Το νοσοκομειακό ράντζο

Της Χρύσας Καραμήτρου

Άνθρωποι σε ράντζα στους διαδρόμους των κλινικών των δημόσιων νοσοκομείων! Εκεί όπου τα φώτα δεν σβήνουν ποτέ! Και σε αυτή τη φωταγωγημένη «προθήκη» εκτίθεται -βίᾳ οὐχ ἑκόν- μπροστά στα μάτια όλων το αναγκεμένο, το αδύναμο, το σώμα που νοσεί, ως «έκθεμα-προϊόν» και απόδειξη ταυτόχρονα, μιας κυνικής πολιτικής, μιας ωμής αντιμετώπισης της αξίας της ανθρώπινης υπόστασης και ζωής!

Τα ράντζα, με τον χαρακτήρα του έκτακτου αλλά και του πρόχειρου σηκώνουν σχεδόν μόνιμα το «βάρος» του σωματικού, του ψυχολογικού και του συναισθηματικού πόνου του ανθρώπου που νοσεί μακριά από την ασφάλεια ενός νοσοκομειακού δωματίου και μιας νοσοκομειακής κλίνης, την οποία και δικαιούται και έχει μεγάλη ανάγκη. Το ασθενές ανθρώπινο σώμα αντιμετωπίζεται από την εξουσία ως μια αδρανής μάζα, ως «dead weight», ως ένα άλλο «άχθος αρούρης», ένα «βάρος της γης», που «κοστίζει» εξαιρετικά πολύ και γι’ αυτό καταδικάζεται να βιώσει την ασθένειά του ως τιμωρία πάνω στο «ράντζο-βωμό» της πιο αγοραίας οικονομικής πολιτικής για τη δημόσια περίθαλψη και υγεία!

«Leben als last», «η ζωή ως βάρος», υποστήριζε το Υπουργείο Προπαγάνδας του Χίτλερ, για να δικαιολογήσει την εξολόθρευση χιλιάδων ανθρώπων με σωματικές και νοητικές αναπηρίες, ενταγμένων στα προγράμματα «ευθανασίας» των Ναζί, στα ειδικά για την περίσταση νοσηλευτικά ιδρύματα της χώρας. Σε αυτά τα προγράμματα, αρχικά, οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό παροτρύνονταν να παραμελούν τους ασθενείς, οι οποίοι εντέλει κατέληγαν από ασθένειες ή από ασιτία. Αργότερα, στο έργο της διαλογής εμπλέκονταν και ειδικοί εξωτερικοί «σύμβουλοι», που αποφάσιζαν ποιοι, με ποια σειρά και με ποιο τρόπο θα πεθάνουν.

Εκεί λοιπόν τότε σάρωνε η εγκληματική «επιμέλεια» των Γερμανών κυβερνώντων. Σήμερα, στα δικά μας νοσοκομεία κυριαρχεί η εγκληματική «αμέλεια» των εγχώριων κυβερνώντων και πολιτικών για την Υγεία. Στα υπερπλήρη από ασθενείς, υποστελεχωμένα από το αναγκαίο προσωπικό και ρημαγμένα από τη χρόνια υποχρηματοδότηση νοσοκομεία μας συντελείται ένα διαρκές έγκλημα. Όταν μέσα σε ένα χρόνο σημειώνεται αύξηση του συνολικού αριθμού των θανάτων, αυτό σημαίνει ότι γινόμαστε μάρτυρες μιας μεγάλης υγειονομικής κρίσης. Μιας κρίσης, κατά την οποία οι άνθρωποι πεθαίνουν και από άλλα νοσήματα, κι όχι μόνο από κορονοϊό, αφημένοι στις συμπληγάδες των τραγικών ελλείψεων του δημόσιου συστήματος υγείας. Μιας κρίσης που δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας μεταφυσικής, θεϊκής μάνητας, αλλά μιας υπαρκτής και για χρόνια εφαρμοζόμενης απάνθρωπης πολιτικής!

Το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό σε εγκατάλειψη! Οι άνθρωποι της Υγείας καταδικασμένοι στη σωματική και ψυχολογική εξουθένωση! Ωστόσο, παλεύουν για να τιμήσουν τον όρκο τους και να υπηρετήσουν την ανθρώπινη ζωή. Τα υποκριτικά χειροκροτήματα στον αγώνα τους εν μέσω πανδημίας «επιστράφηκαν» ως ανεπιθύμητα στους εμπνευστές τους. Ένα σύστημα υγείας υπό κατάρρευση με τους ασθενείς σε διαρκή κίνδυνο! Ο νοσηλευόμενος στο ράντσο, που θα χρειαστεί οξυγόνο ή μετάγγιση ή οποιαδήποτε μορφή επίπονης και κρίσιμης θεραπείας, είναι -από εκεί και πέρα- λίγο πολύ και έρμαιο της καλής ή της κακής του τύχης!

Μέσα στη μοναξιά της ασθένειας, ο φθαρτός και σωματικά αδύναμος άνθρωπος, ο μη παραγωγικός καθότι παρεκκλίνων από την «ευταξία» της υγείας, άμεσα βιώνει πια την ευθραυστότητα της ανθρώπινης φύσης, καθώς δεν μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό του, μια και είναι απολύτως δέσμιος των περιορισμών και των ορίων που τίθενται από την ίδια την ασθένειά του! Η νοσηλεία στα ράντζα προσβάλλει τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια του ανθρώπου που βρίσκεται μέσα στη δίνη αυτής της δυσκολίας και βάζει εμπόδια στον τιτάνιο αγώνα, τον δικό του, των γιατρών του και των οικείων του.

"Oι απάνθρωπες λίστες αναμονής για ένα κρεβάτι, οι λίστες της ζωής σε αναμονή ή οι λίστες της ζωής με το κομμάτι, εκτός από τη στοιχειώδη ανθρωπιά μας για τους αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας, πολύ περισσότερο δοκιμάζουν και τα αντανακλαστικά μας για τη διεκδίκηση και την αξίωση μιας δίκαιης και έννομης κοινωνίας για όλους"

Ωστόσο, από την άλλη οι απάνθρωπες λίστες αναμονής για ένα κρεβάτι, οι λίστες της ζωής σε αναμονή ή οι λίστες της ζωής με το κομμάτι, εκτός από τη στοιχειώδη ανθρωπιά μας για τους αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας, πολύ περισσότερο δοκιμάζουν και τα αντανακλαστικά μας για τη διεκδίκηση και την αξίωση μιας δίκαιης και έννομης κοινωνίας για όλους. «Είμαστε σε πόλεμο» ανακοίνωνε ο πρωθυπουργός στο ξεκίνημα της πανδημίας και δεν άργησε να διαφανεί ενάντια σε ποιους τελικά ο «πόλεμος» αυτός διεξάγεται! Το δικαίωμα στην υγεία κατοχυρώνεται συνταγματικά ως ατομικό και κοινωνικό δικαίωμα και η πολιτεία οφείλει να λαμβάνει μέτρα για την εξασφάλιση, την προαγωγή και την προστασία του. Το στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα της υγείας καταστρατηγείται και κουρελιάζεται μαζί με το Σύνταγμα και όλες τις Συμβάσεις και τις Συνθήκες που το κατοχυρώνουν, όταν εν καιρώ ειρήνης εκλείπει ακόμη και αυτή η απλή νοσοκομειακή κλίνη για το ανθρώπινο σώμα που νοσεί.

Όλοι είμαστε «εν δυνάμει ασθενείς» μέσα στα απρόβλεπτα και ανεξέλεγκτα γυρίσματα της ζωής! Οι ανάγκες και τα δικαιώματα των ανθρώπων δεν είναι βάρος για την κοινωνία! Αντίθετα, βάρος για την κοινωνία είναι εκείνοι που απεργάζονται σχέδια διάλυσης της δημόσιας υγείας για τους πολλούς, εξασφαλίζοντας βεβαίως ταυτόχρονα κέρδη κι ευεξία για τους λίγους. Ας μην επιτρέψουμε άλλο πια αυτό το απάνθρωπο υγειονομικό παρόν να είναι και το ζοφερό, εφιαλτικό μας μέλλον!

ΠΗΓΗ