Αμφιθέατρο πανεπιστημίου

Απ’ το αυτί και στα ιδιωτικά ΑΕΙ

Τάσος Κωστόπουλος

Η ίδια διάταξη που ρυθμίζει την αποβολή του «αμελούς» φοιτητή (με το γνωστό ν+2), προβλέπει και τη δυνατότητα επανεγγραφής του σε κάποιο ιδιωτικό ΑΕΙ - μεταφέροντας, μάλιστα, τις «εκπαιδευτικές πιστωτικές μονάδες» (ECTS) που κρίθηκαν «λίγες» για τη συνέχιση των σπουδών του στο δημόσιο ίδρυμα, στο οποίο είχε μπει με πανελλήνιες εξετάσεις

Μπορεί να μην της δόθηκε η πρέπουσα προσοχή, πρόκειται όμως για τη ρύθμιση που ολοκληρώνει τη συνταγματική εκτροπή της τελευταίας χρονιάς, αποκαλύπτοντας περίλαμπρα την πραγματική σκοπιμότητα που οδήγησε στην απροκάλυπτη παραβίαση του άρθρου 16 περί αποκλειστικά δημόσιου χαρακτήρα των ΑΕΙ. Καθώς η κυβέρνηση Μητσοτάκη ετοιμάζεται να διώξει χιλιάδες φοιτητές από τα δημόσια πανεπιστήμια, επειδή τάχα μου δεν επέδειξαν τη δέουσα επιμέλεια στις σπουδές τους και η εκκαθάρισή τους συνιστά αναγκαία προϋπόθεση για την αναβάθμιση της ανώτατης παιδείας, η ίδια ακριβώς διάταξη που ρυθμίζει την αποβολή τους, προβλέπει και τη δυνατότητα επανεγγραφής τους σε κάποιο ιδιωτικό ΑΕΙ - μεταφέροντας, μάλιστα, τις «εκπαιδευτικές πιστωτικές μονάδες» (ECTS) που κρίθηκαν «λίγες» για τη συνέχιση των σπουδών τους στο δημόσιο ίδρυμα, στο οποίο είχαν μπει με πανελλήνιες εξετάσεις!

Ο λόγος για την υπουργική απόφαση 118901/Ζ1 με θέμα «Ρύθμιση διαδικαστικών ζητημάτων ανώτατης διάρκειας φοίτησης του άρθρου 76 του ν. 4957/2022», η οποία δημοσιεύτηκε στις 20 Οκτωβρίου (ΦΕΚ 2025/Α/5629) και υπογράφεται από τον υφυπουργό Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού -και τέως πρύτανη του ΑΠΘ- Νικόλαο Παπαϊωάννου.

Σύμφωνα με το άρθρο 4§1 της απόφασης, «οι φοιτητές που συμπληρώνουν την ανώτατη διάρκεια φοίτησης [το γνωστό ν+2] και δεν έχουν καταστεί πτυχιούχοι, διαγράφονται αυτοδικαίως» από τη σχολή τους «δύο μήνες μετά την ανάρτηση των αποτελεσμάτων της επαναληπτικής εξεταστικής του Σεπτεμβρίου». Κάτω από την πίεση των αντιδράσεων, το άρθρο 5 προβλέπει βέβαια την πιθανότητα να δοθεί κάποια παράταση σε όσους φοιτητές πληρούν σωρευτικά ορισμένες προϋποθέσεις, δίχως αυτές να εξασφαλίζουν όμως αυτόματα την παραχώρησή της: η αρμόδια συνέλευση τμήματος, διαβάζουμε (άρθρο 5§4), «αποφασίζει για την έγκριση ή την απόρριψη κάθε αίτησης» χωριστά. Πεδίον δόξης λαμπρόν, μ’ άλλα λόγια, για κάθε λογής ρουσφέτια, εξυπηρετήσεις και λοιπές τακτοποιήσεις! Το κράτος δικαίου, που προβλέπει ίση μεταχείριση των πολιτών κάτω από ίδιες συνθήκες, τρώει άλλο ένα γερό χαστούκι εν ονόματι της «αριστείας»…

Με τα ECTS (και τα ευρώ) ανά χείρας

Ολα αυτά δεν είναι ωστόσο παρά απλή παρωνυχίδα μπροστά στις παραγράφους 2 και 3 του άρθρου 4, που φροντίζουν για την επανεισαγωγή των «αποτυχημένων», με το αζημίωτο προφανώς, σε κάποιο ιδιωτικό ΑΕΙ. Σύμφωνα με την πρώτη, «φοιτητές που διαγράφονται σύμφωνα με την παρ. 1, δύνανται, με αίτησή τους, να λάβουν από τη Γραμματεία του Τμήματος ή Μονοτμηματικής Σχολής πιστοποιητικό, στο οποίο αναγράφονται υποχρεωτικά:

(α) το ακαδημαϊκό έτος εγγραφής,

(β) η ημερομηνία συμπλήρωσης της ανώτατης χρονικής διάρκειας,

(γ) τα μαθήματα και οι λοιπές εκπαιδευτικές δραστηριότητες στις οποίες έχει αξιολογηθεί επιτυχώς ο φοιτητής σύμφωνα με το ισχύον πρόγραμμα σπουδών,

(δ) η βαθμολογία που έχει λάβει ο φοιτητής ανά μάθημα ή άλλη εκπαιδευτική δραστηριότητα στην οποία έχει αξιολογηθεί επιτυχώς και

(ε) ο συνολικός αριθμός πιστωτικών μονάδων (ECTS) που έχει συγκεντρώσει».

Για ποιο λόγο χορηγούνται αυτά τα πιστοποιητικά σε φοιτητές που κρίθηκαν ανεπίδεκτοι συνέχισης των σπουδών τους σε κάποιο δημόσιο ΑΕΙ; Οχι, φυσικά, για να τα κορνιζάρουν στον τοίχο του σπιτιού τους, προκειμένου να θυμίζουν παλιές δάφνες. Μας το εξηγεί, με τον σαφέστερο δυνατό (κι επιτρεπτό) τρόπο, η επόμενη παράγραφος:

«Το πιστοποιητικό της προηγούμενης παραγράφου εκδίδεται για κάθε νόμιμη χρήση και δεν συνιστά τίτλο σπουδών ή πιστοποιητικό περάτωσης σπουδών»· παρ’ όλα αυτά, «δύναται να χρησιμοποιηθεί όπου προβλέπεται η εφαρμογή ευρωπαϊκού συστήματος μεταφοράς και συσσώρευσης πιστωτικών μονάδων (ECTS) καθώς και για τη συμμετοχή σε κατατακτήριες εξετάσεις Τμήματος ή Μονοτμηματικής Σχολής ΑΕΙ, διαφορετικής από αυτή που διεγράφη ο φοιτητής, εφόσον έχει συγκεντρώσει τουλάχιστον εκατόν είκοσι (120) πιστωτικές μονάδες και το Τμήμα ή Μονοτμηματική Σχολή επιτρέπει τη συμμετοχή αυτής της κατηγορίας υποψηφίων».

Τι ακριβώς σημαίνουν όλα αυτά; Μα, πολύ απλά, πως ένας φοιτητής που διώχθηκε από δημόσιο ΑΕΙ μπορεί να συνεχίσει κανονικά τις σπουδές του, που έμειναν στη μέση, σε κάποιο ομοειδές ιδιωτικό. Η απουσία των λέξεων «δημόσιο» και «ιδιωτικό» στην επίμαχη παράγραφο δεν αρκεί για να κρύψει την πραγματικότητα: σε ποιο, γαρ, ιδιωτικό ΑΕΙ κόβεται πελάτης και σε ποιο δημόσιο προβλέπονται κατατακτήριες εξετάσεις για φοιτητές που δεν έχουν άλλο πτυχίο; Η απάντηση και στα δύο ερωτήματα είναι κάτι παραπάνω από προφανής.

Ας μην παραξενευτούμε, λοιπόν, αν μέσα στην επόμενη διετία γεμίσουμε σχολές (της αρπαχτής), με ειδικότητες ακριβώς εκείνες που θα εμφανίζουν τα μεγαλύτερα ποσοστά διαγραφών. Εκτός αν η αντίσταση φοιτητών, πανεπιστημιακών καθηγητών και υπαλλήλων καταφέρει τελικά να ρίξει και τούτη τη χυδαία «μεταρρύθμιση» στα σκουπίδια, όπως της αξίζει.

ΠΗΓΗ