 |
| John J. Kim /Chicago Tribune via AP |
Οταν υπάρχουν ισχυρά συνδικάτα, ακόμη και οι γίγαντες της βιομηχανίας γονατίζουν. Γίγαντες όπως η Ford, η Stellantis (μητρική της Crysler) και η General Motors συμβιβάστηκαν και συμφώνησαν με το Συνδικάτο Ενωμένων Εργατών στην Αυτοκινητοβιομηχανία των ΗΠΑ, τους UAW. Οι οποίοι έγραψαν ιστορία για τον τρόπο που οργάνωσαν τον απεργιακό αγώνα των 42 ημερών, πείθοντας 50.000 εργάτες να απέχουν από την εργασία τους. Διατηρώντας σε εφεδρεία άλλους 100.000 που συνέχιζαν να εργάζονται, εξασφαλίζοντας ισχυρό απεργιακό ταμείο και κλιμακώνοντας σταθερά τον αγώνα. Ετσι τίμησαν και με το παραπάνω την υποστήριξη της κοινωνίας, που βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο από το 1970!
Το Ντιτρόιτ, σύμβολο της αποβιομηχάνισης και της μεγάλης κρίσης, γίνεται ξανά σύμβολο της εργασίας που όταν οργανώνεται κι έχει επίμονους ηγέτες, μπορεί να επιτυγχάνει νίκες. Και αυτή η νίκη, που σφραγίστηκε χθες με αυξήσεις από 30% έως 68%, δεν ήταν η μόνη. Προηγήθηκαν οι νοσηλευτές, οι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία, οι ηθοποιοί, οι σεναριογράφοι, ο... τριζάτος κόσμος του Χόλιγουντ που τόλμησε το ανήκουστο: την απεργία.
Κάτι αλλάζει κι αυτό δεν συμβαίνει στην Ευρώπη - και πολύ περισσότερο στην Ελλάδα. Νέος αέρας φυσά από τον Ατλαντικό αλλά δεν φτάνει ακόμη στον θερμό ευρωπαϊκό Νότο. Δεν αγγίζει την Ελλάδα όπου ακόμη και σήμερα η συνδικαλιστική δράση, ποινικοποιημένη από τους νόμους Μητσοτάκη, τελεί σχεδόν υπό απαγόρευση.
Η αφύπνιση των συνδικάτων στις ΗΠΑ δεν έγινε από το πουθενά. Προηγήθηκε η βοή τεσσάρων εκατομμυρίων ανθρώπων που εγκατέλειψαν τις δουλειές τους για να επαναξιολογήσουν τη ζωή και τις επαγγελματικές επιλογές τους.
Κι αυτοί ήταν εκείνοι που μπορούσαν, που δεν τους αρκούσε το 12ωρο εργασίας για να απολαμβάνουν τα stock options, οι πιο καταρτισμένοι, οι πιο ελεύθεροι από οικογενειακές υποχρεώσεις. Ισως. Αλλά ήταν και η μεγάλη έξοδος από την πολυετή οικονομική κρίση.
Στην Ελλάδα, τα μεγάλα συνδικάτα συνεχίζουν να απολαμβάνουν τη δική τους χειμερία νάρκη. Κλάδοι μεγάλοι, μεταξύ των οποίων και αυτός των ΜΜΕ, συνεχίζουν να στερούνται κλαδικής σύμβασης. Ανακοινώσεις, ημερίδες, ψηφίσματα, δηλώσεις συνδικαλιστών, όλα αυτά που αντικαθιστούν την ανάγκη μιας γενναίας επαναδιαπραγμάτευσης για συμβάσεις που δεν θα δίνουν ψίχουλα, όπως συμβαίνει, δεν θα εξαργυρώνουν τη διεκδίκηση με την αποδοχή της 6ης ημέρας εργασίας και δεν θα βολεύονται με την ατομική διαπραγμάτευση. Αλλά για όλα αυτά χρειάζονται άλλου τύπου συνδικάτα και όχι παρατάξεις κομμάτων που κάνουν δημόσιες σχέσεις...
-ΔΙΑΒΑΣΤΕ, επίσης, σχετικά:
Nicole Hester/The Tennessean via AP
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου