Μα δεν έχουν εκεί στην κυβέρνηση έναν παιδαγωγό, έναν κοινωνιολόγο για να τους αναλύσει τα αίτια της παραβατικότητας των νέων και στη συνέχεια να τους συμβουλεύσει πώς να την αντιμετωπίσουν; Ή δεν χωρούν στο μυαλό τους άλλες παρεμβάσεις πλην εκείνων της αστυνομικής βίας και των αυστηρών ποινών, με τις οποίες προσπαθούν να κουκουλώσουν τα όποια προβλήματα και όχι βέβαια να τα λύσουν; Τώρα μεταθέτουν τις ευθύνες στους γονείς, απειλώντας τους με αυστηρές ποινές.
Εχοντας χρόνια διδάξει στην τεχνική εκπαίδευση ξέρω πως οι περισσότεροι γονείς, για να μην πω όλοι, γνοιάζονται για τα παιδιά τους. Δεν αδιαφορούν. Ομως ο κάθε γονιός κουβαλά τις δικές του εμπειρίες, τις δικές του ανεπάρκειες (για τις οποίες χρειάζεται στήριξη και όχι τιμωρίες), τα δικά του προβλήματα, τις δικές του αγωνίες, τις δικές του έγνοιες μέσα -ιδίως σήμερα- σε μια δυστοπική κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα που του καθορίζει τη συμπεριφορά προς όλες τις κατευθύνσεις σε μεγάλο βαθμό.
Επιπλέον οι περισσότεροι γονείς δεν διαθέτουν γνώσεις παιδαγωγικής. Σήμερα κάθε νέος επηρεάζεται από πλήθος πηγών πληροφόρησης και συμπεριφορών. Ο κόσμος του είναι τεράστιος και πολύ διαφορετικός εκείνου των γονιών του και δεν περιορίζεται στην οικογένεια και στο σχολείο, όπως πριν από την τεχνολογική επανάσταση. Πώς λοιπόν οι γονείς θα λύσουν το πρόβλημα της παραβατικότητας που τους αναθέτει η αδαής κυβέρνηση; Το μόνο που θα καταφέρει είναι να χαλάσει τις σχέσεις γονιών-παιδιών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την παραπέρα πορεία των νέων ανθρώπων, αλλά και για τη συνοχή της κοινωνίας.
Ας κοιτάξει πρώτα η κυβέρνηση τα σχολεία, που τα έχει αφήσει στην τύχη τους, και τους κακοπληρωμένους εκπαιδευτικούς. Το σχολείο δεν αποτελεί πια κοινότητα. Είναι άθροισμα ανταγωνιστικών ατόμων, όπως ακριβώς το διδάσκει η εξωσχολική πραγματικότητα. Επόμενο είναι η ανταγωνιστικότητα να φτάσει και στη βία. Είναι τυχαίο ότι στα Μουσικά και στα Καλλιτεχνικά Σχολεία, που αποτελούν κοινότητες καλλιεργώντας τη δημιουργικότητα των μελών τους, τη μεταξύ τους συνεργασία και την παραγωγή καλλιτεχνικών έργων, τα φαινόμενα βίας είναι μηδαμινά;
Ας κοιτάξει λοιπόν να διαβάσει τις νέες εκπαιδευτικές και παιδαγωγικές πρακτικές, που αντιστοιχούν στην εποχή μας, οι οποίες κινούνται μακράν των τιμωριών και του αυταρχισμού. Ας κοιτάξει το κενό που αντικρίζουν οι νέοι και οι νέες σκεπτόμενοι το μέλλον τους. Ούτε καν για μια αξιοπρεπή εργασία δεν μπορούν να ελπίζουν. Για να μη μιλήσουμε για οράματα και ελπίδες για μιαν άλλη ζωή, ελευθερίας, δικαιοσύνης και ισότητας. Οι νέοι ψάχνουν νόημα και τέτοιο δεν βρίσκουν. Αισθάνονται άδειοι και αποπροσανατολίζονται, δίχως να φέρουν οι ίδιοι καμιάν ευθύνη. Η ίδια η κυβέρνηση τι παράδειγμα δίνει στα παιδιά; Ασκεί άλογη βία απέναντι στους νέους που ψάχνονται. Μήπως έτσι δίνει το παράδειγμα; Ας το σκεφτεί. Παραβιάζει το Σύνταγμα και τους νόμους που η ίδια ψηφίζει. Διασπαθίζει το δημόσιο χρήμα υπέρ των δικών της ψηφοθηρικών συμφερόντων. Αδιαφορεί για τους πολλούς και αδύναμους. Μα η νεανική παραβατικότητα δεν έχει την ίδια λογική;
«Εικόνα σου είμαι κοινωνία (και πολιτική) και σου μοιάζω».
*Επίτιμος σύμβουλος Παιδαγωγικού Ινστιτούτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου