτή τη στιγμή δίπλα στους εκδρομείς και τουρίστες δείχνει το έγκλημα, δείχνει τον ένοχο. Έστω και για μια στιγμή, δείχνει τη ζοφερή πραγματικότητα μέσα στον εικονικό κόσμο που ζούμε.

Υπενθυμίζει ξανά και ξανά ότι η ανθρωπιά, ο πολιτισμός και η φιλοξενία για την οποία τόσο υπερηφανευόμαστε σε αυτή τη χώρα δεν μετριέται με βάση τα κέρδη που φέρνει ο τουρισμός. Ούτε με βάση τα πρωταθλήματα και τα μετάλλια προς εκμετάλλευση για τη δόξα της χώρας. Ούτε με βάση τα συμφέροντα που υποδεικνύουν κάθε φορά ποιος θα σωθεί και ποιος θα διωχθεί και θα εγκαταλειφθεί να πεθάνει…

Το καλοκαίρι κάπου εδώ τελειώνει και φέτος καθώς κατεβαίνουμε από αυτό το καράβι, αλλά για κάποιους δεν ήρθε ποτέ, το στερήθηκαν βάναυσα όσο κι αν το αναζήτησαν…Κι αυτό είναι ένα χρέος αμετανόητο και αδυσώπητο για όλο τον δυτικό κόσμο, για όλους όσοι μπορούν και δεν πράττουν.

ΠΗΓΗ