Tου Ανδρέα Κοσιάρη
Μέσα σε όλη τη χυδαία προσπάθεια (μεταξύ πολλών άλλων και) του Άδωνι Γεωργιάδη να απαλειφθούν οι ευθύνες της κυβέρνησης για το δυστύχημα στα Τέμπη και να επιρριφθούν όλες στο «ανθρώπινο λάθος», ο υπουργός Ανάπτυξης και αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας επιμένει να αναφέρει επανειλημμένα τα σιδηροδρομικά ατυχήματα στο Οχάιο των ΗΠΑ ως ενός είδους δικαιολόγηση.
Στατιστικά και γεγονότα γυμνά
Δεν είναι η πρώτη φορά, βέβαια, που ο Γεωργιάδης «δείχνει» το τι συμβαίνει σε κάποια άλλη χώρα, χωρίς να προσφέρει απολύτως κανένα συγκείμενο, επιχειρώντας να αθωώσει εαυτόν και τους συν αυτώ. «Κοιτάξτε», μοιάζει να λέει κάθε φορά, «αφού κάτι συμβαίνει κάπου αλλού [συνήθως στη Χ πιο προηγμένη από την Ελλάδα χώρα], πώς θα μπορούσε να μη συμβεί κι εδώ — όπερ έδει δείξαι, δεν φταίμε που συνέβη».
Παροιμιώδης πλέον, μπορεί να θεωρείται η προσπάθειά του τον Νοέμβριο του 2020 να αποδείξει ότι η Ελλάδα τα πήγαινε «12 φορές καλύτερα από το Βέλγιο» σε νεκρούς ανά εκατομμύριο. Όπως εξηγούσαμε και τότε, ο Γεωργιάδης πανηγύριζε (sic) παραπλανώντας όχι μέσω της χρήσης ψεύτικων στατιστικών, αλλά μέσω της χρήσης αληθινών στατιστικών απεγδυμένων από τις συνθήκες και τις καταστάσεις που θα τους χάριζαν ερμηνευτική χρησιμότητα.
Το αληθινό γεγονός, δηλαδή, ότι το Βέλγιο είχε περισσότερους θανάτους ανά εκατομμύριο από την Ελλάδα, δεν είχε να κάνει με κάποια μεγαλύτερη «ικανότητα» των ελληνικών αρχών, αλλά με τη μη αναφερόμενη από τον Γεωργιάδη πραγματικότητα πως το Βέλγιο, όντας στο κέντρο της Ευρώπης, είχε πολύ μεγαλύτερη κινητικότητα πληθυσμού που επέτρεψε τη μεγαλύτερη διασπορά του ιού, ειδικά στους πρώτους μήνες της πανδημίας που η Ελλάδα πρόλαβε (και ήταν πιο εύκολο) να περιορίσει τις εισόδους στη χώρα. Από τότε, και καθώς η Ελλάδα σταδιακά «έφτανε» σε αριθμούς νεκρών το Βέλγιο, για να το «ξεπεράσει» τον Μάιο του 2022 και να «προπορεύεται» πλέον σταθερά, ο Γεωργιάδης ξέχασε τα πανηγύρια του — και κανένας από τους δημοσιογράφους που μιλούν μαζί του σε καθημερινή βάση δεν έχει βρει χρήσιμο να του τα θυμίσει.
Μια πολύ παρόμοια λαθροχειρία επιχειρεί να κάνει και τις τελευταίες ημέρες κάνοντας συνεχείς αναφορές στο Οχάιο των ΗΠΑ. Εκεί, στις 3 Φεβρουαρίου συνέβη ένας εκτροχιασμός τραίνου που κουβαλούσε μεταξύ άλλων τοξικά χημικά — στις 4 Μαρτίου, ένα δεύτερο τραίνο εκτροχιάστηκε στην ίδια πολιτεία, αυτή τη φορά ευτυχώς χωρίς κάποια διαρροή επικίνδυνων υλικών. Από αυτό το δεύτερο συμβάν, όμως, πιάστηκε ο Γεωργιάδης, πρώτα αναπαράγοντας στο Twitter την είδηση κι έπειτα κάνοντας συνεχείς αναφορές σε αυτήν, με αποκορύφωμα την εμφάνισή του χθες στο βραδινό δελτίο της ΕΡΤ με τον δημοσιογράφο Γιώργο Κουβαρά, όπου είπε τα εξής: «Προχθές στην Αμερική, στο Οχάιο ξανασυγκρούστηκαν δύο τραίνα, που είχαν συγκρουστεί πάλι πριν από ένα μήνα. Τι θα πει; Ότι η Αμερική δεν είναι καλό κράτος;».
Τι (λάθος) λέει και τι (σωστό) δεν λέει ο Άδωνις;
Ο Γεωργιάδης εδώ παραπληροφορεί εσκεμμένα, εκμεταλλευόμενος την άγνοια της πλειοψηφίας των τηλεθεατών και την (πιθανόν εκούσια) άγνοια των δημοσιογράφων στους οποίους μιλά για το τι συμβαίνει αρκετές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, στη «Μέκκα του καπιταλισμού».
Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι σε καμία από τις δύο πρόσφατες περιπτώσεις εκτροχιασμών τραίνων στο Οχάιο δεν «συγκρούστηκαν τραίνα», όπως αναφέρει ο Γεωργιάδης. Η επιλογή, δηλαδή, των συγκεκριμένων παραδειγμάτων για «σύγκριση» με τη σύγκρουση στα Τέμπη, είναι εξαρχής άκαιρη. Δεν πρόκειται για συγκρούσεις επιβατικής αμαξοστοιχίας με εμπορική, δεν είχαν ως αποτέλεσμα δεκάδες νεκρών, δεν υπήρχε καν ένα «ανθρώπινο λάθος» κάποιου σταθμάρχη για να επιρριφθούν όλες οι ευθύνες. Η μόνη αληθινή ομοιότητα στα περιστατικά, όπως τα αναφέρει ο Γεωργιάδης, είναι ότι αφορούν τραίνα.
Υπάρχουν όμως άλλες ομοιότητες, οι οποίες δεν θα συνέφεραν τον Γεωργιάδη να αναφερθούν — παραδείγματος χάριν, ότι όπως και στην περίπτωση των Τεμπών, έτσι και στην περίπτωση του Οχάιο, τα τραίνα που εκτροχιάστηκαν ανήκαν σε ιδιωτική εταιρεία. Στην Ελλάδα η ιδιωτικοποίηση τμήματος των σιδηροδρομικών υπηρεσιών είναι, βέβαια, γεγονός πρόσφατο, ενώ στις ΗΠΑ τα τραίνα –ειδικά τα εμπορικά — εκμεταλλεύονται από καρτέλ μεγαλοεταιρειών εδώ και δύο αιώνες, από την εποχή των «ληστών βαρόνων» (robber barons), όπως ονοματίστηκαν οι καπιταλιστές που κυριαρχούσαν στον 19ο και στις αρχές του 20ού αιώνα σε όλες τις πτυχές της εκβιομηχάνισης των ΗΠΑ.
Αυτός ο ιδιωτικός χαρακτήρας των σιδηρόδρομων στις ΗΠΑ, όπου και τα επιβατικά υπεραστικά τραίνα λειτουργούν από τη δεκαετία του 1970 ως ΣΔΙΤ, φέρει μεγάλο τμήμα της ευθύνης για τους εκτροχιασμούς στο Οχάιο, ο πρώτος από τους οποίους δηλητηρίασε αγνώστου έκτασης έδαφος και υδροφόρο ορίζοντα με τόνους τοξικών χημικών. Όπως εξηγούσαμε στην ανάλυσή μας για το συμβάν, το λόμπι των σιδηροδρομικών εταιρειών είχε πιέσει την κυβέρνηση Τραμπ να αναιρέσει την εφαρμογή ενός κανονισμού για την υποχρεωτική τοποθέτηση νέου τύπου φρένων στα τραίνα — κανονισμός που αν είχε εφαρμοστεί τέτοιου είδους εκτροχιασμοί θα είχαν πολύ μικρότερες πιθανότητες να συμβούν.
Κι επειδή το κράτος έχει συνέχεια, αλλά τα κέρδη των ιδιωτών έχουν ακόμα περισσότερη, ούτε η κυβέρνηση Μπάιντεν επανέφερε σε ισχύ τον συγκεκριμένο κανονισμό. Ακόμα περισσότερο, επέβαλε νομοθετικά στους εργαζόμενους των σιδηροδρόμων συλλογική σύμβαση κατά παραγγελία των ιδιωτικών εταιρειών, αποτρέποντας μια μαζική απεργία με αιτήματα μισθολογικά, εργασιακά, αλλά και αιτήματα ασφάλειας, που θα παρέλυε τις εμπορικές μεταφορές στις ΗΠΑ. Τι λέει όλο αυτό το αμερικανικό σχήμα για τις συνθήκες στην Ελλάδα και για την επιλογή του Γεωργιάδη να το παρουσιάσει ως παράδειγμα για την αθωότητα της κυβέρνησής του;
«Καλό κράτος» είναι το κράτος που καταρρέει
Να το πάμε κι ένα βήμα παρακάτω; Το κατά Γεωργιάδη «καλό κράτος» των ΗΠΑ, έχει διαχρονικά τεράστια προβλήματα με τις υποδομές του. Ξεκινώντας από το οδικό δίκτυο, που το ομοσπονδιακό κράτος ανέπτυξε ως αντι-παράδειγμα ενίσχυσης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας απέναντι στην κρατική επιμονή των σοσιαλιστικών (ή σοσιαλίζοντων) κρατών της Ευρώπης στις μαζικές μεταφορές, και το οποίο βρίσκεται εδώ και χρόνια υπό κατάρρευση με χιλιάδες ετοιμόρροπες γέφυρες και δρόμους γεμάτους λακκούβες.
Και φτάνοντας στα ιδιωτικοποιημένα δίκτυα ηλεκτροδότησης, που δεν συντηρούνται διότι η συντήρηση δεν είναι κερδοφόρα, και προκαλούν γιγαντιαίες πυρκαγιές στην Καλιφόρνια ή καταρρέουν από μια βαρυχειμωνιά στο Τέξας ή δεν εκσυγχρονίζονται από τους ιδιώτες παραγωγούς για να αντέξουν στα αυξανόμενα λόγω κλιματικής αλλαγής ακραία καιρικά φαινόμενα. Ή στα δίκτυα υδροδότησης που αφήνουν ολόκληρες περιοχές με βρώμικο, μη πόσιμο νερό. Ή στα αεροδρόμια όπου τα απαρχαιωμένα υπολογιστικά συστήματα των ιδιωτικών εταιρειών αφήνουν εκατομμύρια ταξιδιώτες «στον αέρα» να περιμένουν ατελείωτες ώρες για να φτάσουν στον προορισμό τους. Ή την ιδιωτικοποιημένη υγεία όπου ένα πρόβλημα υγείας μπορεί να φέρει απλούς ανθρώπους αντιμέτωπους με χιλιάδες δολάρια χρέους.
Όλα αυτά, κι ακόμα περισσότερα, συνθέτουν το «καλό κράτος» με το οποίο επιθυμεί να συγκριθεί ο Άδωνις Γεωργιάδης και τις πρακτικές του οποίου έχει ήδη εισάγει και στο δικό μας. Θα του προτείναμε, λοιπόν, να αφήσει τις βλακώδεις, χωρίς συγκείμενο συγκρίσεις και να σωπάσει, έστω προσωρινά. Αν στη χώρα λειτουργούσε η δημοσιογραφία, ο αντίλογος θα τον είχε αναγκάσει να το κάνει εδώ και καιρό — όμως ο Γεωργιάδης έχει χτίσει μια ολόκληρη πολιτική καριέρα στις φωνές χωρίς αντίλογο και στην παραπληροφόρηση χωρίς συνέπειες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου