«Κανονικά Πανεπιστήμια» - Της Χρυσούλας Μητσοπούλου*

Φωτογραφία αρχείου | ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΕΜΠΑΠΗΣ/EUROKINISSI

Από την περίπτωση της κ. Νικολαΐδου-Κυριανίδου, της καθηγήτριας που έχει γίνει το θέμα/ «θύμα» των ημερών, μπορεί κανείς να καταλάβει τι (θα) είναι ένα «κανονικό», «φυσιολογικό» Πανεπιστήμιο – οι όροι δικοί της από συνέντευξή της στον ΣΚΑΙ.

Καθηγήτρια, και δη πρόεδρος πανεπιστημιακού Τμήματος, γράφει δημόσια για μια μαζικότατη διαδήλωση που ζητάει να αποδοθεί δικαιοσύνη για δυστύχημα-έγκλημα, και να ληφθούν μέτρα για να μην επαναληφθεί στο μέλλον κάτι τέτοιο: «Τα συνθήματα που κυριαρχούσαν… ήταν βγαλμένα από τα φασιστικά κιτάπια της Χρυσής Αυγής. Αυτό το αυγό του φιδιού επωάζεται εδώ και καιρό….». (Θα διευκρινίσει αργότερα, στη συνέντευξη: "δεν είπα ποτέ και επ’ ουδενί ότι όλοι οι άνθρωποι που διαδήλωσαν υιοθετούν Χρυσαυγίτικη ρητορική» -προφανώς νομίζοντας ότι αυτό ελαφραίνει το τι έγραψε, και υπονοώντας ότι θα ήταν διανοητό να ισχυριστεί κάτι τέτοιο ένας εχέφρων, ομνύων στη δημοκρατία, πολίτης, που μάλιστα θεραπεύει την πολιτική φιλοσοφία).

Κατόπιν, οι (τυχόν) αντιδράσεις σε μια τέτοια άποψη μέσα στο Πανεπιστήμιο, από τους φοιτητές της, πολλοί εκ των οποίων συμμετείχαν στη διαδήλωση, θα είναι ήπιες – ένα πράμα σαν εκείνες του συνεντευξιαστή της στον ΣΚΑΙ, του κ. Οικονόμου- και θα έχουν οπωσδήποτε ατομικό χαρακτήρα ( δεν ξέρω μην και πρέπει καλύτερα να γίνονται κατόπιν ατομικής αιτήσεως ή και μπορεί απλώς να αναγράφονται στο φέισμπουκ). Αντιδράσεις συλλογικές - ας πούμε ένα πανό, μια παράσταση διαμαρτυρίας από φοιτητικό σύλλογο, που υλοποιεί απόφαση συνέλευσης φοιτητών; Τέτοια πράματα θα είναι μια μακρινή ανάμνηση μιας άλλης εποχής, όπου μια «μερίδα φοιτητών» -βανδάλων λυμαινόταν τα ελληνικά, μη κανονικά, μη φυσιολογικά, Πανεπιστήμια.

Για να επιβεβαιωθεί , ου μην αλλά, και να ελέγχεται αυτή η κανονικότητα, θα υπάρχουν κάρτες εισόδου, και πόρτες -τουρνικέ. Θα εξαλειφθεί επίσης και το φαινόμενο των «αιώνιων φοιτητών, που σουλατσάρουν μέσα στις σχολές και ηγούνται τέτοιων μειοψηφιών» (προκύπτει -δεν το είχαμε σκεφτεί- ότι η «αιωνιότητα» κάποιων φοιτητών έχει να κάνει με το ηγείσθαι ειδικά σε μειοψηφίες). Όσοι δε φοιτητές παραβαίνουν αυτή την κανονικότητα , θα τιμωρούνται -εξάλλου θα περιπολεί η πανεπιστημιακή αστυνομία. Την τιμωρία τους θα μπορούν να ζητάνε οι καθηγητές τους που θα έχουν πια «τη θεσμική δυνατότητα» -η ίδια δεν ζητάει προσώρας την τιμωρία τους, γιατί δεν έχει αυτή την τελευταία.

Α, ναι, σε αυτά τα Πανεπιστήμια θα βασιλεύει πια η «ελευθερία της έκφρασης και του λόγου», δηλαδή η ελευθερία να εκφράζεις τη συμφωνία σου με την «κανονικότητα» των Πανεπιστημίων, με όλους τους δυνατούς τρόπους.

Αυτό οραματίζεται το μέγα «θύμα» της ακαδημαϊκής επικαιρότητας για το ελληνικό Πανεπιστήμιο, όπως προκύπτει από τη συνέντευξή της. Ε, μπροστά σε ένα τέτοιο υψηλό όραμα και στόχο, τύφλα να έχει η θυσία της, που «φοβάται ως άνθρωπος για την ασφάλειά της» (αν αυτή δεν την απείλησε κανείς, δεν πειράζει. Το ζήτημα είναι να συκοφαντηθούν και να δαιμονοποιηθούν οι φοιτητικοί σύλλογοι και οι αριστερές φοιτητικές παρατάξεις, δηλαδή τα βασικά εμπόδια που έχουν μείνει για την κανονικοποίηση, την ασφαλτόστρωση, της «κανονικότητας». Η δική τους ελευθερία έκφρασης και λόγου; Μα, αυτοί προφανώς δεν έχουν δικαίωμα σε τέτοια, αφού μάλλον είναι …αντι-κανονικοί, μια ανωμαλία που μάχεται τη «φυσιολογικότητα»).

Χαλάλι η θυσία της λοιπόν! Εξάλλου, ας ρωτήσει και τον πρωθυπουργό, που έσπευσε να της εκφράσει τη συμπαράστασή του. Κάτι παραπάνω ξέρει αυτός για το νόημα της «θυσίας» -το έμαθε από τους νεκρούς των Τεμπών. Ο τόπος χρειάζεται ανθρώπους που -πώς το είπε σε μια επιζήσασα;- «βάζουν πλάτη». Και τέτοια βάζει η κυρία καθηγήτρια.

*EΔΙΠ, Πάντειο Πανεπιστήμιο

ΠΗΓΗ