ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΛΑΛΗΣ
«Τα Πανεπιστήμια παρέχουν υπηρεσίες στέγασης και φιλοξενίας σε πλήρως εξοπλισμένες εστίες. Οι φοιτητές καλούνται να πληρώσουν ένα αντίτιμο που κυμαίνεται από 3.000 έως και πάνω από 10.000 λίρες τον χρόνο,(…) ποσό ασύγκριτα χαμηλότερο σε σχέση με τις ιδιωτικές εστίες που υπάρχουν σε όλες τις πόλεις και οι οποίες χρεώνουν πολύ μεγαλύτερα ποσά».
Κάπως έτσι ξεκινήσαμε τη συζήτηση με τον Κώστα Βλαχόπουλο, Ερευνητή στο Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες και διδακτορικό Ερευνητή στο Πανεπιστήμιο της Γλασκόβης. Αφορμή γι’ αυτή τη σύντομη κουβέντα ήταν η πρόθεση της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας να καταφύγει στην πολιτική των Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) και των ενοικίων στις φοιτητικές εστίες.
Ήθελα να διαπιστώσω τι συμβαίνει σε μια άλλη χώρα της Ευρώπης, τι εφαρμόζεται «κατά τα διεθνή πρότυπα», όπως αρέσκονται να επικαλούνται στο κυβερνητικό στρατόπεδο.
«Τα μεγάλα και αναγνωρισμένα Πανεπιστήμια στην Σκωτία είναι υπό δημόσιο καθεστώς», εξηγεί ο κύριος Βλαχόπουλος, προσθέτοντας ότι «στην ουσία αποτελούν Μη Κερδοσκοπικούς Οργανισμούς- που-έχουν έσοδα από τον κρατικό προϋπολογισμό αλλά και από διάφορες δραστηριότητες (δίδακτρα, αξιοποίηση περιουσίας, επενδύσεις κ.λπ.), χωρίς να έχουν στόχο το κέρδος». Ισχύει, όμως, σε όλες τις περιπτώσεις αυτή η συνθήκη; Η απάντηση του συνομιλητή μου ήταν σαφής και ενδεικτική των επικίνδυνων παραθύρων που ανοίγονται, όταν, έστω και σε μικρό βαθμό, τα ΑΕΙ εισέρχονται στη λογική του «επιχειρείν»: «Υπάρχουν Πανεπιστήμια τα οποία επενδύουν τα αποθεματικά τους ακόμα και σε αμφίβολης δραστηριότητας εταιρείες, όπως λ.χ. οι πολυεθνικές εταιρείες όπλων».
Περνώντας εντός συνόρων και πάλι, είναι πασιφανές ότι η Νέα Δημοκρατία τρέχει να μετατρέψει σε εμπόρευμα την πανεπιστημιακή μόρφωση, να καταστήσει τα ΑΕΙ «καταστήματα» που θα στήνουν έναντι αδρών διδάκτρων «προγράμματα σπουδών». Η αρμόδια υπουργός, Νίκη Κεραμέως, όταν δεν καταργεί τις φοιτητικές παρατάξεις, όταν δεν στέλνει ΜΑΤ και ασφαλίτες να εξαπολύουν πογκρόμ εναντίον των φοιτητών, κλείνει μπίζνες στο Αμέρικα. Όπως η ίδια δήλωνε μετά την επίσκεψη Μητσοτάκη στις ΗΠΑ: «Πάρα πολλά χρόνια, οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις εστιάζονταν σε ζητήματα εξοπλισμών, ζητήματα εξωτερικών σχέσεων, πλέον έχει προστεθεί κι άλλος ένας πυλώνας: αυτός της εκπαίδευσης».
Τι Χάρβαρντ, τι Κολάμπια, τι Τζονς Χόπκινς; Με την αφρόκρεμα της διεθνούς ακαδημαϊκής κοινότητας συζήτησε η κ. Κεραμέως «για απτές συνεργασίες». Διπλά προγράμματα σπουδών, κοινά προγράμματα, συμμετοχή αμερικανικών πανεπιστημίων σε ξενόγλωσσα προγράμματα στη χώρα μας. Μεγαλεία…
Ωστόσο, προηγουμένως (πιθανότατα στα διαλείμματά της από τις παρακολουθήσεις συνδικαλιστικών συναντήσεων ακαδημαϊκών καθηγητών, όπως συνέβη στο ΑΠΘ) είχε φροντίσει να «κόψει», πριν καν ξεκινήσουν οι πανελλήνιες, 9.021 υποψηφίους. Παράλληλα, «ανάγκαζε» τα περισσότερα τμήματα των ΑΕΙ να κινούνται σε χαμηλές ταχύτητες μιας και, εν συγκρίσει με τα συγγενικά τους κεντρικά, ενώ παίρνουν τον ίδιο αριθμό εισακτέων έχουν σημαντικές αποκλίσεις ως προς τον αριθμό των διδασκόντων.
Βλέπεις, πρώτα έρχεται η απαξίωση του «προϊόντος» ( για να μιλήσουμε με όρους που λατρεύουν οι μονεταριστές του Μαξίμου) και μετά οι επιχειρηματικές κολεγιές με τους απ’ έξω.
Το ίδιο μοντέλο άλλωστε ακολουθείται και στις φοιτητικές εστίες με γνώμονα τη νέα γενιά, βεβαίως, βεβαίως, αλλά και τη δημιουργία- πάντα μέσω ΣΔΙΤ – φθηνής και ανταγωνιστικής φοιτητικής στέγης.
Βέβαια, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση σχεδιάζει υποτίθεται να διασφαλίσει τη στέγη των νέων, η υποχρηματοδότηση, η παράδοση των βασικών υπηρεσιών σε εργολάβους, η κακή ποιότητα σίτισης, μα πάνω απ’ ‘όλα η ανεπάρκεια των προσφερόμενων δωματίων σε σχέση με τη ζήτηση, αποτελούν την πραγματικότητα πολλών νέων, φοιτητών στην Αθήνα, μα και την περιφέρεια. «Ποια είναι η στάση της κυβέρνησης και του Πανεπιστημίου, απέναντι σε ένα παιδί που έχει χάσει γονιό, χάνει πατέρα και μετά βίας εξασφαλίζει τα προς το ζην; Να μη σπουδάσει»;
Αυτό αναρωτιόταν ο Απόστολος Στεργιάννης, φοιτητής φιλολογίας, όταν ρωτήθηκε σχετικά από συναδέλφους. Η φωνή του ήρθε να προστεθεί στην κραυγή αγωνίας των φοιτών- βαλίτσα, που μένουν από ‘δω και από ‘κει, που δεν έχουν ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι τους, αφήνοντας τα όνειρά τους έξω από την πόρτα του αμφιθέατρου.
Αλλά, ακόμη και για τους τυχερούς που καταφέρνουν να πάρουν δωμάτιο, τα προβλήματα δεν σταματούν.
Μιλώ με τη Μ.Β που έμενε στη Β’ ΦΕΠΑ, στη φοιτητική εστία του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Το κτήριο που δόθηκε προς ανακαίνιση το 2020. «Τα δωμάτια ήταν 6 τ.μ. με κοινά μπάνια και ιδιωτικές ντουζιέρες. Το νερό της βρύσης ήταν μη πόσιμο, λόγω του ότι οι σωληνώσεις ήταν σκουριασμένες, οπότε όλοι αναγκαζόμασταν να αγοράσουμε εμφιαλωμένο». Ένα έξοδο ακόμη, την ίδια ώρα που συχνές ήταν οι «βλάβες» στο σύστημα ύδρευσης, μ’ αποτέλεσμα είτε να σταματά η παροχή υδροδότησης, είτε να μην υπάρχει ζεστό νερό. «Ας μην αναφέρουμε τις εαρινές εξεταστικές, μέχρι μέσα Ιουλίου και τον ανύπαρκτο κλιματισμό».
Η σίτιση δεν μπορούσε να λείπει από την κουβέντα μας, καθώς σε αρκετές περιπτώσεις, η είσοδος των εργολάβων σ’ αυτή τη στοιχειώδη για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια υπηρεσία είχε ως αποτέλεσμα, οι φοιτητές, είτε να μένουν νηστικοί, επειδή δεν είχε ανανεωθεί η σύμβαση του ΙΝΕΔΙΒΙΜ με την εργολαβία που είχε αναλάβει τη σίτιση, είτε να τρέφονται με χείριστης ποιότητας γεύματα, χωρίς, όπως καταγγέλλει η Μ.Β «να δίνεται η δυνατότητα δεύτερου μενού».
Για όλα τα παραπάνω τι απαντούν οι κυβερνητικοί; Κι άλλες εργολαβίες, ΣΔΙΤ και ενοίκια.
Τι κι αν η εμπλοκή των ιδιωτών διαμόρφωσε εν πολλοίς αυτή την κατάσταση; Τι κι αν, δρώντας με απόλυτα κερδοσκοπικά κριτήρια, οι εργολάβοι προχωρούσαν σε ελλιπή συντήρηση των υποδομών, ενώ παζάρευαν την αμοιβή τους με το κράτος, κρατώντας ως όμηρους αυτού του νταραβεριού τους ίδιους τους φοιτητές και τους εργαζόμενους;
Εργολάβοι, ΣΔΙΤ και ενοίκια.
Γιατί να αλλάξει τώρα αυτή η πρακτική για το κεφάλαιο της αγοράς ακινήτων, όταν η φοιτητική μέριμνα- άρα και οι προσαυξήσεις στην τιμή του ενοικίου- θα βρίσκεται υπό τις ορέξεις των ιδιωτών;
Τίποτα. Εργολάβοι, ΣΔΙΤ και ενοίκια.
Βέβαια, ας είμαστε ειλικρινείς. Οι δρόμοι ήταν ήδη στρωμένοι απ’ τους άλλους, τους ζωσμένους με τα νταούλια της ροζουλί επαναστατικότητας, αφού επί υπουργίας Γαβρόγλου, με φόντο τις φοιτητικές εστίες στην Κρήτη, οι ΣΔΙΤ αναγορεύτηκαν σε «αναγκαίο συμπλήρωμα» της κατασκευής τους.
Σε κάθε περίπτωση, με όποια από τις δύο όψεις του ίδιου αντιλαϊκού νομίσματος κι αν έχουμε να κάνουμε, η φοιτητική στέγαση- θα έπρεπε- να συγκαταλέγεται στα κοινωνικά αγαθά που το κράτος προσφέρει στους πολίτες του, ως ειδική κρατική φροντίδα. Που θα πραγματώνεται- εκτός των άλλων- κι από δημόσιες επενδύσεις για κατασκευή κατοικιών. Και για να προλάβουμε τους… βιαστικούληδες των τρολ υπογείων της ΝΔ, αυτή είναι πρόταση του ΟΟΣΑ, αλλά και του ΔΝΤ. Θα μπορούσε ο πρωθυπουργός να πεταχτεί – για τρίτη φορά- στην Ουάσιγκτον και να πάρει μια γνώμη από τα κεντρικά του Ταμείου. Τον πληρώνουμε που τον πληρώνουμε, ας κερδίσουμε και κάτι.
* Η φωτογραφία είναι από κινητοποίηση φοιτητών από τις εστίες Κομοτηνής, στην πρυτανεία του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, στα τέλη Μαρτίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου