Αυτοί οι πόλεμοι μoυ πήραν τους ανθρώπους
Ο Ααρών υπηρετούσε στην Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ, στο Τέξας. Αυτοπυρπολήθηκε πριν από λίγες μέρες, την Κυριακή 25 Φεβρουαρίου, σε ηλικία 25 ετών σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα εγκλήματα πολέμου στην Παλαιστίνη. «Υπηρετώ στην Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ και δεν θα είμαι πλέον συνένοχος σε γενοκτονία. Πρόκειται να επιδοθώ σε μια ακραία πράξη διαμαρτυρίας – αλλά, σε σύγκριση με αυτό που βιώνουν οι άνθρωποι στην Παλαιστίνη, δεν είναι καθόλου ακραίο…». Το παλικάρι λαμπάδιασε φωνάζοντας «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», φορώντας τη στρατιωτική στολή του. Φλεγόμενη βάτος, έξω από την πρεσβεία του Ισραήλ στην Ουάσινγκτον.
Κοιτάξτε, μπήκε στη φωτιά! είπε ένας απ’ το πλήθος.
Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ηταν
στ’ αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο όταν του
μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δεν φωνάζει βοήθεια.
Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.
Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι.
Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;
Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;
Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.
Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις μου είπαν.
Ομως εκείνος καιγόταν μονάχος. Καταμόναχος.
Κι όσο αφανιζόταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.
Γινόταν ήλιος.
Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.
Ο Ποιητής μοιράζεται στα δυο.*
Η βία, όταν δεν στρέφεται προς τα έξω, στρέφεται προς τα μέσα. Λογάριασε ο στρατιώτης τις δυο μορφές βίας κι επέλεξε τη δεύτερη. Ο καιγόμενος στρατιώτης μάς προσφέρει μια ευκαιρία να σκεφτούμε. Στο πρόσωπό του βρίσκει καταφύγιο η ανθρωπότητα που κάθε μέρα νιώθει αδύναμη να σταματήσει το έγκλημα. Ολο ακούει Ρωσία, Ουκρανία, Ισραήλ και Παλαιστίνη, μα δεν ακούει Αμερική. Πού είναι η δημοκρατική Αμερική; Την ψάχνει και τη βρίσκει στο παραβάν της Ιστορίας. Και τότε, ένα ουρλιαχτό σαν ποίημα γίνεται η αναπαράσταση του πολέμου, πιο φρικώδης και από το θέατρο των επιχειρήσεων του στρατού. Τα δικαιώματα του παιδιού δεν χωρούν σ’ αυτή τη χώρα. Τη μόνη χώρα, με δυο-τρεις ακόμη, που δεν έχει υπογράψει τη Σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού! Αντιρρησίες συνείδησης, ολικοί αρνητές, άνθρωποι που επιλέγουν εναλλακτική κοινωνική θητεία, είναι άγνωστα ονόματα μπροστά στη φτώχεια που κάνει τον καταπιεσμένο να επιλέγει τον στρατό. Μισθοφορικός γαρ ο στρατός. Αλλά και στη χώρα μας, η εμπλοκή στον πόλεμο, μας κάνει αποικία των Αμερικανών.
Ξέρουμε ότι οι άνθρωποι που γλίτωσαν από το Αουσβιτς αυτοκτονούν χρόνια αργότερα. Και σήμερα, στη χώρα μας, δύο αυτοκτονίες την ημέρα, για πολλούς άλλους λόγους, μένουν ασχολίαστες. Μας απασχολεί η έκφραση της βίας ως επιθετικότητα προς τα έξω, παρά όταν στρέφεται προς τα μέσα, στον εαυτό. Και προτιμάμε να φανταζόμαστε το τέλος της βίας με τις νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης που μοιράζει τη χώρα στους ιδιώτες και παραπλανά την κοινή γνώμη με την αυστηρότητα του ποινικού κώδικα που λειτουργεί τάχα «παιδαγωγικά» για τους εφήβους. Σαν την κρατική «παιδαγωγική» στην πανδημία με τους κωδικούς 1 – 6 εξόδου από το σπίτι. Το υπουργείο Παιδείας αγνοεί συνελεύσεις των παιδιών, παιδαγωγική της αυλής, παιδικά δικαστήρια και Γιάνους Κόρτσακ, μικρά σχολεία, σχολεία της γειτονιάς και της κοινότητας, θεσμούς δηλαδή και παιδαγωγικές πρακτικές που μπορούν να μειώσουν τη βία, αφήνοντας να τρυπώσει η σκέψη στις ρωγμές των ορμών. Σώπασε και η αρχιτεκτονική για τον χώρο. Ανδρική κι εφηβική η βία, δεν θέλει και τα δύο φύλα συντακτικά στην πρόταση, ακριβώς γιατί τα ποσοστά είναι συντριπτικά για το φύλο της βίας. Και για τους στρατούς, θέλουμε να ελπίζουμε ο στόχος να μην είναι η ισότητα στην κατάταξη ως δικαίωμα, αλλά η κατάργησή τους. Κανόνια με μπαλόνια, τριαντάφυλλα και μαρκαδόρους! Να τα κάνουμε εργαλεία, που έλεγαν οι παλιοί κομμουνιστές…
Το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας στην Παλαιστίνη αφορά παιδιά. Με την αυτοκτονία του Αμερικανού πολίτη φωτίστηκε σαν το κερί στο σκοτάδι του ανθρώπου ο νους. Ενα σπήλαιο του Πλάτωνα είναι η εκπαίδευσή μας. Αντί για τον ήλιο τον αδυσώπητο του ποιητή, έχουμε μόνο ένα κερί.
Με αυτή τη λίγη γνώση να συνεχίσουμε τον κόσμο με τον λόγο, για να μην καταφύγουμε στα χέρια, με τα λόγια να ξαναπάρουμε την ιστορία της ανθρωπότητας. Να αφήσουμε τον πόλεμο που σαν τον πατέρα προηγείται και να ξανοίξουμε τα σκοτάδια με την εφηβεία μας, τα πιάνα μας και τα βέλη του έρωτα. Να φωνάξουμε ξανά μαζί «κάνετε έρωτα, όχι πόλεμο».
Και να απελευθερώσουμε τις ενεργές δυνάμεις αυτές που μας μετακινούν στην πολιτική. Ας ετοιμαστούμε για την άνοιξη που μπαίνει. Στις 6 του Μάρτη είναι μια ευκαιρία όλα αυτά να τα θυμηθούμε. Περιμένοντας τη δίκη του συναδέλφου μας δασκάλου Meir Barouchin στο Ισραήλ (διαβάστε στην άλλη σελίδα).
Και μνημονεύοντας τον Ααρών Μπουσνέλ, που στα 25 χρόνια του δεν θα τη δει φέτος την άνοιξη. Για να μας δώσει την ευκαιρία να σκεφτούμε! Και να σώσει (αν σώζεται!) την τιμή της δημοκρατικής Αμερικής.
*Τάκη Σινόπουλου, «Ο καιόμενος», από την ποιητική συλλογή Μεταίχμιο Β' (1957)
—
Η Συντακτική Επιτροπή του "Σκασιαρχείου"
Βογανάτσης Δαμιανός
Μπαλτάς Μπάμπης
Παπαδόπουλος Χάρης
Σπήτα Βίκυ
***
-ΔΙΑΒΑΣΤΕ επίσης:
Ωδή σε μια Ευγενική Ψυχή
«Δεν πρόκειται να συνεχίσω να είμαι συνένοχος σε μία γενοκτονία», από τα τελευταία λόγια του Άαρον Μπούσνελ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου