 |
| ΛΙΛΙΑ ΑΓΑΘΟΥ |
Οι άστεγοι του κλεινού άστεως ως τοπίο ανθρωπιστικής κρίσηςΠρωταγωνιστές των Χριστουγέννων
Oι πρωταγωνιστές των Χριστουγέννων είναι οι άνθρωποι που θα τους βρεις στα σοκάκια σχεδόν κάθε πόλης. Ισως τους δεις να αναζητούν ένα γεύμα στις σακούλες των σκουπιδιών ή στα λίγα ψιλά που θα πέσουν στο χέρι τους από περαστικούς.
Οι πρωταγωνιστές των Χριστουγέννων συνήθως έχουν σκυμμένο το σώμα τους, αναζητώντας προστασία από κάθε τι που μπορεί να τους συμβεί.
Οι πρωταγωνιστές των Χριστουγέννων έχουν ο καθένας τη δική του ιστορία, που όμως δεν γράφτηκε ακόμη. Ισως κομμάτια της ιστορίας τους να έχουν βρεθεί στους στίχους ποιημάτων.
Οι πρωταγωνιστές των Χριστουγέννων μάλλον δεν θα φορέσουν καινούργια ρούχα για τις γιορτές, ίσως όμως τους δοθεί μία κουβέρτα γι’ αυτόν τον χειμώνα.
Οι πρωταγωνιστές των Χριστουγέννων βρίσκονται σε κάθε πόλη, σε κάθε χώρα, φτάνει ν’ ανοίξεις τα μάτια σου και να τους δεις, καθώς τρέχεις κυνηγημένος από κάθε τι που τελικά σε συνδέει με την αλήθεια αυτών των ανθρώπων. Οι πρωταγωνιστές των Χριστουγέννων δεν φεύγουν, είναι εκεί και περιμένουν τους δαίμονες να κινήσουν τα νήματα.
Ζήτησα από τον Νίκο Κουραχάνη, επίκουρο καθηγητή Κοινωνικής Πολιτικής και Στέγασης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, να γράψει δυο λόγια για τους «πρωταγωνιστές των Χριστουγέννων» και όσους απ’ αυτούς αποτύπωσα στον φωτογραφικό φακό τις τελευταίες μέρες.
«Μετά το 2010, το ελληνικό αστικό τοπίο μετασχηματίστηκε μέσα από το αντάμωμα της γενικευμένης φτωχοποίησης με μια διαχρονικά υπολειμματική στεγαστική πολιτική. Η όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και η αποδιάρθρωση του κοινωνικού κράτους παρήγαγαν τοπία ανθρωπιστικής κρίσης. Οι κυρίαρχες παρεμβάσεις περιορίζονται στην ελεγχόμενη αποτροπή μαζικών θανάτων των πολλαπλασιαζόμενων ακραία φτωχών: προσωρινά υπνωτήρια, συσσίτια, κουβέρτες, λιγοστές δομές φιλοξενίας που ανακουφίζουν χωρίς να αποκαθιστούν. Πρόκειται για μια μορφή στεγαστικής πολιτικής που δεν προλαμβάνει ούτε θεραπεύει την αστεγία, αλλά την εγκαθιδρύει σε μόνιμο, κανονικοποιημένο φόντο της πόλης. Σε αυτό το περιβάλλον, οι άνθρωποι που ζουν στον δρόμο δεν είναι αόρατοι· είναι παρόντες, καθηλωμένοι σε μια συνθήκη διαρκούς εκκρεμότητας, προσμένοντας κάτι να αλλάξει, ίσως και τον θάνατο».
*Φωτογράφος δρόμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου