Γράμμα για την 17η Νοέμβρη σε ένα παιδί που γεννήθηκε το 2021

Γιάννης Κέμμος

 

Του Παναγιώτη Κολέλη

 

Αστέρι μου, εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο.

Με κοιτάς έκπληκτη, αφού στο «εδώ» βλέπεις μόνο τον μπαμπά σου. Κοιτάς φευγαλέα γύρω σου, με τα μεγάλα απονήρευτα μάτια σου, ψάχνοντας για το «Πολυτεχνείο». 

Δεν διακρίνεις τίποτα. Μόνο εγώ κι εσύ. Και τα τουβλάκια μας.

Κι, όμως. Εσύ κι εγώ είμαστε εδώ και παίζουμε επειδή η εξέγερση του Πολυτεχνείου συνέβη. 

Δεν είναι κάτι που κάποιοι ρομαντικοί αιθεροβάμονες φαντάστηκαν. Ο λαός το πίστεψε. Οι καμπάνες σήμαναν. Τα γελαστά παιδιά πήραν τις θέσεις τους. Η μάχη δόθηκε. Η ιστορία κίνησε.

Γονείς, παππούδες, συμμαθητές, συγγενείς και φίλοι, όρθωσαν το ανάστημά τους. Ζύγιασαν τις δυνάμεις τους, τιθάσευσαν τους φόβους τους, ξεπέρασαν τον εαυτό τους και πάλεψαν με καταχωνιασμένο το εγώ και με μπροστάρη το ΕΜΕΙΣ.

Τώρα που προσπαθείς δειλά να κάνεις τα πρώτα σου βήματα και να πεις τις πρώτες σου λεξούλες, που πέφτεις συνεχώς και σηκώνεσαι, που χαμογελάς και λαμποκοπάω ολόκληρος μαζί σου, που αφήνουμε μαζί ένα λουλούδι στο μνημείο, πρέπει να γνωρίζεις πως κάποιοι πάλεψαν για να είμαστε εσύ κι εγώ εδώ.

Για να μπορείς αύριο να περπατήσεις ελεύθερη στους δρόμους, να σπουδάσεις αυτό που αγαπάς, να εργαστείς με αξιοπρέπεια.

Κι ήταν πολλοί, αστέρι μου, όσοι αγωνίστηκαν για το «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». 

Ψωμί, για να ζήσουμε σαν άνθρωποι.

Παιδεία, για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Ελευθερία, για να παραμείνουμε άνθρωποι.

Να παλέψεις και για τα τρία, όταν μεγαλώσεις. 

Για να ζήσεις σαν άνθρωπος, να γίνεις καλύτερος άνθρωπος και να καταφέρεις να παραμείνεις άνθρωπος μέχρι το τέλος.

ΠΗΓΗ