Τα σύγχρονα κρεματόρια - Του Σπύρου Κουλοχέρη*

EUROKINISSI/ΚΩΣΤΑΣ ΤΖΟΥΜΑΣ

Σε μια ομαδική συνεδρία εποπτείας υπήρξα κι εγώ, ως εποπτευόμενος-εργαζόμενος στον τομέα προστασίας των προσφύγων, δέκτης της προτροπής να «αφήνω πίσω» κάθε μέρα στο γραφείο τις έγνοιες της δουλειάς και να τα ξεχνάω όλα μέχρι την επομένη ημέρα. Λίγες μέρες αργότερα έτυχε να δω την ταινία «Ζώνη ενδιαφέροντος» του Τζόναθαν Γκλέιζερ, όπου σε μεσοτοιχία με το στρατόπεδο του Αουσβιτς εκτυλίσσεται η ειδυλλιακή οικογενειακή ζωή του διοικητή του, του Ρούντολφ Ες. Ηταν σαν να ακολουθούσε ο διοικητής την οδηγία του υπεύθυνου προσώπου της δικής μου εποπτείας με επιτυχία…

Μα, η προστασία των προσφύγων δεν έχει να κάνει με τον αφανισμό τους, θα ήταν ο αντίλογος. Κι όμως, οι πρόσφυγες ζητούν άσυλο και τους κλείνουν σε άσυλα. Τους συγκεντρώνουν σε κέντρα «φιλοξενίας» ανοικτού ή κλειστού τύπου, σε κέντρα κράτησης, δηλαδή φυλακές. Τους υπόλοιπους τους υποχρεώνουν σε αστεγία και όλους μαζί σε υπό όρους πρόσβαση στην εργασία, ανάλογα με τις ανάγκες της αγοράς ή την εφαρμογή πολιτικών εξόντωσής τους. Kαι δεν είναι τα μόνα που υφίστανται. Ενώ λοιπόν έτσι οι πρόσφυγες οργανωμένα και συστηματικά διαλύονται ψυχικά και σωματικά και καταρρακώνεται η προσωπικότητά τους, καλείται παράλληλα ένας αριθμός επαγγελματιών κάθε εργασιακού καθεστώτος να τους «διαχειριστεί» και να τους προστατεύσει. Σε απάνθρωπους χώρους και συνθήκες γίνεται η «διαχείριση» του ανθρώπινου πόνου, που ξεκίνησε από τη χώρα καταγωγής και συνεχίζεται αμείωτος στη χώρα υποδοχής.

Και όσες και όσοι είτε ζούμε το μισό της ζωής μας στους ίδιους άθλιους αυτούς χώρους μαζί τους είτε τους βλέπουμε στα γραφεία μας καλούμαστε τον άλλον μισό χρόνο της ζωής μας να λησμονήσουμε, ως εποπτευόμενοι-εργαζόμενοι, όσα ζήσαμε το πρωί, για να μην «καούμε» από την επαφή με την πραγματικότητα. Κι αυτό ενώ ξέρουμε καλά ότι οι άνθρωποι αυτοί το βράδυ, είτε στεγασμένοι-φυλακισμένοι είτε άστεγοι, θα υποστούν την ωμή βία που επιβάλλουν τα παντός είδους άσυλα ή η παραμονή τους στα δημόσια παγκάκια της πόλης.

Στη λήθη και όσοι τα διαβάσουμε ή τα δούμε στις οθόνες κάθε μορφής και δικτύων. Στη λήθη και όχι στη δράση για κατάργηση των κολαστηρίων αυτών. Μην περιμένουμε άνωθεν τη λύση. Διεθνή όργανα και δικαστήρια καλούν τα κράτη σε συμμόρφωση με τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και σε αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, πουθενά όμως δεν επιβάλλουν την κατάργηση των «ζωνών ενδιαφέροντος», που και μόνον η ύπαρξή τους καταργεί τα παραπάνω…

Δεν «καιγόμαστε» επειδή δεν λησμονούμε και δεν αλλάζουμε πόστο εργασίας, καιγόμαστε γιατί δεν αντιμετωπίζουμε συστηματικά και οργανωμένα το ζοφερό που βλέπουμε ή νιώθουμε πίσω από τη μεσοτοιχία που μας χωρίζει από την πραγματικότητα.

Οσο δεν αντιδρούμε-συνεπιδρούμε και δεν επαναστατούμε στο παράλογο, το παράνομο και το ανήθικο, θα συνεχίζουμε να «καιγόμαστε». Ναι, υπάρχουν σύγχρονα κρεματόρια. Μόνο που εκεί οδηγούμαστε μόνοι μας να καούμε (burnt out), εμείς οι έξω του Αουσβιτς, όσοι (είτε εργαζόμενοι είτε θεατές) επιλέγουμε τη λήθη και την απραξία από την αλληλεπίδραση και τη δυναμική αντίσταση.

*Δικηγόρος

ΠΗΓΗ