Γράφει ο Τάσος Τσακίρογλου
Οταν φτάνει η μέρα, βγαίνουμε από τη σκιά,
Φλεγόμενοι και ατρόμητοι
Κι η νέα αυγή ανθίζει καθώς την απελευθερώνουμε,
Γιατί πάντα υπάρχει φως,
Αρκεί να είμαστε γενναίοι αρκετά για να το δούμε,
Αρκεί να είμαστε γενναίοι αρκετά φως να γίνουμε.
(Απόσπασμα από το ποίημα της Αμάντα Γκόρμαν «Ο λόφος που ανεβαίνουμε»*, το οποίο διάβασε στην τελετή ορκωμοσίας του Μπάιντεν)
Πώς λοιπόν θα βγούμε από τη σκιά; Πώς θα απελευθερώσουμε τη νέα αυγή ώστε να ανθίσει; Οπως λέει η 22χρονη Αφροαμερικανίδα ποιήτρια, «Γιατί πάντα υπάρχει φως». Ομως πρέπει να είμαστε αρκετά γενναίοι για να το δούμε. Δηλαδή να μπορούμε να δούμε ένα έστω μικρό φως μέσα στο σκοτάδι. Η ικανότητα να βλέπουμε το φως συνεπάγεται διανοητικό θάρρος και ρήξη με το σκοτάδι που σήμερα σκεπάζει σχεδόν όλο τον κόσμο. Σημαίνει γενναιότητα να εφευρίσκουμε νέα θεωρητικά εργαλεία για να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα. Απαιτεί έναν συνδυασμό συναισθηματικής αντίδρασης στη βαρβαρότητα και ορθολογικής ανάλυσης των τρόπων για να την υπερβούμε.
«Αρκεί να είμαστε γενναίοι αρκετά φως να γίνουμε». Πώς μπορεί κάποιος να γίνει φως; Και γιατί αυτό προϋποθέτει να δείξουμε γενναιότητα; Προφανώς γιατί σε κάθε πράξη αντίστασης, σε κάθε στιγμή εξέγερσης, κάτι και από εμάς τους ίδιους «καίγεται». Γιατί αλλαγή σημαίνει και θυσία. Τίποτα δεν αλλάζει εάν κατά βάθος θέλουμε να μείνουν όλα ίδια: οι ζωές, η σπατάλη, η κατανάλωση, οι ανέσεις και ο τρόπος ζωής μας. Ενας τρόπος ζωής που οδηγεί με όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα στον αφανισμό του είδους μας και μαζί στην καταστροφή όλου του πολιτισμού που έχουμε δημιουργήσει.
Και τη «νέα αυγή» πρέπει να την απελευθερώσουμε από τα δεσμά τού σήμερα: από τους καθημερινούς συμβιβασμούς που μας έγιναν δεύτερη φύση, από τις μικρότητες των συναναστροφών, αλλά και από την εμπορευματοποίηση όλο και βαθύτερων στρωμάτων τού είναι μας: η γκρίνια, η μουρμούρα, το κουτσομπολιό, η επιθετικότητα και η τοξικότητα είναι η πρώτη ύλη την οποία τα σόσιαλ μίντια μετατρέπουν διαρκώς σε όχημα για να πουλήσουν τα προϊόντα των διαφημιζόμενων στις κάθε είδους πλατφόρμες.
«...Η δική μας αδράνεια και απραξία,
Θα είναι η κληρονομιά της επόμενης γενιάς,
Τα δικά μας λάθη γίνονται τα δικά τους βάρη...» λέει η Γκόρμαν.
Και έτσι είναι! Τους έχουμε καταστρέψει το φυσικό περιβάλλον και αυτό το ονομάσαμε κομψά «κλιματική αλλαγή». Τους έχουμε καταστρέψει το κοινωνικό περιβάλλον και αυτό το ονομάσαμε ευφημιστικά «δημοκρατία». Πόση ακόμα υποκρισία άραγε; Και, κυρίως, για πόσο ακόμα; Η κλεψύδρα έχει προ πολλού γυρίσει ανάποδα και μετρά αντίστροφα. Η Σύνοδος της Γλασκόβης είναι η επιτομή του μπλα, μπλα, μπλα και της απραξίας. Ολίγιστοι ηγέτες, υπηρέτες της αγοράς και των ισχυρών του πλούτου, ταγμένοι στη συντήρηση του παλιού και κωλυσιεργώντας, με την αυταπάτη ότι θα υπάρξει κάποιου είδους... παράταση!
«Η απώλεια που κουβαλάμε,
μια θάλασσα που πρέπει να διαβούμε»
Απώλεια είναι η χαμένη ουτοπία. Απώλεια είναι η υπόσχεση που δεν εκπληρώθηκε. Απώλεια είναι ο εαυτός που θα μπορούσαμε να είμαστε και που ποτέ δεν γίναμε. Απώλεια είναι το «εμείς» που στην πορεία έγινε «εγώ». Σ’ αυτή τη θυμωμένη θάλασσα της απώλειας είναι που πρέπει να πλεύσουμε και να τη διαβούμε. «Ατρόμητοι και φλεγόμενοι».
*Από τη δίγλωσση έκδοση των εκδόσεων «Ψυχογιός» (Ιούνιος 2021)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου