και θρέφει με όνειρα το μέλλον.
Η μνήμη είναι η ίδια μας η ζωή. Δεν αφήνει τίποτα να χαθεί, ούτε το μέλλον να γίνει πριν την ώρα του παρελθόν. Πολεμάει την αρρώστια της λήθης με Αλήθεια και είναι το αντίδοτο στον φόβο και κάθε τρομοκορονοϊό.
Ο συγγραφέας εξακτινώνεται από την ημέρα που γεννήθηκε στον Αϊ-Γιώργη Ιστιαίας Ευβοίας, χωρίς να παραλείπει να κάνει βουτιές στον παρελθόντα χρό-νο από τον αντιδικτατορικό αγώνα και το φοιτητικό κίνημα μέχρι την εξέγερ-ση του Πολυτεχνείου αναδεικνύοντας μέσα από τη μυθιστορία του λόγου του την αληθινή ιστορία της χώρας μας.
Παρουσίαση στο Δρόμο της Αριστεράς του Κώστα Γκιώνη
(...) Σ' αυτό το βιβλίο του ο Δημήτρης Παπαχρήστος κάνει βαθιά βουτιά μέσα του, μαζεύει τα κομμάτια του και δημιουργεί το παζλ της ζωής του. Μιας ζωής που περιλαμβάνει τη νεότερη ιστορία της Ελλάδας και όχι μόνο, χωρίς όμως να ιστορεί με την κλασική έννοια του όρου. Αυτό που επιδιώκει είναι η μνήμη, , κάτι που οι εξουσίες θεωρούν τον χειρότερο εχθρό τους. Είναι γνωστό ότι οι λαοί χωρίς μνήμη δεν έχουν μέλλον.
Ένα πόνημα επίκαιρο
Ο Δημήτρης Παπαχρήστος, εκτός από τα ιστορικά γεγονότα, τις συναντήσεις του με τόσα και τόσα. ιστορικά πρόσωπα, μιλάει και για το σήμερα. Παίρνει θέση για όλα. Λέει: Σεισμοί, λοιμοί, λιμοί, καταποντισμοί και πολέμοι για να καταστραφούμε και να σωθούμε, πληρώνοντας ακριβά το τίμημα της ζωής. Αυτός Αυτός ο ιός ήρθε για να μείνει, να γίνει η αφορμή και το πρόσχημα να κερδίζουν από τον θάνατο εμπορευματοποιώντας τη ζωή. Τη δημοκρατία την έχουν φέρει στα μέτρα τους. Γίναμε αριθμοί στους λογαριασμούς τους και ποσοστά δυσανάγνωστα αναλόγως των περιστάσεων. Σε άλλο σημείο γίνεται ακόμα πιο επίκαιρος: Οι συνθήκες, οι διπλωματικές τρίπλες και οι επί της διαδικασίας παρεμβάσεις των διεθνών οργανισμών δεν αποτρέπουν τους ακήρυκτους πολέμους. Τα γεωστρατηγικά και γεωπολιτικά συμφέροντα υπερέχουν… Ξαναχαράζουν τα σύνορα με χρήματα ματωμένα και βάζουν τους λαούς να σκοτώνονται και επεμβαίνουν. Κι από πάνω βάζουν τα βομβαρδιστικά να τους σώσουν, επιβάλλοντας τη νέα τάξη και του τάφου τη σιωπή!
Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ
Κώστας Γκιώνης, Δρόμος της Αριστεράς, 12.03.2022
***
Παρουσίαση στην Εφ. Συν. από την Πέπη Ρηγοπούλου
Μια αλωνισηκή μηχανή που καταβροχθίζει δεμάτια από στάχυα και ξερνάει άχυρα που φτιάχνουν έναν χρυσό λόφο. Παιδιά που τρέχουν στα αλώνια παίζοντας κρυφτό. Σκαρφαλώνουν σας θημωνιές ξυπόλυτα κι έπειτα κάνουν βουτιές σε μια θάλασσα από χρυσάφι για να αναδυθούν στεφανωμένοι με άχυρα κολυμβητές. Ο Μαυρογιάννης που ταΐζει δεμάτια την αλωνιστική μηχανή, σιδερένιο θηρίο που βογκάει σαν αγελάδα. Από κάτω ο μπαρμπα-Βαγγέλης ο Κρούπης, με τεντωμένα τα χέρια σαν να αρμέγει τα σιδερένια βυζιά της, ο μπαρμπα-Ανδρέας που τραβάει τα σακιά, για να δέσει ο Κεσκέρογλου, και να τα φορτώσουν μαζί με τον μπαρμπα-Τρύφωνα με ένα άι ε ουπππ στο κάρο με τα τσουβάλια.
Ενας αυθεντικός και γι' αυτό σουρεαλιστικός κόσμος δουλειάς, παιχνιδιού, αλληλεγγύης και ξυπόλυτων ονείρων. Μια εικόνα από το βιβλίο «Αχ! Μουρλοσκοτωμένο», Εκδόσεις «Τόπος», του Δημήτρη Παπαχρήστου. Δεν την έχει εμπνευστεί από την ταινία «1900» του Μπερτολούτσι, ούτε από κάποιον πίνακα του Μιλέ, αλλά από τη γενέθλια γη, την Εύβοια. Και είναι για μένα κλειδί για να διαβάσουμε μια αφήγηση/ταξίδι ζωής, από τη φωτεινή Εύβοια μέχρι τον ζόφο της δικτατορίας κι έπειτα το δίβουλο τοπίο της Μεταπολίτευσης και τα κατοπινά χρόνια της κατανάλωσης, της υποτέλειας και της επικήρυξης των ελπίδων.
Για να αντισταθεί σε αυτό το τσουνάμι που χτυπάει τον κόσμο των ξυπόλυτων ονείρων, ο συγγραφέας συγκαλεί στις γραμμές του βιβλίου του μια συνάντηση, παλιών και νέων του φίλων, παρόντων και απάντων, παρέλαση Ελλήνων και ξένων που γεφυρώνουν τα ρήγματα της απουσίας, συνωμοτούν στη διεθνή γλώσσα της αγάπης, σχεδιάζοντας δράσεις, συναυλίες και διαμαρτυρίες. Παιδιά τότε της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και άλλα νέα παιδιά από τις διαδηλώσεις για τον Οτσαλάν και τη Γιουγκοσλαβία και πιο νέα της πλατείας Συντάγματος. Μαζί τους ο Δαμιανός και ο Κοροβέσης και παραδίπλα ο Κάστρο να τσουγκρίζει το ποτήρι του με τον Χατζιδάκι, τον Σαρτρ και τον Καστοριάδη, που έχουν, αν και διαφωνούντες σε τόσα, όλοι ενωθεί από τον Παπαχρήστο σε ένα αδιάσπαστο μαχητικό συνεχές, όπου συρρέουν αυθεντικά ενωμένα τα ετερόκλητα.
Τι είναι αυτό που κάνει αυτή τη διαδήλωση να είναι αυθεντική; Είναι η επίμονη αθωότητα του συγγραφέα που του επιτρέπει να μην παγιδεύεται στην αφέλεια. Αυτή η γενέθλια αθωότητα βρίσκεται στη ρίζα της σχέσης του, αιρετικής και όμως κεντρικής, με μια σειρά από ζήτήματα που σήμερα είναι της μόδας να αποκαλούμε προκλήσεις: Τον πατριωτισμό και τον διεθνισμό που μπορεί να οδηγήσουν, αληθινά και όχι προσχηματικά, σε σύνθεση και όχι σε σύγκρουση. Την απόσταση από τα κομματικά ιερατεία την ίδια ώρα που είναι αμετανόητα πολιτικά παρών στα δύσκολα και τα επικίνδυνα. Σύνθεση ιδεών αλληλέγγυα με τη συνάντηση προσώπων που δεν παραιτούνται από την αναζήτηση ακόμα και όταν, όπως σήμερα, χλομιάζει η ελπίδα.
Πέπη Ρηγοπούλου, Εφημερίδα Συντακτών 30.03.2022
***
Διαβάστε εδώ την προδημοσίευση του βιβλίου στην Εφημερίδα των Συντακτών (21.02.2022).
Παρακολουθήστε την παρουσίαση του βιβλίου που έγινε στην Αθήνα (18.03.2022) στο καφέ «Κήπος του Μουσείου» (Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο).
Για το βιβλίο μίλησαν οι: Μάκης Μπαλαούρας (οικονομολόγος), Πέπη Ρηγοπούλου (ομότιμος καθηγήτρια ΕΚΠΑ και συγγραφέας), Γιώργος Σταματόπουλος (δημοσιογράφος και συγγραφέας), Κωνσταντίνος Τζαμιώτης (συγγραφέας) και ο συγγραφέας του βιβλίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου