Η πολυεθνική διοίκηση της υαλουργίας ΓΙΟΥΛΑ την κλείνει ξαφνικά και απροειδοποίητα, παρόλο που είναι κερδοφόρα - Στον δρόμο οι 150 εργαζόμενοι

Ξαφνικός θάνατος για την υαλουργία ΓΙΟΥΛΑ

Πάνος Κοσμάς

 

 

Η πορτογαλική πολυεθνική που την είχε εξαγοράσει το 2017, την κλείνει απροειδοποίητα, παρόλο που είναι κερδοφόρα ● Στον δρόμο οι 150 εργαζόμενοι ● Βαρύ πλήγμα για 300 οικογένειες σε Αιγάλεω, Νίκαια, Ρέντη.

Στα τέλη Ιανουαρίου 2017, η πορτογαλική πολυεθνική ΒΑ Glass εξαγόρασε την ελληνική υαλουργία ΓΙΟΥΛΑ, η οποία μετονομάστηκε σε ΒΑ Glass Athens. Η εξαγορά συνοδεύτηκε από θριαμβολογίες από την πλευρά των ιθυνόντων και από ελπίδες από την πλευρά των εργαζομένων. Στα επόμενα χρόνια και μέχρι σήμερα, οι εργαζόμενοι τα «έδωσαν όλα» για να πάει καλά η εταιρεία, η οποία ήταν κερδοφόρα μέχρι και το κλείσιμό της. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό για να διατηρήσουν τη δουλειά και το εισόδημά τους. Χθες η εταιρεία ανακοίνωσε ξαφνικά και απροειδοποίητα ότι κλείνει, πετώντας στον δρόμο τους 150 εργαζόμενους και καταφέροντας σοβαρό πλήγμα σε 300 οικογένειες στις περιοχές Αιγάλεω, Νίκαιας και Ρέντη, που το εισόδημά τους εξαρτιόταν από τη λειτουργία της εταιρείας (φορτηγατζήδες κ.λπ.).

Οπως μας δήλωσε ο πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων στην εταιρεία, Φώτης Κουράκος, οι ιθύνοντες της εταιρείας διαβεβαίωναν τους εργαζομένους και το σωματείο ότι η εταιρεία πάει καλά, είναι κερδοφόρα κ.λπ. Ολοι οι στόχοι που είχαν τεθεί είχαν επιτευχθεί και τα καθαρά κέρδη κυμαίνονταν περί το 1 εκατ. ευρώ.

Ωστόσο, αυτό δεν ήταν αρκετό για έναν πολυεθνικό όμιλο με εργοστάσια σε όλο τον κόσμο:

1 στη Γερμανία, από 2 σε Ισπανία και Πορτογαλία, 1 σε Βουλγαρία και Ρουμανία, 2 στην Πολωνία (το δεύτερο εντάχθηκε πριν από έναν μήνα), 2 στο Μεξικό, ενώ έχει και μετοχικό ποσοστό σε εταιρεία στις ΗΠΑ. Ο λόγος; Τον ενδιαφέρει η συνολική του κερδοφορία σε βραχυμεσοπρόθεσμο χρονικό ορίζοντα. Πέρα από το γεγονός ότι τα εργοστάσια σε άλλες χώρες με χαμηλό εργατικό κόστος είναι πιο συμφέροντα, στο ελληνικό εργοστάσιο έπρεπε να επισκευαστεί ο κλίβανος, με εκτιμώμενο κόστος 30 εκατ. ευρώ. Θα αρκούσαν τα κέρδη 3 ετών για να χρηματοδοτηθεί αυτή η επένδυση, η οποία έχει περίοδο απόσβεσης 13-14 χρόνια, αλλά η λογική του βραχυπρόθεσμου κέρδους δεν επιτρέπει τέτοια… υπομονή.

Πέρα από το ξαφνικό και απροειδοποίητο του κλεισίματος, η εταιρεία προσπάθησε να εξαγοράσει τη σιωπή των εργαζομένων. Τους υποσχέθηκε διπλάσια αποζημίωση υπό τον όρο να μη δημοσιοποιήσουν το ζήτημα και να υποβάλουν «οικειοθελείς» παραιτήσεις. Προφανώς η εταιρεία θέλει να «ξεμπλέξει» το γρηγορότερο και χωρίς φασαρία με το κλείσιμο της ελληνικής θυγατρικής της…

Πρόκειται για εταιρεία που λειτουργεί από το 1947 και συγκαταλέγεται στις μεγάλες βαριές βιομηχανίες της χώρας. Δυστυχώς όμως, η εξαγορά της από μια πολυεθνική αποδείχτηκε ο σύντομος επίλογος σε μια μακρά διαδρομή.

Τα συμπεράσματα είναι πικρά: Οι εξαγορές από πολυεθνικές εταιρείες έχουν αυτό το μεγάλο ρίσκο για τους εργαζόμενους και την οικονομία: μπορούν να σώσουν μια εταιρεία που έχει προβλήματα, αλλά μπορούν να οδηγήσουν και στον «ξαφνικό της θάνατο» αν ο πολυεθνικός όμιλος αποφασίσει ότι η εταιρεία δεν χωράει στο business plan ακόμη και αν είναι κερδοφόρα.

Η κυβέρνηση καλείται τώρα να αποδείξει ότι η ευαισθησία της δεν εξαντλείται στη διάσωση των τραπεζών, της Aegean κ.λπ. και να βρει τρόπους να συνδράμει τους 150 εργαζόμενους και τις 300 οικογένειες-θύματα του «ξαφνικού θανάτου» της εταιρείας.