Γράμμα από τη Ρόδο

ΕUROKINISSI

 

Γιάννης Σιώτος*

 

 

Πίστευα ότι δε θα έγραφα αυτά που θα διαβάσετε πιο κάτω. Όχι γιατί δεν ανταποκρίνονται στην «αλήθεια», αλλά διότι η «αλήθεια» και αυτά που συμβαίνουν στον τόπο δε θα ήταν τόσο ορμητικά κυριαρχικά, ώστε να με αναγκάσουν να γράψω τις αράδες που έπονται. Η αλήθεια είναι ότι οι Έλληνες έχουν εξοικειωθεί με τις φωτιές του καλοκαιριού. Παράξενο συναίσθημα η εξοικείωση. Σε κάνει να αντιμετωπίζεις ακόμα και την πιο οδυνηρή πραγματικότητα χωρίς -ή με ελεγχόμενες- εξάρσεις. Και παρά το γεγονός ότι όταν αισθάνεσαι εξοικειωμένος με απαίσιες καταστάσεις, νιώθεις το συναίσθημα της ντροπής να σε πλημμυρίζει, το προσπερνάς και προχωράς.

Την Κυριακή όμως, διαβάζοντας σε μια ιστοσελίδα το κείμενο που είχε αναρτήσει μια Ροδίτισσα για τις φωτιές στο νησί της, η εξοικείωση πήγε περίπατο, καθώς η ντροπή και η οργή άρχισαν να κυριαρχούν. Μεταφέρω αυτούσιο ένα μικρό απόσπασμα (σημειώστε ότι το κείμενο αναρτήθηκε την Κυριακή):

«Σας φωνάζουμε τέσσερις μέρες. Τέσσερις μέρες καλούμε σε βοήθεια. Την πολιτεία, τους φορείς, την τοπική αυτοδιοίκηση.

Η μόνη βοήθεια ήρθε από αυτούς που αποκαλείτε εσείς χωριάτες. Που σαν κατσίκια σκαρφαλώνουν τα βουνά και σβήνουν τις φωτιές, ανοίγουν δρόμους, παλεύουν με το τέρας, προστατεύουν τη μητέρα γη τους.

Και ήρθατε την πέμπτη μέρα όλοι, τα ΜΜΕ, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι φορείς, η πολιτεία, όταν η φωτιά έφτασε στην ξαπλώστρα, στο κέρδος, στο χρήμα, στα νούμερα στατιστικών. Όταν η φωτιά απείλησε τον τουρισμό σας.

Σήμερα πενθώ την ύπαρξή μου γιατί νιώθω ότι η ζωή η δική μου σε αυτόν τον τόπο δε μετράει και δεν ξέρω ειλικρινά για ποιον λόγο είμαι εδώ...»

Διαβάστε και ξαναδιαβάστε τις αράδες και προσπαθήστε να προσδιορίσετε το συναίσθημα που κινούσε το χέρι της: Οργή; Πόνος; Οδύνη; Σκεφτείτε ό,τι θέλετε, πάντως εγώ διέγνωσα το πιο «σαρκοφάγο σκουλήκι» που μπορεί να επιτεθεί στην ανθρώπινη ψυχή: τη ματαίωση.

Όλες αυτές τις μέρες φούντωσε η αίσθηση του αναπότρεπτου (είναι το προηγούμενο σκαλί πριν από τη ματαίωση) και το παράξενο είναι ότι αυτή η αίσθηση δεν προκλήθηκε από το πολιτικό σύστημα. Γι’ αυτό η κλεψύδρα της αξιοπιστίας και της εμπιστοσύνης έχει προ πολλού αδειάσει. Αυτό που έκανε αυτά τα συναισθήματα να θεριέψουν ήταν τα τηλεοπτικά κανάλια, που για ακόμα μια φορά επιδόθηκαν σε μια συστηματική προσπάθεια να κατασκευάσουν εικόνες πολιτικά χειραγωγήσιμες. «Ρεπορτάζ» που έβριθαν από «ηρωισμό», «αυτοθυσία», «καλοσχεδιασμένες επιχειρήσεις διάσωσης», «αλτρουισμό», «συμπόνια»… Ούτε λέξη γι’ αυτά που ανέφερε στην επιστολή η Ροδίτισσα. Και αναρωτιέσαι: Ποιος κρύβει την αλήθεια; Η κοπέλα ή οι «μεταφορείς» ειδήσεων; Η κοπέλα μάλλον δύσκολο.

Τι απομένει; Οι άνθρωποι που -υποτίθεται- μεταφέρουν την πραγματικότητα στα σπίτια μας. Δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: Ή δεν ξέρουν τη δουλειά ή τη γνωρίζουν τόσο καλά, ώστε να μπορούν να παραπλανούν και να αποπροσανατολίζουν, για να απομακρύνουν τη σκέψη αυτών που τους παρακολουθούν από τον πυρήνα και την ουσία του προβλήματος. Διαλέγετε και παίρνετε.

Πριν επιλέξετε, σκεφτείτε ότι η ιστορία διδάσκει πως η στρατηγική της χειραγώγησης, μέσω του συναισθήματος, είναι τόσο παλιά όσο και η προπαγάνδα. Πάντα οι εξουσίες προσπαθούσαν να καλύψουν τα λάθη, τις παραλείψεις, τις σκοπιμότητες και τις ιδιοτέλειές τους, με πομπώδη επίθετα και ουσιαστικά. Ήρωας, αυταπάρνηση, ανδρεία, παλικαριά… ήταν οι κουρτίνες που έκρυβαν τραγωδίες και δράματα.

Αυτό επαναλήφθηκε και με τις πυρκαγιές. Καλοχτενισμένες παρουσιάστριες, κομψοί παρουσιαστές, ασθμαίνοντες ρεπόρτερ, μοχθούσαν να πείσουν για τον επαγγελματισμό, το ενδιαφέρον και την αγωνία όσων σχεδιάζουν και συντονίζουν και για την ακατάβλητη δύναμη των στοιχείων της φύσης. Οι υπόλοιποι -πυροσβέστες, λιμενικοί, αεροπόροι- ήταν τα αποδεικτικά στοιχεία της «επάρκειας» των αρχόντων. Τσιμουδιά για τις τέσσερις μέρες αδιαφορίας. Λέξη για τον ενδεχόμενο εμπρησμό (σε ένα κανάλι η καταγγελία ενός εθελοντή θάφτηκε στα έγκατα της μνήμης για να παραδοθεί στη λήθη). Σιωπή για τις εγκληματικές ευθύνες εκείνων που άφησαν τα δάση χωρίς δασικούς δρόμους, ζώνες ασφαλείας και κρουνούς. Λέξη για την ανυπαρξία φυλακίων παρατήρησης…

Και κάθε άνθρωπος αναρωτιέται: Αν οι πολιτικές εξουσίες ράβουν την πραγματικότητα στα μέτρα τους και αυτοί που υποτίθεται υπάρχουν για να τις ελέγχουν, χορεύουν στον ρυθμό τους, μπορεί να υπάρχει ελπίδα σε αυτόν τον τόπο;

«Όχι, δε φταίει ο καιρός, εσείς φταίτε. Και θα πληρώσετε», έγραψε η Ροδίτισσα στον επίλογο του σημειώματός της. Για τον καιρό θα συμφωνήσω, εκεί που θα διαφωνήσω είναι στα περί… πληρωμής.

*Δημοσιογράφος, συγγραφέας

*****

ΕUROKINISSI

• Ταχυδακτυλουργοί της στρεψοδικίας, βιρτουόζοι της διαστρέβλωσης

 

Τάσος Τσακίρογλου

«Το θέαμα παρουσιάζεται ως μια πελώρια θετικότητα, αδιαφιλονίκητη και απροσπέλαστη. Δεν λέει τίποτα περισσότερο παρά “αυτό που φαίνεται είναι καλό, αυτό που είναι καλό φαίνεται”. Η στάση που καταρχήν απαιτεί είναι αυτή η παθητική αποδοχή». Αυτό γράφει ο Γκι Ντεμπόρ στο εμβληματικό βιβλίο του «Η κοινωνία του θεάματος» (εκδόσεις Μεταίχμιο).

Οι επικοινωνιολόγοι της κυβέρνησης φαίνεται πως ξέρουν καλά τους κανόνες του «θεάματος», αφού ο κανόνας «αυτό που φαίνεται είναι καλό», με τη βοήθεια των πετσωμένων ΜΜΕ, δείχνει να έχει γίνει ένα είδος κοινωνικής συνείδησης. Το προπαγανδίζει η τηλεόραση, άρα είναι καλό!

Οι πολίτες-πελάτες της αγοραίας μας δημοκρατίας δεν πολυσκάνε και δε βάζουν δύσκολα στους εαυτούς τους. Άπαξ και το παίζουν ο ΣΚΑΪ, ο ΑΝΤ1, το OPEN, το MEGA ή η ΕΡΤ, έτσι θα είναι! Όλα που δείχνει το «κουτί» είναι «μια πελώρια θετικότητα, αδιαφιλονίκητη και απροσπέλαστη». Η κατασκευή της πραγματικότητας ως «θετικότητας» έχει πλέον εγκαθιδρυθεί! Τα χοντρά ψέματα και η παραποίηση της πραγματικότητας από τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς του πλασάρονται σαν αδιαμφισβήτητες αλήθειες, ενώ όποιος τολμήσει να αντιδράσει, δέχεται τις επιθέσεις και τη δολοφονία χαρακτήρα από τα «πιστόλια» του κυβερνητικού συστήματος.

Ταχυδακτυλουργοί της στρεψοδικίας, βιρτουόζοι της διαστρέβλωσης και σολίστ της απόκρυψης ταυτόχρονα! Το θέαμα κυριαρχεί και η ουσία πάντα χάνει. Όλα είναι επικοινωνία και η επικοινωνία είναι το παν. Αυτές τις μέρες, η μισή Ελλάδα καίγεται, αλλά τα κανάλια μόνο καλά λόγια έχουν να πουν για την αντίδραση της κυβέρνησης και του κρατικού μηχανισμού. Η σκηνοθεσία, το σενάριο και η παραγωγή είναι έργο των καναλαρχών. Το θέμα είναι για πόσο κρατάει το αναισθητικό και εάν κάποια στιγμή θα ξυπνήσουμε!

ΠΗΓΗ: efsyn.gr