Υποχρεωτικός εμβολιασμός: Η (αντι)συνταγματική ακροβασία της ρύθμισης - Του Διονύση Τεμπονέρα*

Η κατάθεση στη Βουλή της τροπολογίας για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό συνοδεύεται από μια σειρά δυσμενών επιπτώσεων εις βάρος των εργαζομένων εκείνων που δεν έχουν ακόμα εμβολιαστεί, είτε απασχολούνται στον ιδιωτικό είτε στον δημόσιο τομέα:

1. Κατά πρώτον, οι ανεμβολίαστοι εργαζόμενοι υποχρεούνται σε επίδειξη πιστοποιητικού εμβολιασμού ή νόσησης, γεγονός που θέτει ζήτημα ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων (παραπέμπονται σε ΚΥΑ ζητήματα προστασίας των προσωπικών δεδομένων).
2. Θεσπίζεται υποχρεωτικός εμβολιασμός σε εργαζόμενους σε μονάδες υγείας και φροντίδας ΑμεΑ, ηλικιωμένων κ.λπ. Η υποχρεωτικότητα δεν αφορά μόνο το ιατρικό άλλα και το διοικητικό και υποστηρικτικό προσωπικό (π.χ. εργαζόμενους στα λογιστήρια κ.λπ.)!
3. Στην περίπτωση που παρέλθουν οι σχετικές προθεσμίες, προβλέπεται ειδικό διοικητικό μέτρο της αναστολής καθηκόντων. Κατά τον χρόνο αναστολής καθηκόντων, ο οποίος δεν λογίζεται ως χρόνος πραγματικής δημόσιας υπηρεσίας, δεν καταβάλλονται αποδοχές και ο χρόνος δεν προσμετράται ως συντάξιμος.
4. Στον ιδιωτικό τομέα, ο εργοδότης υποχρεούται να μην κάνει δεκτή την παροχή της εργασίας του εργαζομένου και απαλλάσσεται από την υποχρέωση καταβολής αποδοχών για το χρονικό διάστημα μη παροχής εργασίας. Σε περίπτωση που ο εργοδότης απασχολήσει ανεμβολίαστο προσωπικό υφίσταται εξοντωτικές ποινές.
5. Δεν προβλέπεται χρονικός ορίζοντας διάρκειας της αναστολής καθηκόντων ή της «αδείας άνευ αποδοχών» και το μέτρο θα επαναξιολογηθεί στο τέλος Οκτωβρίου με δυνατότητα παράτασης.
6. Στη θέση του προσωπικού που υπόκειται σε αναστολή καθηκόντων προσλαμβάνονται εργαζόμενοι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, η διάρκεια των οποίων δεν μπορεί να ξεπερνά τους τρεις μήνες. Οι συμβάσεις αυτές μπορεί να είναι και μικρότερης διάρκειας (διαδοχικές).
7. Μπορεί το μέτρο να μη συνδέεται με πειθαρχικές ποινές ή απολύσεις, ανοίγει όμως τέτοιες δυνατότητες για πολλές κατηγορίες εργαζομένων στο μέλλον.

Πρόκειται για αντισυνταγματική τροπολογία, αφού οι εργαζόμενοι προσφέρουν τις υπηρεσίες τους κατά προσήκοντα τρόπο (έχουν μάσκες, μέσα προστασίας, προσέρχονται σε διαφορετικές βάρδιες κ.λπ.). Η ευθύνη του κράτους και του εργοδότη για τήρηση των μέτρων ουσιαστικά μετακυλίεται στον εργαζόμενο, ο οποίος κατά παράνομο τρόπο υφίσταται διάκριση. Το κράτος, δε, αναγνωρίζει για τον εαυτό του διά νόμου ότι δεν είναι σε θέση να διαφυλάξει την υγεία των πολιτών και των εργαζομένων.

*Δικηγόρος-εργατολόγος