του Γιώργου Μητραλιά
Δυστυχώς, το τέλος του Μπερλουσκόνι δεν σημαίνει και το τέλος του είδους της (αστικής) πολιτικής που αυτός εφεύρε και εφάρμοσε. Και αυτό επειδή ο Μπερλουσκόνι φρόντισε να ιδρύσει μια ολάκερη παγκόσμια “σχολή” υπέρ-αντιδραστικών νεοφιλελεύθερων ακροδεξιών πολιτικών που ήδη κυβερνούν ή απειλούν να κυβερνήσουν σχεδόν την μισή ανθρωπότητα, φλερτάροντας με τον φασισμό όταν βέβαια δεν δηλώνουν οι ίδιοι φασίστες. Και φυσικά, και μόνον αυτό το “επίτευγμα” του Μπερλουσκόνι επαρκεί για να δικαιολογήσει τη διαπίστωση πολλών από τους σημερινούς εγκωμιαστές του ότι “σημάδεψε την ιστορία της χώρας και της εποχής του”. Μόνο που ξεχνούν να προσθέσουν ότι ο Μπερλουσκόνι “σημάδεψε την χώρα και την εποχή του” ακριβώς όπως την σημάδεψε πριν από αυτόν... και ο συμπατριώτης του Μπενίτο Μουσολίνι, με τον οποίο ο Σίλβιο αρεσκόταν εξάλλου να συγκρίνεται κατά προτίμηση τις μέρες που αναλάμβανε την πρωθυπουργία της Ιταλίας μετά από τους εκλογικούς του θριάμβους το 1994, 2001 και 2008…
Αθώος κομπασμός ενός απλού φανφαρόνου που είχε ροπή στα μεγάλα λόγια χωρίς πρακτικό αντίκρυσμα; Βεβαίως και όχι, αν θυμηθούμε όχι μόνο ότι η σημερινή “μετα-φασίστρια” πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζόρτζια Μελόνι είναι δημιούργημα του, αλλά και ότι ο Μπερλουσκόνι φρόντισε από την πρώτη μέρα της πολιτικής του σταδιοδρομίας να βγάλει από την μεταπολεμική αφάνεια τους επιγόνους του Μουσολίνι, πρώτα κάνοντας αντιπρόεδρο των κυβερνήσεων του τον ηγέτη τους Τζιανφράνκο Φίνι, και κατόπιν συγχωνεύοντας το κόμμα του με το κόμμα των φασιστών του Φίνι!
Ο Μπερλουσκόνι δεν περιορίστηκε όμως σε αυτή τη συστηματική “συνεργασία” του με τα πνευματικά τέκνα του Μουσολίνι. Έκανε κάτι πολύ πιο σημαντικό και συνάμα αφάνταστα επικίνδυνο: άλλαξε τόσο δραστικά ώστε να την κάνει αγνώριστη μια ολόκληρη χώρα και την κοινωνία της, την Ιταλία. Όπως γράφαμε τον περασμένο Σεπτέμβρη, σχολιάζοντας τις ιταλικές εκλογές που είδαν την Μελόνι να θριαμβεύει, “ο μπερλουσκονισμός, αυτό το μείγμα νεοφιλελεύθερου κυνισμού, νεοπλουτίστικης χυδαιότητας, ακραίου ρατσισμού, επιθετικού σεξισμού, καθώς και ωμού αμοραλισμού προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί καταστροφές καθώς άπλωσε τις ρίζες του στην ιταλική κοινωνία και κυλάει πια μέσα στις φλέβες της”.(1)
‘Όμως, η ιστορική σημασία και η ακραία επικινδυνότητα του Μπερλουσκόνι έγκειται κυρίως, στο γεγονός ότι δεν περιόρισε την απήχηση της δράσης του στη χώρα του, αλλά της προσέδωσε ενσυνείδητα διεθνείς διαστάσεις. Ακριβώς όπως στη δεκαετία του 1980, η Θάτσερ εγκαινίασε και “νομιμοποίησε” με το παράδειγμα της τις αντικοινωνικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές, που εφάρμοσαν στη συνέχεια αναρίθμητοι μιμητές της σε όλο το κόσμο, έτσι και ο Μπερλουσκόνι, στα τέλη του 20ου και στις αρχές του 21ου αιώνα, “εφεύρε”, εγκαινίασε και “νομιμοποίησε” με το (νικηφόρο) παράδειγμα του ακραίες αντεργατικές και συνάμα υπερ-αντιδραστικές και σκοταδιστικές πολιτικές -αλλά και συμπεριφορές-, που θα ήταν περίπου αδιανόητες πριν από αυτόν αλλά που εφαρμόζονται σήμερα από δεκάδες μικρούς και μεγάλους μιμητές του σε όλο τον κόσμο! Μάλιστα, η διάδοση του ελευθεριοκτόνου μπερλουσκονικού πολιτικού μοντέλου είναι πια τόσο μεγάλη και το ρίζωμα του ακόμα και στις μητροπόλεις του διεθνούς καπιταλισμού τόσο πασιφανές, ώστε να μπορούμε να πούμε πως συνιστά την πιο μεγάλη και άμεση πολιτική απειλή για την ανθρωπότητα. Να λοιπόν τι γράφαμε σχετικά πριν από εννιά μήνες σε άρθρο με τον εύγλωττο τίτλο “Προς την Φαιά Διεθνή της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας ακροδεξιάς;” : “Η Ινδία του Μόντι, η Ρωσία του Πούτιν, η Βραζιλία του Μπολσονάρο, η Ουγγαρία του Όρμπαν, και σε λίγο η Ιταλία της Τζόρτζια Μελόνι και ίσως οι Ηνωμένες Πολιτείες του Τραμπ ΙΙ, ο πίνακας δεν είναι εξονυχιστικός αλλά δίνει πάντως μιαν ιδέα για τη σοβαρότητα της απειλής που πλανάται πια πάνω από την ανθρωπότητα. Αν και δεν είναι όλοι τους δηλωμένοι νοσταλγοί ή “κληρονόμοι” του φασισμού και του ναζισμού του μεσοπολέμου, αυτούς τους ηγέτες τους ενώνει ο ρατσισμός τους, η ξενοφοβία τους, ο αυταρχισμός τους, η ισλαμοφοβία και ο αντισημιτισμός τους, η ανοιχτή απόρριψη τους της (αστικής) κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ο μισογυνισμός τους, η λατρεία τους των ορυκτών καυσίμων και ο κλιματοσκεπτικισμός τους, ο μιλιταρισμός τους, η περιφρόνηση τους για τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, η αστυνομική αντίληψη τους για την ιστορία και η συνωμοσιολογία τους, το μίσος τους για την κοινότητα LGBTQ, ο σκοταδισμός και η παθολογική προσκόλληση τους στο τρίπτυχο “Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια” (2)
Φυσικά, δεν είναι διόλου τυχαίο ούτε ότι όλοι αυτοί δήλωναν πάντα στενοί φίλοι, σύμμαχοι και θαυμαστές του Μπερλουσκόνι, ούτε ότι συναγωνίζονται σήμερα σε παραληρηματικά εγκώμια στο νεκρό ίνδαλμα και πολιτικό πρότυπο τους. Στο -συχνά δολοφονικό- μίσος που τρέφουν, όπως και πολλοί άλλοι όμοιοι τους, ενάντια στο εργατικό κίνημα, στους μετανάστες, στις κάθε λογής εθνικές, σεξουαλικές και άλλες μειονότητες, στους “διαφορετικούς” και φυσικά και πριν απ’όλα στις γυναίκες, θα προσθέταμε και κάτι ακόμα που τους ενώνει και αποτελεί εντελώς προσωπική συμβολή του εκλιπόντος Σίλβιο Μπερλουσκόνι: μια ιδιαίτερη “αισθητική” προτίμηση που συνδυάζει την άκρατη χυδαιότητα με την αλήτικη συμπεριφορά, την φαλλοκρατική επιδειξιομανία με τον πιο αρχέγονο μισογυνισμό! Και όλα αυτά καλλιεργώντας και προπαγανδίζοντας απροσχημάτιστα τη βία και τη λατρεία της βίας, που μονοπωλούν ελέω Θεού οι λίγοι “εκλεκτοί”, που είναι αυτοί οι ίδιοι, για να καθυποτάξουν και να συντρίψουν όλες και όλους εκείνους στην Ευρώπη, στην Αμερική και σε όλο τον κόσμο, που επιμένουν να υπερασπίζονται και να διεκδικούν κάποιες στοιχειώδεις ελευθερίες και δημοκρατικά δικαιώματα…
Συμπερασματικά, ο Μπερλουσκόνι μας άφησε αλλά η κληρονομιά του που παραμένει περισσότερο επίφοβη από ποτέ, δεν μας αφήνει να χαρούμε όσο θα θέλαμε τη χαρμόσυνη είδηση της απώλειας του!
Σημειώσεις
1.Βλέπε “Οι Ιταλοί μετα-φασίστες στην εξουσία - Η επιστροφή της Ευρώπης στους παλιούς δαίμονες της του μεσοπολέμου !”: https://www.contra-xreos.gr/
Το ίδιο άρθρο στα αγγλικά: https://againstthecurrent.org/
...και στα γαλλικά:https://www.europe-
...και στα ιταλικά:https://refrattario.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου