Ο,τι υπήρξαν επόμενοι στόχοι του ενθαρρυμένου Νατσιού: το περιβόητο φιλί που αντάλλασσε στο Netflix ο Μέγας Αλέξανδρος με τον Ηφαιστίωνα και η αφίσα του ντοκιμαντέρ «Αδέσποτα κορμιά» της Ελίνας Ψύκου. Οι «θλιμμένες» καμπάνες την ημέρα της ψήφισης του νομοσχεδίου για τον γάμο των ομοφύλων. Η τηλεοπτική αγωνία με την οποία μεταδόθηκε η είδηση ότι τιμωρητικά φέτος η Εκκλησία δεν θα προσκαλέσει πολιτικούς στην «Κυριακή της Ορθοδοξίας» (τελετουργία, παρεμπιπτόντως, με 7 αναθεματισμούς -ανάθεμα μεταξύ άλλων και στην πλατωνική φιλοσοφία- τέτοια, ώστε ούτως ή άλλως δεν θα έπρεπε να παρίστανται κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι). Τι είναι όλα αυτά;
Είναι περιστατικά, έθη, γεγονότα και πρόσωπα που λειτούργησαν ως ηθικοί αυτουργοί στην ομοφοβική επίθεση της Αριστοτέλους. Παρά τρίχα και χάρη σε μερικούς λογικούς πολίτες δεν ξαναζήσαμε υπόθεση Ζακ Κωστόπουλου με 15χρονους «κοσμηματοπώλες» και «μεσίτες» κι έναν όχλο που παρακολουθούσε ενθουσιασμένος. «Τα παιδιά αυτά δεν έδρασαν μόνα τους», έγραψε σωστά ο Απόστολος Λυκεσάς, «οπλίστηκαν από τις ομοτρανσφοβικές απόψεις που αναπαράγονται στα σπίτια τους, στην τηλεόραση και το ίντερνετ».
Απόψεις που διαμορφώθηκαν από εικόνες και στιγμιαία ερεθίσματα φτιαγμένα για να συσπειρώσουν έναν απαίδευτο όχλο: Ποιος από αυτούς είδε από κοντά το έργο της Λαλέ; Ποιος παρακολούθησε τα «Αγόρια στο ντους» ή τα «Αδέσποτα κορμιά»; Εξυπακούεται βέβαια ότι υπάρχει και η άλλη πλευρά. Αυτή που εξακολουθεί να σκέφτεται, να διαβάζει, να παρατηρεί, να συγκεντρώνεται, να διαμαρτύρεται - ακόμα κι αν δεν είναι παρούσες οι αδιάφορες κάμερες. Εκείνη που οργανώνει το αφιέρωμα στο queer ντοκιμαντέρ του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Εκείνη που εύχεται να τελειώναμε κάποτε με όλους αυτούς, μπας και ζήσουμε λίγο πιο φυσιολογικά.
***
-ΣΧΕΤΙΚΟ και το ακόλουθο:
Στην Αριστοτέλους που… περνάς
Σάββατο βράδυ… Με ένα πενιχρό χαρτζιλίκι της τάξης των 5-10 € (ίσως) όλο κι όλο (μαζί με το εισιτήριο για το αξιολύπητο λεωφορείο που δεν πληρώνεις ποτέ), μην μπορώντας να «τη βγάλεις» πουθενά αλλού, παρά μόνο με έναν καφέ ή ένα σάντουιτς με γύρο στην καλύτερη περίπτωση, κάθεσαι σε ένα παγκάκι της οδού Αριστοτέλους με τους κολλητούς ή τις κολλητές.
Ετσι διαμορφώνεται η κοινωνικοποίησή σου. Σαββατόβραδο σε παγκάκι, δίπλα στο τέρμα του λεωφορείου, για να το πάρεις και να γυρίσεις με το τελευταίο, γιατί πώς αλλιώς;
Βουλιάζεις στα τικ τοκ των «influencers», που δείχνουν όλα τα αγόρια κάπως και όλα τα κορίτσια κάπως. Ολα ίδια. Με την ίδια συμπεριφορά, την ίδια εμφάνιση, το ίδιο λεκτικό ιδίωμα.
Το θλιβερό «μουσικό» νταβαντούρι της τραπ, που εξυμνεί τον άντρα που έχει πολλές γκόμενες, γυμνές κατά προτίμηση, με το ίδιο «στήσιμο», την ίδια κυνική γλώσσα. Και τα κορίτσια, όλα έτοιμα να πέσουν στη χυδαία «γοητεία» αυτού του ανδροειδούς.
Ετσι όπως σέρνεις τη ζωή σου στο παγκάκι, στο γήπεδο, στα τικ τοκ, γεμίζεις τη σκέψη και την ψυχή σου με μίσος. Μίσος για τη μοίρα σου, για τη στέρησή σου, για την υποκρισία που έχεις εισπράξει ήδη από μικρός-ή από την οικογένεια, από την κοινωνία, από την εξουσία που σου «μπαζώνει» τη συνείδηση και το μέλλον, από τους παπάδες που σε προτρέπουν «όπου τους βρείτε, φτύστε τους».
Σαν νέος-α, που θέλεις να ανήκεις κάπου, λοιπόν, βρήκες την αγέλη της οδού Αριστοτέλους.
Εκεί ακούς τη «μουσική» κονσέρβα σου, εκεί σχολιάζεις τους περαστικούς, εκεί με την ψυχολογία της μάζας κατακρίνεις αυτούς-ές που πιστεύεις ότι είναι χειρότεροί-ές σου, κατώτεροί-ές σου, επειδή δεν μοιάζουν με την «πάρτη» σου, με την ελεεινή σου ύπαρξη.
(Το ίδιο μπορεί να έχεις υποστεί κι εσύ, γιατί είσαι «εύσωμος-η», γιατί είσαι Ρομά, γιατί δεν είσαι «έξυπνος-η», γιατί φοράς γυαλιά, γιατί, γιατί, γιατί…).
Ετσι νιώθεις ανώτερος-η. Δεν είσαι όμως.
Οσο κι αν χλευάζεις, όσο κι αν γιουχάρεις, όσο κι αν μισείς αυτούς που δεν είναι σαν την «πάρτη» σου, η ζωή σου δεν βελτιώνεται.
Ολο και πιο πολύ θα βουλιάζεις στα σκατά (τα-τα-τα που λέει και το τραγούδι σου) μιας εξουσίας που σε μπαζώνει στις οδούς Αριστοτέλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου