«Το χρώμα της θεωρίας είναι γκρίζο, πράσινο είναι, φίλε μου, το χρώμα της ζωής»Γκέτε
Το γεγονός ότι η ετήσια σύνοδος του ΟΗΕ για το κλίμα (COP28), που άρχισε τις εργασίες της χθες στο Ντουμπάι, φιλοξενείται σε μία από τις μοναρχίες του Κόλπου και ο προεδρεύων σουλτάνος Αλ Τζάμπερ είναι διευθύνων σύμβουλος της κρατικής πετρελαϊκής εταιρείας στη γλώσσα της νεολαίας θα το λέγαμε τρολιά, στη γλώσσα της πολιτικής όμως θα το λέγαμε χρεοκοπία ακόμη και στο συμβολικό επίπεδο όλων των μεγάλων διακηρύξεων και σχεδίων για την ανάσχεση της κλιματικής κρίσης. Οι «πράσινες» εξαγγελίες υποτάχθηκαν στις μαύρες προτεραιότητες κι εκεί δεν έχει θέση το πράσινο δέντρο της ζωής – μόνο απέραντη πράσινη θλίψη και τρομακτικοί κίνδυνοι.
Σε ακόμη ένα κρίσιμο για την ανθρωπότητα ζήτημα ο καπιταλισμός αποτυγχάνει επειδή δεν μπορεί να μην είναι ο εαυτός του:
Αποτυγχάνει στην εμπέδωση και διατήρηση της ειρήνης, γιατί δεν μπορεί να λύσει με ειρηνικά μέσα τις διακρατικές συγκρούσεις για την ηγεμονία, ιδιαίτερα όταν αυτή δεν είναι εμπεδωμένη και διεκδικείται ευθέως.
Αποτυγχάνει να κατανείμει τους ανθρώπινους πόρους και τα εισοδήματα χωρίς κρίσεις και χωρίς πείνα, φτώχεια και κοινωνική δυστυχία σε μεγάλη έκταση – πολύ μεγαλύτερη στην περιφέρεια, αλλά συνεχώς διευρυνόμενη ακόμη και στο κέντρο.
Η αποτυχία του όμως στην ανάσχεση της κλιματικής κρίσης είναι η πιο «υπαρξιακή» απ’ όλες, διότι από ένα σημείο και ύστερα δεν υπάρχει επιστροφή: η δυναμική των καταστροφών θα γίνει ανεξέλεγκτη. Ηδη ο στόχος να παραμείνει η μέση επιφανειακή θερμοκρασία κάτω από τον 1,5 βαθμό Κελσίου έχει χαθεί πριν από το 2030, που είχε τεθεί σαν ένα αρχικό ορόσημο. Ηδη το 2023 ξεπέρασε ελαφρά τον 1,4 βαθμό. Η καταστροφική δυναμική τρέχει γρηγορότερα από κάθε πρόβλεψη και με ρυθμούς που είναι θέμα το πολύ δύο δεκαετιών για να εισέλθουμε σε περίοδο εκτεταμένων φυσικών καταστροφών.
Η πείρα από τις παλιές μεγάλες απειλές (πολέμους και μεγάλες οικονομικές κρίσεις) δεν έχει θέση εδώ: εκείνες «ξεσπούσαν» και ολοκλήρωναν το καταστροφικό τους έργο σε μερικά χρόνια. Εδώ τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά: είναι μια κρίση διαρκώς επιδεινούμενη και χωρίς χρονικό ορίζοντα κάποιου τέλους.
Και δυστυχώς βαδίζουμε σε αυτήν σαν υπνωτισμένοι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου