«Πρέπει να έρθει μια ένεση ανθρώπινου δυναμικού από το εξωτερικό στην Ελλάδα. Οργανωμένα και με προστασία». Η παραπάνω φράση δεν ανήκει σε εκπρόσωπο της τουριστικής βιομηχανίας ή του κατασκευαστικού κλάδου, ούτε αφορά τους εποχικούς εργάτες γης, που έρχονται στην Ελλάδα μέσω διακρατικών συμφωνιών.
Το αίτημα για στοχευμένη εισαγωγή εργαζομένων, ώστε να καλύψουν τις ελλείψεις ανθρώπινου δυναμικού σε διαφορετικούς τομείς της εφοδιαστικής αλυσίδας, απηύθυναν από κοινού ο επιχειρηματίας Σπύρος Θεοδωρόπουλος και ο διευθύνων σύμβουλος της αλυσίδας σουπερμάρκετ Μετρό-Μy Market Αριστοτέλης Παντελιάδης στις 14 Ιουνίου, την ίδια ημέρα με το τραγικό ναυάγιο της Πύλου.
Στην ώρα της «συζήτησης των ηγετών» σε ημερίδα της ΕCR Hellas (συνεργασία λιανεμπόρων και προμηθευτών), έθεσαν επί τάπητος τα ζητήματα που απασχολούν την επιχειρηματικότητα, δίνοντας σαφείς κατευθύνσεις για το τι ζητάνε από την επόμενη κυβέρνηση ειδικά για το θέμα των εργασιακών σχέσεων.
«Υπάρχουν ανοιχτά θέματα τα οποία θα προκύψουν τη στιγμή που θα συμπληρωθεί ένας χρόνος με ανεργία κάτω από 10%. Θα πρέπει να επανέλθουν οι τριετίες, θα πρέπει να επανέλθουμε σε λογικές προ μνημονίων, που πολλές από αυτές κατά τη γνώμη μου μπορεί να είναι καταστροφικές για την Ελλάδα. [...] Ολη η νομοθεσία μας στην Ελλάδα είναι να προστατεύσει τον εργαζόμενο από την επιχείρηση.
»Αλλά σήμερα, ο εργαζόμενος δεν έχει ανάγκη πια να προστατευθεί από την επιχείρηση. Το 32% των εργαζομένων μέσα στο πρώτο τετράμηνο άλλαξαν εργοδότη. Υπάρχει μεγάλη ελευθερία κινήσεων», είπε χαρακτηριστικά ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος, ο οποίος μετά την πώληση της Chipita στην πολυεθνική Mondelez (με το τίμημα-μαμούθ των 2 δισ.) επενδύει μέσω του fund Βespoke Holdings σε παραγωγικές επιχειρήσεις, με στόχο να χτίσει έναν «μεγάλο ελληνικό όμιλο τροφίμων».
Η εισαγωγή εργαζομένων από τρίτες χώρες, με βάση τις ανάγκες της βιομηχανίας και του λιανεμπορίου καταναλωτικών αγαθών, ήταν ένα από τα εργασιακά ζητήματα που έθιξαν οι εργοδότες στην πρόσφατη ημερίδα. Ενα άλλο ήταν «να φτιάξουμε πιο ευέλικτες μορφές εργασίας», που να καλύπτουν τις εποχικές ανάγκες της τουριστικής σεζόν, να δοθούν κίνητρα για εργασία σε συνταξιούχους αλλά και σε γυναίκες που έχουν σήμερα χαμηλότερο ποσοστό συμμετοχής στο εργατικό δυναμικό σε σύγκριση με τον μέσο όρο της Ε.Ε., αλλά κυρίως «να απεμπλακούμε από λογικές παρελθόντων ετών», που «τιμωρούν την εργασία», βάζοντας π.χ. όρια στην υπερωριακή απασχόληση.
Το αίτημα για εισαγόμενα εργατικά χέρια, με κριτήριο πάντα την ποσοτική και ποιοτική αντιστοίχιση της προσφερόμενης εργασίας με τη ζήτηση της αγοράς, τίθεται όλο και πιο επιτακτικά από σειρά εργοδοτικών φορέων.
Αίσθηση προκάλεσαν φέτος επιστολές και δηλώσεις επαγγελματικών ενώσεων που ζητούσαν από την πολιτεία να διευρύνει τα κριτήρια για εισαγωγή εργαζομένων από τρίτες χώρες, ώστε να καλυφθεί μέρος των αναγκών του τουριστικού κλάδου. Την αρχή έκαναν με κοινή επιστολή τους η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ξενοδόχων (ΠΟΞ) και το Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο Ελλάδας (ΞΕΕ), προειδοποιώντας ότι φέτος οι κενές θέσεις εργασίας θα ξεπεράσουν τις 60.000, που έμειναν ακάλυπτες την περσινή σεζόν, με βάση την έρευνα του Ινστιτούτου Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΙΝΣΕΤΕ).
Οι ξενοδοχειακές ενώσεις τόνιζαν ότι είναι «αδήριτη ανάγκη να ανοίξει η αγορά της Ασίας», με εποχικούς εργαζόμενους από Μπανγκλαντές, Πακιστάν και Ινδία. Ενα από τα επιχειρήματα ήταν ότι οι «δεξαμενές» εισαγόμενων εργαζομένων από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων «έχουν κλείσει» και δεν επαρκούν για να καλύψουν τις κενές θέσεις στον ευρύτερο τομέα της φιλοξενίας που, εκτός από τα καταλύματα και τον επισιτισμό, περιλαμβάνει πλήθος συνδεδεμένων επαγγελμάτων, εφοδιασμού, μεταφορών κ.λπ. Ο πρόεδρος της ΠΟΞ Γρηγόρης Τάσσιος καλούσε την πολιτεία να δει τη «μεγάλη εικόνα» καθώς «σύμφωνα με τις μελέτες υπάρχει ανάγκη να εισαχθούν 200.000 αλλοδαποί, 80.000 για τον τουρισμό και τουλάχιστον 120.000 για τον κατασκευαστικό κλάδο».
Απαντώντας εν μέρει στα αιτήματα της τουριστικής βιομηχανίας, τον Απρίλιο υπογράφηκε Κοινή Υπουργική Απόφαση που προβλέπει την εισαγωγή 147.925 εργαζομένων από τρίτες χώρες τη διετία 2023-24, εκ των οποίων όμως μόνο οι 9.261 αφορούν τον τουρισμό.
Η διάταξη περιλαμβάνει ποσόστωση εργαζομένων ανά ειδικότητα και ανά περιφέρεια, ενώ υπολογίζεται ότι καλύπτει το 34% του συνόλου των αιτημάτων που έχουν υποβληθεί και μόλις το 11% των αναγκών από τον χώρο των καταλυμάτων και της εστίασης. Αλλες 20.000 θέσεις θα καλυφθούν με διμερείς συμφωνίες της Ελλάδας με την Αίγυπτο και το Μπανγκλαντές, ανεβάζοντας τον συνολικό αριθμό των «εισαγόμενων εργαζομένων» κοντά στο όριο που είχε τεθεί για τη διετία 2020-21 (168.000).
Ο απελθών πρόεδρος του ΣΕΤΕ Γ. Ρέτσος, λίγο πριν παραδώσει τη σκυτάλη στον διάδοχό του Γ. Παράσχη, τόνισε επίσης την ανάγκη για «μια σωστά δομημένη και ελεγχόμενη διαδικασία» εισαγωγής εργαζομένων, λέγοντας ότι είναι «τεράστιος μύθος ότι θέλουμε να αντικαταστήσουμε τους Ελληνες εργαζομένους με ξένους με διαφορετικές, χειρότερες συνθήκες εργασίας», καθώς «ό,τι ισχύει για τους Ελληνες ισχύει και για τους ξένους».
Το αίτημα για «διευκόλυνση της εισαγωγής εργαζομένων από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και της Νότιας Αμερικής, για την κάλυψη των πολλών κενών θέσεων εργασίας στον κλάδο» έθεσε πρόσφατα και η νεοσύστατη Ελληνική Ενωση Επιχειρήσεων Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής, η οποία εκπροσωπεί μεγάλες αλυσίδες φούρνων και προμηθευτικές επιχειρήσεις. Δικαιολογεί μάλιστα την προτίμησή της για συγκεκριμένες εθνικότητες, με το σκεπτικό ότι «μπορούν να αντιληφθούν την ελληνική κουλτούρα». Επιπλέον οι αλυσίδες φούρνων ζητάνε «οριστική ρύθμιση για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας σε 6 ημέρες/εβδομάδα κατόπιν συμφωνίας εργοδότη-εργαζομένου».
Ο Γιώργος Καββαθάς, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εστιατορικών και Συναφών Επαγγελμάτων και της Γενικής Συνομοσπονδίας Επαγγελματιών Βιοτεχνών Εμπόρων Ελλάδας, δηλώνει στην «Εφ.Συν.» ότι μόνο στον κλάδο της εστίασης υπάρχει έλλειμμα περίπου 30.000 με 40.000 εργαζομένων και ότι σχεδόν κάθε επιχείρηση λειτουργεί με τουλάχιστον μία κενή θέση εργασίας.
Μολονότι το θέμα της έλλειψης εργατικού δυναμικού θεωρείται επιτακτικό, οι επαγγελματικές ενώσεις δεν έχουν καταλήξει σε κοινή θέση ως προς την εισαγωγή εργαζομένων. «Οι ειδικότητες που λείπουν αφορούν κυρίως τα παρασκευαστήρια, αφού στην εξυπηρέτηση πελατών θα ήταν πιο δύσκολο να εργαστούν πολίτες τρίτων χωρών, λόγω και του εμποδίου της γλώσσας», λέει ο πρόεδρος της ΠΟΕΣΕ.
Οσο για τα αιτήματα των μεγάλων αλυσίδων, που περιλαμβάνουν την εισαγωγή εργαζομένων, ο ίδιος κάνει λόγο για «επικίνδυνες πρακτικές, αφού δημιουργείται σύνδεσμος με τη μορφή αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας, που επιχειρεί να διαδραματίσει συνδικαλιστικό ρόλο, χωρίς να είναι επίσημο συνδικαλιστικό όργανο».
Ερευνα του Βoston Consulting Group
Μετανάστη, έχεις ταλέντο
Η σύμπτωση ήταν σατανική. Το πρωινό της 14ης Ιουνίου, λίγες ώρες αφότου το το σαπιοκάραβο «Αντριάνα» βούλιαξε στο πιο βαθύ σημείο της Μεσογείου, παρασέρνοντας σε υγρό τάφο εκατοντάδες μετανάστες, το ελληνικό τμήμα της πολυεθνικής συμβουλευτικής εταιρείας Βoston Consulting Group δημοσιοποίησε τα συμπεράσματα διεθνούς έρευνας με θέμα «Μια νέα μεταναστευτική στρατηγική για την ανάπτυξη και την καινοτομία».
Για να αναδειχθεί με μετρήσιμους όρους το μείγμα εισαγόμενου εργατικού δυναμικού που αξιοποιεί κάθε οικονομία, οι χρήσιμοι και αναγκαίοι μετανάστες δηλαδή και όχι αυτοί που αφήνουμε να βουλιάξουν στον πάτο της θάλασσας, δημιουργήθηκε ο δείκτης παγκόσμιας μετανάστευσης ταλέντων GTMix - Global Talent Migration Index.
Ο σύνθετος δείκτης αξιολογεί τρεις θεμελιώδεις διαστάσεις της μετανάστευσης: το μέγεθος, την ποιότητα και τον βαθμό συνδεσιμότητας. Το μέγεθος της μετανάστευσης «συνεκτιμά τόσο τον απόλυτο αριθμό των μεταναστευτικών ροών που εντάσσονται στην οικονομία μιας χώρας όσο και το ποσοστό των υψηλά εκπαιδευμένων μεταναστών παγκοσμίως που καταφέρνει να προσελκύσει».
Οπως τονίζεται, δεν πρέπει να δοθεί υπερβολική έμφαση στους «σπουδαγμένους μετανάστες», καθώς μια «καλολαδωμένη οικονομία» έχει ανάγκη για διάφορες ειδικότητες: φροντιστές, τεχνικούς, μηχανικούς αυτοκινήτων, εργάτες οικοδομής, αγρότες κ.λπ.
Οσο για το επιχείρημα ότι οι χαμηλόμισθοι ξένοι εργάτες στερούν δουλειές από τους ντόπιους ή ρίχνουν τα μεροκάματα, οι ερευνητές του BCG αντιπαραθέτουν πως «όλες οι έρευνες συγκλίνουν στο ότι οι μετανάστες του “μπλε κολάρου” (χειρώνακτες και εργατοτεχνίτες) ωθούν το εγχώριο εργατικό δυναμικό σε πιο υψηλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας».
Η ποιότητα αξιολογείται τόσο με βάση τον επιμερισμό των εθνικοτήτων των μεταναστών όσο και με τη γνώση που μεταφέρουν από διαφορετικούς τομείς της παραγωγής, ανάλογα με τη χώρα προέλευσής τους.
Οι ερευνητές εντοπίζουν μια «υπολογίσιμη στατιστικά συσχέτιση», ανάμεσα στο εύρος των διαφορετικών εθνικοτήτων μεταναστών με τους δείκτες εισοδήματος και παραγωγικότητας μιας χώρας, ενώ στις πιο αναπτυγμένες οικονομίες υπάρχει σύνδεση και με την καινοτομία, τον αριθμό των ευρεσιτεχνιών.
Τέλος, η «συνδεσιμότητα»
αναφέρεται στο «κατά πόσο μια χώρα αναγνωρίζει την αξία τόσο της εισροής
μεταναστών όσο και της εξωτερικής μετανάστευσης ως μέσου πρόσβασης στην
παγκόσμια γνώση». Η έρευνα μας προτρέπει να μη βλέπουμε το brain drain
μόνο αρνητικά, ως διαρροή ταλέντων, αλλά ως ένα φαινόμενο που
μεσοπρόθεσμα μπορεί να μεταστραφεί σε brain gain, παράγοντας κέρδη για
τις εθνικές οικονομίες.
 |
Ο δείκτης GTMix - Global Talent Migration Index, για την αξιολόγηση των στρατηγικών μετανάστευσης |
Η έρευνα επικαλείται ποσοτικά στοιχεία για να αποδείξει ότι οι τρεις αυτοί παράγοντες στο «μείγμα» της μετανάστευσης λειτουργούν ως μοχλός ανάπτυξης. Υποστηρίζει ότι αύξηση 10 μονάδων στον δείκτη GTMix αντιστoιχεί σε 21% υψηλότερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ και 40% αύξηση στον αριθμό ευρεσιτεχνιών (αφού ληφθούν υπ’ όψιν άλλες διαφορές, όπως το εισόδημα και το μέγεθος κάθε χώρας). Τέλος, συμπληρώνει ότι υπάρχει «ισχυρή συσχέτιση μεταξύ του δείκτη GTMix και της κοινωνικής αποδοχής των μεταναστών εργαζομένων».
Ο όμιλος BCG έχει καταρτίσει έναν χάρτη με τις 50 κορυφαίες χώρες ανάλογα με τις επιδόσεις τους στον σύνθετο δείκτη παγκόσμιας μετανάστευσης ταλέντων, στον οποίο πρωταγωνιστούν, εκτός από τις ισχυρότερες παγκόσμιες οικονομίες, και μικρότερες σε μέγεθος χώρες που δίνουν έμφαση στην καινοτομία.
ΗΠΑ, Γερμανία, Αυστραλία, Βρετανία, Ελβετία, Καναδάς και Ισραήλ, Νέα Ζηλανδία, Ισπανία και Γαλλία είναι στην πρώτη δεκάδα, ενώ η Ελλάδα κατατάσσεται στην 31η θέση, έχοντας κατρακυλήσει κατά 11 θέσεις σε σύγκριση με το 2000.
Σχολιάζοντας τα στοιχεία για τη χώρα μας ο διευθύνων σύμβουλος της BCG Hellas Χρυσός Καβουνίδης δήλωσε ότι «προκειμένου να ενισχυθεί ο ρόλος της μετανάστευσης ως μοχλού ανάπτυξης και καινοτομίας στην Ελλάδα, είναι απαραίτητος ο επαναπροσδιορισμός των χρήσιμων δεξιοτήτων ούτως ώστε να περιλαμβάνει και τις τεχνικές δεξιότητες που είναι απαραίτητες για την αναβάθμιση των υποδομών και των υπηρεσιών αλλά και την κάλυψη κενών θέσεων σε τομείς ζωτικής σημασίας για την οικονομία, όπως ο τουρισμός».
Α.ΤΖ.
Τι προσφέρουν οι «βάρβαροι» σε Ε.Ε. και ΗΠΑ
Την περασμένη Δευτέρα, παραμονή της Παγκόσμιας Ημέρας Προσφύγων, η Amazon, η Starbucks, η Adidas και άλλες 37 πολυεθνικές εταιρείες ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους να προσλάβουν και να καταρτίσουν 250.000 πρόσφυγες σε όλη την Ευρώπη για τα επόμενα τρία χρόνια.
Η εντυπωσιακή ανακοίνωση έγινε από τον συνασπισμό Τent Partnership for Refugees, ένα ισχυρό δίκτυο πολυεθνικών επιχειρήσεων στον κόσμο. Ο επικεφαλής ανθρώπινου δυναμικού της Amazon υπόσχεται στους πρόσφυγες νόμιμες αμοιβές, συμβουλές, καθοδήγηση, κατάρτιση, δεξιότητες, γλώσσες.
Η ανακοίνωση εντυπωσιάζει, αλλά μια προσεκτικότερη ματιά στις λεπτομέρειές της αποκαλύπτει ότι το μεγαλύτερο ενδιαφέρον των πολυεθνικών αφορά κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, τους Ουκρανούς πρόσφυγες. Εξ ου και η εμπλοκή δύο επίσης μεγάλων πολυεθνικών διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού, της ManpowerGroup και της Randstad, που έχουν δεσμευτεί να συνδέσουν περίπου 152.000 πρόσφυγες με θέσεις εργασίας.
Ωστόσο, η γενναιοδωρία των πολυεθνικών ωχριά μπροστά στην τρομακτική διάσταση του προβλήματος, όπως αποτυπώνεται στα στοιχεία της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR): οι βίαια εκτοπισμένοι σε όλο τον κόσμο ξεπερνούν τα 108 εκατομμύρια και από αυτούς 35,3 εκατ. είναι κυριολεκτικά πρόσφυγες, δηλαδή εκτοπισμένοι από τις χώρες τους.
Από την Ουκρανία προέρχεται το 16%, από τη Συρία το 19%, το 16% από το Αφγανιστάν και οι υπόλοιποι από άλλες χώρες της Ασίας και της Αφρικής.
Η Τουρκία, το Ιράν και το Πακιστάν είναι οι κύριες χώρες υποδοχής τους, ενώ στην Ευρώπη μόνο η Γερμανία έχει υποδεχθεί σημαντικό αριθμό. Συνολικά η Ευρώπη, παρά την κορύφωση των προσφυγικών ροών προς την ενδοχώρα της από το 2015 και μετά, παραμένει εχθρική και απρόθυμη να εντάξει στο δυναμικό της τους μετανάστες και αναλώνεται στις θανατηφόρες πολιτικές αποτροπής, κυρίως στη Μεσόγειο.
Αντίθετα, οι ΗΠΑ, παρά τον φράχτη στα σύνορα με το Μεξικό και την αντιπροσφυγική φήμη που τους κόλλησαν οι πολιτικές Τραμπ, έχουν πιάσει ρεκόρ στο ποσοστό των εργαζομένων που έχουν γεννηθεί εκτός ΗΠΑ: το 2022 έφτασαν τα 29,8 εκατομμύρια ή το 18,1% του εργατικού δυναμικού. Και μάλιστα χωρίς τεράστιες διαφορές στις αμοιβές τους.
Οι αμοιβές των ξένων αντιστοιχούσαν πέρσι στο 87% της μέσης αμοιβής των «γηγενών» Αμερικανών, αν μπορεί κανείς να μιλήσει για κάτι τέτοιο στο πιο «πολυεθνικό» έθνος του πλανήτη.
Οι τεράστιες αντιφάσεις στη μεταναστευτική πολιτική διαπερνούν πρωτίστως την Ευρώπη. Η κατά τεκμήριο πιο «αντιπροσφυγική», μαζί με την Ουγγαρία, Πολωνία φιλοξενεί τον μεγαλύτερο αριθμό Ουκρανών προσφύγων στην Ε.Ε.: 1,5 εκατομμύριο.
Ο πληθυσμός της έχει αυξηθεί ουσιαστικά κατά 4% σε έναν χρόνο. Καθώς ανάμεσά τους υπήρχαν αρκετοί ειδικευόμενοι γιατροί και υγειονομικοί, αλλά χωρίς την απαραίτητη άδεια άσκησης επαγγέλματος, σε συνεργασία με το Γραφείο του ΠΟΥ στην Πολωνία απορρόφησε πάνω από 4.200 Ουκρανούς επαγγελματίες στο σύστημά της. Πρόκειται σαφώς για κατάσταση εξαίρεσης, αφού συνολικά ο μεταναστευτικός πληθυσμός της Ε.Ε. έχει υπερδιπλάσια ανεργία (13%) σε σχέση με των γηγενών.
Αναρωτιέται κανείς τι νόημα έχουν οι «ιερεμιάδες» για τη δημογραφική γήρανση της Ε.Ε., το κενό θέσεων εργασίας και τους κινδύνους για το ασφαλιστικό σύστημα, όταν η κοινή μεταναστευτική πολιτική εξαντλείται στην αστυνομική και στρατιωτική επιτήρηση των εξωτερικών συνόρων της. Κι όμως, για να παραφράσουμε τον Καβάφη και τους θρυλικούς «βαρβάρους» του, «οι άνθρωποι αυτοί είναι -όχι κάποια, αλλά- η μόνη λύσις».
Γιάννης Κιμπουρόπουλος
_____________________________________________________________________________
Η χαμένη ευκαιρία της προσφυγικής κρίσης
Δημοσιεύτηκαν τα αποτελέσματα της απογραφής πληθυσμού του 2021, όσο και ειδικές έρευνες για τη θέση στην αγορά εργασίας των μεταναστών και τις μεταναστευτικές ροές εισόδου όσο και εξόδου από τη χώρα. Οπως προκύπτει από τις σχετικές στατιστικές, η προσφυγική κρίση του 2015-2016 ελάχιστη επίδραση είχε στη σύνθεση του πληθυσμού στη χώρα.
Ειδικότερα, από την ανάλυση των μεταναστευτικών ρευμάτων προς την Ελλάδα την προηγούμενη δεκαετία, οι κύριες χώρες προέλευσης παραμένουν η Αλβανία και οι λοιπές βαλκανικές χώρες σε ποσοστό άνω του 50%, με τις λοιπές ευρωπαϊκές χώρες και τις χώρες πρώην ΕΣΣΔ να ακολουθούν με ποσοστά 15% και 14% αντίστοιχα.
Παρότι καταγράφεται ένα ποσοστό 11,9% καταγόμενο από χώρες της Ασίας (Αφγανιστάν, Πακιστάν, Κίνα, Συρία, Μπαγκλαντές κ.λπ.) σε όσους εγκαταστάθηκαν στη χώρα την προηγούμενη δεκαετία 2011-2021, η επίδραση στον πληθυσμό είναι μικρή. Τούτο ιδίως, καθώς η εισερχόμενη μετανάστευση σε όγκο πληθυσμού περιορίστηκε σημαντικά, εν όψει του ότι από το έτος 2010 η εξερχόμενη μετανάστευση (Ελλήνων και αλλοδαπών) είναι σταθερά έως σήμερα μεγαλύτερη αυτής, αναστρέφοντας τις τάσεις των προηγούμενων δύο τουλάχιστον δεκαετιών (1991-2011).
Οπως φαίνεται έτσι, από την ανάλυση των στοιχείων του πληθυσμού, το κύριο και κορυφαίο γεγονός της μετανάστευσης προς την Ελλάδα, από το 1990 έως και σήμερα, αποτέλεσε η εγκατάσταση πληθυσμών από την κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ (κυρίως από την Αλβανία και τις λοιπές βαλκανικές χώρες), ενώ η προσφυγική «κρίση» είχε περιορισμένο αποτύπωμα.
 |
Βασίλης Παπαδόπουλος, Πρόεδρος Δ.Σ. Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες: «Μήπως, ακολουθώντας το παράδειγμα της μάλλον πετυχημένης αλβανικής μετανάστευσης, θα πρέπει να μεταβάλουμε πολιτική και, αντί να εκδιώκουμε συστηματικά πρόσφυγες, να προσπαθήσουμε να γίνουμε περισσότερο Ευρώπη ως προς αυτό;» |
Τα ως άνω στοιχεία επιβεβαιώνονται και από τα στοιχεία της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, όσο και του υπουργείου Μετανάστευσης. Κατά τα έτη 2014 έως και 2022 εισήλθαν στη χώρα παράτυπα 1.287.246 άτομα. Υποβλήθηκαν 382.580 αιτήσεις και χορηγήθηκαν 129.177 θετικές αποφάσεις χορήγησης διεθνούς προστασίας, εκ των οποίων ενεργείς άδειες διαμονής ήταν 61.097 τον μήνα Δεκέμβριο του 2022.
Δεν υπάρχει κάποια έρευνα για τον αριθμό των διαμενόντων στη χώρα δικαιούχων διεθνούς προστασίας σήμερα. Πάντως ο αριθμός των μόλις 2.588 αιτήσεων ανανέωσης διεθνούς προστασίας κατά το έτος 2022, όσο και λοιπά στοιχεία, μαρτυρούν για τη μαζική εξερχόμενη μετανάστευση των άνω προσώπων προς λοιπές ευρωπαϊκές χώρες.
Αν αυτό είναι η πραγματικότητα, πρόσφατες έρευνες πεδίου για λογαριασμό της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες μαρτυρούν ότι αυτό δεν αντιστοιχεί, τουλάχιστον στις αρχικές τους προθέσεις (ποσοστό πλέον του 50% επιθυμούν να παραμείνουν Ελλάδα τουλάχιστον κατά το επόμενο έτος της έρευνας).
Αντίστοιχα από τις ίδιες έρευνες προκύπτει ένα σημαντικό επίπεδο μόρφωσης (22% έχουν πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και 4% επαγγελματικής μεταδευτεροβάθμιας εκπαίδευσης). Σε σχέση δε με την προηγούμενη επαγγελματική εμπειρία, υπάρχει μία σχεδόν αντιστοίχιση του προφίλ του δείγματος με τα κενά που εντοπίζονται στην ελληνική αγορά εργασίας: κατασκευές, γεωργία, μεταποίηση, τουρισμός, εστίαση, εξυπηρέτηση πελατών, πωλήσεις, προσωπική φροντίδα, τεχνικά επαγγέλματα.
Ολα τα ανωτέρω θα πρέπει να μας βάλουν σε σκέψεις: Τα τελευταία 8 έτη πέρασαν από την Ελλάδα χωρίς να εγκατασταθούν περίπου 1,2 εκατομμύριο άτομα. Τεράστιοι πόροι δαπανήθηκαν χωρίς να προκύπτει εγκατάσταση και ένταξή τους στην ελληνική επικράτεια, παρά μόνο εντελώς περιορισμένα.
Ηδη αναζητούμε εναγωνίως μεταναστευτικό πληθυσμό για κάλυψη των αναγκών της αγοράς εργασίας (168.000 μετανάστες αναζητούνται για τα επόμενα 2 έτη με μετριοπαθείς μάλλον υπολογισμούς των αρμόδιων υπουργείων), σε μια χώρα που γηράσκει ολοένα και περισσότερο, ιδίως μετά την έξοδο και του ήδη εγκατεστημένου, νεανικού κατά κύριο λόγο, πληθυσμού από την αρχή της οικονομικής κρίσης έως σήμερα.
Θα μπορούσε ο προσφυγικός πληθυσμός να ενταχθεί στη χώρα; Η Ελλάδα παραμένει η χώρα που συστηματικά από την απόφαση MSS του 2011 και μετά εξαιρείται από την εφαρμογή του Κανονισμού Δουβλίνου, ο οποίος μάλλον επιτελεί συμβολικό ρόλο ως προς τη χώρα μας. Μήπως, ακολουθώντας το παράδειγμα της μάλλον πετυχημένης αλβανικής μετανάστευσης, θα πρέπει να μεταβάλουμε πολιτική και, αντί να εκδιώκουμε συστηματικά πρόσφυγες, να προσπαθήσουμε να γίνουμε περισσότερο Ευρώπη ως προς αυτό;
* Πρόεδρος Δ.Σ. Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου