Ιράκ, είκοσι χρόνια μετά: Η επέλαση των (αληθινών) βαρβάρων

21 Μαρτίου 2003: «Σοκ και Δέος» στη Βαγδάτη... Κτίρια στις φλόγες από τους συνεχείς αμερικανικούς βομβαρδισμούς

 | AP Photo/Jerome Delay

Γιώργος Τσιάρας

Τη Δευτέρα συμπληρώθηκαν είκοσι χρόνια από την αποφράδα μέρα που οι ΗΠΑ και οι «πρόθυμοι» υποτακτικοί τους ξεκίνησαν να βομβαρδίζουν το άμοιρο Ιράκ - αυτή τη φορά χωρίς το «φύλλο συκής» μιας σχετικής απόφασης του ΟΗΕ, κουρελιάζοντας έτσι ό,τι είχε απομείνει από το μεταπολεμικό Διεθνές Δίκαιο. Ανάμεσα στους «προθύμους» ήταν και η χώρα μας, που διέθεσε πλοία για τον ναυτικό αποκλεισμό και φυσικά «επέτρεψε» (όχι ότι μας ρώτησε και κανένας, προτεκτοράτο είμαστε, αλλά λέμε τώρα) τη χρήση των βάσεων στη Σούδα και αλλού.

Ηταν ένα μακελειό, που όμοιό του δεν έχει ξαναδεί η ανθρωπότητα, τουλάχιστον σε ποσοστό μεταξύ νεκρών μαχητών (10%) και αμάχων (90%), ξεπερνώντας ακόμη και το αίσχος του Βιετνάμ (70% νεκροί άμαχοι): ο ιρακινός λαός, αποδυναμωμένος από τον πρώτο πόλεμο του 1991 και δώδεκα χρόνια ασφυκτικών κυρώσεων, δεν μπορούσε πια να αντισταθεί στη γιγαντιαία πολεμική μηχανή της «πολιτισμένης» Δύσης, που πραγματοποίησε πάνω από 1.700 αεροπορικούς βομβαρδισμούς και έριξε περισσότερους από 500 πυραύλους Cruise σε λιγότερο από έναν μήνα «κανονικών» εχθροπραξιών. Το καθεστώς του Σαντάμ κατέρρευσε, η Βαγδάτη έπεσε σχεδόν αμαχητί, ο ίδιος ο Χουσεΐν -ο άλλοτε εκλεκτός της Ουάσινγκτον, όταν διεξήγε για λογαριασμό της τον βρόμικο πόλεμο ενάντια στους άτακτους Πέρσες- πέθανε ατιμωτικά στην αγχόνη. Οσο για τα όπλα μαζικής καταστροφής, για τα οποία υποτίθεται πως έγινε ο πόλεμος, φυσικά δεν βρέθηκαν ποτέ: ο Χουσεΐν είχε καταστρέψει εγκαίρως τα λιγοστά χημικά όπλα που του είχαν δώσει οι ίδιοι οι Αμερικανοί για να τα χρησιμοποιήσει εναντίον των Ιρανών και τα οποία τελικά «αξιοποιήθηκαν» μόνο για να δολοφονήσουν μερικές χιλιάδες εξεγερμένους Κούρδους στη Χαλάμπτζα.

Σήμερα ξέρουμε, με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, ότι η ηγεσία των ΗΠΑ και της Βρετανίας (Μπους, Μπλερ, Ράμσφελντ, Τσένι, και φυσικά ο αμίμητος ψεύτης Κόλιν Πάουελ) κατασκεύασαν όλες τις σχετικές «αποδείξεις» και είπαν σκοπίμως αμέτρητα ψέματα στους πολίτες τους, στα κοινοβούλιά τους και στην παγκόσμια κοινή γνώμη, για να «πουλήσουν» έναν αντιδημοφιλή πόλεμο. Κάτι που φυσικά θα ήταν αδύνατο χωρίς την πλήρη υποταγή των Αμερικανών -και όχι μόνον- δημοσιογράφων: όπως παραδέχτηκε αργότερα ο διάσημος «άνκορμαν» του CBS Νταν Ρέιδερ στον Τζον Πίλτζερ, «υπήρχε ένας διάχυτος φόβος σε όλα τα αμερικανικά newsrooms... Φόβος μη χάσουμε τη δουλειά μας, μη μας κολλήσουν την ταμπέλα του αντιπατριώτη...Αν οι δημοσιογράφοι είχαμε κάνει σωστά τη δουλειά μας, κι εγώ μαζί, και δεν αποδεχόμασταν τον ρόλο των στενογράφων της εξουσίας, είναι πολύ πιθανό να μην είχαμε φτάσει στον πόλεμο»... Πόσο επίκαιρη δήλωση! Οπως και να 'χει, κανείς από τους κατά συρροή ψεύτες και εγκληματίες πολιτικούς δεν αντιμετώπισε καμιά συνέπεια - ο Μπους επανεξελέγη πανηγυρικά, ο Μπλερ πλούτισε δίνοντας ομιλίες για τη δημοκρατία και κατέληξε να γίνει... ειδικός απεσταλμένος για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή!

Ομως η πραγματική γενοκτονία, με πάνω από ένα εκατομμύριο νεκρούς και εκατομμύρια εκτοπισμένους, ήρθε μετά την κατάκτηση της χώρας, καθώς οι Αμερικανοί σταυροφόροι -ακολουθώντας την πάγια αυτοκρατορική τακτική τού «διαίρει και βασίλευε»- οδήγησαν την ώς τότε κυρίαρχη σουνιτική μειονότητα σε διαδοχικές ένοπλες εξεγέρσεις προκαλώντας έναν τρομακτικό αλλά απολύτως αναμενόμενο (διάβαζε: προσχεδιασμένο) εμφύλιο πόλεμο με τη σιιτική πλειονότητα, σε ένα σπιράλ θανάτου που ξεκίνησε από την ισοπέδωση της Φαλούτζα το 2004 και έφτασε ώς τη γιγάντωση του ISIS και την «απελευθέρωση» διά της καταστροφής της Μοσούλης, μιας πόλης σχεδόν δύο εκατομμυρίων κατοίκων με Ιστορία χιλιάδων χρόνων, αφού ταυτίζεται με την αρχαία Νινευή...

Ανάμεσα δε στα άλλα «πολιτισμένα» εγκλήματα, ξεχωρίζει η «κληρονομιά» κάπου 44.000 κιλών απεμπλουτισμένου ουρανίου που άφησαν πίσω τους στο χώμα και το νερό του Ιράκ με τη μορφή σωματιδίων από τη χρήση αντιαρματικών βλημάτων, που ευθύνεται μεταξύ άλλων για την κατακόρυφη αύξηση των παιδικών καρκίνων. Η Μεσοποταμία, το λίκνο του παγκόσμιου πολιτισμού, έμεινε ένας απέραντος ερειπιώνας. Οπως άλλωστε συνέβη και στα άλλα κράτη του ανυπάκουου «άξονα του κακού», τη Λιβύη και τη Συρία, δύο «κοσμικά» αραβικά κράτη που έμελλε να γνωρίσουν κι αυτά στο πετσί τους τις... χάρες του σωτήριου δυτικού «εκδημοκρατισμού».

Εννοείται ότι ο περίφημος σύγχρονος ιρακινός στρατός, όπως άλλωστε και ο αντίστοιχος αφγανικός, για την εκπαίδευση και τον εξοπλισμό των οποίων ξοδεύτηκαν εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια, κατέρρευσε μέσα σε λίγες μέρες μπροστά σε μια χούφτα ψυχωμένους ισλαμιστές πολεμιστές. Οπως εννοείται πως, στο τέλος, όπως τόσες και τόσες φορές στην πρόσφατη Ιστορία τους, και αφού κατέστρεψαν και διαγούμισαν ό,τι μπορούσαν, οι ηγεμόνες Αμερικανοί και τα τσιράκια τους μάζεψαν τη λεία τους, εγκατέλειψαν άσπλαχνα τους ντόπιους συμμάχους τους κι έφυγαν νύχτα για τον επόμενο πόλεμο, αυτόν της Ουκρανίας, αφήνοντας πίσω τους μόνο βουνά από πτώματα και χαλάσματα.

Και πετυχαίνοντας, τελικά, τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επιδίωκαν, αφού η ατυχής «σταυροφορία τους» ενίσχυσε κατακόρυφα την επιρροή του Ιράν, αλλά και της Ρωσίας και της Κίνας, όχι μόνο στο σύγχρονο, πολύπαθο Ιράκ, αλλά και σε ολόκληρη την πολύπαθη Μέση Ανατολή. Αυτό, για όσους ακόμα τυχόν πιστεύουν πως είμαστε με τη... σωστή πλευρά της Ιστορίας.