Αλήθεια, πού χάθηκε η Γκρέτα Τούνμπεργκ;

AP Photo

Περί ακτιβισμού, διασημότητας και άλλων δαιμονίων

Γράφει ο Γιώργος Τσιάρας

 

Αλήθεια, πού χάθηκε η Γκρέτα Τούνμπεργκ, το ροδαλό κοριτσάκι από το Βορρά που επί χρόνια «έπαιζε» καθημερινά στις τηλεοράσεις μας; Οχι; Μα πώς εξαφανίστηκε έτσι ξαφνικά ένα από τα διασημότερα παιδιά και σίγουρα η πιο προβεβλημένη ακτιβίστρια της τελευταίας δεκαετίας; Βλέπετε, όσο η μικρή (και ολίγον ασυμπάθιστη και «κατασκευασμένη» μέχρι πρόσφατα, τουλάχιστον στα δικά μου κυνικά μάτια) Γκρέτα έκραζε γενικώς και αορίστως τις κυβερνήσεις και τους ηγέτες -αλλά όχι τις πολυεθνικές- για τον ρόλο τους στην κλιματική αλλαγή, τα μίντια την αγκάλιασαν, την έκαναν διάσημη σε όλο τον κόσμο και έσπευσαν να τη χρίσουν κάτι σαν εκπρόσωπο ολόκληρης της γενιάς της. Και να σου η 17χρονη τότε Σουηδέζα πρόσωπο της χρονιάς στο Time και δώσ’ του τέσσερις σερί υποψηφιότητες παρακαλώ για Νόμπελ Ειρήνης, κι ας μην το πήρε. «Υπόδειγμα του παγκόσμιου ακτιβισμού των νέων και σύμβολο οικολογικής συνείδησης», κατά τη Wikipedia.

Αλλά η Γκρέτα μεγάλωσε. Και συνειδητοποίησε –ποτέ δεν είναι αργά– ότι ο πραγματικός εχθρός δεν είναι αυτή καθεαυτή η (εγ)κλιματική αλλαγή, που είναι μόνο ένα από τα ανθρωπογενή συμπτώματα-καρκίνους, αλλά οι βαθύτερες αιτίες του κακού, δηλαδή ο παρασιτικός καπιταλισμός και το κατά Λένιν ανώτερο στάδιό του, ο ιμπεριαλισμός και η μοντέρνα αποικιοκρατία. Κι έτσι, άρχισε να μιλάει, όχι μόνο για την υπερθέρμανση, αλλά και για την κοινωνική δικαιοσύνη και την ισότητα και άλλα τέτοια σοσιαλιστικά.

Ως εδώ, καλά – τα μεγάλα μέσα μπορεί και να της το συγχωρούσαν. Αλλά σαν να μην έφτανε αυτό, η Γκρέτα συνειδητοποίησε ότι δεν γίνεται να είσαι άνθρωπος, και πολύ περισσότερο άνθρωπος με δημόσιο λόγο, και να μη φωνάζεις με όλη σου τη δύναμη ενάντια στο συνεχιζόμενο μακελειό στην Παλαιστίνη. Αυτό ήτανε: με το που φόρεσε την κεφίγια και άρχισε να μιλά ανοιχτά για την «ongoing genocide» στη Γάζα, η Γκρέτα εξοστρακίστηκε σχεδόν ολοκληρωτικά από τη δημόσια σφαίρα, όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά και στην Ευρώπη. Ταυτόχρονα, μια στρατιά από ακροδεξιά διαδικτυακά τρολ της επιτίθενται καθημερινά στα σόσιαλ μίντια με τον χυδαιότερο τρόπο, βρίζοντάς την τρομοκράτισσα, «πουτανάκι της Χαμάς» κι άλλα τέτοια ωραία.

Εντάξει, δεν πέφτουμε κι από τα σύννεφα. Το μιντιακό σύστημα έχει συγκεκριμένες αντοχές, κι αν τις περάσεις, σε θάβει ζωντανό, σαν να μην υπήρξες ποτέ. Damnatio memoriae! Εδώ οι Αμερικανοί στείλανε τους σερίφηδες και την έφιππη αστυνομία για να διαλύσουν το πρωτοφανές φιλο-παλαιστινιακό αντιπολεμικό κίνημα στα πανεπιστήμια, που θυμίζει όλο και περισσότερο 1968 και Βιετνάμ: ξύλο, συλλήψεις, και -το χειρότερο- εκδικητικές διαγραφές εκατοντάδων φοιτητών και φοιτητριών από τα μητρώα. Γιατί όλα κι όλα, καλή η δημοκρατία και η ελευθερία της έκφρασης, αλλά έχει και τα όριά της – δεν γίνεται να θυμώνουμε το πανίσχυρο εβραϊκό λόμπι, και μάλιστα σε εκλογική χρονιά!

Κοίτα να δεις όμως που αυτά τα θρασύτατα τσογλάνια δεν βάζουν μυαλό. Και απαντούν στην καταστολή με νέες καταλήψεις, διαδηλώσεις, απεργίες πείνας και καμπ διαμαρτυρίας, ενώ χιλιάδες καθηγητές και διοικητικοί υπάλληλοι βάζουν στην άκρη λεφτά και καριέρες και στέκονται στο πλευρό των φοιτητών τους και της Παλαιστίνης. Γιατί, όπως είπε και η 21χρονη πια Γκρέτα, το να είσαι με την Παλαιστίνη είναι να είσαι άνθρωπος και το να σιωπάς για μια γενοκτονία δεν είναι επιλογή. Τόσο απλά.

Ερχεται Πάσχα, άλλωστε, και όπως έγραψε στην Guardian η σπουδαία Καναδο-εβραία συγγραφέας και ακτιβίστρια Ναόμι Κλάιν, «ο σιωνισμός είναι ένα ψεύτικο είδωλο, που πήρε τις πιο βαθιές βιβλικές μας ιστορίες για τη δικαιοσύνη και τη χειραφέτηση από τη σκλαβιά –την ιστορία του ίδιου του Πάσχα– και τις μετατρέπει σε βάρβαρα όπλα αποικιακής κλοπής γης, οδικούς χάρτες για εθνοκάθαρση και γενοκτονία»...