 |
Δεν είναι εφημερίδα της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ του 2024, αλλά το όργανο των διορισμένων «εκπροσώπων» των φοιτητών του ΑΠΘ, δύο μέρες μετά τη σφαγή του Πολυτεχνείου |
Περίεργα, όντως, ανακλαστικά επιδεικνύει η ελληνική Δικαιοσύνη απέναντι σε όσους παραβιάζουν την υφιστάμενη νομοθεσία για τα ΑΕΙ. Είναι το μόνο που μπορεί να σκεφτεί κανείς, μετά τη δίωξη που ασκήθηκε την περασμένη Κυριακή στους 49 φοιτητές και φοιτήτριες που είχαν συλληφθεί κατά την αστυνομική επιδρομή της προηγουμένης στην κατειλημμένη Σχολή Θετικών Επιστημών του ΑΠΘ, δίχως να έχει προηγηθεί το παραμικρό επεισόδιο.
Η ξαφνική ενεργοποίηση των ποινικών διατάξεων περί «σοβαρής διατάραξης της λειτουργίας νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου» για την πάταξη μιας ειρηνικής φοιτητικής κινητοποίησης, τη στιγμή μάλιστα που τα κυβερνητικά πόρταλ πανηγύριζαν για τον επικείμενο τερματισμό της («Πανεπιστήμια: τίτλοι τέλους στις καταλήψεις. Την ερχόμενη Τρίτη θα είναι ανοιχτά όλα τα ΑΕΙ» κραύγαζε το Σάββατο το κεντρικό θέμα του kathimerini.gr), μόνο ως προβοκάρισμα της λειτουργίας των δημόσιων ΑΕΙ μπορεί να ερμηνευθεί. Κι αυτό, ενώ ένα ολόκληρο δικαστικό σώμα κλείνει τα μάτια μπροστά στην απροκάλυπτη παραβίαση της ρητής συνταγματικής διάταξης περί αποκλειστικά δημόσιων ΑΕΙ. Υπενθυμίζουμε ότι, σύμφωνα με το άρθρο 134§3. στ’ του Ποινικού Κώδικα, η «δέσμευση του νομοθέτη από το Σύνταγμα» αποτελεί θεμελιώδη αρχή του πολιτεύματος, η παραβίαση της οποίας συνιστά όχι απλό πλημμέλημα αλλά καραμπινάτο κακούργημα («εσχάτη προδοσία») και τιμωρείται με κάθειρξη από δέκα χρόνια μέχρι ισόβια.
«Οι γονείς μας διά της εισαγωγής μας εις τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, κοπιάζουν διά να πραγματοποιήσωμεν τας σπουδάς μας και όχι να προβαίνωμε εις αναρχικάς ενεργείας» | «Ο Φοιτητής» (όργανο της διορισμένης ΦΕΑΠΘ), 19.11.1973
Είναι βέβαια μάλλον απίθανο να δούμε την ελληνική Δικαιοσύνη να δρομολογεί, έστω και για την τιμή των όπλων, ανακριτικές διαδικασίες κατά του πρωθυπουργού, του υπουργού Παιδείας και των επιφανέστερων συνεργών τους για προπαρασκευαστικές (τουλάχιστον) πράξεις εσχάτης προδοσίας. Θα περίμενε ωστόσο κανείς από δικαστικούς με στοιχειώδη αξιοπρέπεια και σεβασμό του λειτουργήματός τους ν’ αναγνωρίσουν στους εικοσάχρονους καταληψίες φοιτητές το οφθαλμοφανές γεγονός πως οι ενέργειές τους εναρμονίζονται απόλυτα με το εξίσου εμβληματικό ακροτελεύτιο άρθρο 120§4 του ισχύοντος Συντάγματος. Ως γνωστόν, αυτό το τελευταίο εναποθέτει την τήρησή του «στον πατριωτισμό των Ελλήνων», οι οποίοι δεν «δικαιούνται» απλώς, αλλά «και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία». Είναι προφανές πως αυτό το (συνταγματικά επιβεβλημένο) «με κάθε μέσο» χωρά πολύ περισσότερα πράγματα από μιαν απλή κατάληψη πανεπιστημιακού χώρου, με ημερομηνία μάλιστα λήξης.
Τα κατασχεθέντα τεκμήρια «επικινδυνότητας» τα οποία περιορίζονται δε σε μια εικοσαριά σημαίες («ξύλινα κοντάρια, στις άκρες των οποίων ήταν προσαρμοσμένα τεμάχια υφάσματος», κατά το ευρηματικά γλωσσοπλαστικό ανακοινωθέν της ΕΛ.ΑΣ.), έντεκα πυροσβεστήρες, τέσσερις άκακους «ναυτικούς πυρσούς» (απ’ αυτούς που χρησιμοποιούνται στις διαδηλώσεις ως εφέ, για να τραβήξουν την προσοχή των φωτογράφων) ή δυο «ενεργοποιημένες αστυνομικές χειροβομβίδες χειρός (κρότου λάμψης και δακρυγόνο)» − απλοελληνιστί, ακίνδυνα σουβενίρ κάποιου φοιτητή από τα χρησιμοποιημένα πολεμοφόδια των ΜΑΤ...
Παλιομοδίτικες ευαισθησίες, θα πουν ενδεχομένως οι νεόκοποι λάτρεις ενός «επαυξημένου» ή «ζωντανού» Συντάγματος, το οποίο θα διαμορφώνεται με το ετσιθελικό κουρέλιασμα του υπαρκτού καταστατικού χάρτη της Ελληνικής Δημοκρατίας. Στην πραγματικότητα, αυτό που είναι εξαιρετικά παλιομοδίτικο είναι η επιχειρηματολογία της κυβέρνησης και των κολαούζων της υπέρ της πάση θυσία «εύρυθμης» λειτουργίας των ΑΕΙ, τη στιγμή που συντελείται μια θεσμική εκτροπή αδιανόητη από τη Μεταπολίτευση του 1974 και δώθε. Για να το πούμε όσο γίνεται πιο απλά: το σημερινό επικοινωνιακό μπαράζ κατά των φοιτητικών καταλήψεων ταυτίζεται πλήρως, στα βασικά μοτίβα του, με τον λόγο και τα επιχειρήματα που επιστράτευαν το μακρινό 1973 οι υποστηρικτές της χούντας απέναντι στους «αναρχικούς» φοιτητές που τάρασσαν την ευρυθμία των τότε σπουδών για να επαναφέρουν τη δημοκρατία!
«Αναρχικοί» και «καθαρώς εκπαιδευτικό έργο»
Αψευδής μάρτυρας τα ντοκουμέντα που ακολουθούν από το επίσημο έντυπο της Φοιτητικής Ενώσεως Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΦΕΑΠΘ), των διορισμένων δηλαδή από τη χούντα «εκπροσώπων» των φοιτητών του ΑΠΘ. Προέρχονται από το φύλλο της 19ης Νοεμβρίου 1973, που κυκλοφόρησε δυο μέρες μετά τη βίαιη καταστολή της αντιδικτατορικής εξέγερσης. Η κακότεχνη καθαρεύουσά τους είναι ίσως το μόνο σημείο που τα διαφοροποιεί από τα σημερινά αντίστοιχα πονήματα των ΜΜΕ και του διαδικτύου.
Το πρώτο -εκτενέστερο- κείμενο είναι η κεντρική τοποθέτηση του εντύπου και της ΦΕΑΠΘ για τα γεγονότα, με το χαρακτηριστικό τίτλο «ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΣΠΟΥΔΑΣΟΥΜΕ με γαλήνη και ηρεμία». Το πλήρες κείμενό του θα μπορούσε να έχει γραφτεί, στη σημερινή φυσικά καθομιλουμένη, από τους νυν υπέρμαχους των «ανοιχτών ΑΕΙ»:
«Πικρίαν και λύπην αισθάνεται ο φοιτητικός κόσμος διά το κατάντημα της αναρχικής μειοψηφίας.
Μία ελαχίστη μειοψηφία ωργανωμένων αναρχικών στοιχείων, κινουμένη από τυφλόν πάθος μη στρεφόμενον εναντίον κοσμοθεωριών, αλλά κατ’ αυτής ταύτης της εννοίας του συντεταγμένου κράτους, μετέβαλε τας αιθούσας διδασκαλίας των Πολυτεχνείων εις σωρούς ερειπίων...
Οι αήθεις βανδαλισμοί, εις τους οποίους προέβησαν αι ολίγαι εκατοντάδες των αντικοινωνικών αυτών ατόμων, τα οποία, ατυχώς, φέρουν την φοιτητικήν ιδιότητα εις τα Πολυτεχνεία, προκαλούν την δικαιολογημένην αγανάκτησιν της συντριπτικής πλειοψηφίας των ορθώς και εχεφρόνως σκεπτομένων, των δεκάδων χιλιάδων νέων που αξιούν να σπουδάσουν εντός συνθηκών γαλήνης και ηρεμίας.
Διότι η σπουδάζουσα νεολαία απορρίπτει και αποδοκιμάζει εντόνως τας ενεργείας των αναρχικών και αισθάνεται πικρίαν και λύπην διά το κατάντημα και τον εκπεσμόν ωρισμένων “συναδέλφων”.
Τα γεγονότα, τα οποία διεδραματίσθησαν εις τους πανεπιστημιακούς χώρους, αλλά και εκτός αυτών, ομιλούν μόνα των... Και ουδείς είναι εις θέσιν ν’ αντιτάξη επιχειρήματα εις την γλώσσαν της ωμής αληθείας...
Τα μέτρα τα οποία ηναγκάσθη να λάβη η Πολιτεία, προκειμένου να θέση ένα φραγμόν εις την ολισθηράν οδόν, εις την οποίαν ευρέθη η χώρα, λόγω των γνωστών γεγονότων, ήσαν αλλά και εθεωρήθησαν υφ’ όλων των εχόντων στοιχειώδη νοημοσύνην και κοινήν λογικήν ως επιβεβλημένα εκ των περιστάσεων και ως απολύτως επιβοηθητικά διά την εξασφάλισιν του ιδικού μας μέλλοντος, της αύριον των φοιτητών και των νέων επιστημόνων, οι οποίοι μόνον εντός κλίματος κοινωνικής γαλήνης ημπορούν να προσφέρουν εις το σύνολον, αλλά και εις τον εαυτόν των.
Η ΦΕΑΠΘ εστιγμάτισε τας ενεργείας των αναρχικών.
Ευθύς ως επληροφορήθησαν οι εκπρόσωποι της ΦΕΑΠΘ και των κλαδικών συλλόγων τις ανεπίτρεπτες εκδηλώσεις των ελαχίστων αναρχικών εις τους χώρους της Πολυτεχνικής Σχολής, εις έκτακτον συνεδρίασίν των απεφάσισαν και ανεκοίνωσαν το κείμενον το οποίον παραθέτομεν κατωτέρω:
α) Ουδεμίαν σχέσιν έχουν με όσα συμβαίνουν εις τον χώρον του Πολυτεχνείου και τούτο διότι:
1) Η ΦΕΑΠΘ και οι κλαδικοί σύλλογοι ως εκ του καταστατικού των σκοπόν έχουν την επίλυσιν και προώθησιν όλων των καθαρώς φοιτητικών αιτημάτων και μόνο, απαγορευμένης πάσης πολιτικοποιήσεως του έργου των και των αγώνων των.
2) Συνθήματα ως “114”, “Έξω οι Αμερικάνοι”, “Η Ελλάδα έξω από το ΝΑΤΟ”, “Ζήτω η νεολαία Λαμπράκη”, “Αγρότες, εργάτες, φοιτητές όλοι στον αγώνα” και πολλά άλλα, ουδεμίαν σχέσιν έχουν με το καθαρώς εκπαιδευτικόν έργον το οποίον επιτελείται εις τον χώρον του Πανεπιστημίου μας.
3) Τα ανωτέρω συνθήματα αλλά και ο τρόπος ενεργείας ωρισμένων φοιτητών παρουσιάζει σαφώς το ποιόν και το πολιτικόν χρώμα της δράσεώς των.
Είναι φανερόν πλέον ότι πρόκειται περί αναρχικών και κομμουνιστικών στοιχείων.
β) Η ΦΕΑΠΘ και οι κλαδικοί σύλλογοι στιγματίζουν τας πάσης φύσεως φθοράς αι οποίαι εγένοντο εις το κτίριον της Πολυτεχνικής σχολής. Θεωρούν απαράδεκτον την φθοράν της ιδιοκτησίας του Ελληνικού Λαού, εν ονόματι του οποίου οι ταραχοποιοί τας πραγματοποιούν.
γ) Πιστεύομεν και διαδηλούμεν ότι πρέπει να σεβασθώμεν τον μόχθον του φορολογουμένου Ελληνος, ο οποίος και καλύπτει τα έξοδα της εκπαιδεύσεώς μας.
Πιστεύομεν και διαδηλούμεν ότι οι γονείς μας διά της εισαγωγής μας εις τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, κοπιάζουν διά να πραγματοποιήσωμεν τας σπουδάς μας και όχι να προβαίνωμε εις αναρχικάς ενεργείας.
Πιστεύομεν και διαδηλούμεν ότι ο μόχθος και ο ιδρώτας των γονέων μας σκοπόν έχει την ολοκλήρωσιν της προσωπικότητός μας ως και την επιστημονικήν μας κατάρτισιν επ’ αγαθώ της ελληνικής κοινωνίας.
Καλούμεν τους γονείς μας, τους διδασκάλους μας και την διοίκησιν του Πανεπιστημίου μας, τους συναδέλφους μας και όλον τον ελληνικόν λαόν να λάβη θέσιν έναντι τοιούτων ενεργειών, των οποίων το πολιτικόν χρώμα στιγματίζει τον Ελληνα και την ελληνικήν ιστορίαν. Ας σταθώμεν και ας αντιμετωπίσωμεν την αναρχίζουσαν ολιγαρχίαν εις τον χώρον της πατρίδος μας.
Συνάδελφοι,
Συνεχίσατε τας
σπουδάς, αναπτύξατε την προσωπικότητά σας ίνα καταστώμεν ικανοί και
βασικοί συντελεσταί ενός Εθνικού, κοινωνικού, οικονομικού και ευρύθμου
πολιτικού μέλλοντος της ενδόξου και ελευθέρας πατρίδος μας.
Ζήτω το ελληνικόν έθνος
Διά το Δ.Σ. της ΦΕΑΠΘ
Ο Πρόεδρος
ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΖΕΛΕΠΗΣ
Ο Γεν. Γραμματεύς
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΒΑΣΔΕΚΗΣ
Η ΦΕΑΠΘ και οι κλαδικοί σύλλογοι προέβησαν εις τας δηλώσεις αυτάς εκπροσωπούντες την συντριπτικήν πλειοψηφίαν των νέων σπουδαστών, οι οποίοι έθεσαν ως σκοπόν και στόχον της ζωής των να τελειώσουν τας σπουδάς των και να υπηρετήσουν ευθύς αμέσως την χώραν των. Εις αυτήν την κρίσιμον στιγμήν του έθνους, οι υγιώς σκεπτόμενοι φοιτηταί του ΑΠΘ εστάθησαν με υψηλόν φρόνημα εις το ύψος της αποστολής των» («Ο Φοιτητής. Εβδομαδιαία Εκδοσις Φοιτητών Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης», φ.74, 19.11.1973, σελ. 1 & 3).
«Αριστερά του Ι.Χ.»
Εξίσου εύγλωττο είναι και το δεύτερο κείμενο του ίδιου φύλλου κατά της εξέγερσης: ένα πρωτοσέλιδο σχόλιο εντός πλαισίου, με τον χαριτωμένα ασύντακτο τίτλο «Αφησαν τα αυτοκίνητα και έκαναν προλεταριάτο!». Αυτοί που «έκαναν προλεταριάτο» δεν ήταν φυσικά άλλοι από τα πλουσιόπαιδα των ΑΕΙ, τα οποία διεξήγαγαν (εκ του ασφαλούς, υποτίθεται) την επανάστασή τους σε βάρος των σπουδών και της κοινωνικής ανέλιξης των βιοπαλαιστών συμφοιτητών τους. Λες και διαβάζουμε το δημοφιλές ευφυολόγημα περί «Αριστεράς του χαβιαριού», που επιστράτευσαν ξανά τον τελευταίο καιρό τα κυβερνητικά πόρταλ, στην προσπάθειά τους να συκοφαντήσουν το φοιτητικό κίνημα κατά των ιδιωτικών ΑΕΙ. Το 1973 οι Ελληνες ήταν βέβαια πολύ φτωχότεροι από σήμερα, οπότε αντί για χαβιάρι οι κακομαθημένοι ταραχοποιοί διέθεταν απλώς Ι.Χ.:
«Το Πολυτεχνείο ρημάχθηκε. Τα στίφη των υπερμάχων της ακαδημαϊκής ελευθερίας και της λαϊκής κυριαρχίας στοιβάχθηκαν στις αίθουσες και στα εργαστήρια των κτιρίων, καβάλησαν τα έδρανα, έσπασαν τα κρύσταλλα, έσχισαν έγγραφα και σχέδια, τσάκισαν τα εποπτικά μέσα, αναποδογύρισαν τα έπιπλα και σκέπασαν όλους τους τοίχους με ανορθόγραφα συνθήματα που τα ξεσήκωσαν από άλλες εποχές. Παρήλασαν από τους τοίχους του Πολυτεχνείου ο Αλλέντε, η Ταϋλάνδη, το ψωμί, οι αγρότες, οι Αμερικάνοι, “ο λαός που το αίμα του έχει ρουφηχθεί”, το “προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε”. Δεν έμεινε τίποτε όρθιο. Και όλα αυτά, γιατί; Οχι διότι δεν δόθηκαν λύσεις στα φοιτητικά αιτήματα, αλλά, αντιθέτως, επειδή δεν υπάρχουν πλέον αξιόλογα φοιτητικά αιτήματα άλυτα.
Και ανάμεσα σ’ αυτούς που “έδωσαν τον αγώνα”, ήταν ποιοι; Αυτοί που αφήνουν τα αυτοκίνητά τους στο προαύλιο και μπαίνουν στο Πολυτεχνείο με την τσέπη γεμάτη χιλιάρικα, για να παραστήσουν τους αμφισβητίες προλετάριους. Αυτοί, που το μέλλον τους είναι εξασφαλισμένο. Αυτοί, για τους οποίους είτε υπήρχε είτε όχι η δωρεάν παιδεία, είναι το ίδιο πράγμα.
Ομως, η πρόκλησι των “αστών προλεταρίων” δεν έμεινε αναπάντητη. Το κύμα της αγανακτήσεως των υπολοίπων φοιτητών -ανεξαρτήτως σχολής και κοινωνικής προελεύσεως- έφερε σαν άμεσο αποτέλεσμα την εκδίωξί τους από τους χώρους του Πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης. Και μετά, τα χαλάσματα. Η εικόνα της βιβλικής καταστροφής, που την συνέθεσαν οι νεώτεροι βάνδαλοι. Ποιοι είναι αυτοί; Αυτοί που τους έστειλαν για να μάθουν να χτίζουν, να οικοδομούν, να δημιουργούν την ομορφιά... ».
Η εκδίωξη των δημοκρατών φοιτητών του ΑΠΘ δεν έγινε βέβαια από «τους υπόλοιπους» συναδέλφους τους (μολονότι κάμποσοι παρακρατικοί το επιχείρησαν ανεπιτυχώς στη διάρκεια της 16ης Νοεμβρίου), αλλά από τα σώματα ασφαλείας και τον στρατό, λίγες ώρες μετά την εισβολή του τανκ στο ΕΜΠ. Προφανώς, οι εθνικόφρονες «συνδικαλιστές» έσπευσαν να διεκδικήσουν, σαν απόρροια της «αγανάκτησής» τους, την επέμβαση αυτών των τελευταίων.
Οι φιλομαθείς νομιμόφρονες υπερασπίζονται τις σπουδές τους απέναντι στις «ενέργειες αναρχιζούσης και κομμουνιστικής μορφής» του αντιδικτατορικού κινήματος, αμέσως μετά το Πολυτεχνείο. Προκήρυξη των διορισμένων από τη χούντα «συνδικαλιστών» φοιτητών του ΑΠΘ, που εντοπίστηκε σε ξένο διπλωματικό αρχείο
Βία και ρυπαρότης
Την εικόνα συμπληρώνουν οι λεζάντες των φωτογραφιών που κοσμούν αυτά τα δημοσιεύματα, με θέμα -τι άλλο;- τις φθορές που (υποτίθεται πως) προκάλεσαν οι δημοκράτες φοιτητές κατά την ολιγόωρη κατάληψη της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ. «Τίποτε δεν έμεινε όρθιο... Κάθε προηγούμενο ξεπέρασε η βία που ήσκησαν οι αυτοεγκλεισθέντες στην Πολυτεχνική Θεσσαλονίκης», διαβάζουμε χαρακτηριστικά, κάτω από μια εικόνα απλής ακαταστασίας, άκρως φυσιολογικής για ένα κτίριο που έχει εκκενωθεί από χωροφύλακες και λοκατζήδες, αφού προηγουμένως είχε δεχτεί αλλεπάλληλες επιθέσεις μερικών δεκάδων «εθνικιστών».
Εκτός από την αόρατη «βία» τους, οι καταληψίες χρεώνονται και τη «ρύπανση» των συνθημάτων τους: «Συνθήματα... καθαρώς “φοιτητικού” περιεχομένου στους τοίχους», διαπιστώνει ειρωνικά η λεζάντα της φωτογραφίας μιας επίσης ακατάστατης αίθουσας, πάνω από τον πίνακα της οποίας διαβάζουμε τις φράσεις «Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις», «Κάτω η χούντα» και «Εξω το ΝΑΤΟ». «Μία εικόνα ρυπαρότητος και αθλιότητος. Κι έπειτα σου λένε πως μάχονται για έναν καλύτερο κόσμο. Για την ομορφιά... ». Θα μπορούσε να είναι και παρλάτα από πρωινάδικο, αλλά τότε δεν είχαμε ακόμη ιδιωτική TV.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου