Αντιπολεμικό κίνημα στον κόσμο
Αν θες την ειρήνη, μην προετοιμάζεσαι για πόλεμο!
«Αν θες την ειρήνη, προετοιμάσου για πόλεμο». Και αν, επειδή θες την ειρήνη βεβαίως βεβαίως, προετοιμάζεσαι για πόλεμο, τότε πρέπει να κάνεις πολλά: να αυξήσεις τις στρατιωτικές σου δαπάνες, να ενταχθείς σε πολεμικές συμμαχίες (πάντα με τη «σωστή πλευρά της Ιστορίας», όπως τώρα με το Ισραήλ και την Ουκρανία για παράδειγμα), να κάνεις εξοπλιστικό ντελίβερι για τους συμμάχους, να κάνεις εξοπλιστική διπλωματία δίνοντας ακριβά συμβόλαια προμήθειας οπλικών συστημάτων σε «φίλους και προστάτες», αλλά και να προετοιμάσεις το πόπολο για τις πιθανές συνεπαγόμενες θυσίες –όχι μόνο οικονομικές, αλλά και κυριολεκτικές.
Οταν βέβαια κάνεις όλα αυτά -μόνο και μόνο επειδή θες την ειρήνη-, κι όταν αυτά, εκκινούντες από το ίδιο ιερό κίνητρο, τα κάνουν όλοι, τότε προφανώς δεν έρχεται πιο κοντά η ειρήνη αλλά ο πόλεμος. Οπότε η φράση θα πρέπει να αναδιατυπωθεί: αν θες την ειρήνη, μην προετοιμάζεσαι για πόλεμο.
Ομως δεν πρόκειται, δυστυχώς, για παιχνίδι με τις λέξεις και με τις φράσεις. Τα πράγματα είναι πολύ επικίνδυνα όχι ειδικώς (λόγω κάποιας συγκεκριμένης εστίας όξυνσης), αλλά επειδή γενικεύονται οι προετοιμασίες για τον πόλεμο. Ποιον πόλεμο; Οχι τους συγκεκριμένους που έχουν ήδη ξεσπάσει και είναι περιφερειακής διάστασης, αλλά τον Μεγάλο Πόλεμο, αυτόν που σοβεί. Τον πόλεμο για το ποιος θα είναι το μεγάλο αφεντικό του κόσμου στις επόμενες δεκαετίες: η γηράσκουσα δυτική αυτοκρατορία με επικεφαλής τις ΗΠΑ ή οι αναδυόμενες νέες δυνάμεις της Ανατολής με ηγέτιδα δύναμη την Κίνα;
Γι’ αυτόν τον πόλεμο ο Μακρόν κάνει ναπολεόντειου ύφους δηλώσεις για αποστολή γαλλικών στρατιωτικών δυνάμεων στην Ουκρανία· γι’ αυτόν τον πόλεμο μέλη του γερμανικού υπουργικού συμβουλίου κάνουν πολεμοκάπηλη προπαγάνδα σε σχολεία· γι’ αυτόν τον πόλεμο παρατηρείται γενικευμένη στροφή στην «πολεμική οικονομία», τη στρατιωτικοποίηση και τον λόγω ή έργω μιλιταρισμό· γι’ αυτόν τον πόλεμο η κυβέρνηση Μητσοτάκη κάνει ντελίβερι στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία και συνάπτει πανάκριβα εξοπλιστικά συμβόλαια εν ονόματι της «υπεράσπισης της πατρίδας». Σ’ αυτόν τον πόλεμο δεν πρέπει να «υπηρετήσουμε»!
***
AP Photo/Ariel Schalit, File
Για ένα αντιπολεμικό κίνημα
Η μητέρα των μαχών τη δεδομένη χρονική στιγμή δεν είναι ούτε το κράτος δικαίου στην Ελλάδα, ούτε και η εσωτερική πολιτική σκηνή. Η μητέρα των μαχών για την ελληνική κοινωνία στο σήμερα είναι η εμπλοκή ή όχι της χώρας μας σε έναν ιδιόμορφο Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ίσως ένα παρατηρητικό μάτι υπογραμμίσει πως μιλάμε σε ενεστώτα χρόνο. Το αυτό συμβαίνει γιατί κάλλιστα αυτός ο περίφημος, τρομακτικός Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος μπορεί να έχει ξεκινήσει ήδη εδώ και χρόνια. Απλώς δεν έχει ξεσπάσει ακόμη σε όλη του την ένταση, δεν έχουν τοποθετηθεί όλα τα πιόνια στην σκακιέρα, υπάρχουν απέλπιδες προσπάθειες να καθυστερήσει η υπερχείλιση του ποτηριού -υπερχείλιση με συγκεκριμένες ευθύνες, στις οποίες θα αναφερθούμε παρακάτω, αλλά ευρείες συνέπειες.
Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν ξεκίνησε για όλες τις χώρες ταυτόχρονα. Για την Ισπανία οι μάχες ξεκίνησαν ως πρελούδιο της γενικευμένης σύρραξης το 1936. Για την Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1940, αλλά το Βέλγιο είχε δει μάχες από τον Μάιο. Στην Ασία τα ιαπωνικά αεροπλάνα απογειώθηκαν το 1937, ενώ οι ΗΠΑ εισήλθαν στη μάχη τον Δεκέμβριο του 1941. Η Σοβιετική Ένωση ξεκίνησε να πολεμά τους Ιάπωνες το 1939, αλλά η πραγματική φρίκη ξεκίνησε με τη γερμανική εισβολή τον Ιούνιο του 1941, ενώ η Βραζιλία έστειλε στρατό στην Ιταλία το 1944. Ο πόλεμος δεν χτύπησε την πόρτα ταυτόχρονα σε όλους -ούτε και αυτό θα συμβεί σήμερα. Αν περιμένουμε να μας χτυπήσει την πόρτα για να κινητοποιηθούμε, φοβόμαστε πως θα είναι αργά.
Ο πόλεμος είναι ήδη πραγματικότητα από τις ρωσικές στέπες και την ουκρανική γη, μέχρι τον Περσικό Κόλπο και τη Λιβύη. Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν, Ισραήλ, Λίβανος, Συρία κλπ. βιώνουν μια πραγματικότητα πολύ διαφορετική από τη δική μας -μια πραγματικότητα την οποία αν παρατηρήσουμε προσεκτικά μας κυκλώνει και μας ζυγώνει. Ταυτόχρονα, εντάσεις έχουμε από τις εδαφικές διεκδικήσεις στη Λατινική Αμερική μέχρι τη Σινική Θάλασσα και τους πρόποδες των Ιμαλαΐων. Η ελληνική κοινωνία, μαζί με τις ευρωπαϊκές, ως υπνοβάτες προχωρούν προς την καταστροφή, αρνούμενες να κοιτάξουν στα μάτια την πραγματικότητα.
Πανστρατιά για την ειρήνη
Απαιτείται άμεσα μια ανοιχτή πρωτοβουλία πολιτικών δυνάμεων, με μίνιμουμ περιεχόμενο την τήρηση ουδετερότητας από τη χώρα μας. Η Ελλάδα θα πρέπει να αποσύρει άμεσα στρατεύματα και φρεγάτες από τα πεδία της σύγκρουσης και να εργαστεί για τη διπλωματική επίλυση των συγκρούσεων, και όχι να υποστηρίζει τυφλά δυτικούς συμμάχους.
Κανονικά την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές οι δρόμοι των Αθηνών θα έπρεπε να γεμάτοι αφίσες που καλούν τον ελληνικό λαό να δράσει για να υπερασπιστεί την ειρήνη. Δεν συμβαίνει αυτό. Κανονικά θα έπρεπε να υπάρχουν συνεννοήσεις των πολιτικών χώρων που αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο και να αναλάβουν πρωτοβουλίες. Ούτε αυτό συμβαίνει. Η αντιπολίτευση κατόρθωσε να συντονιστεί για μια πρόταση δυσπιστίας: ένα γιγαντωμένο αντιπολεμικό κίνημα όμως θα είχε υψηλότερες πιθανότητες να ρίξει την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ο καβγάς για το ποιος φταίει που η ανθρωπότητα περιήλθε σε αυτή τη δεινή θέση μπορεί να περιμένει: αν ο πόλεμος φτάσει στα νερά μας, το ερώτημα ποιος φταίει θα έχει μικρή σημασία -η απάντηση θα απασχολήσει τον νικητή την επαύριο.
Οι δυνατότητες για ένα νικηφόρο αντιπολεμικό κίνημα στην Ελλάδα υπάρχουν. Το ΚΚΕ έχει την ικανότητα να μπλοκάρει λιμάνια και λοιπές υποδομές, το ΠΑΣΟΚ έχει ακόμη επιρροή σε μια σειρά συνδικαλιστικών φορέων, η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά έχει αξιοσημείωτη δυναμική στη νεολαία, μέχρι και ο ΣΥΡΙΖΑ ίσως ξαναβρεί έναν ρόλο σε αυτή τη διαδικασία. Ακόμη και συντηρητικές, δεξιές δυνάμεις, μπορούν να συσπειρωθούν σε αυτή τη πρωτοβουλία -αν και δεν δίνουμε ελπίδες σε αυτό το σενάριο.
Φίλοι και εχθροί
Προφανώς υπάρχουν ξεκάθαρες ευθύνες για το αδιέξοδο στο οποίο μεθοδικά οδηγηθήκαμε και μάλλον δεν πρέπει να κοιτάξουμε προς την πλευρά του λεγόμενου «άξονα του κακού» (Μόσχα-Τεχεράνη) αλλά προς τους συμμάχους μας -και τον καθρέφτη μας, θα προσθέσουμε.
Οι σύμμαχοι είναι αυτοί που κατεβάζουν ωραίες ιδέες για αποστολή στρατευμάτων στην Ουκρανία (άραγε που θα οδηγούσε αυτό;), οι σύμμαχοι είναι αυτοί που στηρίζουν το Ισραήλ εδώ και μήνες ενώ διαπράττει γενοκτονία, ο σύμμαχος Ισραήλ βομβάρδισε την πρεσβεία του Ιράν στη Δαμασκό, καταπατώντας κάθε διεθνή συνθήκη. Η χθεσινοβραδινή απάντηση της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν ήταν ζυγιασμένη για το μέγεθος της πρόκλησης που δέχθηκε. Συνοδεύτηκε δε και με το μήνυμα «τώρα είμαστε ίσα βάρκα, ίσα νερά -καθίστε φρόνιμα να τελειώνουμε». Το Τελ Αβίβ, στο οποίο η ελληνική κυβέρνηση έσπευσε να προσφέρει στήριξη, δηλώνει πως θα απαντήσει εκ νέου, εξωθώντας την κατάσταση στα άκρα. Οι ακροδεξιοί υπουργοί του καλούν σε πλήρη κατάληψη της Γάζας, ενώ η στρατιωτική απάντηση στο Ιράν πλέον δεν θα περάσει από το Συμβούλιο Ασφαλείας, το αντίστοιχο πολιτικό θεσμικό όργανο, αλλά το Πολεμικό Συμβούλιο έχει το δικαίωμα να δράσει χωρίς να λάβει πράσινο φως. Πρόκειται για την πιο ξεκάθαρη δήλωση προθέσεων: «Είμαστε σε πόλεμο».
Είναι σημαντικό η Ελλάδα να μην δέσει τη μοίρα της με τους συμμάχους οι οποίοι επιθετικά και συνήθως απάνθρωπα τεντώνουν το σχοινί. Οι συμμαχίες που έχουμε με μια σειρά δυτικών χωρών δεν λειτουργούν πια ως εγγυητής ειρήνης, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Οι υποτιθέμενοι φίλοι μας είναι στην πραγματικότητα ο χειρότερος εχθρός μας. Ας μην χύσουμε το αίμα μας για τα συμφέροντα των ΗΠΑ και λοιπών ανεύθυνων. Θα είναι πραγματικά κρίμα. Σηκωμένα μανίκια, περιορισμός των ιδεοληψιών και τείχος ειρήνης η μόνη μας πραγματική επιλογή. Το επόμενο διάστημα πρέπει να βουλιάξουν οι μεγάλες πόλεις για το μήνυμα «καμία εμπλοκή, όχι στον πόλεμο». Αλλιώς θα βουλιάξουμε εμείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου