ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΔΕ ΘΑ ΦΑΜΕ ΤΟ ΤΥΡΑΚΙ κ. ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ!
Στο ν/σ Χατζηδάκη, όση υποκρισία υποκρύπτει ο τίτλος του «Για την προστασία της Εργασίας» άλλο τόσο υποκριτική είναι και η «μέριμνα» για τα γυναικεία και έμφυλα προβλήματα στο χώρο εργασίας.
Πρόκειται για ένα ν/σ το οποίο έρχεται να βαθύνει και να ολοκληρώσει την ανατροπή των εργασιακών και συνδικαλιστικών κατακτήσεων που μεθοδεύτηκε από όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις. Η κατάργηση του 8ωρου και της Κυριακάτικης αργίας, οι υποχρεωτικές απλήρωτες υπερωρίες, η περαιτέρω διευκόλυνση των απολύσεων και οι πενιχρές αποζημιώσεις (όπου δεν μπορούν να τις αποφύγουν οι εργοδότες), η τηλε-εργασία χωρίς όρους, καταλήγουν στην προώθηση κάθε είδους ελαστικής εργασίας, στην κατάργηση κάθε έννοιας σταθερότητας στη δουλειά. Ταυτόχρονα θεσμοθετείται η κατάργηση κάθε συνδικαλιστικής ελευθερίας και δυνατότητας διεκδίκησης καλύτερων όρων εργασίας. Με την ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης, το φακέλωμα των μελών των συνδικάτων, την εξώθηση στη σύναψη ατομικών συμβάσεων, την επιβολή της εξ’ αποστάσεως ψηφοφορίας και τα προσκόμματα στην κήρυξη της απεργίας οι εργαζόμενες/οι καλούνται να πληρώσουν αδιαμαρτύρητα και σε βάρος ακόμα και της υγείας τους την ψηλή κερδοφορία των εργοδοτών, παραιτούμενοι από κατακτήσεις που κερδήθηκαν με αιματηρούς αγώνες για πάνω από έναν αιώνα.
Τις υποχρεώσεις που είχε η κυβέρνηση, να κυρώσει την Σύμβαση 190 της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας «για την εξάλειψη της βίας και παρενόχλησης στον κόσμο της εργασίας» που η προθεσμία είχε εκπέσει από τις 21/12/2020, και να ενσωματώσει την Οδηγία (ΕΕ) 2019/1158 «για την ισορροπία μεταξύ της επαγγελματικής και της ιδιωτικής ζωής για τους γονείς και τους φροντιστές» διάλεξε να τις εκπληρώσει μέσα από το παρόν νομοσχέδιο. Ένα φτηνό επικοινωνιακό κόλπο για να τσιμπήσουμε το τυράκι στη φάκα της καταστροφής των εργασιακών μας κατακτήσεων.
Η Διεθνής Σύμβαση 190 για να μπορεί να αποδώσει στην εξάλειψη της βίας και παρενόχλησης προϋποθέτει και προβλέπει την ύπαρξη μιας σειράς θεσμών και κατοχυρωμένων συλλογικών κατακτήσεων του εργατικού κινήματος όπως η συνδικαλιστική ελευθερία, η πραγματική αναγνώριση του δικαιώματος συλλογικής διαπραγμάτευσης, οι συλλογικές συμβάσεις, επιθεωρητές και γιατρούς εργασίας, μέτρα που το νομοσχέδιο όχι μόνο δεν προωθεί αλλά και κατεδαφίζει ότι υπάρχει. Η εμπειρία από το me too έδειξε πως οι πολλαπλές καταγγελίες στο χώρο της τέχνης βασίστηκαν στην εμπιστοσύνη των θυμάτων προς το σωματείο τους, και κατέφυγαν στο ΣΕΗ για συμβουλές και βοήθεια κι όχι στον εργοδότη, όπως θεσμοθετεί το νομοσχέδιο, που σε πολλές περιπτώσεις είναι ο κακοποιητής. Επίσης απαιτεί πόρους και εθνικές πολιτικές που αφορούν την ασφάλεια και την υγεία στην εργασία, πολιτικές που προωθούν την ισότητα και τη μη-διάκριση και στην μετανάστευση, καθοδήγηση και κατάρτιση και άλλα εργαλεία προστασίας των εργαζομένων από ψυχοκοινωνικούς κινδύνους. Μόνο που οι προτεραιότητες της κυβέρνησης είναι η αγορά επιθετικών εξοπλισμών όπως τα Ραφάλ, και η αθρόα ροή χρημάτων προς το κεφάλαιο και τη μεγάλη εργοδοσία. Γι’ αυτό και η πρόληψη και η εξάλειψη της βίας υποβιβάζεται σε ένα κυνικό ευχολόγιο.
Για την ευρωπαϊκή οδηγία 2019/1158, την περίφημη άδεια πατρότητας, η ελληνική κυβέρνηση αξιοποιεί στις χειρότερες εκδοχές της τις προβλέψεις της για πολλή ευελιξία, τηλε-εργασία και γενικά, ρυθμίσεις «ευέλικτες»: στην εργασία, στην άδεια, στο ωράριο, στο χώρο εργασίας. Η ενσωμάτωση στο ελληνικό δίκαιο λοιπόν, απαιτεί τον μεγαλύτερο χρόνο εργασίας/προϋπηρεσίας ως προϋπόθεση και δίνει τον μικρότερο δυνατό χρόνο άδειας για λόγους ανωτέρας βίας. Ασφαλώς, δεν υπάρχει καμία κάλυψη στους ομόφυλους γονείς επειδή για τον ελληνικό νόμο είναι ανύπαρκτοι. Εξ’ άλλου η τηλε-εργασία από το σπίτι, δίνει τη δυνατότητα στον εργοδότη να υπονομεύσει πλήρως το δικαίωμα στη γονική άδεια αφού διαφημίζεται ως μέτρο ελάφρυνσης των γυναικών και βοηθητική στην «εναρμόνιση της οικογενειακής και εργασιακής ζωής». Απαλλάσσει έτσι την κυβέρνηση από «περιττές σπατάλες» όπως είναι οι δαπάνες για δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες που ανακουφίζουν την εργατική και λαϊκή οικογένεια από τη φροντίδα της κοινωνικής αναπαραγωγής, με οδυνηρές συνέπειες για τις γυναίκες όπως έδειξε η πρόσφατη εμπειρία από την περίοδο του εγκλεισμού.
Όσες και όσοι από εμάς, γυναίκες , άνδρες, ΛΟΑΤΚΙ, μετανάστριες/ες, έχουμε κάνει τη ζωή μας λάστιχο «για τις ανάγκες της δουλειάς» μπροστά σε ταμεία και οθόνες, σε κουζίνες και στο σερβίρισμα, σε μηχανάκια, σε εποχιακά ή μη τουριστικά επαγγέλματα, σε μικρότερες ή μεγαλύτερες βιοτεχνίες κλπ, χωρίς ανάλογες αμοιβές και χωρίς πολλές αντιρρήσεις με το φόβο της απόλυσης, γνωρίζουμε ότι αυτό το ν/σ καταστρέφει και την τελευταία δυνατότητα αντίστασης σε όλων των ειδών τους εκβιασμούς εργοδοτών, διευθυντών, προϊσταμένων.
Εξ ’άλλου, η κυβέρνηση Μητσοτάκη και το κόμμα του, δεν χαρακτηρίζονται από καμία ευαισθησία στα ζητήματα ισότητας και δικαιωμάτων. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε όταν στελέχη τους όπως ο Κιμπουρόπουλος που ψήφισε κατά των αμβλώσεων, ο Λοβέρδος, η Λατινοπούλου, δε διστάζουν να προβάλλουν τις σεξιστικές και ομοφοβικές απόψεις τους; Πού πήγε η ευαισθησία τους στη βία και τη σεξουαλική παρενόχληση, όταν προσπάθησαν να καλύψουν τον Λιγνάδη; Ποια από μας θα τους πιστέψει όταν με τον πρόσφατο νόμο της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας εξαναγκάζει τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας να βρίσκονται με τον κακοποιητή τους; Για ποια εναρμόνιση εργασιακής και οικογενειακής ζωής μας μιλούν όταν την εξαντλούν σε μια κουτσουρεμένη άδεια πατρότητας και δεν γίνεται λόγος στο νομοσχέδιο για τις απολύσεις εγκύων και τεκουσών γυναικών;
Οι εργολαβικές μετανάστριες καθαρίστριες του ξενοδοχείου ibis στη Γαλλία, μας δείχνουν τον δρόμο αν θέλουμε να ζήσουμε ανθρώπινα. Με παρατεταμένο, πολύμορφο, ταξικό και φεμινιστικό αγώνα, κέρδισαν αύξηση μισθού, μείωση ωραρίου, συνδικαλιστικά δικαιώματα και την απόλυση διευθυντή που παρενόχλησε σεξουαλικά συνάδελφό τους.
Γι’ αυτό υπερασπιζόμαστε τα εργασιακά και συνδικαλιστικά μας δικαιώματα, διεκδικούμε την ισότητα σε σπίτι και δουλειά. Με συλλογική δράση διαρκείας μέσα στα εργατικά σωματεία μας, συμμετέχουμε στην Πανεργατική απεργία στις 10 Ιουνίου και σε όλες τις κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις που οργανώνονται απαιτούμε:
ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΥ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ 8ΩΡΟ,ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ και ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ
ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ – ΑΥΞΗΣΕΙΣ – ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ-
ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ: ΥΓΕΙΑ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΠΑΡΟΧΕΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου