Οι ελιές

Γράφει ο Μπάμπης Μιχάλης 

 

Η καλλιέργεια των λιόδεντρων δεν απέδιδε εισόδημα εδώ και χρόνια για όσους είχαν μικρό κλήρο. Φέτος, με τις τιμές των καυσίμων και των λιπασμάτων στα ύψη, τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο δύσκολα για τους ανθρώπους που ζουν από την ελιά. Τα επιπλέον μεροκάματα -από κλαδέματα, οργώματα, μάζεμα του καρπού σε κτήματα άλλων- με τα οποία συμπλήρωναν το εισόδημά τους περιορίστηκαν.

Χτυπημένοι από την παρατεταμένη οικονομική κρίση, οι «Αθηναίοι» του χωριού αδυνατούν πλέον να καλύψουν τη φροντίδα των κτημάτων που τους άφησαν οι γονείς τους. Ελάχιστοι οργώνουν, κανείς δεν λιπαίνει ενώ όλο και λιγότεροι είναι αυτοί πουν μπαίνουν στον κόπο να μαζέψουν τη σοδειά. Δεν υπάρχουν τα χρήματα για τα εργατικά. Ο ελαιώνας μαραζώνει, τ’ αγριόχορτα και τα βάτα σκεπάζουν σιγά σιγά τις ελιές. Μια γη που καλλιεργήθηκε συνεχώς για πάνω από τρεις χιλιετίες, με μόχθο, φροντίδα και αγάπη, αργοπεθαίνει αβοήθητη.

Την ίδια στιγμή όλο και πιο συχνές είναι οι επισκέψεις των υποψήφιων «αγοραστών» στο καφενείο του χωριού. Δύο χιλιάδες το στρέμμα, η τιμή που δίνουν. Οχι, δεν πρόκειται για μεγαλοαγρότες. Είναι οι άνθρωποι των φωτοβολταϊκών. Αγοράζουν γη. Γη καλλιεργήσιμη που μέσα της έχει δέντρα υπεραιωνόβια. Θέλουν να τα ξεριζώσουν και στη θέση τους να «σπείρουν» φωτοβολταϊκά πάρκα. Αγοράζουν με χρήμα επιδοτούμενο και θέλουν πολλά στρέμματα. Η χρήση της γης αλλάζει. Μαζί και ο τρόπος που αυτή κατανέμεται. Ολο και λιγότεροι κατέχουν πλέον ένα κομμάτι γης, ένα σπίτι, ένα ακίνητο. Ακτημοσύνη και φεουδαλισμός ξαναφυτρώνουν. Αντισταθείτε… Για τα παιδιά σας, αν μη τι άλλο.