 |
| Αστόρια, Μικρή Αθήνα |
Η χώρα αντιμετωπίζει σωρεία επειγόντων και σοβαρών προβλημάτων. Για να φέρουμε ένα μόνο παράδειγμα, κάθε μέρα διαβάζουμε αποσβολωμένοι ότι κάποιος πέθανε γιατί δεν είχε έρθει το ασθενοφόρο. Διερωτώμαι μήπως η τακτική των ιθυνόντων (και των συστημικών μέσων μαζικής αποβλάκωσης) είναι να μας κάνουν να συνηθίσουμε απλώς και να μη δίνουμε σημασία. Δεν λογαριάζουμε τους θανάτους που δεν μετράμε εξαιτίας ενός καταρρέοντος ΕΣΥ, διαλυόμενου και διαρκώς λεηλατούμενου από τον περίφημο «ιδιωτικό τομέα» (παράδειγμα: έχουμε τους περισσότερους τομογράφους σε όλη την Ευρώπη ανά κάτοικο, αλλά τους λιγότερους ανά δημόσιο νοσοκομείο, και ενίοτε δεν δουλεύουν καν, ώστε η τεράστια ζήτηση να κατευθύνεται στους ιδιώτες εμπόρους υγείας). Αν η κυβέρνηση ήθελε να αντιμετωπίσει αυτό το μείζον εθνικό πρόβλημα θα συγκαλούσε μια ευρύτατη σύσκεψη γιατρών, νοσηλευτικού προσωπικού, ειδικών της υγείας, πολιτικών κομμάτων και κοινωνικών φορέων, θα ζητούσε τις προτάσεις τους, ώστε να καταρτίσει ένα επείγον σχέδιο σωτηρίας του ΕΣΥ (και όχι των ιδιωτικών επιχειρήσεων υγείας).
Θέλετε κι άλλο παράδειγμα; Εγώ θα έτρεμα αν βρισκόμουν στη θέση της κυβέρνησης με την Αθήνα να είναι μια ωρολογιακή «θερμική βόμβα», χωρίς κανένα σχέδιο δράσης για την άμυνα, βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, του πληθυσμού της πρωτεύουσας, σχεδόν του μισού της χώρας, από τους όλο και μεγαλύτερης διάρκειας, όλο και πιο θανατηφόρους καύσωνες, περιλαμβανομένης ιδίως της προστασίας των πιο ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού (εργαζόμενοι εκτός κτιρίων, ασθενείς και ηλικιωμένοι, άνθρωποι που δεν έχουν κλιματισμό ή τη δυνατότητα να πληρώσουν μεγάλους λογαριασμούς ρεύματος). Πόσο μάλλον που η Αττική μπορεί να απειληθεί ταυτόχρονα, στο πιο εφιαλτικό σενάριο, από μπλακ άουτ, πυρκαγιές και αυξημένη ατμοσφαιρική ρύπανση, όπως έγινε το 2021.
Το 2021 βέβαια λύθηκε αυτό το πρόβλημα γιατί κανείς δεν κάθισε να μετρήσει τους νεκρούς από την ταυτόχρονη παρατεταμένη ζέστη και τον καπνό από τις πυρκαγιές στο Τατόι και τη Βαρυμπόμπη που έπνιξε το Λεκανοπέδιο. Για την ακρίβεια τους μέτρησε ένας, ο καθηγητής Ιωαννίδης, δηλαδή συνέκρινε τον Αύγουστο 2021 με τους συνήθεις Αυγούστους και ανακάλυψε το πλεόνασμα νεκρών. Το είπε μια μέρα στο κανάλι «Κόντρα» ουδείς όμως ενδιαφέρθηκε να ψάξει περαιτέρω και να αναδείξει την υπόθεση, ούτε καν η αντιπολίτευση, που τώρα διερωτάται, και θα διερωτάται για πολύ καιρό ακόμα, κατά τα φαινόμενα, τι της συνέβη στις εκλογές. Δύο χρόνια αργότερα κανείς δεν ασχολείται με ένα θέμα που συνιστά μείζονα απειλή για τη χώρα.
Η όλη υποδομή της χώρας ήταν ανεπαρκής και ανεπαρκώς συντηρούμενη ήδη πριν έρθει η κλιματική κρίση. Τώρα είναι ακόμα περισσότερο. Βέβαια, δεν είναι μόνο η ανεπάρκεια των υποδομών, είναι και η διάλυση του κράτους. Αλλά το κράτος δεν μπορεί να γίνει πιο αποτελεσματικό με εισαγωγή υπολογιστικών αλγορίθμων. Δεν μπορεί να υπάρξει αποτελεσματικό κράτος όταν η χώρα ολόκληρη πνίγεται από τις αναθυμιάσεις της διαφθοράς και του εγκλήματος.
Ενώ αυτά και άλλα πολλά συμβαίνουν στη χώρα, ενώ ο Πρωθυπουργός αρχίζει τον περίφημο διάλογο με την Τουρκία, ξαφνικά, μέσα στο κατακαλόκαιρο, η κυβέρνηση αποφάσισε χρησιμοποιώντας πανηγυρικούς τόνους να εισηγηθεί την πλήρη άρση των περιορισμών στο δικαίωμα ψήφου των αποδήμων. Πού άραγε οφείλεται αυτό το ξαφνικό κατεπείγον ενδιαφέρον; Ποια «μύγα» την τσίμπησε; (Βέβαια το πιθανότερο είναι ότι δεν την τσίμπησε καμιά μύγα. Είχε ετοιμάσει το νομοσχέδιο της και ήταν έτοιμη από καιρό, ώστε εκμεταλλευόμενη και το κατακαλόκαιρο και το σοκ που έχει υποστεί η αντιπολίτευση να το περάσει χωρίς πολλά, πολλά). Πολλά λέγονται και για παρασκηνιακές συναλλαγές της κυβέρνησης με κόμματα της αντιπολίτευσης, πλην ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, αλλά δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για τις πληροφορίες που έρχονται.
Το ενδιαφέρον της Αθήνας για τους ομογενείς
Τίποτα στα έως τώρα πεπραγμένα της κυβέρνησης δεν πείθει για το ενδιαφέρον της για τους ομογενείς. Όλες άλλωστε σχεδόν οι ελληνικές κυβερνήσεις φημίζονται για τα πολύ παχιά λόγια και το ελάχιστο ενδιαφέρον για τους απόδημους Έλληνες. Υπάρχει ένα εργαλείο για τους απόδημους Έλληνες, το Συμβούλιο Αποδήμου Ελληνισμού, που δημιούργησε η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου το 1995 και είναι ο επίσημος σύμβουλος του κράτους για τα θέματά τους. Πρακτικά δε λειτουργεί και η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτα για να λειτουργήσει.
Ο κυριότερος παραγωγικός πόρος της Ελλάδας, οι νέοι επιστήμονες, μεταναστεύουν μαζικά στο εξωτερικό. Δεν υπάρχει κανένα σοβαρό πρόγραμμα για να επαναπατριστούν, όσο αυτό είναι δυνατό.
Πέραν ορισμένων δηλώσεων, δεν είδαμε καμία αποτελεσματική δράση, ανάλογη με τη σημασία του θέματος, για την υπεράσπιση και απελευθέρωση του Δημάρχου Χειμάρρας, δηλαδή για την τύχη του εναπομένοντος ελληνισμού στη γειτονική χώρα, ένα θέμα στρατηγικής σημασίας για τον Ελληνισμό. Ο κ. Μητσοτάκης έσπευσε να δηλώσει το μεγάλο, κατά προτεραιότητα ενδιαφέρον του για τους αποδήμους την ίδια στιγμή ακριβώς που η κυβέρνησή του αγνοεί πλήρως τις δραματικές εκκλήσεις της ελληνικής παροικίας της Βενεζουέλας και κλείνει την ελληνική πρεσβεία στο Καράκας. Από παντού άλλωστε έρχονται διαμαρτυρίες για τη διάλυση, και επί των ημερών της κυβέρνησης αυτής, των ελληνικών σχολείων στο εξωτερικό. Δες ενδεικτικά εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.
Στην πρεμούρα της όχι απλώς να ταχθεί με το ΝΑΤΟ στο Ουκρανικό, αλλά να δείξει ότι είναι «βασιλικότερη του βασιλέως», η ελληνική κυβέρνηση αγνόησε εξάλλου παντελώς τα συμφέροντα της μεγάλης ελληνικής παροικίας στο Ντονμπάς. Να υπογραμμίσουμε ότι η Ουκρανία «εξαφάνισε» με νόμο την ελληνική, όχι όμως και την ταταρική (προστατευόμενη της Τουρκίας) μειονότητα, χωρίς αυτό, όχι να προκαλέσει τις έντονες διαμαρτυρίες της Ελλάδας, αλλού ούτε και να κάμψει στο παραμικρό την αποφασιστικότητα της Αθήνας να υποστηρίξει το Κίεβο, περιλαμβανομένων ακόμα και των Νεοναζί της πολιτοφυλακής Αζόφ που μίλησαν μάλιστα και στην ελληνική Βουλή.
Εξίσου άσχημα είναι τα πράγματα με τον ιστορικό ελληνισμό της Κριμαίας. Οι ελληνικές αρχές, μετά το 2014, πιστές στο δόγμα «πρώτα η Αμερική» αρνούνται να δώσουν ακόμα και βίζα στους Έλληνες της περιοχής για να επισκεφθούν τους συγγενείς τους στην Ελλάδα. Ο λόγος; Δεν αναγνωρίζουν τα χαρτιά τους ως πολιτών της Ρωσικής Ομοσπονδίας, επειδή δεν αναγνωρίζουν την προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσία (για την οποία βεβαίως δεν ευθύνονται οι ελληνικής καταγωγής πολίτες της!). Πρόκειται για μια ακόμα απάνθρωπη εκδήλωση φιλο-ΝΑΤΟϊκού πρωταθλητισμού. Γιατί φυσικά μπορεί να βρεθεί μια λύση να έρχονται οι άνθρωποι στην Ελλάδα αν το θέλουν. Δε σημαίνει ασφαλώς αυτό αναγνώριση της προσάρτησης της Κριμαίας! Σημαίνει αντιμετώπιση ενός ανθρωπιστικού προβλήματος που αφορά τους ομογενείς μας στην Κριμαία και τους συγγενείς τους στην Ελλάδα.
Τι να πούμε εξάλλου για το γεγονός ότι ομογενείς, διαπρεπείς επιστήμονες, ενίοτε και κορυφαίοι από την πρ. ΕΣΣΔ, φυτοζωούν, όσοι επιβιώνουν, έχοντας χάσει, χάρη στα μνημόνια, και την προθυμία των ελληνικών κυβερνήσεων να τα εφαρμόσουν, τα μικρά, γλίσχρα επιδόματα που τους έδινε το ελληνικό κράτος και που ήταν μια μικρή βέβαια, ζωτικής όμως σημασίας ανάγκη τους; Άλλοι ομογενείς από την πρώην ΕΣΣΔ βρίσκονται, 25 χρόνια μετά τον ερχομό τους στην Ελλάδα σε διοικητική ομηρεία και απειλούνται με απέλαση.
Αν λοιπόν αυτή είναι η κατάσταση και αυτό είναι το εν τοις πράγμασι ενδιαφέρον της Αθήνας για τους απόδημους και τους ομογενείς, γίνεται ακόμα πιο εύλογο το ερώτημα γιατί η κυβέρνηση επείγεται τόσο πολύ και θεωρεί τόσο σημαντική την εξασφάλιση της δυνατότητας σε έναν Ελληνοαμερικανό, Ελληνοαυστραλό ή Ελληνονεοζηλανδό τρίτης γενεάς, να ψηφίζει στην Ελλάδα, ακόμα και αν ενδεχομένως δεν έχει πατήσει ποτέ το πόδι του στη χώρα, ή δεν έχει εκπληρώσει την υποχρέωση της στρατιωτικής θητείας που οφείλουν όλοι οι Έλληνες άρρενες πολίτες; Και είναι εν τέλει σωστό να έχουν πλήρη εκλογικά δικαιώματα αυτοί οι άνθρωποι, όσο τουλάχιστον δεν κατοικούν και δεν έχουν πραγματικούς δεσμούς με την Ελλάδα; Τι επιδιώκεται με αυτή τη ρύθμιση; Μια πρώτη απάντηση στο επόμενο άρθρο μας (σ.σ.: Παρατίθεται ακολούθως).
*****
Ψήφος Αποδήμων: Made in USA «κοπτοραπτική» εκλογικού σώματος»
Πρόκειται για τη δημιουργία ενός «αμερικανικού κόμματος» που θα μπορεί να επηρεάζει την ελληνική πολιτική, υπέρ όποιου κόμματος θέλει η Ουάσιγκτον.
Σε προηγούμενο άρθρο μας εκφράσαμε την απορία μας για τον κατεπείγοντα χαρακτήρα της ρύθμισης που προωθεί μέσα στο κατακαλόκαιρο (και με την αντιπολίτευση σε συνθήκες σοκ και δέους) η κυβέρνηση, προκειμένου να άρει όλους τους, ήδη πολύ λίγους, περιορισμούς στην ψήφο των αποδήμων. Στο ίδιο άρθρο παραθέσαμε σωρεία στοιχείων που καταδεικνύουν ότι το πραγματικό ενδιαφέρον της κυβέρνησης για τους ομογενείς και τα προβλήματά τους είναι σχεδόν μηδαμινό. Αυτά τα δύο μας νομιμοποιούν να εκφράσουμε μια καταρχήν καχυποψία για τα κίνητρα της κατεπείγουσας κυβερνητικής πρωτοβουλίας.
Έχω ζήσει ο ίδιος πολλά χρόνια στο εξωτερικό και έχω συναντήσει πάρα πολλούς Έλληνες σε όλα τα σημεία του πλανήτη. Είμαστε, μαζί με τους Αρμένιους και τους Εβραίους, ο λαός με την μεγαλύτερη παγκόσμια διασπορά. Βρίσκει κανείς Έλληνες στα πιο απίθανα σημεία της Γης και ίσως οι μισοί Έλληνες ζουν εκτός Ελλάδας. Οι περισσότεροι Έλληνες που συνάντησα στο εξωτερικό είχαν μια μεγάλη αγάπη για την Ελλάδα και ένα σπουδαίο «εθνικό φρόνημα», δηλαδή αίσθηση αλληλεγγύης προς τους άλλους Έλληνες. Είναι εγκληματική η αδιαφορία που έχουν επιδείξει διαδοχικές κυβερνήσεις για αυτό το μεγάλο εθνικό κεφάλαιο. Η Ελλάδα θα μπορούσε πάρα πολύ να ωφεληθεί αν βοηθούσε την οργάνωση αυτών των ομογενών και τους δεσμούς τους με τη χώρα. Βέβαια αυτό προϋποθέτει μια Ελλάδα όρθια, υποκείμενο της ιστορίας της, όχι μια Ελλάδα κλωτσοσκούφι στα χέρια ξένων δυνάμεων και μεγάλων, εγχώριων και ξένων οικονομικών συμφερόντων.
Αν βέβαια οι περισσότεροι ομογενείς διακρίνονται για το εθνικό τους φρόνημα, αυτό δεν συμβαίνει με όλους. Ποιος μπορεί να ξεχνάει για παράδειγμα τον θλιβερό ρόλο που έπαιξαν οι μεγάλες ελληνοαμερικανικές οργανώσεις στην υποστήριξη της αντεθνικής Χούντας που, αφού έβαλε «στον γύψο» τον ελληνικό λαό, αφού βασάνισε άγρια τους καλύτερους Έλληνες αξιωματικούς, όπως τον αείμνηστο Μουστακλή, έκανε δώρο στην Τουρκία, ενεργώντας υπό τις εντολές των Ηνωμένων Πολιτειών, τη μισή Κύπρο; Εδώ οι μεγάλες ελληνοαμερικανικές οργανώσεις (όχι βέβαια η πλειοψηφία των απλών Ελληνοαμερικανών) έπαιξαν ολέθριο αντεθνικό ρόλο κατά της πατρίδας τους για λογαριασμό της CIA. Στη διάρκεια της δικτατορίας, οι χουντικοί μέσα από τους ΑΧΕΠΑ και την Αρχιεπισκοπή, ηγεμόνευαν σχεδόν δικτατορικά στην ελληνική κοινότητα, εξοστρακίζοντας, ακόμα και καρφώνοντας κάθε αριστερό στοιχείο. Η ειρωνεία του πράγματος είναι ότι σπόνσορές τους υπήρξαν και τα δύο μεγάλα αμερικανικά κόμματα, και οι Ρεπουμπλικάνοι και οι Δημοκρατικοί.
Η χρήση ελληνοαμερικανικών ομάδων, όχι για να υπερασπιστούν τα ελληνικά συμφέροντα στην Ουάσιγκτον, αλλά τα αμερικανικά συμφέροντα στην Ελλάδα συνεχίζεται και σήμερα. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της κυρίας Σοφίας Νικολάου, πρώην στελέχους της άκρας αριστεράς, που την πήρε μια ομάδα Ελληνοαμερικανών με προσβάσεις στον Λευκό Οίκο και το αμερικανο-ισραηλινό λόμπυ, την «εκπαίδευσαν» στις ΗΠΑ και στη συνέχεια την έστειλαν εδώ, όπου ανέλαβε τον χειρισμό της υπόθεσης Κουφοντίνα, πώς δηλαδή να εξωθηθεί το στέλεχος της «17 Νοέμβρη» σε απεργία πείνας και θάνατο τελικά, για να εξυπηρετηθεί μια νέα «στρατηγική της έντασης». Το πολύ ενδιαφέρον ιστορικό αυτής της κυρίας, που διέπρεψε και στις απευθείας αναθέσεις, περιγράφει ο δημοσιογράφος Άρης Χατζηστεφάνου σε άρθρο του. Αξίζει να το διαβάσετε, αν θέλετε να ξέρετε πως λειτουργεί ένας από τους μηχανισμούς ελέγχου της χώρας από τις ΗΠΑ (και όχι μόνο).
Άλλωστε πρέπει στο σημείο αυτό να επισημάνουμε και κάτι ακόμα. Οι Έλληνες του εξωτερικού δεν είναι μόνο Έλληνες. Είναι συχνά και Αμερικανοί, Γερμανοί, Ρώσοι, Αυστραλοί, υπό την έννοια ότι δεν τους καθορίζει αποκλειστικά η εθνική τους καταγωγή, αλλά και το που ζουν, δρουν και επηρεάζονται. Δεν πρόκειται για κάποια συνωμοσία, αλλά για κάτι απόλυτα φυσικό.
Επιπλέον, όσο και αν αγαπάνε την Ελλάδα (και μερικές φορές την αγαπάνε περισσότερο από τους ‘Ελληνες του… εσωτερικού) δεν σημαίνει ότι την γνωρίζουν. Όσους Ελληνοαμερικανούς συνάντησα στη ζωή μου μου έδωσαν την εντύπωση ότι η εικόνα που έχουν για την Ελλάδα είναι ακριβώς η εικόνα που είχαν όταν την εγκατέλειψαν, οι ίδιοι και οι πατεράδες ή παππούδες τους, για να αποδημήσουν, το 1910, το 1930, το 1950 – το ίδιο και οι πολιτικές τους πεποιθήσεις. Οι αντιλήψεις τους δεν ανατροφοδοτήθηκαν έκτοτε από νέα βιώματα και πληροφορίες, ούτε και επηρεάζονται από το τι συμβαίνει στην Ελλάδα.
Μερικοί σχολιαστές, για τις προθέσεις των οποίων δεν αμφιβάλλω, μιλάνε για ένα ελληνικό έθνος είκοσι εκατομμυρίων. Εγώ δεν διαφωνώ με την ιδέα να προσπαθήσουμε να δυναμώσουμε τις σχέσεις αλληλεγγύης και κοινής ταυτότητας αυτού του υποψήφιου «μείζονος έθνους». Θα είναι πολύ σημαντικό για τη χώρα να το κάνουμε. Αλλά δεν είναι η απόδοση ψήφου το καλύτερο μέσο για να επιτευχθεί αυτή η επιδίωξη. Και ούτε βέβαια μπορούμε να αναθέσουμε σε αυτό το κυρίως φαντασιακό, επί του παρόντος τουλάχιστον, «μείζον έθνος» να κυβερνά την Ελλάδα. Δεν το έκανε ούτε ο κ. Νετανιάχου αυτό, παρόλο που οι δεσμοί των Εβραίων της διασποράς με το Ισραήλ είναι πολύ ισχυρότεροι των δεσμών των Ελλήνων της διασποράς με την Ελλάδα. Ούτε επιτρέπεται να αποσυνδέσουμε την έννοια και τα δικαιώματα του πολίτη από τις υποχρεώσεις του, όπως αίφνης η εκτέλεση στρατιωτικής θητείας, η πληρωμή των φόρων κλπ.
Δηλαδή αν ζούσαμε το 1840 τι θα λέγαμε; Να έχουν δικαίωμα ψήφου οι Έλληνες της Οθωμανικής, της Ρωσικής και της Αυστρο-ουγρικής Αυτοκρατορίας, πολύ περισσότεροι από τους Έλληνες της τότε Ελλάδας;
Αντιπαραθέτοντας το έθνος στο κράτος διαλύουμε στην πραγματικότητα το έθνος-κράτος και τη δημοκρατία, που οι Αρχαίοι την όρισαν ως το κράτος του Δήμου, δηλαδή των συνελεύσεων των Πολιτών, καταστρέφουμε δηλαδή το δημοκρατικό κράτος ως πολιτικό σχέδιο ανθρώπων που ενώνονται από ένα σύνολο δικαιωμάτων και υποχρεώσεων.
Αυτά είναι παραλογισμοί. Η Κύπρος έχει πολύ δίκιο, νομίζω, που περιορίζει ουσιαστικά το δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι στους διαμένοντες στην κυπριακή επικράτεια πολίτες της. Δεν είναι δυνατόν άνθρωποι που μπορεί ούτε καν να έχουν πατήσει το πόδι τους στην Ελλάδα να έχουν δικαίωμα λόγου στο πώς θα κυβερνάται η Ελλάδα.
Ο συνταγματικός νομοθέτης άλλωστε προέβλεψε τη δυνατότητα περιορισμού στο δικαίωμα των ομογενών να ψηφίζουν, ακριβώς γιατί αντιλαμβανόταν ότι δεν μπορεί να αποδοθεί χωρίς όρους και προϋποθέσεις.
Αυτά ως προς τη «θεωρία» του πράγματος. Πρακτικά οι πληροφορίες μας από άριστα πληροφορημένες πηγές λένε ότι ήδη από αρκετά χρόνια, κύκλοι προσκείμενοι στην ΑΧΕΠΑ, εργάζονται για να δημιουργήσουν ένα παγκόσμιο δίκτυο ομογενών (όχι μόνο Ελληνοαμερικανών) που να το επηρεάζουν και χειραγωγούν οι ίδιοι (πόσο μάλλον που όσοι θα συμμετέχουν σε αυτό θα έχουν ελάχιστη επαφή με την ελληνική πραγματικότητα) και που να έχει τη δυνατότητα να ψηφίζει στις ελληνικές εκλογές.
Αυτά δεν έχουν να κάνουν με οποιοδήποτε ενδιαφέρον για τους απόδημους και ομογενείς Έλληνες. Πρόκειται για τη δημιουργία ενός «αμερικανικού κόμματος» που θα έχει μόνιμη δυνατότητα να επηρεάζει την ελληνική πολιτική, υπέρ της ΝΔ σήμερα, υπέρ όποιου κόμματος θέλει η Ουάσιγκτον αύριο. Θα αποτελέσει ένα ακόμα μέτρο, προκειμένου να καταστεί ακόμα περισσότερο εικονική (fake) η «κοινοβουλευτική δημοκρατία» που διαθέτουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου