Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, στα Προσφυγικά της λεωφόρου Αλεξάνδρας έχει αναπτυχθεί μία γειτονιά ελπίδας και αντίστασης. Mια γειτονιά που έρχεται από το μέλλον κι αποδεικνύει ότι η ύπαρξη μιας αυτοοργανωμένης κοινότητας στο κέντρο μιας ευρωπαϊκής μεγαλούπολης είναι εφικτή, ανοίγοντας μια προοπτική πάνω στη βάση της αλληλεγγύης, του αλληλοσεβασμού και της αξιοπρέπειας χωρίς ιεραρχίες, αλλά με συναπόφαση και συνευθύνη για τις ζωές μας. Αυτό που μπορεί κάποια/@/ος να ονειρεύεται για την κοινωνία και για την οργάνωσή της, αυτό που ονομάζουμε φαντασιακό, σε αυτή τη γειτονιά ήδη συμβαίνει και συμβαίνει όχι ως κάτι ολοκληρωμένο και τετελεσμένο, αλλά ως μία διαδικασία που βρίσκεται σ’ εξέλιξη, στο εδώ και στο τώρα.

Στην κοινότητα των Προσφυγικών ζουν περίπου 27 διαφορετικές εθνικότητες, μιλούν διαφορετικές γλώσσες, πιστεύουν σε διαφορετικές θρησκείες ή και σε καμία, έχουν διαφορετικές κουλτούρες και μέσα σε αυτό το πολύμορφο μωσαϊκό καταφέρνουν να κάνουν τις συνελεύσεις τους και να συναποφασίζουν για όλα τα θέματα. Συζητούν, συμφωνούν και συνεργάζονται για τους κοινούς τους σκοπούς και μια κοινή προοπτική, αλλά και για την επίλυση απλών καθημερινών προβλημάτων.

Παράλληλα η γειτονιά συμμετέχει σε αγώνες που δίνονται λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά ή στην άλλη άκρη της γης, αναγνωρίζοντας ότι οι αγώνες είναι κοινοί.


Ο τρόπος που έχει αυτοοοργανωθεί η κοινότητα βασίζεται πάνω στις ανάγκες που προκύπτουν. Έτσι, για παράδειγμα, όταν τα παιδιά της γειτονιάς έχουν ανάγκη για ενισχυτικά μαθήματα ή για δημιουργική απασχόληση…, η δομή του παιδικού στεκιού έρχεται να καλύψει αυτές τους τις ανάγκες. Υπάρχει ανάγκη για φαγητό…, η δομή λογιστικού φροντίζει να έχει η κοινότητα φαγητό. Οι δομές και οι υποδομές που έχουν δημιουργηθεί μέσα στα 13 χρόνια ύπαρξης της κοινότητας είναι αρκετές κι όλες στοχεύουν στην κάλυψη αναγκών.

Αυτό που επίσης έχει μεγάλη σημασία στην κοινότητα είναι ο τρόπος που δομούνται οι σχέσεις και το πως επιλύονται τα θέματα που προκύπτουν. Όταν κάποιο άτομο έχει κάποιο ζήτημα, το επικοινωνεί μέσα στη συνέλευση και όλα τα άτομα από κοινού προσπαθούν να το επιλύσουν. Αν το θέμα δεν μπορεί να επιλυθεί εκείνη τη στιγμή, δημιουργούνται ομάδες εργασίας, οι οποίες διαδρούν με το σύνολο της κοινότητας και των δομών. Τα θέματα μπορεί να αφορούν διαπροσωπικές σχέσεις, εργασίες που γίνονται από κοινού ή οτιδήποτε μπορεί να προκύπτει στη συλλογική καθημερινότητα των ανθρώπων. Τέτοιοι βέβαια κόσμοι είναι επικίνδυνοι για το κράτος και για τις εξουσίες και γι’ αυτό τα Προσφυγικά, που αποτελούν κοιτίδα αυτού του διαφορετικού κόσμου, βρίσκονται σε διαρκή απειλή και καταστολή, η οποία συνεχώς κλιμακώνεται. Περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη περίοδο τα Προσφυγικά κινδυνεύουν τώρα και μαζί τους κινδυνεύει το φυσικό έδαφος που θα δοθεί βορά στις επιχειρήσεις είτε κρατικές είτε ιδιωτικές, αλλά και το έδαφος εκείνο που, ναι μεν, θα μπορούσαμε να ονομάσουμε φαντασιακό, αλλά είναι τόσο πραγματικό όσο και η διαρκής επιθυμία του ανθρώπου για έναν κόσμο δίκαιο. Τα Προσφυγικά κινδυνεύουν τώρα περισσότερο από ποτέ, γιατί ετοιμάζεται η λεγόμενη «Διπλή Ανάπλαση» με το γήπεδο του Παναθηναϊκού, γιατί η βία των οικονομικών ελίτ και των κρατών είναι απροκάλυπτη, γιατί η λύσσα τους για κέρδη κι άλλα κέρδη είναι ανελέητη, γιατί με τον μανδύα του εξευγενισμού και της ανάπλασης, καταβροχθίζουν εκτάσεις γης, παραλίες, πάρκα, λόφους, σπίτια κι οτιδήποτε μπορεί να αποφέρει κέρδη και δεν διστάζουν να μας δολοφονούν με δήθεν ατυχήματα και καταστροφές της φύσης, ενώ από πίσω είναι οι εγκληματικές τους πολιτικές. Βλέπουμε ότι λεηλατούν οτιδήποτε που μπορεί να τους αποφέρει κέρδη κι επιτίθενται σε οτιδήποτε μπορεί να αντισταθεί στα σχέδιά τους – σχεδόν όλες οι καταλήψεις έχουν εκκενωθεί. Τα Προσφυγικά συνδυάζουν και τα δύο: και είναι γη για οικονομική εκμετάλλευση και είναι και κέντρο αγώνα. «Διπλή διάπραξη» δηλαδή.


Παρ’ όλα αυτά, η κοινότητα αντιστέκεται σθεναρά και συνεχίζει να αναπτύσσεται και να δημιουργεί συνεχώς καινούριες δομές. Συνεχίζει να δίνει τον αγώνα της σε όλα τα πεδία και συνεχίζει να οργανώνεται και να υπερασπίζεται κάθε σπιθαμή από το απελευθερωμένο έδαφός της και κάθε ιδέα, προσδοκία και προοπτική που χτίστηκε μέσα από τις ατελείωτες ώρες συνελεύσεων, συζητήσεων, συλλογικών εργασιών, αγωνιών για το αύριο και μάχες σώμα με σώμα απέναντι στις δυνάμεις καταστολής.

Πρόσφατα, συγκροτήθηκε μία επιτροπή αλληλεγγύης προς τον αγώνα τους, με κύριο έργο της τη δημιουργία και την προώθηση της καμπάνιας #saveprosfygika. Η καμπάνια έχει στόχο να πλαισιώσει των αγώνα για την πραγματική διάσωση των Προσφυγικών και ως κτήρια και ως Κοινότητα με τους ανθρώπους της κι επίσης να διαφυλάξει την ιστορική μνήμη που τόσο απροκάλυπτα κατακρεουργεί και διαστρεβλώνει διαχρονικά η εξουσία.

Επιτροπή για την ανάδειξη και την υπεράσπιση της Κοινότητας των Προσφυγικών και της συλλογικής της μνήμης #saveprosfygika

Email: saveprosfygika@protonmail.com

Fb: Save Prosfygika (https://www.facebook.com/profile.php?id=100095361849788)


Ακολουθεί κείμενο της ίδιας της κοινότητας που συντάχθηκε με σκοπό μία πρώτη επαφή της γειτονιάς των Προσφυγικών με εκείνους που δεν γνωρίζουν την πολυετή δράση της και η παρουσίαση μιας από τις πιο εμβληματικές δομές που λειτουργούν στην κοινότητα:

Στη γειτονιά των Κατειλημμένων Προσφυγικών της Λ. Αλεξάνδρας αρχίσαμε να κατοικούμε αυτόνομοι καταληψίες από διαφορετικές πολιτικές και πολιτισμικές αφετηρίες, ήδη από τις αρχές του 2000, λίγο δηλαδή μετά αφότου το κράτος εκδίωξε τρομοκρατώντας με απαλλοτρίωση και κατεδάφιση των κτιρίων τους 177 από τους 228 ιδιοκτήτες των διαμερισμάτων των προσφυγικών κατοικιών. Το 2010 οι κάτοικοι των προσφυγικών αποφασίσαμε να συλλογικοποιηθούμε. Ήταν η εποχή που είχε προηγηθεί η εξέγερση του 2008, δεκάδες εγχειρήματα δημιουργούνταν, οι καταλήψεις ως κέντρα αγώνα διαδέχονταν η μία την άλλη και η συλλογικοποίηση έμοιαζε αυτονόητη.

Μαφίες υπενοικίαζαν τα σπίτια, διακινούσαν κι έφτιαχναν ναρκωτικά, λυμαίνονταν τη γειτονιά και οι μπάτσοι μπαινόβγαιναν καθημερινά για να παίρνουν το μερίδιό τους από τα κέρδη. Αυτή, ήταν η αρχική συνθήκη που πυροδότησε την αντίδρασή μας, μαζί με την επικείμενη καταστολή που γνωρίζαμε πολύ καλά ότι θα εξαπέλυε το κράτος προκειμένου να βάλει στο χέρι τα σπίτια και να τα εκμεταλλευτεί, καθώς είναι ένα μεγάλο «φιλέτο» στο κέντρο της πόλης. Καταλάβαμε, ότι για να επιβιώσουμε θα έπρεπε να ενωθούμε και να συλλογικοποιηθούμε. Οραματιστήκαμε μια κοινότητα όπου οι άνθρωποι ζούμε μαζί, τα σπίτια είναι κοινά και δεν ανήκουν σε κάποι@, οι αποφάσεις παίρνονται συλλογικά, τα μέλη αλληλοστηρίζονται και παλεύουμε μαζί σε έναν κοινό δρόμο και αγωνιζόμαστε για τις ζωές μας.

Φανταστήκαμε μια αυτόνομη κοινότητα όπου μπορούμε να επιβιώσουμε παράγοντας τροφή και συντηρώντας υλικοτεχνικά τα σπίτια και τη γειτονιά, τα παιδιά μας να αυτομορφώνονται μέσα στην κοινότητα και να μην έχουν ανάγκη ένα σχολείο σαν όλα αυτά εκεί έξω με όλες αυτές τις προβληματικές. Μία κοινότητα όπου δεν υπάρχει βία μεταξύ μας και τα προβλήματά μας να λύνονται με όρους άλλους, όρους που να βασίζονται στη συμπερίληψη, στην οριζοντιότητα, στην αποδοχή. Φανταστήκαμε πολλά και αποφασίσαμε να πραγματοποιήσουμε τα φανταστικά μας σχέδια…


Πώς όμως από τη φαντασία περνάς στην πράξη; «Πώς το φαντασιακό γίνεται ρεαλιστικό»; Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες γιατί χρειάζεται μια αντιπρόταση απέναντι στο ήδη υπάρχον. Η αυτοοργάνωση όμως, με έναν τρόπο φυσικό βρίσκει τον δρόμο της κι έτσι οι απαντήσεις στριφογύριζαν διαρκώς γύρω από τις λέξεις «δομές» και «υποδομές».

Πρώτη σκέψη ήταν το ψωμί. Η τροφή που αντιπροσωπεύει την ανθρωπότητα και όλες τις διαφορές της. Κάθε γωνιά του κόσμου έχει τη δική της μοναδική κουλτούρα και τη δική της μοναδική ιστορία, ακριβώς όπως και το ψωμί. Θα μπορούσαμε κι εμείς να λέγαμε τη δική μας ιστορία φτιάχνοντας το δικό μας ψωμί και καλύπτοντας σε πρώτη φάση τις ανάγκες της κοινότητας κι εν συνεχεία έχοντας ένα έσοδο. Μια δομή φούρνου λοιπόν… Aυτή ήταν και η πρώτη δομή που στήθηκε μέσα στη γειτονιά των Κατειλημμένων Προσφυγικών λίγο μετά και το καταστατικό της οργανωμένης πια συνέλευσης Συ.Κα.Προ. το 2012.

Η δομή φούρνου ξεκίνησε το 2013[1] . Μέσα στο πέρασμα των χρόνων διαπιστώσαμε ότι η διαδικασία του ψωμιού ήταν κάτι πολύ παραπάνω από αυτό που κι εμείς οι ίδιες/@/οι αντιληφθήκαμε αρχικά. Υπάρχει μια δυναμική που κρατάει τη συνοχή στην κοινότητα, φέρνει παλιά και νέα συντρόφι@ σε ζύμωση και σε δύσκολες στιγμές μέσα στην κοινότητα μετά από τις επιχειρήσεις καταστολής, καταφέρνει να δώσει τη δύναμη και την προοπτική που χρειαζόμαστε για να συνεχίζουμε τον αγώνα, καταφέρνει να μας κάνει να αντιστεκόμαστε με κατάφαση όταν η βαρβαρότητα μας πνίγει.

Σήμερα η δομή φούρνου λειτουργεί καθημερινά φτιάχνοντας διαφορετικά είδη ψωμιού κι έχει αυξήσει τα σημεία διανομής εκτός γειτονιάς. Είναι ένα σημείο αναφοράς για την κοινότητα και η διαδικασία με τα ζευγάρια χέρια που πλάθουν ένα κοινό ζυμάρι, εκτός από το πρακτικό κομμάτι, αποκτά κι έναν ισχυρό συμβολισμό για το τι είναι η κοινοτική ζωή και το πως οι άνθρωποι ζυμωνόμαστε στις συλλογικές διαδικασίες.


[1] Ο φούρνος των Προσφυγικών ονομάζεται Berkin Elvan, εις μνήμη του 15χρονου Κούρδου που τον Ιούνιο του 2013, χτυπήθηκε από δακρυγόνο στο κεφάλι, το οποίο εκτόξευσε εναντίον του αστυνομικός, κατά τη διάρκεια των πολύμηνων διαδηλώσεων που πραγματοποιούνταν στο πάρκο Γκεζί και την πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης κατά του Ερντογάν. Ο Ελβάν εκείνη τη στιγμή κατευθυνόταν στον φούρνο της γειτονιάς του, προκειμένου να αγοράσει ψωμί.

ΣΥ.νελευση ΚΑ.τειλημμένων ΠΡΟ.σφυγικών

Emai: sykapro_squat@riseup.net,

Twitter: @Prosfygika