Συντάκτης: ΝΙΚΟΣ ΓΟΥΡΛΑΣ
Όταν οι εργαζόμενοι τα χρόνια των μνημονίων έχασαν το 25% των μισθών…
Όταν ο κατώτατος μισθός παρά την αύξηση» του 7,5 % είναι μόλις 29 ευρώ πάνω από τον μισθό του 2012…
Όταν η ακρίβεια στα τρόφιμα έχει φέρει πτώση της κατανάλωσης που φτάνει στο 55%...
Όταν η απώλεια της συνολικής αγοραστικής δύναμης των νοικοκυριών με μηνιαίο εισόδημα χαμηλότερο των 750 ευρώ φτάνει έως και το 40%...
Όταν διατηρείται το πάγωμα των τριετιών και έχουν καταργηθεί στην ουσία οι ΣΣΕ μιας και το 80% - 85% των μισθωτών δεν καλύπτονται από Συλλογικές Συμβάσεις αλλά από ατομικές, όπου οι εργοδότες δίνουν ότι τους …καπνίσει...
Όταν τα ψίχουλα που δοθήκαν ως αύξησες στις συντάξεις δεν καλύπτουν ούτε ένα μικρό μέρος των αυξήσεων στα φάρμακα των συνταξιούχων…
Όταν η σταθερή δουλειά είναι πια μειοψηφική εργασιακή σχέση με τάση περαιτέρω μείωσης χρόνο με τον χρόνο, ενώ η ελαστικότητα διευρύνεται ακόμα περισσότερο με τα ρυθμιζόμενα δεκάωρα του Χατζιδάκη…
Δοθέντων όλων των παραπάνω «Όταν», μαζί με πολλά ακόμα (κατάργηση επιθεωρήσεων, τα εργατικά ατυχήματα το καθεστώς γαλέρας σε τουρισμό εστίαση κ.λπ.) όσο και να προσπάθησε ο νέος υπουργός Εργασίας δεν μπόρεσε να κρυφτεί η εφιαλτική πραγματικότητα που περιμένει τους εργαζόμενους το αμέσως επόμενο διάστημα.
Επίσης, είναι για γέλια τα καλέσματα του Άδωνη στους εργοδότες να αυξήσουν τους μισθούς από μόνοι τους!
Γιατί μπορεί ο Μητσοτάκης να τάζει ότι θα αυξήσει τον κατώτατο μισθό στα 950 ευρώ και τον μέσο μισθό στα 1.500 ευρώ έως το 2027, όμως η πραγματικότητα της διαφαινόμενης ύφεσης και το νέο σταθεροποιητικό πρόγραμμα που βρίσκεται προ των πυλών τον διαψεύδει. Το ομολόγησε εξάλλου πριν τις εκλογές ο ίδιος ο Σκυλακάκης ο οποίος είπε πως οι προεκλογικές δεσμεύσεις της ΝΔ δεν περιλαμβάνονται στο Πρόγραμμα Σταθερότητας.
Επίσης, στην κατηγορία εξαπάτηση βρίσκεται και η αύξηση κατά 70 ευρώ που ανακοίνωσε ο Χατζηδάκης για τους δημόσιους υπαλλήλους των οποίων οι μισθοί παραμένουν παγωμένοι από το 2014. Ενώ διατηρείται με «δόξα και τιμή» στο ακέραιο το μνημονιακό μισθολόγιο του ΣΥΡΙΖΑ (4354/2015), μονιμοποιώντας όλες τις περικοπές από τις κυβερνήσεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια είναι γνωστό και αυτό το γνωρίζουν οι εργαζόμενοι δημόσιου και ιδιωτικού τομέα ότι η όποια αύξηση στο βαθμό που δεν καλύπτει την ακρίβεια και τον πληθωρισμό είναι σαν να μην έγινε ποτέ. Αφού ο μέσος ονομαστικός μικτός μισθός το 2022, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, αυξήθηκε κατά 1,5% αλλά ο μέσος πραγματικός μισθός μειώθηκε κατά 7,4% λόγω του πληθωρισμού που έφτασε το 9,7%. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, η Ελλάδα βρίσκεται στη 5η θέση από το τέλος από το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Η Κυβέρνηση σε αυτή την φάση έχοντας σοβαρές δεσμεύσεις στο μεγάλο κεφάλαιο θα προχωρήσει άμεσα στην ολοκλήρωση όλων των αντεργατικών μεταρρυθμίσεων που θα βαθαίνουν ακόμα περισσότερο την εκμετάλλευση καταργώντας τα εναπομείναντα εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις. Το νέο μοντέλο που επιδιώκει η κυβέρνηση να κυριαρχήσει στην αγορά είναι του εργαζόμενου λάστιχο, του εργαζόμενου που είδαμε στην Μύκονο να βυθίζεται στην θάλασσα κουβαλώντας ποτά χωρίς να τον ενοχλεί ο εξευτελισμός και οι παρανομίες του εργοδότη του προκειμένου να πάρει αυξημένα τιπς, δηλαδή του υποταγμένου εργαζόμενου που θα συνδέει την μοίρα του με αυτή των αφεντικών. Είναι το μοντέλο του εργαζόμενου που ακόμα και αν αγανακτήσει και εξεγερθεί θα τον περιμένει όλο το θεσμικό αντεργατικό πλαίσιο που νομοθέτησε τα προηγούμενα χρόνια η Δεξιά και θα τον στέλνει ακόμα και φυλακή αν εκφράσει την αλληλεγγύη έξω από την πύλη κάποιας επιχείρησης όπου συνάδελφοί του απεργούν.
Η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται πως όσο και να λέει πως με την νίκη της κλείνει ο κύκλος της «τοξικότητας», εννοώντας την κοινωνική και πολιτική σύγκρουση που ξεκίνησε με το ξέσπασμα της κρίσης το 2010-’12, στην πραγματικότητα παίρνει τα μέτρα της για την νέα οικονομική κρίση που τα μαύρα σύννεφα της φαίνονται στον ορίζοντα.
Η κυβέρνηση με όλη τον επικοινωνιακό και προπαγανδιστικό μηχανισμό της στην πραγματικότητα επιδιώκει να προετοιμάσει την κοινωνία για το αντιλαϊκό τσουνάμι που έρχεται. Θέλουν να περάσουν στη συνείδηση των εργαζομένων και της νεολαίας ότι η νίκη της σηματοδοτεί μια νέα εποχή για την πολιτική, την κοινωνία και την οικονομία όπου δεν χωράνε οι διεκδικήσεις για μια καλύτερη ζωή ότι οι αγώνες είναι μάταιοι και αναποτελεσματικοί.
Όμως, παρά τους δυσμενείς συσχετισμούς, παρά τις νέες δυσκολίες που δημιουργεί το εκλογικό αποτέλεσμα τις αντιξοότητες που υπάρχουν στην συνδικαλιστική οργάνωση, την αδυναμία των συνδικάτων να βρουν τρόπους επικοινωνίας με εκείνο το κομμάτι των εργαζομένων ιδιαίτερα των νέων που είναι με άθλιους μισθούς, χωρίς δικαιώματα, σχεδόν αόρατο αλλά και να ξεπεράσει την απογοήτευση και την παραίτηση ακόμα και σε τμήματα της ταξικής πρωτοπορίας, η ταξική πάλη θα φέρει και πάλι στο προσκήνιο τα νέα επίδικα της εποχής. Αλλά γι’ αυτό θα πρέπει να κάνουμε «κάτι και εμείς»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου