Διαβάσαμε το κείμενο του Πρετεντέρη για τα Τέμπη (spoiler: θλίψη)

Γιάννης Πρετεντέρης

 

Του Αρη Χατζηστεφάνου

 

Ο σχολιαστής της εφημερίδας Τα Νέα δημοσίευσε ένα άρθρο για το δυστύχημα στα Τέμπη (μπορείτε να το διαβάσετε στο τέλος) γεγονός το οποίο μας προκάλεσε μια ειλικρινή απορία: Συγγνώμη, αυτή είναι η καλύτερη γραμμή άμυνας που μπορεί να αρθρώσει η ελληνική αστική τάξη του Μαρινάκη και άλλων για να σώσει την κυβέρνηση Μητσοτάκη;

Ας δούμε τη θλιβερή επιχειρηματολογία προσθέτοντας μερικά επεξηγηματικά κείμενα σε λινκ.

Το κείμενο ξεκινά με παράφραση αποφθέγματος του Χάρολντ ΜακΜίλαν το οποίο πιθανότατα δεν ειπώθηκε ποτέ. Το wikiquote το αμφισβητεί με πηγή από το βιβλίο What they didn’t say (Oxford University Press) και το Oxford Dictionary of Quotations λέει απλώς ότι του «αποδίδεται».

Το βασικό επιχείρημα που αναπτύσσεται είναι ότι αν ευθύνονταν οι «χρόνιες παθογένειες» (και όχι ο σταθμάρχης) τότε τα τρένα θα συγκρούονταν κάθε μέρα (;) Όπερ έδει δείξαι αφού δεν έχουμε κάθε μέρα ένα δυστύχημα, το δυστύχημα δεν οφείλεται σε χρόνιες παθογένειες !!! Το συγκεκριμένο επιχείρημα παραπέμπει ίσως στη λογική πλάνη της Άρνησης του Προηγούμενου (Denying the antecedent) αλλά στην πραγματικότητα φαίνεται να αψηφά κάθε προσπάθεια κατηγοριοποίησης.

Το κείμενο συνεχίζει με λίγο φτηνό whataboutism με μοναδικό στόχο να ακουστεί η λέξη «Μάτι». Και ύστερα χάνει κάθε επαφή με την πραγματικότητα λέγοντας ότι δεν υπήρχαν χρόνιες παθογένειες ούτε στον κατασκευαστικό τομέα της Τουρκίας. Απλώς έφτιαχναν χάρτινες κατασκευές !!!

Εδώ κρύβεται και μια προσπάθεια να συγκριθεί μια μετωπική σύγκρουση τρένων που κινούνταν στην ίδια γραμμή (απόλυτα ελεγχόμενο σύστημα) με καταστροφές από φυσικά φαινόμενα (απρόβλεπτοι παράγοντες) ώστε να αναδειχθεί η αδυναμία του ανθρώπου να αντιδράσει (έτσι βέβαια αναιρεί άλλα επιχειρήματα του).

Και το κερασάκι στην τούρτα… μέσα από μια άσχετη φράση του Σημίτη (οι παλιές αγάπες δεν ξεχνιούνται) καταλήγει ότι πρέπει να αλλάξει η Ελλάδα. Γιατί να αλλάξει όμως η Ελλάδα αν ήταν ανθρώπινο λάθος και ατομική ευθύνη ενός σταθμάρχη;

Φαίνεται ότι οι σημαντικότεροι σχολιαστές που χρησιμοποιεί το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο της χώρας έχουν ξεχάσει να σκέφτονται γιατί μιλούν πάντα χωρίς αντίλογο. Ακόμη και έτσι είναι θλιβερό να βλέπεις γνωστούς σχολιαστές να κλείνουν την καριέρα τους με τέτοιο τρόπο.

Το πραγματικό πρόβλημα όμως είναι ότι καθεστώτα που εγκαταλείπουν οριστικά την προσπάθεια να επιχειρηματολογήσουν με έστω και λογικοφανή επιχειρήματα λειτουργούν με όλο και πιο αυταρχικές πρακτικές, με εκβιασμούς και με ωμή βία.

ΠΗΓΗ