Κροκοδείλιο πένθος - Ποίημα του Samuele Livornese*

*O Σαμουέλε Λιβορνέζε είναι φιλόλογος, μεταφραστής, συγγραφέας, που ζει και εργάζεται στη Σύρο. Με αφορμή το τραγικό ναυάγιο εκατοντάδων μεταναστών/προσφύγων ανοιχτά της Πύλου, έστειλε στο blog μας το παρακάτω ποίημά του, το οποίο και παραθέτουμε:

 

ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΙΟ ΠΕΝΘΟΣ

Κλαίει, αφού τους σκοτώνει.
Τους γεύεται με τα μάτια του μισάνοιχτα
και με τα μισά κλειστά τους λέει ευχές
και στήνει πένθος στη χώρα-βάλτο.

Τους πνίγει, ετούτος - ειδικός λάσπης και βυθών,
εκείνος που πάντα έτοιμο έχει έναν κάλαμο για αέρα
και σωσίβια από δολάρια.

Στη χώρα που δυο μάσκες έχει δώσει στους αιώνες,
χαρά και πόνο, σε αιώνιο εμφύλιο πόλεμο,
βρήκε την ειρήνη της κοιλιάς γεμάτης
και μια μάσκα μόνο, για τις χρήσεις όλες -
χαρά πλούσια και φτηνό πόνο.

Τα τρώει τα κουφάρια, τα μικρά κομμάτια
τα δάχτυλα που τρέμουν ακόμα από τον φόβο
τα σπάει με τα δόντια μυτερά, τα κάνει
να τρέμουν πάλι από οργή.

Τα έφαγε γελώντας τα αλλοδαπά παιδιά
μετά του ήρθε ο λόξιγκας και έβαλε τα κλάματα
μαζί με τον λαό του, που κλαίει κατ' εντολήν
κατ' εντολήν σκοτώνει.

Μα δεν το ξέρουν τα παιδιά μας
δεν τους το έχουν μάθει
πως τώρα ή αργότερα ο κροκόδειλος
τρώει τα δικά του τέκνα;

Και πάλι με το αίμα
θα τρέξει κι ένα δάκρυ.
Μετά το γέλιο ο πόνος
και μισή μέρα - πένθος.

Κοίτα τα μάτια ορθάνοιχτα και ρώτα στον εαυτό σου:
αυτό το θεριό θέλεις για μπαμπά;
ή θες να μεγαλώσεις;

Να γίνεις κι εσύ κροκόδειλος-πατρίδα;
να γίνεις κάτι άλλο;
κάτι που τρώει τα αδέρφια του;
κάτι που κλαίει μαζί τους;

Ας τρώνε οι κροκόδειλοι
με γέλιο και με κλάμα
την ουρά τους.

Θα κηρυχθεί όχι πένθος,
αλλά εθνική γιορτή.