Η εξωφρενική αντιμετώπιση του θρυλικού μουσικού στη Γερμανία, για το «έγκλημα» της αλληλεγγύης στους Παλαιστίνιους.
Τα μάθατε; Στις ΗΠΑ διεξάγεται αστυνομική-δικαστική έρευνα για ν’ αποφασιστεί εάν η ταινία Ο μεγάλος δικτάτορας (1940), το αντιφασιστικό αριστούργημα του Τσάρλι Τσάπλιν, εγκυμονεί κίνδυνο για «διέγερση πλήθους». Διότι η μεν στολή του δικτάτορα παραπέμπει ευθέως στον Χίτλερ, τα δε σύμβολά της στα ναζιστικά διακριτικά. Προς το παρόν, η ταινία τέθηκε σε… διαθεσιμότητα: Εξοβελίστηκε από το Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου της χώρας.
Η είδηση είναι φανταστική — όπως και η επιλογή χώρας. Αλλά το στοιχείο του εξωφρενικού που την περιβάλει ισοδυναμεί μ’ εκείνο το οποίο αφορά την πραγματική περιπέτεια του Ρότζερ Γουότερς, στη Γερμανία. Εκεί όπου διατάχθηκε… αστυνομική έρευνα, για να διαπιστωθεί εάν η επί σκηνής εμφάνιση του διάσημου μουσικού στο Βερολίνο είναι «ένοχη» για τα προαναφερθέντα!
Αλήθεια, πόση προσποιητή ασχετοσύνη ή… εκούσια ηλιθιότητα χρειάζεται για να αγνοηθεί ότι η αμφίεση του Γουότερς παραπέμπει στο κλασικό άλμπουμ The Wall των Pink Floyd; Στην ταινία που βασίζεται στον δίσκο, άλλωστε, o Ιρλανδός μουσικός Μπομπ Γκέλντοφ παρουσιάζεται με παραπλήσια αμφίεση, σε μία θεατρική, καταφανή καταδίκη του ναζισμού και της ανελευθερίας. Πόση κωμικοτραγική υποκρισία είναι ικανές να επιστρατεύσουν οι… υπέρλαμπρες γερμανικές αρχές, στην προσπάθειά τους να φορτώσουν στον Γουότερς τη «ρετσινιά» του πιθανού «φιλο-ναζί»;
Εξυπακούεται ότι υπεύθυνη για όλα αυτά δεν είναι καμία ακούσια «στρέβλωση» του τρόπου με τον οποίο εκδηλώνεται κάποια γνήσια ευαισθησία απέναντι στο ναζισμό. Κανείς κρατικός αξιωματούχος ή υπηρεσιακός παράγοντας δεν μαστίζεται από τόση βλακεία, ώστε να πιστεύει στ’ αλήθεια ότι είναι ο Γουότερς… νοσταλγός του Τρίτου Ράιχ ή, έστω, πομπός «παρεξηγήσιμων» μηνυμάτων. Απλούστατα, ο θρυλικός μουσικός «πρέπει» να συνεχίσει να «πληρώνει» για την κρυστάλλινη, συνεπή και πάντα τεκμηριωμένη πολιτική του θέση εναντίον του –ολοένα και πιο κτηνώδους– ισραηλινού απαρτχάιντ.
Ενοχλεί η ακλόνητη αλληλεγγύη του στον άνισο αγώνα που δίνουν οι Παλαιστίνιοι εναντίον της κατοχής, αντιστεκόμενοι σ’ ένα απάνθρωπο (και μάλιστα νυν διοικούμενο από θρησκόληπτους ημι-φασίστες) καθεστώς. Ένα καθεστώς που σκοτώνει σαν «από χόμπι», ξεσπιτώνει οικογένειες, γκρεμίζει σπίτια, μαγαζιά και σχολεία, καταστρέφει καλλιέργειες, συνεχίζει την κλοπή γης μέσω των (και τυπικά παράνομων) εποικισμών, οργανώνει αιματηρά πογκρόμ, με «φλάμπουρο» το ρατσιστικό μίσος, τη «φυλετική ανωτερότητα» και τις… Γραφές.
Αφού, λοιπόν, απέτυχαν οι προσπάθειες για τη ματαίωση των συναυλιών του Γουότερς στη Γερμανία, επειδή τάχα είναι «αντισημίτης», ανακαλύφθηκε η «επικίνδυνη» αμφίεση στη συναυλία. Πολύ νωρίτερα, στη Γερμανία κηρύχθηκε «αντισημιτικό» το BDS, το κίνημα που –χωρίς ίχνος φυλετικής εχθρότητας για τους Εβραίους– ζητά μποϊκοτάζ και επιβολή κυρώσεων εις βάρος του Ισραήλ, λόγω του απαρτχάιντ.
Όσοι άνθρωποι της τέχνης υποστηρίζουν το BDS, όσο καταξιωμένοι κι αν είναι, στη Γερμανία «τιμωρούνται». Τον Απρίλιο του 2022 το κρατικό θέατρο της Στουτγάρδης απένειμε το βραβείο ευρωπαϊκού δράματος στη γνωστή Βρετανίδα θεατρική συγγραφέα Κάριλ Τσέρτσιλ, αλλά της το αφαίρεσε λίγους μήνες αργότερα. Η Τσέρτσιλ υποστήριξε το BDS, άρα θεωρήθηκε –κι αυτή– «αντισημίτρια». Τα περί συμβόλων στη συναυλία, λοιπόν, δεν είναι καν για μικρά παιδιά. Ίσως μόνο για σάπια μυαλά. Εντελώς σάπια, όμως…
ΥΓ: Ως την ώρα που γράφονταν αυτές οι αράδες, δεν είχαν γίνει γνωστά τα «πορίσματα» της «έρευνας» για τον Γουότερς. Περιμένουμε με αγωνία την ετυμηγορία των «σοφών»…
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου